LOGINShare
บทที่ 623
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 624
คำพูดของหลี่เฉินทำให้จ้าวเสวียนจีรู้สึกเสียหน้าอย่างหนักเขาจ้องหลี่เฉินด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ก่อนจะกล่าวอย่างช้าๆ “องค์ชาย หากพระองค์ยืนกรานที่จะทำตามอำเภอใจ อาจทำให้สถานการณ์เลวร้ายลง”“แต่อย่างน้อยมันก็ดีกว่าการก้มหน้าขอความเมตตา”หลี่เฉินตอบอย่างไม่ลังเล “พวกเขาลักพาตัวหญิงชาวบ้านและสังหารชาวต้าฉินผู้บริสุทธิ์ก่อน ข้าที่สังหารพวกเขา ก็เพื่อทวงความยุติธรรมและทำตามครรลอง หากเรื่องนี้นำไปสู่สงครามระหว่างสองแคว้น ก็จงให้มันเกิด!”“หรือจะให้ข้าไม่ทำอะไรเลย? เช่นนั้นจับเย่ลู่กู่จ้านฉีไว้ในเมืองหลวงด้วย ชีวิตอ๋องเก้าของเขาถือเป็นดอกเบี้ยเล็กน้อยจากหนี้เลือดที่แคว้นเหลียวติดค้างกับชาวต้าฉินมาตลอดหลายปีแล้วกัน!”คำพูดของหลี่เฉินทำให้จ้าวเสวียนจีรู้สึกหนาวสะท้านเมื่อพิจารณาจากสิ่งที่เคยเกิดขึ้น เขาไม่มีข้อสงสัยว่าหลี่เฉินหมายความตามที่พูดจริงๆ“พระองค์จะทำเช่นนั้นไม่ได้เด็ดขาด!”จ้าวเสวียนจีเอ่ยเสียงดัง “นี่เป็นการใช้กำลังอย่างไร้เหตุผล และจะทำลายรากฐานที่บรรพบุรุษของเราสร้างมา!”“รากฐานของบรรพบุรุษนั้นเป็นของตระกูลหลี่ของข้า ไม่ใช่ของตระกูลจ้าวของเจ้า”หลี่เฉินตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 625
จ้าวเสวียนจีถอนหายใจยาวในใจเขารู้ดีว่าในวันนี้คงเป็นไปไม่ได้ที่จะบังคับให้หลี่เฉินยอมก้มหัวหากไม่ถึงคราวจำเป็นจริง ๆ เขาไม่ต้องการที่จะตัดสัมพันธ์กับหลี่เฉินอย่างสิ้นเชิงในช่วงเวลานี้เพราะเขายังไม่พร้อมแต่ถ้าหลี่เฉินไม่ยอมอ่อนข้อ เขาเองก็ไม่มีทางเลือกหากเขาไม่ดำเนินการเช่นนี้ ฝั่งแคว้นเหลียว โดยเฉพาะหว่านเหยียนไจ๋เต้า ก็ไม่ใช่คนที่พูดคุยง่ายการที่เขาปล่อยให้เย่ลู่ฉีหมิงถูกฆ่าเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ และหากเขาไม่สามารถทำให้ต้าฉินยอมรับเงื่อนไขของแคว้นเหลียวได้ หว่านเหยียนไจ๋เต้าด้วยนิสัยที่แข็งกร้าว จะไม่มีวันปล่อยเขาไปง่ายๆที่สำคัญ ทั้งเขาและหว่านเหยียนไจ๋เต้าต่างถือหลักฐานที่ผูกมัดกันไว้มากมายจนเขาเองก็จำไม่ได้ว่ามีกี่ชิ้นและที่น่ากลัวไปกว่านั้น ยังมีเย่ลู่เสินเสวียนอยู่เบื้องหลังอีกสถานการณ์ตอนนี้ไม่ได้ให้ทางเลือกกับจ้าวเสวียนจีมากนักเขาทำได้เพียงเดินหน้าไปตามเส้นทางนี้เท่านั้น“องค์…”“องค์ชาย!!”คำพูดของจ้าวเสวียนจีเพิ่งเอ่ยได้แค่คำแรก ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงจากภายนอก“อ๋องเก้าเย่ลู่กู่จ้านฉีแห่งแคว้นเหลียว ขอเข้าเฝ้าองค์ชายที่หน้าตำหนัก!”เย่ลู่กู่จ้านฉีมา
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 626
