หาทางหนี

"ฉันต้องไปทำงาน และอีกตั้งหลายวันกว่าแด๊ดดี๊กับหม่ามี๊ฉันจะกลับ"

"แล้ว? "

"ก็ทั้งโรมแรมตอนนี้มีแค่ฉันที่เซ็นเอกสารได้นะ" โมเน่เอ่ยอย่างพยายามหาเหตุผลต่างๆ นาๆ มาให้กับคนใจร้าย

"เดียวให้เฟลคไปส่ง"

"แต่ว่า..."

"เธอไม่มีสิทธิ์เลือก" ยังไม่ทันที่โมเน่จะเอ่ยจบก็ถูกดราก้อนเอ่ยแทรกขึ้นมาก่อนด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดจนทำให้เธอไม่เอ่ยอะไรต่อพร้อมกับยกถาดอาหารมาบนที่นอน

"ทำไมไม่ไปนั่งกินดีๆ ที่โต๊ะ" ดราก้อนเอ่ยก่อนจะใช้สายตามองไปยังโต๊ะในห้องที่ว่างอยู่

"ก็อยากกินบนนี้" โมเน่เอ่ยขึ้นก่อนจะเปิดฝาที่ครอบอาหารออกแล้วทำหน้ายู่ยี่ทันทีเมื่อเธอเห็นว่าเป็นผัดกวางตุ้งฮ่องเต้และต้มจืดหมูสับ

"...." ดราก้อนที่ดูการกระทำของร่างบางก็ไม่ได้เอ่ยว่าอะไร

"ฉันไม่ชอบกินผัก" โมเน่เอ่ยพร้อมกับวางถาดอาหารไว้ที่เดิม

"...."

"เปลี่ยนใหม่ให้หน่อยอยากกินไก่ทอดกับเฟรนฟราย"

"ดูเหมือนเธอจะเรื่องมากกว่าที่คิดนะ"

"ก็คนมันไม่ชอบมันเหม็นเขียว"

"งั้นก็ลุกไปอาบน้ำเดียวพาลงไปกินข้างล่าง"

"ก็ได้" ร่างบางเอ่ยอย่างว่าง่ายก่อนจะลุกขึ้นพร้อมกับเอาผ้าห่มห่อตัวเอาไว้และเดินเข้าไปในห้องน้ำ

- 30 นาทีต่อมา -

ภายในห้องอาหารยามบ่ายแก่ๆ วันนี้บรรยากาศและเมนูอาหารแตกต่างไปจากทุกวันจนเหล่าพ่อบ้านแม่บ้านสังเกตได้

วันนี้เมนูมื้อกลางวันที่นายของพวกเขาให้เตรียมคือไก่ทอดและเฟรนฟรายตั้งแต่พวกพวกเขาทำงานกับดราก้อนมานายของพวกเขาไม่เคยทานอาหารฟาสต์ฟู้ดพวกนี้เลย

"นายครับได้เวลาแล้วครับ" หลังจากที่ทั้งสองเริ่มรับประทานอาหารกันไปได้ไม่นานมาตินก็เดินมาข้างดราก้อนและเอ่ยขึ้น

"อืม เตรียมรถเลย" ดราก้อนเอ่ยพร้อมกับวางช้อนส้อมลงและหยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็ด

"เดียวก่อนแล้วฉันล่ะนายบอกแล้วนะว่าให้ฉันไปทำงานได้" โมเน่เอ่ยขึ้นพร้อมทั้งถือไก่ที่พึ่งกัดไปไว้ในมือ

"พรุ่งนี้ แล้ววันนี้อย่าสร้างปัญหาไม่อย่างงั้นเธอจะไม่ได้ออกจากห้องนั้นอีกเลย" ดราก้อนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบก่อนจะเดินออกจากห้องอาหารไป

"....." ร่างบางได้แต่มองตามแผ่นหลังไปอย่างไม่ได้เอ่ยอะไรเพราะเธอเองก็ไม่อยากมีปัญหากับเขาในตอนนี้ก่อนจะกินไก่ทอดในมือต่อ

- เช้าวันต่อมา -

ก๊อกๆ

"ขออนุญาติเข้าไปนะคะ" มะลิที่เคาะประตูอยู่หน้าห้องเอ่ยขึ้นก่อนจะเปิดประตูเข้ามา

แกร็ก~

"อื้อ~ มีอะไรรึป่าว" ร่างบางที่งัวเงียตื่นขึ้นมาดูนาฬิกาที่พบว่าพึ่งจะแปดโมงกว่าเอ่ยขึ้น

