กลับบ้านเกิด..ขอเมีย

“เอาล่ะ..รีบกลับกันดีกว่าลูก เดี๋ยวไปกินข้าว แล้วก็จะได้พักผ่อนกันไป เดินทางมาเหนื่อย ๆ นะ” ผู้เป็นแม่ เดินนำออกไปก่อน หากยังไม่ทันที่จะก้าวขา เดินตามมารดาออกไป ก็โดนฉุดรั้งแขนไว้เบา ๆ จากคนตัวสูงข้างตัว

“คราวหลัง อย่าทำเป็นลืมผม อย่างนี้อีกนะ” ง่ะ..แค่นี้ก็น้อยใจด้วย..หึงแม้กระทั่งแม่เลยหรือไง คนบ้า!

เดินทางจากสนามบินมาถึงบ้านใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง โดยที่คนขับกลายเป็นคนต่างถิ่น ที่ทำตัวไม่เหมือนคนต่างถิ่นเอาเสียเลย จากท่าทางที่เขาขับรถอย่างคล่องแคล่ว ราวกับว่าเคยมาแล้วอย่างนั้น เพียงแค่บอกเส้นทางหลัก ๆ ก็สามารถพาทั้งหล่อนและแม่มาถึงบ้านได้อย่างปลอดภัย

“มากันแล้วหรือลูก” ผู้เป็นบิดาเอ่ยทักลูกสาวก่อนจะปรายตามองคนแปลกหน้าอีกคนหนึ่งที่ยืนเด่นเป็นสง่าอยู่ข้างกายลูกสาว

“คิดถึงพ่อที่สุดเลยค่ะ” หญิงสาวกระโดดเข้าไปกอดบิดา ราวกับเด็กที่จากผู้ปกครองไปนาน นานทีจะได้กลับมาเจอหน้ากันสักครั้งหนึ่ง

“อ้าว! แล้วนี่จะไม่แนะนำพ่อหนุ่มคนนั้น ให้พ่อรู้จักบ้างเหรอฮึ” ถึงแม้จะรู้อยู่แก่ใจดีแล้วว่า บุรุษหนุ่มรูปงาม ผู้นี้เป็นใคร มาจากไหน การมาครั้งนี้ของเขามีจุดประสงค์อันใด แต่ก็ถามออกไปอย่างนั้น ให้สมกั