บทที่ 2

พอนั่งลงมือเรียวก็ตวัดโอบรัดรอบคอของนายแพทย์หนุ่ม

"คุณหมอคะ.." ก่อนที่จะทำอะไรต้องถามเจ้าของตักก่อนว่าจะให้ลากตัวผู้หญิงคนนี้ออกไปไหม

จนถึงตอนนี้คีตะก็ยังไม่ได้พูดอะไร ถ้าพูดไปกลัวผู้หญิงจะอายเปล่าๆ

"ออกไปก่อน" ก่อนอื่นเขาต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่อง เธอจะทำแบบนี้ในโรงพยาบาลของเขาไม่ได้ เสียการปกครองหมด

"ค่ะ"

"ไม่ต้องนำเรื่องนี้ไปพูดที่ไหนนะ" คีตะยังเน้นย้ำกับพยาบาลหน้าห้อง เพราะรู้ดีว่าผู้หญิงส่วนมากชอบเม้าท์กัน

"ค่ะ" สายตาของพยาบาลกุ๊บกิ๊บมองคนที่นั่งอยู่บนตักคุณหมอแรงมาก ทำงานที่นี่มาตั้งหลายปียังไม่กล้าเข้าใกล้คุณหมอขนาดนี้เลย

"จะลุกได้หรือยัง" พอประตูปิดลงเธอก็ยังคงไม่ยอมลุกออก

"ไม่ค่ะ คุณหมอรับปากมาก่อนสิว่าจะรับฉันทำงานด้วย"

"ถ้าคุณอยากทำงานก็ต้องไปหาฝ่ายบุคคลของโรงพยาบาล ไม่ใช่มาคุยกับผม"

"แล้วฉันจะได้งานทำเหรอคะ"

"แล้วมาคุยกับผมคุณจะได้งานทำเหรอ"

ดวงตาของทั้งสองมองสบกัน วาดฝันอายจนไม่รู้จะอายยังไงแล้วแต่ก็ไม่ยอมหลบ

"นะคะคุณหมอ"

"คุณเรียนจบอะไรมา"

"ยังเรียนไม่จบค่ะ"

"อะไรนะ"

"วุฒิการศึกษาที่มีอยู่ก็ม.ปลายค่ะ" ตอนนี้เธอกำลังศึกษาต่อมหาวิทยาลัย แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะจบหรือไม่ เพราะวิกฤตครอบครัวครั้งนี้หนักหนาเหลือเกิน

"จะทำงานไปด้วย เรียนไปด้วยแบบนี้เหรอ"

เอาไงดีล่ะ..จะพูดกับเขายังไง ถ้าทำงานทั่วไปแล้วเมื่อไรจะยืมมือเขามาช่วยเรื่องนี้ได้.. "คุณหมอสนใจรับเลี้ยงฉันไหมคะ"

"หือ?" แบบนี้ไม่ได้เรียกว่าแปลกใจแล้วเขาเรียกตกใจ

"ฉันสัญญาค่ะว่าจะไม่มาก้าวก่ายชีวิตของคุณหมอ ฉันจะอยู่ในที่ของฉัน" พวกเด็กเสี่ยเขาพูดกันแบบนี้หรือเปล่า..เอาวะทุกคนก็ต้องมีครั้งแรกอยู่แล้ว

คีตะไม่เคยคิดเลยว่าครั้งหนึ่งในชีวิตจะมีสาวนักศึกษามาเสนอตัวให้เขาเลี้ยงแบบนี้..

ทำไมเขาเงียบไป ยิ่งเขาเงียบมันก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกอาย เราคงต้องหาแผนใหม่เอาคืนไอ้พ่อเลี้ยงคนนั้นแล้วใช่ไหม เธอเริ่มรู้สึกถอดใจ

"ต้องการเงินสู้คดีเหรอ" เสียงทุ้มพูดออกมาในขณะที่คนตัวเล็กกำลังจะลุกขึ้น และมันก็สามารถหยุดเธอได้

"ฉันต้องการใครสักคนที่จะยื่นมือเข้ามาช่วย คนที่ไม่หวังสิ่งตอบแทนอย่างอื่นนอกจากตัวฉัน"

"?" เล่นพูดกันตรงๆ ขนาดนี้คุณหมอถึงกับไปไม่ถูก

"ไม่ใช่อะไรนะคะ เพราะฉันไม่มีทรัพย์สินอะไรที่จะไปสู้คนแบบพวกเขาได้ ฉันก็มีเท่าที่คุณมองเห็นอยู่ตอนนี้" เท่าที่เขามองเห็นก็คือตัวเธอ แม้แต่ที่อยู่อาศัยตอนนี้ยังต้องเช่าเขาอยู่เลย

"ที่เธอบอกจะไม่เข้ามาก้าวก่ายชีวิตของฉัน หมายความว่ายังไง" เขาก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง สาวสวยขนาดนี้มาเสนอตัวให้ก็มีบ้างแหละที่คิด

"ฉันก็จะอยู่แค่ที่ที่คุณหมอให้อยู่ ถ้าคุณหมอมีผู้หญิง...เอ่อ...ฉันก็จะไม่เข้าไปก้าวก่ายเรื่องของคุณหมอ"

"แน่ใจนะ"

"แน่เสียยิ่งกว่าแน่อีกค่ะ คุณหมอตกลงแล้วใช่ไหมคะ" ถึงแม้แสงสว่างนั้นจะส่องประกายเพียงแค่เล็กน้อย แต่มันก็ทำให้เธอมีความหวังขึ้นมาได้

"ฉันถามอะไรหน่อยได้ไหมล่ะ"

"คุณหมอจะถามเยอะๆ ก็ได้ค่ะ"

"ก่อนอื่นเธอต้องลุกออกจากตักฉันก่อน"

"ค่ะ" ที่จริงเธออยากจะลุกขึ้นตั้งแต่ไอ้เจ้านั่นมันแข็งตัวแล้ว แต่ถ้าลุกกลัวเขาคิดว่าแค่นี้ยังถอยแล้วจะมาเสนอตัวให้เขาได้ยังไง

"ทำไมเธอถึงเลือกฉัน และทำไมเธอถึงมั่นใจว่าฉันจะช่วยได้" เพราะเขาเป็นแค่หมอรักษาคนไข้ และเผอิญเป็นหมอที่รักษาพ่อเธอด้วย อีกอย่างมองตามรูปคดียังไงพ่อของเธอก็แพ้ อยู่ดีๆ เอาปืนไปยิงเขา ถึงแม้ว่าจะแค้นแค่ไหนก็ต้องสู้กันทางอื่นไม่ใช่หวังเอาชีวิตอีกฝ่าย

"ฉันบอกตามตรงเลยนะคะ อันดับแรกคุณหมอรวย และอีกอย่าง คุณหมอคุยกับพวกเขาได้" เธอไม่รู้ว่าเขาสนิทกับคนพวกนั้นมากแค่ไหน เพราะเห็นพูดคุยกับลูกชายของคู่กรณีเหมือนสนิทสนมกันมาก เธอก็เลยจะใช้จุดนี้แหละเพื่อให้เขาช่วยเรื่องคดีนี้

"แต่ถึงยังไงพ่อเธอก็ต้องได้รับโทษทัณฑ์ทางกฎหมาย ถ้าจะให้ช่วยพ้นคดีเลยคงยาก"

"ฉันขอแค่คุณมาช่วยสู้คดี ช่วยหาทนายความ ช่วยเรื่องค่าใช้จ่าย ผลลัพธ์จะออกมายังไงก็คงแล้วแต่กฎหมายค่ะ"