Share
Chapter43
Related chapter
รักหลังจากคืนนั้น Chapter44
วิล วอลท์สัน มองเธอด้วยรอยยิ้มที่น่าหลงใหล“ฉันหวังว่าวันหนึ่งคุณจะถอดเกราะออก เมื่อถึงเวลานั้นเราจะไม่เหงาอีกต่อไป”ในเช้าวันเสาร์โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นก่อนที่เธอจะตื่นด้วยซ้ำเธอคิดว่ามันเป็นนาฬิกาปลุก เธอจึงปิดเครื่องอย่างไรก็ตามหลังจากนั้นไม่กี่นาที โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้งเมื่อคืนเธอไม่ได้ปิดนาฬิกาปลุกเหรอ?เธอลืมตาและวางโทรศัพท์ไว้ข้างหน้าเธอ มันคือเบนเจมิง วอลท์สันไอ้เด็กเวรนี่สุดสัปดาห์แล้วเขาโทรหาเธอทำไม?เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพูดอย่างเกียจคร้าน "สวัสดี"“พี่สะใภ้สาม ทำไมวางสาย?พี่สะใภ้คนที่สาม?“เบนเจมิง พี่ชายของคุณและฉันยังไม่ได้แต่งงานกัน”“ไม่เป็นไรน่า พวกคุณรักกันดี เเมื่อไหร่คุณจะมา”เธอขมวดคิ้ว “ไปไหนเหรอ”“ลืมไปแล้วเหรอ พี่ชายฉันบอกว่าเขาบอกเธอ วันนี้เราจะไปเที่ยวพักผ่อนที่ชานเมืองกัน”เธอลืมเรื่องนี้ไปนานแล้วเดิมทีเธอวางแผนจะตื่นนอนและทำความสะอาดแล้วออกไปเดินเล่นเพื่อผ่อนคลายแต่...“ฉันไม่ไปดีกว่า วันนี้ฉันมีอย่างอื่นที่ต้องทำ”“พี่สาวควรชะลอทุกอย่าง ฉันกับพี่สามจะไปรับนะ รอเราที่หน้าบ้าน”เธอวางสายหลังจากที่เบนเจมิง วอลท์สันพูดจบทำไมพวกเขามักจะตัดสิน
รักหลังจากคืนนั้น Chapter45
แจ็ค วอลท์สันซึ่งนั่งรถเข็นอยู่ข้างๆ และไม่ส่งเสียงใดๆ ตลอดเวลา ยิ้มเบาๆ แล้วพูดว่า "ไม่นะ"แคทเธอรีน ไบรท์ กัดริมฝีปากของเธอ ถอยสองก้าวแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ของเธอวิล วอลท์สัน นั่งลงและดึงที่นั่งไปด้านข้างของเขาลูน่ารู้สึกอึดอัด แต่เธอก็นั่งลงหากในระยะเวลาหนึ่งเขาไม่สามารถจับปลาได้สักตัว เขาจะเสียหน้าได้เดิมทีลูน่าคิดว่าวิลจะไม่ชนะการแข่งขันเนื่องจากเขาเป็นคนสุดท้ายที่เข้าร่วมในเกม แต่เขากลายเป็นคนแรกที่จับปลาได้เขาชนะเบนเจมิง วอลท์สันกล่าวว่า "พี่สาม ทำไมคุณถึงตกปลาเก่งจัง?แจ็ค วอลท์สัน หัวเราะ: "พี่ชายคนที่สามของคุณไม่มีดาวนำโชคอยู่เคียงข้างเขาเหรอ?"เบนเจมิง วอลท์สันมองมาที่เธอ “พี่สะใภ้สาม มานั่งข้างฉันแล้วเป็นดาวนำโชคของฉันนะ”ใบหน้าของ วิล วอลท์สัน เต็มไปด้วยความรังเกียจ: "ฝันเถอะ เธอเป็นเพียงดาวนำโชคของฉัน"เขายืนขึ้นและพูดว่า: "มาเถอะ ไปเลือกห้องกันเถอะ"เบนเจมิง วอลท์สันโบกมือ “พี่สะใภ้สาม มากับพี่สามของฉันเร็ว”เธอไม่อยากได้ยินคำว่า "พี่สะใภ้ที่สาม" จริงๆเธอพยักหน้าไปทาง แจ็ค วอลท์สัน และ แคทเธอรีน ไบรท์ จากนั้นตาม วิล วอลท์สัน เข้าไปในวิลล่าทั้งสองมองดูห้องต่างๆ จากชั
