รักหลังจากคืนนั้น

ลูน่า กรีนนิช ต้องการจากไปจริงๆอย่างไรก็ตาม หลังจากการทรมานหนึ่งคืนนั้น ตอนนี้เธออ่อนแอมากให้ตายเถอะ วิล วอลท์สัน ทรมานเธอเมื่อคืนนี้ได้ยังไงกันนะในตอนบ่าย เธอได้รับการติดต่อจากอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนผ่านทางโทรศัพท์หลังจากนั้น เธอเดินเข้าไปในสำนักงานอธิการบดีพร้อมกับแสดงสีหน้าจริงจังอาจารย์ใหญ่แต่งกายด้วยชุดสุภาพเรียบร้อย มองดูลูน่า กรีนนิชที่ละเอียดอ่อน“ลูน่า กรีนนิช ฉันรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถและฉลาดมาก แต่ครอบครัวแฮร์ริสของเราจะไม่รับเด็กกำพร้าเป็นลูกสะใภ้ ดังนั้น ฉันขอให้เธอเลือกระหว่าง ลือกระหว่างลูกชายของฉันอาร์วินและงานของคุณเป็นครั้งสุดท้าย"หลังจากที่อาจารย์ใหญ่พูดจบ เธอตอบว่า “ฉันไม่ใช่เด็กกำพร้าค่ะ”“แต่นั่นไม่ได้สร้างความแตกต่างอะไรกับเราเลย”เธอกำหมัดแน่น อย่างไรก็ตาม แม่ของเธอเสียชีวิตแล้ว และเธอคิดว่าการเป็นเด็กกำพร้าจะเป็นสถานการณ์ที่ดีกว่าสำหรับเธอมากกว่าการเป็นลูกสาวนอกสมรสของครอบครัวเอนเดอร์สัน“ฉันเลือกที่จะอยู่” เธอตอบอย่างหนักแน่นโมสิก้า บราวน์ ตะลึงกับคำตอบของเธอสิ่งนี้แตกต่างจากคำตอบก่อนหน้าของเธอห้าครั้งก่อนหน้านี้"อย่าเสียใจเลย"“ถ้าอาจารย์

เพราะว่าเธอไปโรงพยาบาล เธอจึงมาเรียนสายครึ่งชั่วโมงวันนี้ค่าเล่าเรียนฟรีเพื่อชดเชยความผิดพลาดของเธอตอนที่เธอออกจากหอพักนักเรียน ท้องฟ้าก็มืดลงแล้วเธอนั่งรถบัสกลับไปโรงเรียนหลังจากเข้าไปในหอพัก เธอเห็นว่ามีเพียงอลีส คลาร์กเท่านั้นที่อยู่ที่นั่นคนเดียวอลีส คลาร์กจ้องมองที่เธอ ท่าทางของเธอไม่ค่อยดีนัก"อลีส คลาร์ก ออกไปจากห้อง"เธอเดินไปที่โต๊ะทำงานนั่งลงและเปิดหนังสือ"ทำไม?" อลีส คลาร์ก เดินไปที่ด้านข้างของ ลูน่า กรีนนิช "ลูน่า กรีนนิช อาร์วินชอบฉัน ในเมื่อเธอไม่สามารถเสนอสิ่งที่เขาต้องการให้เขาได้ ทำไมไม่ปล่อยเขาไปซะ เขาไม่ชอบคุณอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้ฉันเป็นคนที่เขารักแล้ว”ลูน่าปิดหนังสือ ยืนขึ้นจ้องมองเธอด้วยความเย็นชาและเหินห่าง “ใช่ ฉันไม่สามารถให้ในสิ่งที่เขาต้องการได้เพราะฉันไม่ใช่โสเภณี นอกจากนี้ฉันไม่ได้กอดเขาและไม่ปล่อยเขาไป ฉันเคยพูดไปแล้วก่อนหน้านี้ ฉันไม่ต้องการอาร์วิน แฮร์ริสแล้ว สำหรับพวกเราฉับกับเธออยู่หอเดียวกันไม่ได้แล้ว”“จริงเหรอ งั้นเธอออกไปนะ ฉันไม่ทำหรอก”ลูน่ายิ้มและตอบว่า "เอาล่ะ เธอจะไม่เสียใจเลย"เธอไม่ได้พูดอะไรอีก เธอเพิ่งนั่งลง เปิดหนังสือและเริ่มออกกำลั

