Share
Chapter41
Related chapters
รักหลังจากคืนนั้น Chapter42
แอนนี่หันมามองเธอเธอพูดว่า "ถึงแม้เรื่องที่คุณถูกไล่ออกถือได้ว่าเกิดขึ้นเพราะฉัน ฉันจะไม่สงสารเธอ ท้ายที่สุดฉันไม่ได้ทำให้คุณผิดหวัง"ทุกคนหันหลังและจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำในห้องทำงานของ วิล วอลท์สัน เขาไขว้ขาและมองไปทางซอยท์"บอกฉันที สถานการณ์ระหว่างพนักงานชายกับลูน่าเป็นอย่างไรบ้าง"“คุณหมายถึงเจอร์รี่?”"อืม คนนั้นแหละ"ซอยท์คิดว่าคราวนี้เจอร์รี่คงจะโชคไม่ดี“คุณวอลต์สัน ลูน่าสวยมาก และบุคลิกที่เงียบของเธอก็น่ารักเช่นกัน ดังนั้นทันทีที่เธอเข้าไปในสำนักงาน เธอจึงกลายเป็นที่สะดุดตาในทันที ในที่ทำงานหลายคนชอบเธอ และมีเพียงเจอร์รี่เท่านั้นที่เป็นหนึ่งในนั้น ""คนในแผนกของคุณชอบเธอเยอะไหม"“ไม่ใช่แค่แผนกฝึกหัด ฉันได้ยินเรื่องนินทาเธอบ้าง หลังจากไปโรงอาหารสองสามครั้งแล้ว หลายคนถามว่าเธอมาจากแผนกไหนและบางคนถึงกับพักเที่ยงเพื่อมาที่แผนกของเราเพื่อให้แน่ใจว่าเธอมาจากสำนักงานของเรา”วิล วอลท์สัน รู้สึกไม่มีความสุขผู้หญิงคนนี้ ทำไมเธอถึงดึงดูดความสนใจมากมายนัก?“จากนี้ไปคุณควรใส่ใจกับผู้ชายรอบๆ เธอและคอยบอกฉันถึงสถานการณ์ของเธอ”“ได้ค่ะซอยท์รู้สึกปวดหัวนี่เป็นคงเป็นงานที่ใหญ่โชคดีที่ลูน่
รักหลังจากคืนนั้น Chapter43
เธอจ้องไปที่เขา “วิล วอลท์สัน คุณมั่นใจอย่างนี้มาโดยตลอดหรือเปล่า”“ฉันมั่นใจเพราะฉันรู้ว่าฉันสามารถทำตามสัญญาของฉันได้”วิล วอลท์สัน หัวเราะ “เอาล่ะ มาพนันกันไหม?”เธอเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย "ได้สิ?""ถ้าคุณแต่งงานกับฉันในอนาคตเราจะมีลูกสามคน"คำพูดของเขาทำให้เธอหน้าแดง“ถ้าเราไม่ได้แต่งงานกันล่ะ?”"คุณคิดอย่างไร?"“งั้นก็อยู่ให้ห่างจากฉันจากนี้ไป และอย่าเข้ามาใกล้ฉันอีก”"มันไม่ได้ผลหรอก "วิล วอลท์สัน ยิ้มอย่างมีชัย"หนึ่งปีครึ่ง""ไม่มีปัญหา"เธอต้องพักผ่อนหลังจากทำความสะอาดครัวและไล่เขาออกไปวิล วอลท์สันเดินไปที่ประตูและนึกขึ้นได้ในทันใด: "ใช่แล้ว ให้เวลาฉันบ้างในวันเสาร์นี้ ครอบครัววอลท์สัน มีการรวมตัวของครอบครัวและเราจะไปเที่ยวพักผ่อนนอกเมืองกัน"เธอยิ้ม "ฉันจะไม่ไป"“นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณสามารถหลีกเลี่ยงได้หากคุณไม่ไป อย่างไรก็ตามคุณริเริ่มเป็นครั้งสุดท้ายและต้องการจะแต่งงานกับฉัน ตอนนี้พวกเราแต่งงานกันในสายตาของพวกเขาแล้ว”วิล วอลท์สันภูมิใจในตัวเองมากตอนเที่ยงวันถัดไป ลูน่า กรีนนิชก็กลับไปทันทีที่งานเลิกเพื่ออยู่กับจูดี้ อัลเลนต่อไปอีกหน่อย เธอนั่งแท็กซี่ไปโรงเรียนจูดี้ อัลเลน ก