"ดิฉันจะมาถามว่าคุณโมเน่จะไปทำงานตอนกี่โมงหรอคะตอนนี้นายให้คุณเฟรดเตรียมรถไว้รอแล้วค่ะ"

"แล้วเขาไปไหน"

"ออกไปทำงานได้สักพักแล้วค่ะ"

"อืม เดียวอีกครึ่งชั่วโมงฉันลงไป"

"เอ่อ..คือคุณโมเน่จะรับข้าวเช้าไหมคะ"

"มีอะไรกินบ้าง"

"มีข้าวต้มกุ้งค่ะ"

"ฉันจะกินแซนวิชทูท่าขออบแบบกำลังเกรียมๆ กับน้ำส้ม"

"ได้ค่ะ" มะลิเอ่ยพร้อมกับรีบออกไปจัดเตรียมอาหารที่ว่าที่นายหญิงสั่งทันที

ณ โรงแรม Moonsky

"จอดตรงนี้แหละ" ร่างบางเอ่ยขึ้นเมื่อรถคันหรูกำลังจะแล่นเข้าไปยังโรงแรมของเธอ

"ไม่ได้ครับนายสั่งให้ผมส่งคุณให้ถึงที่พร้อมกับรับคุณกลับ" เฟรดเอ่ย

"โอ้ย ฉันไม่หนีหรอกแต่ฉันไม่อยากให้นายไปส่งฉันด้านหน้าโรงแรมมันเด่นเกินไปจอดตรงนี้แหละ" โมเน่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นเพราะขืนให้เฟรดขับรถไปส่งเธอถึงหน้าโรงแรมก็คงเป็นจุดสนใจของพนักงานไม่น้อยว่าเธอนั้นนั่งรถของใครมา

"....." เฟรดไม่ได้เอ่ยตอบอะไรหญิงสาวและขับรถต่อไปจนเลี้ยวเข้ามาภายในเขตของโรงแรม

"นี่ฉันบอกไม่ได้ยินรึไง! "

"ผมรับคำสั่งแค่นายของผมเท่านั้น"

"เหอะ เป็นหมารึไงถึงต้องเชื่อฟังเจ้าของขนาดนั้น? " โมเน่เอ่ยขึ้นอย่างประชดประชันลูกน้องคนสนิทของดราก้อนที่ดูแล้วฝีปากไม่ธรรมดาพอๆ กับผู้เป็นนายของเขา

"ผมว่าตอนนี้คุณก็ดูเริ่มเชื่อฟังนายของผมแล้วนะครับ" เฟรดเอ่ยขึ้นอย่างยอกย้อน

"นายหาว่าฉันเป็นหมาหรอ? " โมเน่เอ่ยพร้อมทั้งมองหน้าเฟรดที่กำลังขับรถอยู่จนตาแทบจะถลนออกมา

"เปล่าครับผมแค่เปรียบเทียบ" เฟรดเอ่ยกับหญิงสาวผู้เป็นว่าที่นายหญิงในอนาคตพร้อมกับยิ้มผ่านกระจกมาให้เธอก่อนจะจอดรถตรงบริเวณหน้าโรงแรมก่อนจะเอ่ยต่อ

"ถึงแล้วครับ"

"รู้แล้วไม่ได้ตาบอด! " โมเน่เอ่ยตอบกลับไปอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินลงจากรถไปด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียดและปิดประตูรถเสียงดัง

ปัง!

"สวัสดีค่ะคุณโมเน่/ครับ" ทันทีที่เธอลงจากรถเข้ามาภายในโรงแรมเหล่าบรรดาพนักงานทั้งหลายก็เอ่ยขึ้น

"วันนี้มีเอกสารอะไรที่ต้องเซ็นเยอะไหม" โมเน่เอ่ยกับสาวิตรีขณะที่กำลังขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นทำงานของเธอ

"มีค่ะ ดิฉันเตรียมไว้ให้ในห้องของคุณโมเน่แล้ว" สาวิตรีเอ่ยพร้อมกับกดลิฟท์ให้กับผู้เป็นนายเดินออกพร้อมกับเธอที่เดินตามหลังมาจนถึงห้องทำงานของโมเน่