เธอแปลกใจที่เห็น วิล วอลท์สัน พาผู้หญิงคนหนึ่งมา เธอลุกขึ้นยืนและยิ้ม"นี่คือ ..."“นี่คือติวเตอร์ประจำบ้านของ เบนจามิน วอลท์สัน เรียกเธอว่าคุณกรีนนิช” วิล วอลท์สัน พูดอย่างเป็นธรรมชาติ ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะเบา ๆ "นี่คือคุณกรีนนิช ? สวัสดีนะ ฉันชื่อ แคทเธอรีน ไบรท์"“สวัสดีค่ะ คุณไบร์ท” ลูน่ากล่าวอย่างจริงใจ“นั่งก่อน” วิล วอลท์สันพูดขณะนั่งลงลูน่านั่งข้างเขาแคทเธอรีน ไบรท์ หันหน้าหนีจากเธอและจ้องไปที่ วิล วอลท์สัน“ฉันกังวลว่าการเชิญคุณไปทานอาหารเย็นจะรบกวนการทำงานของคุณ”“ไม่น่ะ แต่ฉันพาคุณกรีนนิชมาที่นี่ ไม่เป็นไร ฉันนัดพบกับคุณกรีนนิชก่อน”“ไม่หรอก ตราบใดที่คุณกรีนนิชไม่ว่าอะไร ฉันสั่งอาหารที่คุณชอบไปหมดแล้ว ฉันไม่รู้ว่าคุณกรีนนิชจะทานอะไรเดี๋ยวชั้นเรียกให้พนักเอาเมนูมาให้คุณกรีนนิชดู” แคทเธอรีน ไบร์ทพูดและยิ้ม“ไม่เป็นไรค่ะคุณไบรท์ ฉันไม่จู้จี้จุกจิกเรื่องอาหาร”วิล วอลท์สั พึมพำด้วยความรักว่า "เธอกินทุกอย่างที่ฉันชอบ"รอยยิ้มของ แคทเธอรีน ไบร์ท หยุดนิ่งแต่เธอก็ยิ้มออกมาทันที “งั้นก็ดีเลย”ลูน่า กรีนนิช รู้สึกอึดอัดวิล วอลท์สัน ซึ่งเป็นแฟนของเธอมักจะเสนออาหารให้เธอในมื้อเย็นเ

หลังเลิกเรียนตอนบ่าย ลูน่าเป็นคนแรกที่รีบออกจากห้องเรียนเพราะเธอยังคงต้องไปเป็นติวเตอร์ให้เบนเจมิง วอลท์สันอยู่บ้างวิลล่าของครอบครัววอลท์สันตั้งอยู่ทางขึ้นไปยังบนภูเขา มันใหญ่มากประกอบด้วยอาคารสองชั้นมีทั้งหมดสี่หลังที่ด้านหน้าอาคารสองหลัง มี เบนเจมิง วอลท์สัน นายคนที่สี่ และ เอมิลี วอลท์สัน ลูกสาวคนที่ห้าของตระกูล วอลท์สันที่หลังบ้านมีบ้านหลังหนึ่งซึ่งเคยเป็นที่อยู่อาศัยของนายน้อยคนที่สองอย่างไรก็ตาม หลังจากที่เขาแต่งงานไปเขาก็ย้ายไปอยู่คนเดียวอีกอาคารหนึ่งเป็นวิลล่าหลักของครอบครัววอลท์สันและเป็นที่อยู่อาศัยของ วิล วอลท์สันเนื่องจากพวกเขาแยกกันอยู่ ในช่วงหลายเดือนของการสอน เธอได้พบกับ วิล วอลท์สัน เพียงสองครั้งเท่านั้นครั้งแรกคือการสัมภาษณ์ เขาให้คำถามกับเธอ และเธอก็ตอบทุกข้ออีกครั้งหนึ่งเป็นเพราะคะแนนของเบนเจมิง วอลท์สันในการสอบเพิ่มขึ้น เขาจึงมอบสร้อยคอที่ดูเหมือนจะมีค่ามากให้เธอ แต่เธอปฏิเสธไปเธอไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะติดต่อกับ วิล วอลท์สันได้มากขนาดนี้ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเพื่อหลีกเลี่ยงเขา เธอจึงตรงไปยังบ้านของเบนเจมิง วอลท์สันเมื่อมาถึงที่ประตูห้องเรียนของ เบนเจมิง ว

เมื่อเห็นว่าเธอตามไม่ทัน เขาจึงหันกลับมาถามอย่างเย็นชาว่า “คุณจะไม่ไปเหรอ?”“ข้าวของฉันยังอยู่ที่โรงเรียน”“ครอบครัววอลท์สันไม่ได้ขาดอะไร พรุ่งนี้ไปรับกระเป๋าแล้วขึ้นรถ”เธอเข้าไปในรถของเขาบังเอิญขณะที่พวกเขากำลังจะปิดประตูรถ รถก็เริ่มเคลื่อนตัว“กลับบ้านเถอะ” เขาบอกคนขับ“โอเคครับ คุณวอลท์สัน”เธอจ้องไปที่เขา “คุณมีแผนจะทำอะไร ถ้าคุณยุ่งเกินไปฉันจะลงจากรถ ฉันกลับไปเองได้”"ฉันเพิ่งจะกลับบ้าน"คนขับตรวจสอบกระจกมองหลังของเขา คุณวอลท์สั บอกเขาว่าต้องการไปคลับเฮ้าส์เมื่อสักครู่นี้?วิล วอลท์สัน มองไปที่คนขับในกระจกมองหลังและคนขับก็มองออกไปอย่างรวดเร็ว เขาไม่ได้พูดอะไรเลยไม่กล้าคิดมากขับรถกลับไปที่วิลล่าวิล วอลท์สัน ทำลายความเงียบหลังจากผ่านไปห้านาที “แล้วคุณร้องไห้เรื่องอะไร”“ฉันร้องไห้เพราะฉันยากจน ฉันไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะนั่งบ่นว่ารถติด ฉันไม่ได้เป็นเจ้าของรถ”"คุณพูดราวกับว่าคุณขับรถเป็น"เธอเอียงศีรษะและมองมาที่เขา"คุณเกิดมาแล้วขับรถเป็นเหรอ"“คุณผู้หญิง คุณพูดเล่น” คนขับพูดติดตลก“แล้วดูเหมือนว่าคุณวอลท์สันเกิดมาพร้อมความสามารถในการขับรถ”คนขับกลืนน้ำลายอย่างไม่สบายใจเธอกล้าที่จะ