รักหลังจากคืนนั้น Chapter44
วิล วอลท์สัน มองเธอด้วยรอยยิ้มที่น่าหลงใหล“ฉันหวังว่าวันหนึ่งคุณจะถอดเกราะออก เมื่อถึงเวลานั้นเราจะไม่เหงาอีกต่อไป”ในเช้าวันเสาร์โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นก่อนที่เธอจะตื่นด้วยซ้ำเธอคิดว่ามันเป็นนาฬิกาปลุก เธอจึงปิดเครื่องอย่างไรก็ตามหลังจากนั้นไม่กี่นาที โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้งเมื่อคืนเธอไม่ได้ปิดนาฬิกาปลุกเหรอ?เธอลืมตาและวางโทรศัพท์ไว้ข้างหน้าเธอ มันคือเบนเจมิง วอลท์สันไอ้เด็กเวรนี่สุดสัปดาห์แล้วเขาโทรหาเธอทำไม?เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพูดอย่างเกียจคร้าน "สวัสดี"“พี่สะใภ้สาม ทำไมวางสาย?พี่สะใภ้คนที่สาม?“เบนเจมิง พี่ชายของคุณและฉันยังไม่ได้แต่งงานกัน”“ไม่เป็นไรน่า พวกคุณรักกันดี เเมื่อไหร่คุณจะมา”เธอขมวดคิ้ว “ไปไหนเหรอ”“ลืมไปแล้วเหรอ พี่ชายฉันบอกว่าเขาบอกเธอ วันนี้เราจะไปเที่ยวพักผ่อนที่ชานเมืองกัน”เธอลืมเรื่องนี้ไปนานแล้วเดิมทีเธอวางแผนจะตื่นนอนและทำความสะอาดแล้วออกไปเดินเล่นเพื่อผ่อนคลายแต่...“ฉันไม่ไปดีกว่า วันนี้ฉันมีอย่างอื่นที่ต้องทำ”“พี่สาวควรชะลอทุกอย่าง ฉันกับพี่สามจะไปรับนะ รอเราที่หน้าบ้าน”เธอวางสายหลังจากที่เบนเจมิง วอลท์สันพูดจบทำไมพวกเขามักจะตัดสิน
รักหลังจากคืนนั้น Chapter45
แจ็ค วอลท์สันซึ่งนั่งรถเข็นอยู่ข้างๆ และไม่ส่งเสียงใดๆ ตลอดเวลา ยิ้มเบาๆ แล้วพูดว่า "ไม่นะ"แคทเธอรีน ไบรท์ กัดริมฝีปากของเธอ ถอยสองก้าวแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ของเธอวิล วอลท์สัน นั่งลงและดึงที่นั่งไปด้านข้างของเขาลูน่ารู้สึกอึดอัด แต่เธอก็นั่งลงหากในระยะเวลาหนึ่งเขาไม่สามารถจับปลาได้สักตัว เขาจะเสียหน้าได้เดิมทีลูน่าคิดว่าวิลจะไม่ชนะการแข่งขันเนื่องจากเขาเป็นคนสุดท้ายที่เข้าร่วมในเกม แต่เขากลายเป็นคนแรกที่จับปลาได้เขาชนะเบนเจมิง วอลท์สันกล่าวว่า "พี่สาม ทำไมคุณถึงตกปลาเก่งจัง?แจ็ค วอลท์สัน หัวเราะ: "พี่ชายคนที่สามของคุณไม่มีดาวนำโชคอยู่เคียงข้างเขาเหรอ?"เบนเจมิง วอลท์สันมองมาที่เธอ “พี่สะใภ้สาม มานั่งข้างฉันแล้วเป็นดาวนำโชคของฉันนะ”ใบหน้าของ วิล วอลท์สัน เต็มไปด้วยความรังเกียจ: "ฝันเถอะ เธอเป็นเพียงดาวนำโชคของฉัน"เขายืนขึ้นและพูดว่า: "มาเถอะ ไปเลือกห้องกันเถอะ"เบนเจมิง วอลท์สันโบกมือ “พี่สะใภ้สาม มากับพี่สามของฉันเร็ว”เธอไม่อยากได้ยินคำว่า "พี่สะใภ้ที่สาม" จริงๆเธอพยักหน้าไปทาง แจ็ค วอลท์สัน และ แคทเธอรีน ไบรท์ จากนั้นตาม วิล วอลท์สัน เข้าไปในวิลล่าทั้งสองมองดูห้องต่างๆ จากชั