รักหลังจากคืนนั้น Chapter46
เบนเจมิงวอลท์สันดูเหมือนจะใกล้จะทรุดลง“ถ้าคุณสองคนยังทำตัวแบบนี้ฉันจะหาคนอื่นไปเที่ยวด้วย”แคทเธอรีนไบรท์กลับมาแล้วในขณะที่พวกเขากำลังคุยกันเบนเจมิงวอลท์สันวางคันเบ็ดลง"ตกปลานี่มันน่าเบื่อจังเลยเราจะทำอะไรกันต่อดีนะพี่ชาย""ไปตีกอล์ฟกันเถอะ""คุณตีกอล์ฟเป็นไหม" วิลวอลท์สันถามไปที่ลูน่า"ฉันตีไม่เป็นค่ะ""งั้นดีเลยฉันจะแสดงให้ดูเอง"“คุณควรไปตีกอล์ฟจริงๆนะคุณกรีนนิชคุณไม่รู้หรอว่าวิลเก่งเรื่องกอล์ฟมากเขาได้รับรางวัลมากมายเลยนะ”แคทเธอรีนไบรท์กล่าวขณะที่เธอเดินตามหลังแจ็ควอลท์สันวิลวอลท์สันมองที่เธอเธอตระหนักถึงบางสิ่งและเงียบลงอย่างรวดเร็ว“แจ็คให้ฉันเข็นคุณนะ”เธอพูดขณะที่เธอหันกลับมาและผลักรถเข็นของแจ็ควอลท์สัน“ลืมมันไปเถอะฉันไม่ไปเพราะมันไม่สะดวกสำหรับฉันฉันแค่จะทำให้อารมณ์ของคุณพังลงฉันจะตกปลาอยู่ที่นี่คุณสองคนสนุกกันได้เลยตามสบายนะ”เธอยิ้มให้วิลวอลท์สัน "คุณสอนฉันได้เมื่อเราสองคนออกไปข้างนอกตามลำพังแต่ครั้งนี้เรามาลองทำอะไรใหม่ๆกันเถอะ"วิลวอลท์สันยิ้มให้เธอแล้วถามว่า "เอาล่ะบอกฉันสิว่าเธออยากเล่นอะไร""พวกเรามีห้าคนพอดีพวกคุณคนไหนเล่นไพ่เก่งบ้างคะ""นี่คุณต้องการเล่นการพนันเหรอ
รักหลังจากคืนนั้น Chapter47
แจ็ควอลท์สันมองไปทางทั้งสองไม่ไกลและเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเบนเจมิงวอลท์สันหันกลับมามอง "พวกคุณคิดว่าวิลกับครูลูน่าเป็นคู่ที่เหมาะสมกันไหม"แจ็ควอลท์สันมองไปที่แคทเธอรีนไบรท์มีความรู้สึกเศร้าในดวงตาของเธอเธอยกถ้วยชาขึ้นจิบชาแล้วเม้มริมฝีปาก: "เหมาะสมกันดีนะ"แจ็คยกแก้วน้ำขึ้นจิบ“ฉันก็คิดอย่างนั้นแหละ”หลังจากรับประทานอาหารกลางวันแจ็ควอลท์สันพูดว่าเขาต้องการกลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อนแคทเธอรีนไบรท์ผลักรถเข็นเขากลับไปที่ห้องและทั้งสองอยู่ที่ชั้นหนึ่งวิลพักอยู่ชั้นสองเขาบอกว่าจะกลับไปเล่นเกมที่ห้องก่อนวิลวอลท์สันกลับไปที่ชั้นสามลูน่ากรีนนิชเข้ามาในห้องและนั่งลงบนโซฟาอย่างเกียจคร้านวิลวอลท์สันพูด: "คุณจะไม่หยุดพักบ้างเหรอ""ใช่ฉันต้องการพักผ่อนคุณนอนบนเตียงส่วนฉันนอนบนโซฟา"เธอพูดอย่างใจเย็นว่า "ว้าวดีจังโซฟาตัวนี้นุ่มสบายเหลือเกิน"ขณะที่เธอพูดเธอก็นอนลงบนโซฟาวิลวอลท์สันเดินไปอย่างสบายๆ"ฉันจะนอนที่โซฟาเตียงนั้นมันใหญ่มากจนฉันนอนไม่สบาย"วิลวอลท์สันนั่งลงข้างเธอ: "นอนบนเตียงด้วยกันฉันจะไม่แตะต้องคุณไม่อย่างนั้นเราควรนอนโซฟาด้วยกันแล้วฉันจะนอนกอดคุณ""คุณชอบให้คนอื่นเลือก""คุณพูดเสมอไ
รักหลังจากคืนนั้น Chapter48
เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องนี้แคทเธอรีนไบรท์ซึ่งกำลังหลับอยู่ในอ่างอาบน้ำก็สะดุ้งตื่นเมื่อเห็นลูน่ากรีนวิชเธอรีบลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำดึงชุดคลุมอาบน้ำแล้วเดินไปข้างหน้า“คุณกรีนิชคุณไม่เป็นไรใช่ไหม”และในเวลานี้วิลซึ่งผลักแจ็คเข้าไปในห้องนั่งเล่นแล้วได้ยินเสียงกรีดร้องของเธอเขารีบวิ่งไปที่ห้องเมื่อเขาไปถึงประตูห้องน้ำเขาเห็นเธอเอามือกุมหัวหมอบลงกับพื้นพลางร้องลั่นผมที่เปียกของแคทเธอรีนไบรท์ห้อยลงมาและเธอนั่งยองๆไปที่ข้างๆอย่างช่วยไม่ได้และเรียก'คุณกรีนนิช'เขาก้าวไปข้างหน้ากอดเธอเบาๆและมองไปที่แคทเธอรีนไบรท์ "เกิดอะไรขึ้น?"แคทเธอรีนไบรท์มองเขาแปลกๆแล้วส่ายหัว: "ไม่รู้สิเมื่อกี้ฉันเผลอหลับไปในอ่างอาบน้ำและโดนปลุกด้วยเสียงกรีดร้องของคุณกรีนนิชเมื่อฉันลืมตาขึ้นภาพมันก็เป็นแบบที่คุณเห็น "วิลวอลท์สันไม่ตอบเขาเพียงแต่ก้มศีรษะลงเพื่อมองดูลูน่ากรีนนิชที่กรีดร้องในขณะที่เขาดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดของเขา“ไม่เป็นไรนะไม่เป็นไรฉันอยู่นี่”เมื่อเห็นความห่วงใยและความอ่อนโยนของวิลวอลท์สันที่มีต่อเธอหัวใจของแคทเธอรีนไบรท์ก็รู้สึกราวกับว่ามีใครบางคนแทงเธออย่างโหดเหี้ยมเธออิจฉาลูน่ากรีนนิชลูน่าไม่รู้ด้วย
รักหลังจากคืนนั้น Chapter49
วิลวอลท์สันลืมตาขึ้นในเวลานี้เช่นกันและมองดูเธอ: "ดูดีไหม""หืม? อะไร?"“ฉันหล่อมั้ย”เขามองเธอด้วยริมฝีปากที่มีเสน่ห์เธอขมวดคิ้วอย่างกระตือรือร้นและต้องการยืนขึ้นและแสดงสีหน้าดูถูกอย่างไรก็ตามเขาดึงเธอกลับเข้าไปในอ้อมกอดของเขา“นอนบนแขนฉันทั้งคืนแล้วตอนนี้อยากจะหนี?”"ฉันต้องการที่จะลุกขึ้น"เขากอดเธอแน่น“ตอนนี้คุณรู้สึกยังไงบ้างดีขึ้นหรือยัง”เธอพยักหน้า“เกิดอะไรขึ้นเหรอเมื่อคืนนี้มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างคุณกับแคทเธอรีนหรือเปล่า?ภาพที่น่ากลัวเมื่อคืนก็แล่นเข้ามาในความคิดของเธออีกครั้งเธอขมวดคิ้วเห็นได้ชัดว่าต่อต้านความทรงจำ"ไม่มีอะไรหรอกน่า"“แล้วทำไมต้องร้องด้วยความกลัวด้วย”"มันเป็นปัญหาของฉัน"เธอพยายามลุกขึ้นอย่างไรก็ตามวิลวอลท์สัพลิกตัวและกดเธอไว้ใต้ร่างของเขาเขามองเธอด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์“มีความลับระหว่างเราหรือเปล่า”"ทุกคนมีความลับ"วิลวอลท์สันลดศีรษะลงและจูบไปที่ริมฝีปากของเธอลูน่ากรีนนิชขมวดคิ้ว“อ๊ะทำแบบนี้อีกแล้ว…”“นี่คือรางวัลของฉันที่ได้ปกป้องเธอเมื่อคืนนี้”เขายิ้มอย่างชั่วร้ายและลุกขึ้นนั่งเมื่อทั้งสองคนลงไปข้างล่างแจ็ควอลท์สันและแคทเธอรีนไบรท์กำลังทานอาหารเช้าอยู่ใ
รักหลังจากคืนนั้น Chapter1
