[6] น่าสมเพช

มาเฟียพลาดรัก

ตอนที่6

น่าสมเพช

รัสเซีย

หลังจากที่ฟิสซิสก้าวเท้าลงสู่ประเทศรัสเซีย ก็มีคนออกมาต้อนรับ น่าจะเป็นคนที่พ่อเขาส่งรับนั่นแหละ ไม่รอช้าเขารีบขึ้นรถตรงไปที่บ้านทันที

ขึ้นรถมาไม่นานก็ก็เข้ามาจอดตรงหน้าประตูรั้วสุดหรู รอไม่นานก็มีการ์ดชุดดำสองคนออกมาเปิดประตูให้ บ้านของเขานั้นใช้เป็นพื้นที่สำหรับองค์กร มีเนื้อที่ประมาณ10ไร่ ตัวบ้านจะอยู่ข้างในสุดซึ่งต้องขี่รถต่อไปประมาณ10นาทีได้

“สวัสดีครับคุณฟิสซิส ตอนนี้นายท่านรออยู่ที่ห้องทำงานแล้วครับ”

“อืม เดี๋ยวฉันจะขึ้นไปหาเดี๋ยวนี้แหละ ฝากเก็บกระเป๋าด้วยก็แล้วกัน”

“เอ่อ…อันนี้กระเป๋าของคุณฟิสซิสหรอครับ” ฮานมองกระเป๋าสลับกับใบหน้าของเจ้าของกระเป๋าไปมา ไม่คิดว่าคุณชายคนเดียวของแก๊งค์มังกรแดงจะใช้กระเป๋าได้สีชมพูหวานแหววขนาดนี้ แถมด้านข้างยังมีเหมือนปีกนางฟ้านั่นอีก

“เออ ของฉัน มีปัญหาอะไร” มีปัญหาอะไรกับกระเป๋าของเขากันล่ะ ตั้งแต่สนามบินแล้วน่ะไม่รู้จะมองกระเป๋าอะไรเขานักหนา นี่เป็นกระเป๋าที่เขาใช่คู่กับเมียเลยน่ะเว้ย

“เปล่าครับๆ ผมแค่ถามเฉยๆ แหะๆ”ฮานยิ้มแห้งๆส่งไปให้เจ้าของกระเป๋าก่อนที่เขาจะรีบคว้ากระเป๋าสุดหวานติดมือมาและตรงดิ่งไปที่ห้องฟิสซิสทันที

ฟิสซิสมองสำรวจบ้านของตัวเองที่จากมานานเกือบ5ปี เขาไปอาศัยอยู่ที่ไทยหลังจากเรียนไฮสคูลที่นี่จบ ที่เขาไปอาศัยอยู่ที่ไทยก็เพราะว่าที่นั่นเป็นบ้านเกิดของแม่เขา และยังเป็นประเทศที่มีหลุมศพของแม่เขาอยู่ แม่เขาเสียไปเพราะโรคประจำตัวตอนที่เขาอายุได้12ปี ซึ่งตอนที่ไม่มีแม่เขาดิ่งเอามากๆจนไม่คิดว่าชีวิตนี้เขาจะมีความสุขได้อีก จนมาเจอผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งที่สามารถทำให้โลกที่หมองหม่นของเขาเปลี่ยนไป จากที่เขาไม่ค่อยได้ยิ้มก็ต้องเปลี่ยนเป็นยิ้มทุกวันจนเจ็บมุมปาก อะไรที่ไม่เคยได้ทำได้สัมผัสเขาก็ได้ทำมันร่วมกับเธอ

ฟิสซิสเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้านก่อนจะตรงไปที่ห้องมุมซ้ายสุดซึ่งเป็นห้องทำงานของพ่อเขาเอง เขาสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนจะยกมือขึ้นมาเคาะประตูตรงหน้า