รักหลังจากคืนนั้น Chapter46
เบนเจมิงวอลท์สันดูเหมือนจะใกล้จะทรุดลง“ถ้าคุณสองคนยังทำตัวแบบนี้ฉันจะหาคนอื่นไปเที่ยวด้วย”แคทเธอรีนไบรท์กลับมาแล้วในขณะที่พวกเขากำลังคุยกันเบนเจมิงวอลท์สันวางคันเบ็ดลง"ตกปลานี่มันน่าเบื่อจังเลยเราจะทำอะไรกันต่อดีนะพี่ชาย""ไปตีกอล์ฟกันเถอะ""คุณตีกอล์ฟเป็นไหม" วิลวอลท์สันถามไปที่ลูน่า"ฉันตีไม่เป็นค่ะ""งั้นดีเลยฉันจะแสดงให้ดูเอง"“คุณควรไปตีกอล์ฟจริงๆนะคุณกรีนนิชคุณไม่รู้หรอว่าวิลเก่งเรื่องกอล์ฟมากเขาได้รับรางวัลมากมายเลยนะ”แคทเธอรีนไบรท์กล่าวขณะที่เธอเดินตามหลังแจ็ควอลท์สันวิลวอลท์สันมองที่เธอเธอตระหนักถึงบางสิ่งและเงียบลงอย่างรวดเร็ว“แจ็คให้ฉันเข็นคุณนะ”เธอพูดขณะที่เธอหันกลับมาและผลักรถเข็นของแจ็ควอลท์สัน“ลืมมันไปเถอะฉันไม่ไปเพราะมันไม่สะดวกสำหรับฉันฉันแค่จะทำให้อารมณ์ของคุณพังลงฉันจะตกปลาอยู่ที่นี่คุณสองคนสนุกกันได้เลยตามสบายนะ”เธอยิ้มให้วิลวอลท์สัน "คุณสอนฉันได้เมื่อเราสองคนออกไปข้างนอกตามลำพังแต่ครั้งนี้เรามาลองทำอะไรใหม่ๆกันเถอะ"วิลวอลท์สันยิ้มให้เธอแล้วถามว่า "เอาล่ะบอกฉันสิว่าเธออยากเล่นอะไร""พวกเรามีห้าคนพอดีพวกคุณคนไหนเล่นไพ่เก่งบ้างคะ""นี่คุณต้องการเล่นการพนันเหรอ
รักหลังจากคืนนั้น Chapter47
แจ็ควอลท์สันมองไปทางทั้งสองไม่ไกลและเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเบนเจมิงวอลท์สันหันกลับมามอง "พวกคุณคิดว่าวิลกับครูลูน่าเป็นคู่ที่เหมาะสมกันไหม"แจ็ควอลท์สันมองไปที่แคทเธอรีนไบรท์มีความรู้สึกเศร้าในดวงตาของเธอเธอยกถ้วยชาขึ้นจิบชาแล้วเม้มริมฝีปาก: "เหมาะสมกันดีนะ"แจ็คยกแก้วน้ำขึ้นจิบ“ฉันก็คิดอย่างนั้นแหละ”หลังจากรับประทานอาหารกลางวันแจ็ควอลท์สันพูดว่าเขาต้องการกลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อนแคทเธอรีนไบรท์ผลักรถเข็นเขากลับไปที่ห้องและทั้งสองอยู่ที่ชั้นหนึ่งวิลพักอยู่ชั้นสองเขาบอกว่าจะกลับไปเล่นเกมที่ห้องก่อนวิลวอลท์สันกลับไปที่ชั้นสามลูน่ากรีนนิชเข้ามาในห้องและนั่งลงบนโซฟาอย่างเกียจคร้านวิลวอลท์สันพูด: "คุณจะไม่หยุดพักบ้างเหรอ""ใช่ฉันต้องการพักผ่อนคุณนอนบนเตียงส่วนฉันนอนบนโซฟา"เธอพูดอย่างใจเย็นว่า "ว้าวดีจังโซฟาตัวนี้นุ่มสบายเหลือเกิน"ขณะที่เธอพูดเธอก็นอนลงบนโซฟาวิลวอลท์สันเดินไปอย่างสบายๆ"ฉันจะนอนที่โซฟาเตียงนั้นมันใหญ่มากจนฉันนอนไม่สบาย"วิลวอลท์สันนั่งลงข้างเธอ: "นอนบนเตียงด้วยกันฉันจะไม่แตะต้องคุณไม่อย่างนั้นเราควรนอนโซฟาด้วยกันแล้วฉันจะนอนกอดคุณ""คุณชอบให้คนอื่นเลือก""คุณพูดเสมอไ
รักหลังจากคืนนั้น Chapter48
เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องนี้แคทเธอรีนไบรท์ซึ่งกำลังหลับอยู่ในอ่างอาบน้ำก็สะดุ้งตื่นเมื่อเห็นลูน่ากรีนวิชเธอรีบลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำดึงชุดคลุมอาบน้ำแล้วเดินไปข้างหน้า“คุณกรีนิชคุณไม่เป็นไรใช่ไหม”และในเวลานี้วิลซึ่งผลักแจ็คเข้าไปในห้องนั่งเล่นแล้วได้ยินเสียงกรีดร้องของเธอเขารีบวิ่งไปที่ห้องเมื่อเขาไปถึงประตูห้องน้ำเขาเห็นเธอเอามือกุมหัวหมอบลงกับพื้นพลางร้องลั่นผมที่เปียกของแคทเธอรีนไบรท์ห้อยลงมาและเธอนั่งยองๆไปที่ข้างๆอย่างช่วยไม่ได้และเรียก'คุณกรีนนิช'เขาก้าวไปข้างหน้ากอดเธอเบาๆและมองไปที่แคทเธอรีนไบรท์ "เกิดอะไรขึ้น?"แคทเธอรีนไบรท์มองเขาแปลกๆแล้วส่ายหัว: "ไม่รู้สิเมื่อกี้ฉันเผลอหลับไปในอ่างอาบน้ำและโดนปลุกด้วยเสียงกรีดร้องของคุณกรีนนิชเมื่อฉันลืมตาขึ้นภาพมันก็เป็นแบบที่คุณเห็น "วิลวอลท์สันไม่ตอบเขาเพียงแต่ก้มศีรษะลงเพื่อมองดูลูน่ากรีนนิชที่กรีดร้องในขณะที่เขาดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดของเขา“ไม่เป็นไรนะไม่เป็นไรฉันอยู่นี่”เมื่อเห็นความห่วงใยและความอ่อนโยนของวิลวอลท์สันที่มีต่อเธอหัวใจของแคทเธอรีนไบรท์ก็รู้สึกราวกับว่ามีใครบางคนแทงเธออย่างโหดเหี้ยมเธออิจฉาลูน่ากรีนนิชลูน่าไม่รู้ด้วย
รักหลังจากคืนนั้น Chapter49
วิลวอลท์สันลืมตาขึ้นในเวลานี้เช่นกันและมองดูเธอ: "ดูดีไหม""หืม? อะไร?"“ฉันหล่อมั้ย”เขามองเธอด้วยริมฝีปากที่มีเสน่ห์เธอขมวดคิ้วอย่างกระตือรือร้นและต้องการยืนขึ้นและแสดงสีหน้าดูถูกอย่างไรก็ตามเขาดึงเธอกลับเข้าไปในอ้อมกอดของเขา“นอนบนแขนฉันทั้งคืนแล้วตอนนี้อยากจะหนี?”"ฉันต้องการที่จะลุกขึ้น"เขากอดเธอแน่น“ตอนนี้คุณรู้สึกยังไงบ้างดีขึ้นหรือยัง”เธอพยักหน้า“เกิดอะไรขึ้นเหรอเมื่อคืนนี้มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างคุณกับแคทเธอรีนหรือเปล่า?ภาพที่น่ากลัวเมื่อคืนก็แล่นเข้ามาในความคิดของเธออีกครั้งเธอขมวดคิ้วเห็นได้ชัดว่าต่อต้านความทรงจำ"ไม่มีอะไรหรอกน่า"“แล้วทำไมต้องร้องด้วยความกลัวด้วย”"มันเป็นปัญหาของฉัน"เธอพยายามลุกขึ้นอย่างไรก็ตามวิลวอลท์สัพลิกตัวและกดเธอไว้ใต้ร่างของเขาเขามองเธอด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์“มีความลับระหว่างเราหรือเปล่า”"ทุกคนมีความลับ"วิลวอลท์สันลดศีรษะลงและจูบไปที่ริมฝีปากของเธอลูน่ากรีนนิชขมวดคิ้ว“อ๊ะทำแบบนี้อีกแล้ว…”“นี่คือรางวัลของฉันที่ได้ปกป้องเธอเมื่อคืนนี้”เขายิ้มอย่างชั่วร้ายและลุกขึ้นนั่งเมื่อทั้งสองคนลงไปข้างล่างแจ็ควอลท์สันและแคทเธอรีนไบรท์กำลังทานอาหารเช้าอยู่ใ
Latest chapter
