เพียงรักฝังใจ

สวัสดีค่ะ นิยายเรื่อง ‘เพียงรักฝังใจ’ เป็นเรื่องราวความรักของเด็กหนุ่มจ้าวเฟิงฉี เป็นเล่มพิเศษภาคต่อจากนิยายเรื่อง              ‘ยามรักปักใจ’ ซึ่งเป็นรุ่นลูกของจ้าวเฟิ่งกับเพ่ยหนิงนั่นเองค่ะ                  แต่สามารถแยกอ่านได้นะคะ เพราะเนื้อหาแยกกันเป็นเอกเทศ

เค้าโครงเรื่องคือแนวนิยม ตายแล้วเกิดใหม่ย้อนเวลากลับมาแก้ไขในร่างเดิม

เพียงแต่นิยายเรื่องนี้ไม่มีแก้แค้นสาสมสะใจอะไรนะคะ

แนวของเนื้อหาไม่หนักไม่ดราม่า ไม่มีปมซับซ้อนซ่อนเงื่อนชวนเครียดค่ะ มีเพียงเรื่องรักใคร่เบาๆ เท่านั้น เป็นเรื่องราวของการแอบรักในขณะที่อีกคนมีคู่หมั้นคู่หมาย รักที่มีจำต้องฝังไว้ในใจ มิอาจเปิดเผยโดยง่าย หากแย่งชิงได้ก็พร้อมจะทำอย่างชั่วร้าย

หากนิยายเรื่องนี้ผิดพลาดประการใด นักเขียนก็ขอน้อมรับเอาไว้เพื่อนำไปแก้ไขและปรับปรุงในเรื่องต่อๆ ไปค่ะ

ด้วยรัก

จากใจ หลี่หง

คำเตือน

นิยายเรื่องนี้ไม่อ้างอิงประวัติศาสตร์ชาติใด

ทุกตัวละครไม่มีอยู่จริง

ทุกตัวอักษรเกิดจากจินตนาการทั้งหมด

โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

ขอให้ทุกท่านมีความสุขและสนุกกับจินตนาการ

ด้วยรัก

“

เมื่อรักคือการครอบครอง ไม่ยอมเป็นสองรองหัวใจใคร

การได้มาซึ่งที่หนึ่ง ย่อมต้องแย่งชิงอย่างถึงใจ

“

‘เพียงเพราะรักที่ฝังใจ ฝังลึกจนเกินไป จึงไม่รู้ตัว...’

...

เขา บุรุษผู้หนึ่งซึ่งอยู่อย่างมั่นคงกับการเกลียดชังอย่างลืมไม่ลง

ส่วนเขามาพร้อมกับรักที่ฝังตรึงในใจและความรู้สึกผิดสำนึกเสียใจ ต้องการแก้ไขใหม่เพื่อนาง มิให้ตนเองเผลอไผลจนพลาดพลั้งทำสตรีอันเป็นที่รักต้องช้ำใจอีก

แล้วนางจะเลือกใคร!

**********************************

ปฐมบท 1 รักฝังใจ

มีนิทานประโลมโลกอยู่เรื่องหนึ่ง

ตัวเอกผู้หญิงแอบมีรักปักใจกับตัวเอกผู้ชายมานานหลายปี นางที่อายุเพียงสิบสามแต่กลับมีความพยายามเข้าหาเขาทุกทาง พยายามสร้างเหตุการณ์ที่จะได้เดินเคียงไหล่เขามาโดยตลอด          นางไม่เคยย่อท้อต่ออุปสรรคนานัปการ นับเป็นตัวเอกที่น่าสงสาร

ในขณะที่ตัวเอกฝ่ายชายนั้น เขาค่อยๆ เห็นถึงความจริงใจในตัวสตรีนางน้อยที่คอยแสดงออกถึงความพยายามอย่างไม่ย่อท้อความรักของทั้งสองรอวันผลิบานผ่านระยะทางคือความต่างวัย เพราะฝ่ายชายอายุยี่สิบสามปีมีหน้าที่มากมายที่ต้องรับผิดชอบ หนึ่งในนั้นคือแต่งภรรยาตามคำสั่งบุพการี...สตรีผู้ที่เปรียบเสมือนอุปสรรคขวากหนาม คล้ายนางมารซึ่งกางกั้นมิให้ตัวเอกได้รักกัน