ขอแค่เป็นคนปกติทั่วไปที่มีความนับถือตนเอง ก็จะรู้สึกไม่พอใจเมื่อต้องยอมอ่อนน้อมให้คนอื่นที่หยามเกียรติ แต่หวังเถิงฮ่วนดูเหมือนไม่มีความรู้สึกอับอายแม้แต่น้อยเขาพูดประจบประแจงต่อไป “ใช่ๆ กระหม่อมจะถอยออกไป จะถอยออกไปเดี๋ยวนี้”“พวกขุนนางต้าฉินนี่ล้วนแต่กระดูกอ่อนเช่นนี้หรือ?” เย่ลู่กู่จ้านฉีหัวเราะเยาะหวังเถิงฮ่วนก้มหัวประจบ “กระหม่อมทราบเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว ต้องขออภัยต่อท่านอ๋องเก้า โปรดอภัยให้กระหม่อมด้วยเถิด”“เจ้าเป็นใครถึงกล้ามาขออภัยต่อข้า? ให้รัชทายาทของต้าฉินออกมารับข้าด้วยตนเอง!”หวังเถิงฮ่วนเริ่มรู้สึกลำบากใจเรื่องอื่นเขาพอจะประนีประนอมได้ แต่ให้เขาไปเรียกรัชทายาทออกมา?ด้วยนิสัยของรัชทายาท หากทำเช่นนั้นจริง เขาคงถูกฟันจนหัวขาดแน่“ทำไม? หรือเจ้าไม่เต็มใจ?”เย่ลู่กู่จ้านฉีกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หรือว่ารัชทายาทของพวกเจ้าไม่กล้าออกมาพบข้า? ข้าจะยืนอยู่ตรงนี้ ไปเรียกเขาออกมาเดี๋ยวนี้!”“หากไม่ทำ เมื่อใดที่กองทัพม้าเหล็กแห่งแคว้นเหลียวมาถึง ต้าฉินจะถูกชำระล้างด้วยเลือด!”คำพูดทุกคำของเย่ลู่กู่จ้านฉีดังเข้ามาชัดเจนภายในตำหนักซูเจิ้นถิงตัวสั่นด้วยความโกรธ เขากัดฟั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 627
ใบหน้าที่เหี่ยวย่นบิดเบี้ยวอยู่ใต้เท้าหลี่เฉิน สีหน้าของหวังเถิงฮ่วนเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่สิ่งที่มากกว่านั้นคือความอับอายและความโกรธในฐานะมหาอำมาตย์ชั้นหนึ่งของราชสำนัก เขาถูกเหยียบไว้กับพื้นเช่นนี้ แม้ผู้ที่ทำจะเป็นรัชทายาท แต่ก็ยังถือเป็นความอัปยศที่ไม่อาจยอมรับได้“พระองค์ทำกับกระหม่อมเช่นนี้ ไม่กลัวว่า...”“กลัวอะไร?”หลี่เฉินพูดตัดบทเสียงเรียบ “กลัวคำวิพากษ์วิจารณ์จากชาวบ้าน กลัวการประณามจากเหล่าขุนนาง หรือกลัวว่าเจ้าจะทำให้ข้าต้องเสียชื่อเสียงล่ะ?”พูดจบ หลี่เฉินใช้ข้อเท้าบดรองเท้าบนใบหน้าของหวังเถิงฮ่วนอีกสองสามครั้ง ทำให้เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด สองมือของหวังเถิงฮ่วนพยายามยึดขาของหลี่เฉินเพื่อดันออกจากหัวของตนแต่ไม่อาจสู้แรงของหลี่เฉินได้ สองมือของหวังเถิงฮ่วนยิ่งไม่สะทกสะท้านหลี่เฉินเลย“เดิมที การต่อสู้ทางการเมืองหรือความแค้นส่วนตัว ก็เป็นเรื่องภายในของต้าฉิน จะสู้กันอย่างไรก็ไม่เกินไปนัก แต่เจ้าจะข่มขู่ข้าได้อย่างไร? เจ้าก็แค่หมาตัวหนึ่งในสำนัก เสียงอ่อนแอที่สุด ฆ่าหรือไว้ชีวิตเจ้าก็ไม่ต่างกัน”“แต่วันนี้ เจ้าทำให้ข้ารู้สึกขยะแขยงจริงๆ”“ในที่ประชุม เจ้าทำตั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 628
