ตอนที่ห้า
ดีหรือไม่
“แล้วพวกเขาได้สอนให้เจ้าช่วยตนเองบ้างหรือไม่” เมื่อตนเองสุขสมใจแล้ว เถาโจวหย่งจึงคิดอยากลองช่องคับแคบซึ่งเห็นมาตั้งแต่ยังไม่เบ่งบานดูบ้าง
“สอนเจ้าค่ะ สอนให้ข้าใช้นิ้วละเลงสร้างความเสียวให้ตนเอง”
“แล้วดีหรือไม่”
“ข้าชอบ ความรู้สึกเสียวซ่านช่างสุขสันต์ แต่ท่านแม่บอกว่าหากให้ผู้อื่นทำจะดีกว่า”
“เช่นนั้น ข้าจะทำให้เจ้าได้เสียวกว่าที่เคย”หัวหน้าเถาโจวหย่งจับร่างบางขึ้นนอนลงบนเตียง มือหนาจับเรียวขาขาวผ่องอ้าออกจนเห็นร่องดอกไม้งามและเนินขนนุ่มฟู
มือร้อนลูบไล้ผ่านเนินนูนและขนนุ่มไปยังสองกลีบแดงอันเจิ่งนองไปด้วยน้ำหวานใส
“อืม...เพิ่งโดนสอดใส่ไม่กี่ครา ร่องของเจ้ายังคงคับแคบ
อยู่มาก” นิ้วร้อนถูกสอดแยงสำรวจความคับแน่นก่อนจะวกมาบดคลึงยังติ่งเสียวขณะอีกมือลูบขึ้นคลึงเคล้นก้อนเนื้ออวบด้านบน
“อ้า...ดียิ่ง บดอีกเจ้าคะ อู้ววว เสียวกว่าใช้นิ้วของตนเองจริงด้วย”
ร่างเล็กแอ่นหลังยกสะโพกส่งเนินโหนกนูนและร่องชมพูแดงให้หัวหน้าหนุ่มได้คลึงเคล้นอย่างถนัด แม้ลลินาจะรู้ดีว่าการให้ผู้อื่นช่วยสร้างความเสียวย่อมซ่านกระสันได้มากกว่า แต่หญิงสาวจำต้องเอ่ยคำระทึกใจด้วยนี่เป็นครั้งแรกของเด็กสาว
ปากเล็กบ่นพึมพำถึงชายคนแรกที่ได้เบิกร่องสร้างหนทางในโพรงถ้ำของตนเอง
“คุณชายข่งผู้นั้นช่างอ่อนด้อย เขาไม่เคยเล้าโลมข้าเช่นนี้สักครั้ง ที่สำคัญคือเขาไม่เคยร่วมรักมาก่อน ครั้งแรกของข้าจึงเจ็บปวดนักจนข้าแทบไม่อยากให้เขาสอดใส่อีก ยังดีที่ครั้งหลังๆค่อยดีขึ้นพอได้สุขสมบ้าง
แต่เขากลับไม่มีเรี่ยวแรงด้วยเป็นเพียงบัณฑิตน้อย แต่ละคราเพียงโยกร่างไม่กี่ทีก็ใช้การไม่ได้แล้ว ข้าโดนทิ้งค้างอยู่หลายคราวจนท้อแท้ เด็กหนุ่มเช่นนั้นไหนเลยจะสู้หัวหน้าได้”
เสียงเล็กเอ่ยชมทั้งๆที่ยังไม่เจอของจริง
“ฮ่า ฮ่า เจ้ายังไม่โดนข้าใส่เข้าไป ไม่ต้องทำเป็นมาประจบ อีกเดี๋ยวจะร้องไม่ออก ท่อนกายของข้าทั้งใหญ่โตและอวบอ้วน นั่นคือสาเหตุที่ข้าไม่เบิกร่องกลีบของเจ้าเป็นคนแรก ขืนให้เจ้าโดนของใหญ่เข้าไปตั้งแต่คราแรก คงติดใจจนไม่เหลือบแลชายอื่น และร่องรูของเจ้าอาจไม่คับแน่นดังเดิมอีก”
“หัวหน้าช่างคุยโม้นัก เรื่องความคับแน่น ท่านแม่ได้สอนวิธีการที่ดีมาให้แล้ว ท่านไม่ต้องห่วงกังวล อ้า...” ยามนี้เถาหลี่น่าโดนปากหนาดูดดึงทั้งเม็ดติ่งกลางบัวงามและติ่งเกสรกลางร่องน้ำฉ่ำ จึงจำต้องหยุดคำพูดและส่งเสียงร้องออกมาด้วยความซ่านเสียว
“เสียวดีหรือไม่”
“อืม...ดีกว่าทำเองมาก”
“เช่นนั้นต้องให้ข้าช่วยบ่อยๆ”
“ท่านบอกเองว่าหากโดนของใหญ่บ่อยเกินไปจะส่งผลต่อความคับแน่น”
“เจ้าเพิ่งบอกว่ามีวิธีดีจากแม่เล้าใหญ่”
“เช่นนั้นลองดูก่อนก็แล้วกัน อ๊ายยยยยย”