นิทานเรื่องนั้น กำลังเกิดขึ้นจริงในชีวิตของพวกเขา

“เรื่องของพวกเราเป็นไปไม่ได้ เจ้าก็รู้” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างสำรวมถือตัว ทว่าในน้ำเสียงกลับแฝงความอ่อนอกอ่อนใจเอาไว้ แววตาคมที่สุขุมเยือกเย็นเพียรซ่อนแวววูบไหวมิให้นางเห็น

สาวน้อยเม้มปากพยักหน้าเบาๆ พยายามกลั้นน้ำตามิให้ไหลออกจากดวงตาคู่งาม “ข้าย่อมทราบ เพียงแต่ครั้งยังเยาว์ก็มีแค่ท่านที่ข้าผูกพันธ์จนฝังใจ จะให้ทำอย่างไร?”

หนึ่งฉุดรั้งหนึ่งผลักไส หลังจากรุกไล่กันมาโดยตลอด              ฝืนเนิ่นนานกับการทนทุกข์ ฝ่ายหญิงก็เริ่มเหนื่อยใจ

แม้นางจะมาก่อนแล้วอย่างไร รักตั้งแต่เด็กแล้วอย่างไร

นางตามติดเขามานานจนเกินไป...

สาวน้อยเริ่มไม่ไหวจึงปรารถนาถอดใจจากชายอันเป็นที่รัก นางค่อยๆ ถอยห่าง หันหลังร้างลา

ในขณะที่ฝ่ายชายกลับรู้สึกว่าชีวิตคล้ายขาดสิ่งสำคัญไป เขาเริ่มมองหานางตามเส้นทางที่เคยพบเจอ

ครั้นพบพาน สาวน้อยที่เคยยิ้มหวาน เข้าหาเขาอย่างซุกซนเอาแต่ใจ กลับเมินเฉยเย็นชา สาดวาจาคล้ายกริชน้ำแข็งเข้าใส่

“ข้ากับท่าน เราสองอย่าเจอกันอีก นั่นจึงนับว่าดีที่สุด”

นางพูดจบก็ผินหน้าเดินหนี กล่าวเสียงสั่นเทาอันแผ่วเบาอีกว่า “เรื่องของเราควรจบเสียที”

กิริยาหนีห่างเช่นนี้ มีหรือเคยทำ แต่เมื่อถึงวันที่นางตัดใจ กลับเป็นเขาที่ฉุดรั้งอย่างที่ไม่เคยต้องทำกับใคร

“เจ้า...ช้าก่อน” ใบหน้าสุภาพหล่อเหลาที่เคยราบเรียบบัดนี้เผยความสับสนและสั่นคลอน

สาวน้อยหลับตา ปล่อยน้ำสีใสรินไหลอย่างช้าๆ

“ข้าพอแล้วกับความปวดใจที่ต้องเผชิญ การรักท่านแต่ต้องฝังความรู้สึกลึกล้ำไว้เพียงแค่ในใจ ข้าเหนื่อยเหลือเกิน”

แววตาบุรุษวูบไหวยากระงับจนเผยออกมาซึ่งความนัยอย่างที่ไม่เคยเป็น

ความนัยนั้น ตลอดเวลา นางเห็นและสัมผัสได้ทุกอย่าง รับรู้ทุกสิ่งว่าแท้จริงเขาคิดเช่นไรกับนาง

เพียงแต่ด้วยหน้าที่ของบุตรชายที่ดี เขากลับ...

สาวน้อยส่ายหน้าระอา “ท่านเป็นบุรุษปากไม่ตรงกับใจ”

นางต่อว่าอย่างตรงไปตรงมา ก่อนสะบัดมือออกจากการเกาะกุมของเขา เริ่มโวยวายน้ำตานองหน้า

“ความรักที่ต้องฝังให้ลึกสุดใจ เปิดเผยมิได้แม้แต่ตอนอยู่ด้วยกันในห้องหับลับตาคน ข้าเกินทนแล้วรู้หรือไม่? ปล่อยข้า!”

“ไม่!” บุรุษที่เย็นชาผลักไสนางอย่างไม่ไยดีมาโดยตลอด บัดนี้กลับจับมือนางไว้อย่างหวงแหน “เจ้าได้โปรด อย่าไป!”

“ปล่อยข้านะ”

“ไม่!”

ทั้งสองยื้อยุดฉุดกระชาก สาวน้อยดิ้นรนหมายให้หลุดพ้นเพื่อตัดขาดนิรันดร์