เลือดสดๆ พุ่งกระจายออกจากลำคอของหวังเถิงฮ่วน สาดกระเซ็นไปไกลถึงห้าก้าวดาบต้าเหลียงหลงเชวี้ยในมือของหลี่เฉินลดระดับลง ปลายดาบชี้เฉียงลงสู่พื้น ดาบอันเย็นเยียบเหมือนหยกน้ำแข็งไม่มีคราบเลือดติดอยู่ เลือดไหลรินตามคมดาบมารวมกันที่ปลายดาบ ก่อนหยดลงสู่พื้นดินขณะเดียวกัน หัวของหวังเถิงฮ่วนซึ่งตายตาไม่หลับกลิ้งไปบนพื้นราวกับโชคชะตาหรือความบังเอิญ หัวนั้นกลิ้งมาหยุดอยู่ตรงหน้า และดวงตาที่เบิกกว้างจ้องเขม็งไปที่จ้าวเสวียนจี เหมือนกำลังตั้งคำถามว่าเหตุใดท่านจึงไม่ช่วยข้า?จ้าวเสวียนจีจ้องมองศีรษะของหวังเถิงฮ่วนที่อยู่บนพื้น ความตกตะลึงและความหวาดหวั่นที่ไม่เคยมีมาก่อนในชีวิตพลุ่งพล่านอยู่ในใจเขาแม้เขาจะเคยเห็นทั้งความตายและฉากนองเลือดมาแล้วนับไม่ถ้วน แต่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าขุนนางเพื่อนร่วมงานกว่า 10 ปีของเขาจะจบชีวิตลงต่อหน้าต่อตาเขาเงยหน้าขึ้น และสายตาของเขาประสานกับหลี่เฉินสายตาทั้งสองจ้องกันกลางอากาศ ราวกับเสียงสายฟ้าฟาดที่ไม่มีเสียงแต่ทว่าจ้าวเสวียนจีก็เป็นฝ่ายหลบสายตาก่อนดาบในมือของหลี่เฉินเปื้อนเลือดคาวฉุน จ้าวเสวียนจีไม่อาจแน่ใจได้ว่า หากเขาคลุ้มคลั่งขึ้นมา อาจลงมือสั
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 629
ชีวิตของหวังเถิงฮ่วนจะเป็นหรือตาย เย่ลู่กู่จ้านฉีไม่ได้สนใจเลยในสายตาของเขา หวังเถิงฮ่วนก็ไม่ต่างอะไรกับสุนัขข้างถนนสิ่งที่เขาสนใจจริงๆ คือศีรษะของเย่ลู่ฉีหมิงในมือก่อนหน้านี้ เขาได้จัดการร่างไร้ศีรษะของเย่ลู่ฉีหมิงไว้เรียบร้อยแล้ว ตั้งใจจะนำกลับไปฝังที่แคว้นเหลียวหลังจากเสร็จธุระ ตลอดทางที่ผ่านมา เขาคิดวางแผนว่าจะกดดันราชสำนักต้าฉินให้ส่งตัวผู้ลงมือมาหาเขา เพื่อให้เขาทรมานจนตาย จากนั้นค่อยนำศีรษะของเย่ลู่ฉีหมิงกลับไปพร้อมกันแต่ตอนนี้ ทุกอย่างกลับตรงกันข้าม ศีรษะของเย่ลู่ฉีหมิงปรากฏอยู่ในมือเขาแล้วทำไมศีรษะถึงมาอยู่ที่นี่?เย่ลู่กู่จ้านฉีจ้องมองศีรษะที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความเสียใจนั้น เขากัดฟันแน่น เงยหน้าขึ้นด้วยสายตาโกรธจัด จ้องไปยังพระที่นั่งสีเจิ้งทันใดนั้น เขานึกออกแล้วว่าทำไมเสียงที่ได้ยินถึงฟังดูคุ้นเคยมันเป็นเสียงของคนที่ฆ่าเย่ลู่ฉีหมิงต่อหน้าเขาในวันนี้!ชายหนุ่มชาวต้าฉินลึกลับคนนั้น!ในตอนนี้ หลี่เฉินก้าวออกมาจากพระที่นั่งสีเจิ้งดาบต้าเหลียงหลงเชวี้ยถูกส่งให้วั่นเจียวเจียวถือไว้ แม้หลี่เฉินจะอยู่ในชุดลำลอง แต่ความสง่างามและความน่าเกรงขามยังคงฉายชัดร
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 630
หากหลี่เฉินตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะฆ่าเย่ลู่กู่จ้านฉี เย่ลู่กู่จ้านฉีรู้ดีว่าตนเองไม่มีทางหนีรอด ในเมืองหลวงของต้าฉิน และโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเขตตำหนักบูรพา แม้จะมีผู้คุ้มกันฝีมือดีสองคน แต่เขาก็ไม่มีทางหนีชีวิตรอดได้เย่ลู่กู๋จ้านฉีเองก็หมดหวังแล้วอย่างไรก็ดี ในภายหน้ากองทัพม้าเหล็กแห่งแคว้นเหลียวจะต้องมาล้างแค้นแทนตนและเย่ลู่ฉีหมิงแน่นอนแต่ในเวลานี้ ท่าทีของหลี่เฉินกลับทำให้เย่ลู่กู่จ้านฉีที่สิ้นหวังอย่างถึงที่สุด