"มีเท่านี้ใช่ไหม" โมเน่เอ่ยขึ้นพร้อมกับมองดูกองเอกสารบนโต๊ะทำงานของเธอก่อนจะหย่อนสะโพกลงบนเก้าอี้และหยิบเเฟ้มขึ้นมาอ่าน

"เมื่อวานก่อนทางคุณสายธารโทรมาอยากจะขอพบคุณโมเน่แต่ดิฉันติดต่อคุณโมเน่ไม่ได้เลยยังไม่ได้ตอบไปค่ะ"

"สายธาร...พี่ซีโน่หรอ" โมเน่ทวนชื่อจริงของคนที่สาวิตรีเอ่ยก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าคือซีโน่ลูกชายของลุกวัชรเพื่อนรุ่นพี่ที่สนิทกับพ่อของเธอ

"ใช่ค่ะ"

"ตอบไปว่าวันนี้ฉันว่าง" โมเน่เอ่ยขึ้นทันทีอย่างนึกอะไรบ้างอย่างออกพร้อมกับยิ้มกริ่ม

"ได้ค่ะ" สาวิตรีเอ่ยรับคำสั่งของหญิงสาวก่อนจะเดินออกจากห้องไป

- 2 ชั่วโมงผ่านไป -

ก๊อกๆ

"คุณสายธารขอเข้าพบค่ะ" สาวิตรีที่พึ่งเคาะประตูหน้าห้องเอ่ยขึ้นเมื่อคนที่เจ้านายของตนนัดหมายได้มาถึงแล้ว

"เข้ามาได้เลย" โมเน่เอ่ยขึ้นพร้อมทั้งรีบปิดเเฟ้มเอกสารลง

แกร็ก~

"ไง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ" ซีโน่เอ่ยขึ้นพร้อมทั้งเดินมานั่งยังเก้าอี้ตรงข้ามกับร่างบาง

"นานอะไรคะพึ่งเจอกันที่งานเลี้ยงไง"

"พี่หมายถึงตั้งแต่พี่ไปเรียนต่อเราก็ไม่ได้เจอกันเลยตอนนั้นโมเน่ยังตัวนิดเดียวเอง ตอนนี้โตเป็นสาวแล้ว" ซีโน่เอ่ยเพราะเขากับโมเน่เมื่อก่อนเคยเล่นด้วยกันบ่อยๆ ตอนที่พ่อของเขามาคุยงานกับพ่อของโมเน่แต่ก็ต้องห่างกันเพราะเขาถูกพ่อของตนให้ไปเรียนต่อที่อเมริกาตั้งแต่ 12 และตอนนั้นโมเน่ก็ยังเด็กมากอยู่เลย

"แล้วสวยไหมคะ" โมเน่เอ่ยขึ้นอย่างหยอกล้อพร้อมกับยิ้มให้ซีโน่

"สวยสิ"

"แล้วพี่ซีโน่มาหาโมเน่มีธุระอะไรรึป่าวคะ"

"ถ้าไม่มีมาไม่ได้หรอ? " ซีโน่เอ่ยพร้อมกับแสร้งทำสีหน้าน้อยใจ

"ได้สิคะ ทำหน้าน้อยใจไปได้"

"ฮ่าๆ พี่แค่เอาเอกสารมาให้แทนคุณพ่อตอนแรกจะเข้ามาตั้งแต่วันก่อนแล้วแต่โทรหายังไงก็ไม่ติด" ซีโน่หัวเราะออกก่อนจะเอ่ยพร้อมกับนำเเฟ้มเอกสารที่ตนเตรียมมาเรื่องการสั่งซื้อหลอดไฟจากบริษัทของตนไปติดตั้งโรงแรมสาขาใหม่ที่ Moonsky กำลังจะสร้างให้กับโมเน่

"อ่อ โทรศัพท์โมเน่เสียค่ะพึ่งซ่อม"

"อย่างงี้นี้เอง"

"รถก็เสียด้วย วันนี้จะรบกวนไหมคะถ้าจะให้พี่ซีโน่ไปส่งโมเน่ที่บ้านหน่อย"

______________________________

เอาแล้วไงอิพี่อิน้อยมันเตรียมหาทางหนีแล้วนะแถมยังให้หนุ่มไปส่งบ้านด้วย 🤭