รักร้ายลึก #10

วันรุ่งขึ้น: ห้องสมุดมหาวิทยาลัย

ช่วงเย็นหลังเลิกเรียน เจนเดินตรงมายังห้องสมุดของมหาวิทยาลัยด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงความเหนื่อยล้าจากการเรียนมาทั้งวัน เธอมองไปรอบๆ เพื่อหาคนที่นัดไว้ และพบเชษกำลังนั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องสมุด

ร่างสูงนั่งหลังตรง ดวงตาคมจับจ้องหน้าจอแล็ปท็อป ขณะที่มือเลื่อนเมาส์และพิมพ์งานอย่างตั้งใจ รอบตัวเขามีเอกสารวางเป็นระเบียบ ทั้งชีตข้อมูล ไอเดียการออกแบบ และตัวเลขที่คำนวณอย่างละเอียด

เจนเดินเข้าไปใกล้ก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งตรงข้ามเขา

“นายมานานแล้วเหรอ?”

เชษเงยหน้าขึ้นมองเธอ ดวงตาคมฉายแววเจ้าเล่ห์

“สักพัก แต่ไม่เป็นไร ฉันกำลังตรวจแบบแผนงานอยู่”

“แผนงาน?” เจนถามด้วยความสงสัย

เชษยื่นเอกสารบางส่วนให้เธอ

“นี่คือรายละเอียดโครงการที่จะส่งเข้าประกวด มันคือการออกแบบระบบ ‘พลังงานหมุนเวียนในชุมชน’ ”

เจนเปิดเอกสารอ่าน ดวงตาเริ่มจับจ้องรายละเอียดที่ซับซ้อน

“แนวคิดคือการติดตั้งระบบโซลาร์เซลล์ร่วมกับกังหันลมขนาดเล็ก เพื่อผลิตพลังงานไฟฟ้าใช้ในชุมชนที่ห่างไกล แถมยังสามารถเก็บพลังงานส่วนเกินไว้ในแบตเตอรี่สำรองเพื่อใช้ในช่วงที่ไม่มีแดดหรือลม”

เชษพูดต่อพร้อมเลื่อนภาพกราฟิกจำลองให้เธอดู

“ฉันออกแบบระบบให้รองรับการใช้งานหลากหลาย เช่น ไฟฟ้าสำหรับโรงเรียน หรือสถานพยาบาลเล็กๆ ในชุมชน มันจะช่วยลดค่าใช้จ่ายและพึ่งพาตัวเองได้มากขึ้น”

เจนมองเขาด้วยความทึ่ง

“นายทำทั้งหมดนี้คนเดียว?”

“เธอคิดว่าไงล่ะ?” เขายิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ สายตาคมจ้องมองเธออย่างมีความหมาย

เจนหลบสายตาของเขา ก้มลงพลิกอ่านข้อมูลเพิ่มเติม

“เอ้อ...ฉันไม่คิดว่านายจะทุ่มเทกับอะไรแบบนี้ขนาดนี้”

“ทำไมล่ะ?” เชษเลิกคิ้ว

“ก็นายดูเป็นพวกไม่ค่อยใส่ใจอะ” เจนตอบตรงๆ

เชษหัวเราะเบาๆ

“ฉันใส่ใจบางเรื่องนะ เผื่อเธอไม่รู้” พูดจบเขาก็มองตาเธอนิ่ง สายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาของเขา ทำให้ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว

“แล้วฉันต้องทำไรอะ?” เจนพูดพลางวางเอกสารลง

“ช่วยดูการนำเสนอนี่แหละ” เขาหยิบเอกสารอีกชุดขึ้นมา

“ฉันยังไม่ค่อยมั่นใจเรื่องลำดับการอธิบาย”

เจนรับเอกสารมาอ่านอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มชี้จุดที่ควรปรับปรุง

“นายอาจจะเริ่มจากปัญหาในชุมชนก่อน แล้วค่อยพูดถึงโซลูชั่นที่เราเสนอ มันจะช่วยให้คนฟังเข้าใจง่ายขึ้น”

เชษพยักหน้า พร้อมจดบันทึกในสมุดของเขา

บรรยากาศในห้องสมุดค่อยๆ เปลี่ยนไป ทั้งสองคนจดจ่อกับงานตรงหน้า เชษที่ปกติชอบกวนประสาทเธอ กลับแสดงด้านที่จริงจังและตั้งใจออกมาอย่างชัดเจน

เชษและเจนใช้เวลาอยู่ในห้องสมุดจนดึกดื่น เตรียมงานพรีเซนต์โครงการรอบแรกที่กำลังจะถึงในอีกไม่กี่วัน นาฬิกายังคงเดินต่อไป บ่งบอกว่าใกล้ถึงเวลาปิด ห้องสมุดรอบตัวเงียบสงัดจนแทบได้ยินเสียงลมหายใจ มีเพียงพวกเขาสองคนในมุมลึกของห้องสมุด ท่ามกลางแสงไฟสลัว เสียงพลิกหน้ากระดาษและเสียงแป้นพิมพ์ที่ดังเบาๆ เท่านั้น

เจนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเริ่มรู้สึกง่วงหลังจากใช้สมองมาทั้งวัน เธอฟุบลงบนโต๊ะอย่างไม่รู้ตัว ใบหน้าเรียวของเธอซุกอยู่บนท่อนแขน ริมฝีปากเผยอเล็กน้อย

เชษเงยหน้าขึ้นจากแล็ปท็อป เมื่อเห็นเจนที่นั่งหลับอยู่ก็ชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาคมจับจ้องภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบาย

“ยัยคนนี้นี่...จริงๆ เลย” เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะส่ายหัวเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ สุดท้ายก็ถอดเสื้อคลุมของตัวเองออก คลี่มันอย่างระมัดระวัง แล้ววางคลุมบนตัวเธอเบาๆ

เชษนั่งมองเจนที่หลับสนิท ราวกับไม่สนใจโลกใบนี้ ดวงหน้าของเธอสงบนิ่ง ริมฝีปากบางเผยอเล็กน้อย ทำให้เขาหวนคิดถึงค่ำคืนอันเร่าร้อนระหว่างพวกเขาอีกครั้ง ความรู้สึกบางอย่างในใจพาให้เขาก้มหน้าเข้าไปใกล้ ก่อนจะกดริมฝีปากลงบนริมฝีปากบางของเธออย่างแผ่วเบา

ดูเหมือนเธอกำลังฝันถึงอะไรบางอย่าง ริมฝีปากบางขยับไปมาเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว ราวกับจูบตอบสัมผัสของเขา เชษยิ้มมุมปากด้วยความพึงพอใจ เมื่อได้รับการตอบรับที่ไม่คาดคิดจากเธอ

เขาค่อยๆ ไล้ปลายลิ้นเบาๆ ไปบนริมฝีปากล่างของเธอ ก่อนจะแทรกเรียวลิ้นเข้าไปช้าๆ สัมผัสปลายลิ้นของเธออย่างแผ่วเบา เติมเต็มจูบให้ลึกซึ้งขึ้น แล้วเม้มริมฝีปากเธอเบาๆ ราวกับหลงใหลในรสสัมผัสนั้น สุดท้ายจึงถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ทิ้งไว้เพียงความวาบหวามที่ยังค้างคาในใจเขา

“หวังว่า...คราวหน้าเธอจะจูบฉันแบบมีสติมั่งนะ” เชษพึมพำเบาๆ ริมฝีปากยังคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กๆ ก่อนจะหันกลับไปทำงานต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่แววตากลับยังแฝงความรู้สึกที่ยากจะปิดซ่อนไว้

ไม่นานนัก เจนเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย เธอกวาดสายตามองรอบๆ ก่อนจะเห็นเชษยังคงนั่งทำงานต่ออย่างตั้งใจ แสงจากหน้าจอแล็ปท็อปสะท้อนกับใบหน้าคมคายของเขา

เธอก้มมองเสื้อคลุมที่คลุมตัวเองอยู่ ก่อนจะเงยหน้าถามเขาด้วยเสียงแหบพร่า

“นาย... ทำไมไม่ปลุกฉัน?”

เชษเงยหน้าขึ้นมองเธอ พร้อมรอยยิ้มบาง

“เธอดูเหนื่อย ฉันเลยปล่อยให้พัก”

เจนก้มมองเสื้อคลุมที่คลุมตัวอยู่ ก่อนจะเงยหน้ามองเขา

“นี่นาย...?”

“คิดว่าเธอคงหนาว” เขาตอบเสียงเรียบ พลางเอนตัวพิงเก้าอี้

“อืม...ขอบใจนะ” เจนพึมพำเบาๆ

เชษปิดแล็ปท็อป พลางเก็บเอกสารอย่างรวดเร็ว

“ถ้าเธอตื่นแล้ว ก็กลับกันเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันเรียกแกร็บกลับเอง” เจนรีบปฏิเสธ แต่เชษกลับลุกขึ้น คว้ากระเป๋าเป้ขึ้นสะพาย

“ห้องสมุดจะปิดแล้ว เธอจะยืนรอแกร็บคนเดียวตอนนี้?ฉันว่ามันเสี่ยงอยู่นะ” เชษพูดขึ้นเรียบๆ พลางเอื้อมมือหยิบกระเป๋าของเธอโดยไม่รอฟังคำคัดค้าน

“ไปเถอะ ฉันจะไปส่ง”

เจนมองเชษที่จัดการทุกอย่างเสร็จสรรพไปโดยไม่ถามความเห็นของเธอสักคำ เธอถอนหายใจเบาๆ พ่นลมออกจมูกอย่างหงุดหงิด แต่สุดท้ายก็ยอมลุกขึ้นตามเขาไปจนได้

“ก็ได้...” เธอตอบอย่างเสียไม่ได้

เชษหัวเราะเบาๆ กับท่าทางกระฟัดกระเฟียดของเธอ ก่อนจะเดินนำออกจากห้องสมุดอย่างสบายๆ ขณะที่เจนเดินตามหลังเขาไป บ่นงึมงำอะไรบางอย่างด้วยความขัดใจตามนิสัย