มองเห็นแสงแห่งความหวังเพียงเล็กน้อยไม่มีใครอยากตาย หากยังพอมีโอกาสที่จะมีชีวิตอยู่ เพราะแสงแห่งความหวังนี้เอง ทำให้เย่ลู่กู่จ้านฉีลังเลเขาไม่ใช่คนโง่ เขารู้ว่านี่คือแผนการของหลี่เฉินที่จงใจแสดงออกอย่างเปิดเผย เพื่อให้เขาเห็นความหวัง ทำให้เย่ลู่กู่จ้านฉีไม่มีทางเลือกอื่นเขาทำได้เพียงพยายามทำให้ตนออกจากต้าฉินอย่างมีชีวิตก่อนที่จะมาที่นี่ เขาคิดถึงแต่เรื่องการกดดันราชสำนักต้าฉินให้ยอมอยู่ใต้บังคับบัญชา แต่ไม่คิดว่าตนกลับต้องหาวิธีเอาชีวิตรอดกลับไปแคว้นเหลียวให้ได้ความแตกต่างนี้ช่างน่าขันยิ่งนักในทุกคำพูดและการกระทำของหลี่เฉิน เย่ลู่กู่จ้านฉีรู้สึกราวกับกำลังเผชิญ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 631
“เมื่อแปดสิบปีก่อน แคว้นเหลียวและแคว้นจินร่วมกันโจมตีต้าฉิน ในสงครามนั้น ต้าฉินสูญเสียทหารและกำลังพลไปมากกว่าเจ็ดแสน นายทัพเก่งกล้าจำนวนมากต้องสละชีวิตจนแคว้นอ่อนแอลง เป็นเหตุให้แคว้นเหลียวและแคว้นจินฉวยโอกาสขึ้นมามีอำนาจในภายหลัง”หลี่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ราวกับกำลังเล่าเรื่องของผู้อื่น“แต่ในสงครามครั้งนั้น แคว้นเหลียวกลับทรยศหักหลังแคว้นจิน ยึดครองเมืองทั้งสิบหกของแคว้นเยี่ยนหยุนไว้เพียงลำพัง ทำให้แคว้นจินไม่ได้รับประโยชน์แม้แต่น้อย ความแค้นนี้ แปดสิบปีผ่านไป แคว้นจินยังไม่ลืมเลยแม้แต่นิดเดียว”“เช่นนั้น เจ้าคิดว่า หากข้าสัญญาให้ผลประโยชน์แก่แคว้นจินแล้วหันไปเป็นพันธมิตรกับพวกเขา เจ้าคิดว่าพวกเขาจะยอมตกลงหรือไม่?”ดวงตาของเย่ลู่กู่จ้านฉีเป็นประกายวาวโรจน์ เขาจ้องมองหลี่เฉินเนิ่นนานก่อนเอ่ยด้วยเสียงเย็นชา “แคว้นจินนั้นเป็นดั่งหมาป่าลอบกัด โหดเหี้ยมอำมหิตที่สุด องค์ชายไม่กลัวหรือว่าจะเชิญหมาป่าเข้าบ้าน?”หลี่เฉินกล่าวเรียบๆ “แน่นอนว่าข้าย่อมไม่ไว้ใจแคว้นจินอย่างสิ้นเชิง แต่เมื่อมีแคว้นเหลียวเป็นศัตรูสำคัญ หากแคว้นต้าฉินหรือแคว้นจินปล่อยให้แคว้นเหลียวก่
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1069
เสียงหัวข้าะเบาๆ ของต้วนจิ่นเจียง ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นหัวข้าะลั่น ก่อนจะกลายเป็นเสียงหัวข้าะคลุ้มคลั่ง ต้วนจิ่นเจียงราวกับเสียสติ เงยหน้าหัวข้าะอย่างบ้าคลั่ง แม้สายฝนเย็นเฉียบสาดซัดใส่ใบหน้า เขาก็ยังไม่หยุดหัวข้าะ “ดี! ดีมาก!” ต้วนจิ่นเจียงหัวข้าะจนแทบหายใจไม่ออก เขาชี้ไปที่หลี่เฉิน กล่าวด้วยเสียงแหบพร่า “องค์รัชทายาท เจ้านี่ช่างเป็นผู้ถูกมังกรคุ้มครองแท้จริง แม้หลี่อิ๋นหู่กับจ้าวเสวียนจีจะร่วมมือกัน ก็ยังโค่นเจ้าไม่ลง!” “ข้าเพียงเสียดาย ที่ยามท่านอ่อนแอที่สุด ข้ามิได้ลงมือเด็ดขาด ปล่อยให้เจ้าเติบโตมาจนถึงขั้นนี้ ข้า...