เถาโจวหย่งรัวลิ้นละเลงเร็วด้วยไม่พอใจที่สาวน้อยเกี่ยงงอนท่อนเนื้ออวบใหญ่ของเขา
แจ็บ แจ็บ แจ็บ
ลิ้นร้อนเลียเร้าแยงแหย่ช่วยกันกับนิ้วอุ่นซึ่งควานล้วงเข้าไปในโพรงถ้ำจนฉ่ำแฉะ เถาหลี่น่าไม่เคยโดนปลุกเร้าถึงเพียงนี้แม้แต่ลลินาเองก็ไม่เคย กายบางจึงแอ่นร่างบิดเร่าจนกระตุกเกร็งตอดรัดรัว
“ร่องน้ำของเจ้าตอดรัดดียิ่ง”
“ร่องสดใหม่ย่อมต้องตอดดี” สาวน้อยตอบโต้ทุกถ้อยคำ
“เช่นนั้นลองดูว่าโดนแท่งทวนของข้าเข้าไปจะยังตอดถี่อยู่อีกหรือไม่”
เถาโจวหย่งอดรนทนไม่ไหวรีบยกร่างขึ้นจ่อท่อนกายเข้าทางปากถ้ำน้ำแล้วกดเข้าไปทีละน้อยจนมิดลำ
“โชคดีที่มีผู้เบิกหนทางแล้ว เจ้าจึงไม่เจ็บมากนัก”
“แต่ท่อนเอ็นของท่านใหญ่โตมากจนข้าจุกแน่นไปหมดแล้ว”
“ค่อยๆผ่อนคลายแล้วเจ้าจะพบความเสียวที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน”
“หัวหน้า ท่านหยุดรออีกครู่ให้ข้าหายใจอีกหน่อย”
“ได้ อย่านานนัก มังกรของข้าอยากกลายร่างสำรวจถ้ำของเจ้าเต็มทีแล้ว”
“เอาล่ะ เริ่มได้”
ทันทีที่ได้รับการพยักหน้าจากสาวน้อย ชายหนุ่มจึงโยกร่างชักท่อนลำมุดเข้ามุดออกอย่างคึกคัก มังกรแกร่งสำรวจไปทั่วอย่างฮึกเหิมทั้งผลุบเข้าผลุบออก เสียดสีไปทั่วร่องจนร่างบางสะท้านเสียว เมื่อได้จังหวะเหมาะสะโพกหนาจึงตอกกระแทกถี่รัวเร็ว แรงจนเตียงสั่นสะเทือนสะท้านไหวดังสนั่น
เอี๊ยด อ๊าด อ๊าด อ๊าด
ปัก ปัก ตับ ตับ ตับ
เสียงเนื้อกระทบกันดังก้องจนเถาหลี่น่าแอบตกใจในความดุเดือด แต่หญิงสาวยังคงแอ่นร่างยกสะโพกสอดรับการโยกขย่มอย่างไม่หวั่นเกรงด้วยความกระสันอยาก
ยิ่งได้รับความรุนแรง หญิงสาวยิ่งเร่าร้อนโยกร่างรองรับอย่างรัญจวนใจ เสียงครางเปล่งออกมาไม่หยุดด้วยความเสียวซ่านเกินกว่าที่เคย
“อ๊ายยยย เสียว ข้าเสียว อ้า..ท่อนใหญ่ของหัวหน้าช่างดีเหลือเกิน อู้ววววว”
“เสียวดีหรือไม่”
“ดี เอาให้แรงอีกหัวหน้า”
“ได้ อยากได้แรงเท่าใดข้าจะจัดการให้”
ตับ ตับ ตับ
เสียงเนื้อกระทบกันรุนแรงขึ้นอีก เถาหลี่น่าถูกขย่มตัวโยกโยนผมเผ้ายุ่งเหยิง แต่หญิงสาวยังคงกระแทกสู้โดยไม่ปริปากบ่นแม้ร่องดอกไม้จะโดนกระทบจนบวมแดงแล้ว
“โอ๊ยยย เสียว ข้าเสียวมากกกกก”
สาวน้อยโอดครวญด้วยยังไม่เคยพบความเสียวซ่านสะท้านทรวงถึงเพียงนี้ หญิงสาวเสียวจนตัวแอ่นเกร็งหลังยกลอยแทบไม่แตะเตียงแล้ว
ท่อนลำใหญ่มุดแทรกเข้าออกทั้งเสียดสีทั้งลากครูดกับจุดอ่อนไหวด้านในจนเสียดเสียว เอวสอบถอนท่อนปูดโปนออกก่อนจะสวนกลับเข้าไปใหม่ แท่งเนื้อใหญ่ราวได้ใจโยกเข้าโยกออกถี่รัว
เถาหลี่น่าส่งเสียงครวญคร่ำกรีดร้องด้วยใบหน้าร้อนผ่าว เสียงเล็กตะโกนร้องขออย่างลืมอายสลับการสูดปาดครวญครางเสียงกระเส่าราวจับไข้ยามของใหญ่กระแทกเข้าใส่จนเต็มร่อง
“ซี้ดดดด อ้า...อู้วววว...”