"มันเจ็บ …"ร่างกายของเธอเจ็บปวดมาก เธอค่อยๆลืมตาขึ้นห้องนั้นมืดสนิทเธอได้ยินเพียงเสียงหายใจของชายผู้นั้นเธอพยายามผลักเขาออกไป แต่ว่าเขาไม่ขยับตัวเลยสักนิดต่อให้ต้องดิ้นรนแค่ไหน เธอก็หนีไปไม่พ้นเธอตะโกนร้องแต่ไม่มีใครได้ยินเธอเลยนี่คงเป็นฝันร้ายสำหรับเธอรุ่งเช้าเมื่อเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งลูน่า กรีนนิชลืมตาและมองไปรอบ ๆ ห้องแปลก ๆ และนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก่อนเธอกำมือแน่นเมื่อลุกขึ้นจากเตียงและสังเกตเห็นเลือดอยู่บนเตียงทันใดนั้นประตูห้องน้ำก็เปิดออกชายคนหนึ่งออกมาจากห้องน้ำมันจะเป็นเขาได้อย่างไร?ชายคนนั้นเพียงแค่ใช้ผ้าขนหนูพันรอบร่างกายส่วนล่างของเขา เขาถามด้วยเสียงที่มีความดึงดูด “คุณตื่นแล้วเหรอ”ลูน่า กรีนนิช ยืนขึ้นอย่างกังวลและเคอะเขินหลังจากกลืนน้ำลายของเธอ"คุณวอลท์สัน"ชายคนนั้นเป่าผมให้แห้งและพูดว่า "ไปอาบน้ำก่อน ไว้เราคุยกันทีหลัง""ไม่ ... ฉัน ฉันไปก่อนนะ"“ไม่ต้องอธิบายหรอกว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้ คุณกรีนนิช”เธอหน้าแดง แล้งจำเป็นต้องอธิบายเรื่องแบบนี้?เธอควรบอกเขาไหมว่าเธอเมาแล้วมีวันไนท์สแตนด์กับเขา?“คุณวอลต์สัน ฉันหายจากอาการป่วยแล้ว นอกจากนี้เมื่อค
รักหลังจากคืนนั้น Chapter 2
ลูน่า กรีนนิช ต้องการจากไปจริงๆอย่างไรก็ตาม หลังจากการทรมานหนึ่งคืนนั้น ตอนนี้เธออ่อนแอมากให้ตายเถอะ วิล วอลท์สัน ทรมานเธอเมื่อคืนนี้ได้ยังไงกันนะในตอนบ่าย เธอได้รับการติดต่อจากอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนผ่านทางโทรศัพท์หลังจากนั้น เธอเดินเข้าไปในสำนักงานอธิการบดีพร้อมกับแสดงสีหน้าจริงจังอาจารย์ใหญ่แต่งกายด้วยชุดสุภาพเรียบร้อย มองดูลูน่า กรีนนิชที่ละเอียดอ่อน“ลูน่า กรีนนิช ฉันรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถและฉลาดมาก แต่ครอบครัวแฮร์ริสของเราจะไม่รับเด็กกำพร้าเป็นลูกสะใภ้ ดังนั้น ฉันขอให้เธอเลือกระหว่าง ลือกระหว่างลูกชายของฉันอาร์วินและงานของคุณเป็นครั้งสุดท้าย"หลังจากที่อาจารย์ใหญ่พูดจบ เธอตอบว่า “ฉันไม่ใช่เด็กกำพร้าค่ะ”“แต่นั่นไม่ได้สร้างความแตกต่างอะไรกับเราเลย”เธอกำหมัดแน่น อย่างไรก็ตาม แม่ของเธอเสียชีวิตแล้ว และเธอคิดว่าการเป็นเด็กกำพร้าจะเป็นสถานการณ์ที่ดีกว่าสำหรับเธอมากกว่าการเป็นลูกสาวนอกสมรสของครอบครัวเอนเดอร์สัน“ฉันเลือกที่จะอยู่” เธอตอบอย่างหนักแน่นโมสิก้า บราวน์ ตะลึงกับคำตอบของเธอสิ่งนี้แตกต่างจากคำตอบก่อนหน้าของเธอห้าครั้งก่อนหน้านี้"อย่าเสียใจเลย"“ถ้าอาจารย์
Latest chapter