เสียใจนัก!” สภาพของต้วนจิ่นเจียงเริ่มเข้าสู่ความคลุ้มคลั่งเต็มขั้น ดวงตาแดงฉาน ใบหน้าเหยเกดั่งอสูร “ทำไมกัน! ทำไมข้ารอบคอบวางแผนมาขนาดนี้ เจ้าถึงยังไม่ตาย! มันเป็นเพราะอะไร!” ในถ้อยคำนี้ เต็มไปด้วยความเคียดแค้นและความไม่ยอมแพ้อย่างถึงที่สุด “วางแผนรอบคอบย่อมดี แต่คนอย่างเจ้าที่เอาแต่ซุกซ่อนในมุมมืด ดุจหนอนใต้ซากศพ คอยวางแผนลอบกัดไปวันๆ ยังคิดหวังจะทำการใหญ่ได้หรือ?” หลี่เฉินกล่าวเรียบๆ “ข้าไม่มีเวลามากพอจะปล่อยให้พวกเจ้าถ่วงเล่น มาเข้าเรื่องกัน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1068
ตึก ตึก ตึก... เสียงฝีเท้าเป็นจังหวะพร้อมเพรียงดังขึ้น ฟังแล้วชวนให้หัวใจพลุ่งพล่านอย่างไม่ทราบสาเหตุ พร้อมเสียงเกราะกระทบกัน สักพักหนึ่ง เหล่าทหารกลุ่มหนึ่งก็เริ่มเข้าสู่ลาน พวกเขาเคลื่อนที่อย่างมีระเบียบและได้รับการฝึกมาเป็นอย่างดี ทันทีที่เข้าสู่ลาน ก็จัดรูปขบวนทันที ล้อมรอบกลุ่มของหลงไหวอวี้ที่ยืนอยู่หน้าศาลบูรพกษัตริย์ การล้อมวงเช่นนี้ ทำให้ต้วนจิ่นเจียงรู้สึกผิดสังเกตขึ้นมาทันทีโดยสัญชาตญาณ “เกิดอะไรขึ้นหรือ อาจารย์?” หลงไหวอวี้ที่รู้สึกว่าต้วนจิ่นเจียงเริ่มตึงเครียดก็เอ่ยถามด้วยความสงสัย ต้วนจิ่นเจียงตอบเสียงหนักแน่น “พวกทหารเหล่านี้กำลังล้อมข้าอยู่” ต้วนจิ่นเจียงซึ่งเคยเป็นขุนนางกระทรวงกลาโหม ย่อมมีพื้นฐานด้านการยุทธ เขาเพียงแค่ชำเลืองดูก็รู้ว่านี่คือรูปขบวนของทหารต้าฉิน ใช้สำหรับล้อมศัตรูกลุ่มเล็กโดยเฉพาะ หากเป็นคนของหลี่อิ๋นหู่หรือจ้าวเสวียนจี ต่อให้คิดฆ่าพวกเขาก็ไม่ควรจะเป็นเวลานี้ และยิ่งไม่ควรจะทำได้ง่ายดายเช่นนี้ ต้วนจิ่นเจียงหรี่ตาลง พยายามเพ่งมองเครื่องแบบเกราะของทหารเหล่านี้ หวังจะดูให้แน่ชัดว่าเป็นหน่วยใด แต่ด้วยความมืดของยามค่ำคืน และสายฝน
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1067
สายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เม็ดฝนขนาดเท่าเม็ดถั่วถูกลมพายุหอบพัด แทบจะซัดกระหน่ำในแนวราบใส่สิ่งปลูกสร้างทั้งปวงระหว่างฟ้ากับดิน บนหลังคา ชายคา และพื้นดิน ล้วนถูกฝนกระแทกกระจายเป็นละอองฝอยบางราวกับหมอก ทั่วทั้งผืนฟ้าดินเปียกชุ่มฉ่ำไปหมด เสียงที่ได้ยิน มีเพียงเสียงสายฝนกระหน่ำราวน้ำตก กับเสียงน้ำในร่องน้ำใกล้ๆ ไหลทะลักอย่างไม่อาจต้านทาน บางทีอาจเป็นเพราะสายฝนนี้ หรืออาจเป็นเพราะเหตุจลาจล เมืองหลวงทั้งเมืองจึงเงียบงันอย่างน่าประหลาด ในยามปกติ ต่อให้เป็นยามดึกเพียงใด ตามตรอกซอกซอยในเมืองหลวงก็ยังคงมีผู้คน จะเป็นเสียงฝีเท้าผ่านไปมา หรือเสียงพูดคุยจากลานบ้านข้างเคียงก็ตามที แต่ไม่ใช่เช่นคืนนี้ ที่ดูราวกับผู้คนล้วนหายไปจนสิ้น สิ่งเดียวที่ยังมองเห็นบนท้องถนน คือทหารที่เร่งฝีเท้าเดินผ่านไป แม้แต่เหล่าทหารเหล่านั้น ต่างก็เฝ้าระวังราวกับกำลังเผชิญศัตรู บางคนถึงกับมีบาดแผลติดตัว ฟ้าดินแห่งเมืองหลวงพลิกผัน ไม่มีผู้ใดกล้าประมาท ในวันนี้ไม่รู้ว่ามีผู้คนล้มตายไปมากเพียงใด เสียงระเบิดในช่วงกลางวันดังสนั่นราวกับฟ้าร้อง ยังทำให้ชาวบ้านพากันปิดประตูหน้าต่าง ไม่กล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1066