มิน่าเล่า เหล่าพี่สาวที่หอคณิกาจึงติดอกติดใจ แม้ในวันหยุดก็ยังเสาะหาชายหนุ่มมาเติมเต็มร่องสวาทสร้างความสุขสมอยู่ไม่รู้หน่าย ท่อนลำใหญ่ช่างดีเช่นนี้เอง
หญิงสาวสัมผัสได้ถึงความใหญ่โตที่คับแน่นอยู่ข้างใน นางชะโงกมองกลางกายสาวของตนเองซึ่งโดนสลักปักตรึงด้วยทวนด้ามใหญ่ ลำเอ็นยาวทั้งถูกดึงออกจนเบาโหวงทั้งแทงเข้าไปได้ลึกจนจุกเสียว
เถาหลี่น่าแทบต้องกัดปากเพื่อกลั้นเสียงร้องที่อยากจะเปล่งออกมาจนสุดเสียงทุกครั้งที่ท่อนเอ็นแกร่งขยับเข้าออก ยิ่งเขากระแทกแรงนางก็เด้งสอดรับเร็วจนท้องน้อยบีบรัดกระตุกเกร็ง
“โอ้ว ร่องรูของเจ้าช่างคับแน่นเสียจริง บีบรัดจนข้าแทบทนไม่ไหวแล้ว”
“ข้าก็เสียวจนแทบไม่ไหวแล้ว อู๊ยยยย อ้า...ซี้ดดดด”
ร่างเล็กกระตุกค้าง ยกสะโพกลอย จิกขา กำมือ ภายในตอดรัดถี่รัวเป็นสัญญาณของการถึงฝั่งฝัน
เถาโจวหย่งเร่งแรงตอกกระแทกเพื่อส่งตัวเองตามไปอย่างไม่รั้งรอ
“อ๊ากก เสียวท่อนจริงโว๊ย”
เสียงตะโกนบ่งบอกความเสียวจนเกินทนไหวพร้อมน้ำเหนียวสีขาวถูกพ่นใส่ในโพรงถ้ำ หญิงสาวรู้สึกได้ถึงความอุ่นร้อนซึ่งไหลเข้ามาจนล้นร่อง
เถาโจวหย่งเบิกร่องขย่มช่องทางหลังจากรอคอยมาหลายปี ท่อนใหญ่ลำอวบสอดใส่ทิ่มแทงอยู่ในร่องน้ำฉ่ำแทบทั้งคืน น้ำข้นเหนียวถูกหลั่งออกมาจนเลอะเปรอะเปื้อนเต็มเตียงและพื้นห้อง
ด้วยความถึกทนของสองร่างซึ่งต่างไม่ยอมแพ้กัน พวกเขาจึงโยกตอกกระหน่ำทิ่มแทงใส่กันไม่ยั้งจนฟ้าสว่างคาตา
ตอนที่หกชายสูงวัยเถาหลี่น่าลืมตาตื่นขึ้นมาเมื่อสายมากแล้ว เมื่อคืนนางจำแทบไม่ได้ว่าแตะสวรรค์ไปกี่ครา หัวหน้าเถาโจวหย่งช่างแข็งแรงทรงพลังจนนางสั่นเกร็งแทบขาดใจตายถึงยามนี้ร่างบางจึงปวดท้องจากความเกร็งเสียวต่อเนื่องและปวดร้าวไปทั่วร่างด้วยไม่คุ้นเคยกับการร่วมรักอย่างหนักหน่วงมาก่อนสาวน้อยก้มลงมองร่องดอกไม้ซึ่งแดงช้ำอย่างน่าสงสาร น้ำขุ่นขาวยังหลงเหลือเป็นคราบทั้งในร่องน้ำและหว่างขา ร่องรอยแดงของถูกขยำทั้งนิ้วและฟันถูกประทับไว้จนทั่วทรวงอวบอิ่มและไหล่บางเฮ้อ...คงต้องพักอีกหลายวัน เถาหลี่น่าถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้าด้วยโดนเคี่ยวกรำอยู่ทั้งคืน นางยังเยาว์วัยนักและไม่เคยได้รับความเสียวซ่านเช่นนี้มาก่อน แม้แต่ลลินาเองก็ต้องยอมรับว่าไม่เคยได้รับการเติมเต็มความกระสันอย่างสุขล้นเท่านี้มาก่อนเช่นกันยังดีที่ร่างนี้อายุน้อย แข็งแรง จึงฟื้นฟูได้เร็ว หัวหน้าเถานำอาหารมาให้ลูกศิษย์สาวถึงเตียงนอน