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เข้ามา!!” น้ำเสียงที่ดูเกรงขามเปล่งออกมาจากในห้อง พร้อมกับเขาที่บิดลูกบิดเข้าไป ทันทีที่เขาเข้ามาก็เจอกับประมุขของบ้านหรือหัวหน้าแก๊งค์ของแก๊งค์มังกรแดงนั่นก็คือพ่อของเขามีนามว่า ฟาติน ดรากอนเรด ซึ่งดรากอนเรดก็มาจากชื่อของแก๊งค์ที่พ่อของเขาปกครองอยู่ แต่เขาใช้นามสกุลของแม่แทน ชื่อของเขาก็คือ ฟิสซิส สเวน แม่ของเขานั้นเป็นลูกครึ่งเหมือนกับเขานี่แหละ

“มาแล้วเหรอ ดีที่มาตามที่ฉันบอก เพราะคนที่ฉันส่งไปดูลาดเลาส่งข่าวมาบอกว่าอีกประมาณสองสัปดาห์มันจะส่งคนไปที่ไทย ถ้าแกไม่อยากให้มันไปตามที่ที่แกเคยอยู่ก็จัดการเรื่องนี้ให้พวกมันได้รู้ว่าแกอยู่ที่รัสเซียแล้ว”

“พ่อแน่ใจได้ยังไงว่ามันไม่ไปที่ไทยแล้ว”

“เพราะอีกหนึ่งสัปดาห์จะมีงานประมูลที่ใหญ่ที่สุดเกิดขึ้น และของที่เราต้องไปแย่งพวกมันนั่นก็คือเขตพื้นที่การปกครองทางเขตใต้”

“พ่อจะเอาเขตนั้นมาทำไม”

“เอามาเล่นให้กวนใจพวกมันแล้วค่อยปล่อยไปอยู่ในมือแก๊งค์อื่น”

“หึหึ ความคิดดีนี่ครับ แปลว่าพ่อจะให้ผมเป็นคนไปประมูลงานนี้ใช่ไหม”

“ใช่ ฉันจะให้แกไปเปิดตัวว่าแกอยู่ที่รัสเซียแล้วในงานนี้นี่แหละ และแกต้องควงคู่ไปงานกับหนูวิเวียนด้วย”

“วิเวียน? คือใคร? แล้วทำไมผมต้องไปควงกับเธอด้วย”

“งานนี้รับเฉพาะคนที่เข้าไปเป็นคู่เท่านั้น และอีกอย่างหนูวิเวียนก็เป็นลูกสาวของเพื่อนฉันหรือจะเรียกง่ายๆว่าเป็นคุณหนูของแก๊งค์มังกรขาวนั่นเอง แกไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ ฉันบอกให้ไปกับหนูวิเวียนแกก็ต้องไป”

“ครับ” เขาไม่อยากจะทะเลาะกับพ่อเพราะเรื่องแค่นี้หรอก แค่ไปงานด้วยกันไม่กี่ชั่วโมงคงไม่ขาดใจตายหรอก

“ส่วนเอกสารต่างๆขององค์กรเราเดี๋ยวฉันจะให้ไอ้ฮานขนไปให้แกที่ห้อง ไปพักผ่อนเถอะกลับมาเหนื่อยๆแล้วต้องตรงมาหาฉันอีก”

“ครับพ่อ” ฟิสซิสเดินออกมาจากห้องทำงานของพ่อตนทันทีพร้อมกับเดินไปที่ห้องนอนของตัวเอง เมื่อเปิดเข้ามาก็พบกับห้องนอนโทนดำไปทั้งห้อง ซึ่งต่างจากห้องที่เขานอนอยู่ที่ไทยมาก เพราะห้องนั้นเต็มไปด้วยตุ๊กตานานาชนิดที่เมียตัวน้อยเขาเป็นคนซื้อมาใส่จนคนแทบจะไม่มีที่นอน

“เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณา……”