ประโยคแรกที่ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสออกมา ก็ทำให้บรรยากาศในตำหนักบรรทมเคร่งเครียดถึงขีดสุด จ้าวเสวียนจีก้มหน้า สีหน้าอ่อนน้อม เอ่ยด้วยเสียงเบา “ขอฝ่าบาททรงอภัย กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ” “ไม่กล้า?” ฮ่องเต้ต้าสิงแค่นเสียงเย็น ก่อนจะก้าวออกจากที่ประทับมายืนตรงหน้าจ้าวเสวียนจี แล้วตรัสว่า “ยังมีสิ่งใดบ้าง ที่เจ้าไม่กล้า?” จ้าวเสวียนจีก้มหน้า เขามองเห็นช่วงล่างของฮ่องเต้ต้าสิงในระยะประชิด พระวรกายของฮ่องเต้ต้าสิงอ่อนแอยิ่งนัก ขณะทรงยืนอยู่นั้น พระวรกายก็สั่นเล็กน้อย ชัดเจนว่าการยืนอยู่นี้ลำบากอย่างยิ่ง ต้องใช้พลังทั้งหมดเพื่อทรงกาย แต่ถึงแม้จะเป็นเพียงชายชราอ่อนแรงดั่งเปลวเทียนกลางสายลม เพียงแค่พระองค์ยังมีลมหายใจ ยังลืมพระเนตร แผ่นดินต้าฉินก็ยังไม่ถึงคราวล่มสลาย “ตั้งแต่เจ้าฝังอาจารย์ของเจ้าคือหลินจือเป้าในคดีแสดงความยินดีปีใหม่ แล้วเริ่มรวบรวมพรรคพวก ผูกมิตรแบ่งพรรค ตั้งตัวเป็นใหญ่อย่างลับๆ ไปจนถึงเหตุการณ์สังหารหมู่ที่ด่านเย่ว์หยา แผนการลอบเร้นอันโหดร้ายแต่ละเรื่อง ล้วนสะเทือนใจอย่างยิ่ง เจ้าคิดว่าข้าจะไม่รู้หรือ? แล้วเจ้ากลับกล้ากล่าวว่าเจ้าไม่กล้า?” ถ้อยคำของฮ่องเต้ต้าส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1065
“ซานเป่าใช้งานได้ดี หน่วยบูรพาก็ใช้งานได้ดี แต่ก่อนจะลงมือทำสิ่งใด หรือตัดสินใจต่อผู้ใด เจ้าจำเป็นต้องคิดให้รอบคอบว่า การกระทำของเจ้าจะก่อให้เกิดผลต่อเนื่องเช่นไรบ้าง” “หากซานเป่าตาย หน่วยบูรพาที่อยากอยู่รอดต่อไปก็จะต้องพึ่งพาเจ้ายิ่งขึ้น ดังนั้น เจ้าต้องใช้หน่วยบูรพาต่อไป และควบคุมหน่วยบูรพาไว้ให้มั่น การให้ซานเป่าตายจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด” “ยิ่งไปกว่านั้น ราชสำนักปั่นป่วน ขุนนางทั่วแผ่นดินต่างลำบากใจกับหน่วยบูรพามานาน แต่หน่วยบูรพายังมีคุณค่าที่ควรคงไว้ การรักษาหน่วยบูรพาไว้ย่อมเป็นประโยชน์กับเจ้ามากกว่า ดังนั้น เจ้าห้ามแตะต้องหน่วยบูรพา แต่ซานเป่าล่ะ? ตายไปคนหนึ่ง เจ้าไม่เพียงควบคุมหน่วยบูรพาได้แน่นขึ้น แต่ยังปลอบใจขุนนางทั้งราชสำนัก ให้พวกเขาได้ระบายออกบ้าง ซานเป่าตาย มีแต่ได้ ไม่มีเสีย” ฮ่องเต้ต้าสิงเปรียบประหนึ่งชี้แนะด้วยใจจริง พระองค์ตรัสว่า “จ้าวเสวียนจีก็เป็นเหตุผลเดียวกัน หากจ้าวเสวียนจีตาย ราชสำนักจะวุ่นวาย ขุนนางไม่สงบ ประชาชนก็หวั่นไหว ที่สำคัญที่สุด คือแผ่นดินอาจระส่ำระสาย” “เมื่อบ้านขาดหมาร้ายเสียตัวหนึ่ง ญาติชั่วและเพื่อนบ้านเลวเหล่านั้น ก็จะเริ่มคิดว่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1064
เมื่อฮ่องเต้ต้าสิงตรัสมาถึงตรงนี้ ความหมายก็ชัดเจนยิ่งนัก หลี่เฉินถอนหายใจยาว เอ่ยว่า “ต่อให้ไม่ใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจวางใจได้อยู่ดีพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้ต้าสิงมิได้กริ้ว พระองค์ตรัสว่า “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ต้องรอให้เจ้าขึ้นครองราชย์ก่อน” “ขุนศึกเปลี่ยนตามกษัตริย์ ขุนนางตามยุค ฮ่องเต้ใหม่ย่อมมีขุนนางใหม่ จ้าวเสวียนจีคือหมากที่ข้าทิ้งไว้ให้เจ้าใช้สร้างอำนาจ แต่ตราบใดที่เจ้ามิได้ขึ้นครองราชย์ ก็ยังไม่อาจแตะต้องเขาได้ มิฉะนั้น ในสายตาขุนนางทั้งแผ่นดิน องค์รัชทายาทยังมิทันครองราชย์ ก็ฆ่าราชเลขาประจำสำนักราชเลขาเสียแล้ว แล้วเมื่อเจ้าขึ้นครองราชย์ พวกเขาจะยังมีทางรอดอีกหรือ?” “เฉินเอ่อร์ ในฐานะฮ่องเต้ ความคิดและวิสัยทัศน์ของเจ้า ห้ามจำกัดอยู่เพียงบุคคลใดบุคคลหนึ่ง หรือเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่ง จ้าวเสวียนจี มิใช่จ้าวเสวียนจี แต่เขาคือตัวแทนของกลุ่มคน กลุ่มราษฎรคือกลุ่มราษฎร อ๋องแห่งแคว้นคืออ๋องแห่งแคว้น ขุนนางท้องถิ่นคือขุนนางท้องถิ่น ขุนนางประจำเมืองหลวงก็คือขุนนางประจำเมืองหลวง” “เจ้าต้องมองเห็นพวกเขาเป็นตัวแทนของกลุ่มต่างๆ แล้วปรับกลยุทธ์ของเจ้าให้สอดคล้องกับสถานการณ์ ใช้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1063
ตามคำอธิบายและเรื่องราวของฮ่องเต้ต้าสิง หลี่เฉินก็เริ่มมองเห็นถึงเบื้องลึกในจิตใจที่แท้จริงของฮ่องเต้พระองค์นี้ สิ่งที่พระองค์ต้องการ คือการสืบทอดราชบัลลังก์โดยไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของบ้านเมือง และขุนนางชั่วอย่างจ้าวเสวียนจี ก็คือประกันภัยอีกชั้นหนึ่งที่พระองค์วางไว้ ตราบใดที่จ้าวเสวียนจียังอยู่ เขาก็จะกระหายอำนาจ และต้องพยายามลดบทบาทของฮ่องเต้แน่นอน แต่การลดบทบาทของฮ่องเต้หาใช่ปัญหาไม่ ขอเพียงฮ่องเต้ยังคงดำรงอยู่ อ๋องแห่งแคว้นย่อมไม่อาจก่อหวอด สถานการณ์ก็จะยังดำเนินต่อไปได้ กล่าวได้ว่า ฮ่องเต้ต้าสิงได้วางหมากไว้สองทาง ทางแรก คือหวังว่าจะมีบุตรผู้หนึ่งสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ มีสติปัญญาและความสามารถลึกซึ้ง กอบกู้สถานการณ์ได้ แต่เรื่องนี้ยากเกินไป อย่างน้อยในขณะวางแผน ฮ่องเต้ต้าสิงเองก็มองไม่เห็นความหวัง ดังนั้นพระองค์จึงเตรียมทางที่สอง ผลักดันให้เกิดขุนนางชั่วคนหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของการถ่ายโอนอำนาจ แม้ฮ่องเต้จะเป็นเพียงหุ่นเชิด ตราบใดที่ยังเป็นบุตรของฮ่องเต้ต้าสิง แผ่นดินก็จะไม่ล่มสลาย ส่วนอำนาจนั้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1062