“เฮ้อ~ ไม่ใช่ว่ากูโดยเมียเกลียดแล้วใช่ไหมเนี่ย โถ่เว้ย!” ฟิสซิสได้แต่หัวเสียเพราะเขาโทรเข้าเบอร์ที่คุ้นเคยกับพบว่าไม่สามารถติดต่อได้แถมเปิดไปทั้งไลน์ เฟซบุ๊คและอินสตาแกรมก็ไม่สามารถติดต่อได้เลยสักช่องทาง ถูกคนตัวเล็กบล็อคไว้หมด ให้ตายเถอะเขาอยากจะกลับไทยไปเสียเดี๋ยวนี้ เรื่องราวมันชักจะยุ่งยากขึ้นไปหมด ทางนี้ก็วุ่นวายจะกลับไปเคลียร์เรื่องนี้กับเธอก็ไม่ได้ แต่จะปล่อยให้เธอเข้าใจผิดไปมากกว่านี้มันจะเป็นเขาเองมากกว่าที่ไม่เหลืออะไรเลย

“พี่ขอล่ะคนดี อย่าทิ้งพี่เลยน่ะ พี่สัญญาว่าพี่จะรีบกลับไปหาหนู” ฟิสซิสเปิดกระเป๋าตังค์ของตัวเองก่อนจะหยิบรูปใบน้อยๆที่เขากับเธอไปถ่ายด้วยกันที่ตู้ถ่ายรูปในห้าง รูปนี้เขากับเธอพึ่งจะคบกันได้ประมาณสามเดือนและเป็นรูปแรกที่เราถ่ายรูปด้วยกัน

“อึก ฮ๊า น่าสมเพชจริงๆ ทำร้ายจิตใจคนรักของตัวเองขนาดนี้ยังมีหน้าบอกให้เธอรออีก กูนี่มันเหี้ยสุดๆไปเลยแฮะ” ฟิสซิสได้แต่ด่าทอตัวเองวนไปอยู่อย่างนั้นพร้อมกับนอนให้น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินลงมาตามอารมณ์จนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้โดยที่มือเขานั้นยังถือรูปถ่ายของเธอไว้ในมือ

อีกด้าน

“อึก อุ๊บ แหว๊ะ ลูกจ๊าอย่าแกล้งแม่สิ เดี๋ยวแม่ต้องทำงานส่งอาจารย์อีกน่ะ หนูต้องเป็นเด็กดีเข้าใจไหมลูก” เจ้าเอยที่นั่งพิมพ์งานอยู่ที่โซฟากลางห้องโถงก็ต้องรีบวางทุกสิ่งทุกอย่างในมือลงพร้อมกับวิ่งสับเท้าอย่างรวดเร็วตรงไปที่ห้องน้ำและโก่งคออ้วกเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่กินเข้าไปออกมาจนหมด

“อึก อ๊วก อ๊วก” เจ้าเอยยังคงเกาะอ่างล้างหน้าอ้วกอย่างเอาเป็นเอาตาย พอรู้ว่าตัวเองท้องลูกตัวน้อยของเธอก็แผลงฤทธิ์ทันทีราวกับกำลังแกล้งเธออย่างนั้นแหละ

“นี่หนูแกล้งพ่อเขาหรือเปล่า อย่าแกล้งแต่แม่คนเดียวน่ะรู้ไหม หนูต้องมีความยุติธรรมน่ะลูก ถ้าหนูแกล้งแม่หนูก็ตองแกล้งพ่อเขาด้วยน่ะรู้ไหม” เจ้าเอยลูบหน้าท้องแบนราบของตัวเองพร้อมกับบอกลูกในท้องให้ไปแกล้งพี่ฟิสซิสด้วย เรื่องอะไรเธอจะยอมแพ้ท้องอยู่คนเดียวกันเล่า เวลาทำก็ทำด้วยกันจนฟ้าสาง จะให้เธอมาเป็นอยู่คนเดียวแบบนี้ไม่ได้