“เขาวางแผนมาอย่างยาวนาน บัดนี้ลูกกับเขาก็ถึงคราวแตกหัก ต่อให้มิใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจอยู่อย่างสงบได้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ จ้องสบสายพระเนตรของฮ่องเต้เบื้องหน้า แม้พระวรกายจะซูบผอมดั่งน้ำมันหมดไส้เทียนใกล้มอด แต่ก็ยังเปี่ยมด้วยพลังสุดท้าย แล้วกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ฮ่องเต้ต้าสิงทรงฟังด้วยรอยยิ้ม รอจนหลี่เฉินพูดจบจึงเอ่ยว่า “ข้ากล่าวไปแล้ว เขา มิใช่สิ่งที่ควรกังวล” “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ไม่ใช่เวลานี้” หลี่เฉินขมวดคิ้ว สีหน้างุนงงยิ่งนัก ฮ่องเต้ต้าสิงทอดถอนใจเบาๆ แล้วตรัสว่า “สามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจ้าก็เกินกว่าความคาดหวังเดิมของข้าไปมาก แม้แต่อีกหลายการจัดวางที่ข้าวางไว้แต่แรก ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะได้ใช้จริง แต่ก้าวแล้วก้าวเล่า เจ้าก็ผ่านมาได้ทั้งหมด” “เจ้าควรรู้ว่า บางแผนที่ข้าวางไว้นั้น เริ่มตั้งแต่เมื่อครานานมาแล้ว” หลี่เฉินนึกถึงพี่น้องสกุลอู๋ จึงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อทรงวางแผนอย่างลึกซึ้ง ลูกนับถือยิ่งนัก” “รอจนเจ้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ เจ้าก็จะเข้าใจเอง” ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสเสียงเรียบ “ข้าวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจ้าคิดว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1061
จ้าวหรุ่ยเงยหน้าขึ้น แม้ใบหน้ายังคงซีดเซียวอ่อนแรง แต่กลับมีสีเลือดระเรื่อขึ้นเล็กน้อย “ฝ่าบาท รีบเสด็จเข้าไปเถิด” จ้าวหรุ่ยกล่าวจบ ก็หลีกทางไปด้านข้าง หลี่เฉินจับมือของจ้าวหรุ่ยแน่น แล้วจึงก้าวเข้าไปภายใน จ้าวเสวียนจีตามเข้าไปติดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสวียนจีสนทนากับจ้าวหรุ่ยหลังจากจ้าวหรุ่ยทรยศ “เจ้าคุกเข่าจนฮ่องเต้ทรงฟื้นคืนหรือ?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงเรียบ จ้าวหรุ่ยก้มหน้า ไม่กล้ามองจ้าวเสวียนจี เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฮ่องเต้ทรงมีฟ้าคุ้มครองเพคะ” “ข้าไม่คาดคิดเลยจริงๆ” จ้าวเสวียนจีทิ้งประโยคหนึ่งอย่างมีนัย แล้วจึงติดตามหลี่เฉินเข้าไป จ้าวหรุ่ยเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าถอยออกจากประตูตำหนักบรรทม ภายในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินเห็นฮ่องเต้ต้าสิง...ทรงยืนขึ้นแล้ว พระองค์ทรงสวมเสื้อชั้นในสีเหลืองอ่อนที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนใหม่ ซึ่งอาจนับเป็นชุดนอนหรือชุดชั้นในก็ได้ หลี่เฉินไม่รู้สึกแปลกตากับฉลองพระองค์ชุดนี้นัก ขณะฮ่องเต้ต้าสิงบรรทมบนเตียง ก็ทรงสวมเช่นนี้ แต่หลังจากเขาข้ามมิติมา ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นฮ่องเต้ทรงมีสติและยืนอยู่ “อย่างไรหรือ เห็นข้าแล้ว ถึงกับลืมคำ