ตอนที่เจ็ด ศึกษาเล่าเรียน “ข้าจะส่งเจ้าไปอยู่ที่บ้านสกุลสวี พวกเขามีญาติฝั่งมารดาอยู่กลุ่มหนึ่งซึ่งไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว เจ้าจะปลอมเป็นญาติสาวน้อยซึ่งถูกส่งไปศึกษาเล่าเรียนยังสำนักศึกษาในตัวเมือง ด้วยความจำเป็นนี้จึงต้องพักอาศัยที่นั่น” “จะให้ข้าขโมยของที่บ้านนั้นหรือ” “ไม่ใช่ ของสำคัญในครานี้คือตำราลับหายากซึ่งถูกเก็บรักษาอยู่ที่หอตำราชั้นสูงสุดในสำนักศึกษา ชื่อและข้อความบางส่วนอยู่ที่นี่ เจ้าจดจำเอาไว้” กระดาษเล็กถูกส่งมาให้เถาหลี่น่าได้อ่านและจำให้ได้ “ในเมื่อของอยู่ที่สำนักศึกษา เช่นนั้นข้าก็ต้องหาโอกาสระหว่างเข้าเล่าเ
ตอนที่แปด รู้จักข้าน้อยไปเมื่อถึงสำนักศึกษา สาวน้อยรีบเดินไปลงชื่อรายงานตัวจากนั้นจึงเดินหาห้องเรียนและมองหาที่นั่ง ด้วยสำนักศึกษาแห่งนี้รับเด็กทั้งชายหญิงจากหลายเมืองเข้ามาศึกษาเล่าเรียนโดยมีค่าใช้จ่ายไม่สูง จึงมีเด็กหนุ่มสาวมาเรียนกันมากจนต้องแบ่งออกเป็นหลายห้องเรียน เดิมทีหลินหลี่น่าต้องเรียนรวมกับเด็กหญิงในชั้นต้นตามระเบียบ แต่ด้วยหัวหน้าเถาสร้างเรื่องให้นางเก่งกาจจนได้เลื่อนระดับชั้นมาเรียนร่วมกับเด็กชายในชั้นสูง หญิงสาวจึงเป็นเพียงสาวน้อยไม่กี่คนที่ได้นั่งเรียนร่วมกับชายสูงศักดิ์หลายคน เมื่อถึงห้องเรียนและอ่านจนแน่ใจว่าถูกต้อง หลินหลี่น่าจึงกวาดตามองหาสวีเจินจื้อด้วยคิดว่าเขาน่าจะอยู่ห้องเดียวกัน นับว่านางคิดไม่ผิดเมื่อเห็นร่างชายห
ตอนที่เก้า มารยาหญิงซูหวังเหล่ยซึ่งถูกตามตัวมารีบเข้ามาห้ามและสั่งการให้แยกย้ายอย่างเอือมระอา ขณะหลินหลี่น่าซึ่งยืนฟังราวกับเป็นคนนอกยืนยิ้มกริ่มอย่างพึงพอใจ แต่เมื่อเห็นว่าศิษย์พี่มองมาทางตนเองจึงรีบปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นเศร้าหมองเพื่อเรียกความสงสาร“เจ้าเป็นญาติของสวีเจินจื้อหรือ”“เจ้าค่ะ แต่พวกเราไม่อาจเทียบสกุลสวีได้”“เรื่องฐานะเป็นเพียงของนอกกาย มีขึ้นย่อมมีลง มีเงินมากไม่แน่ว่าสักวันอาจมีน้อยก็ได้ หากเจ้าขยันหมั่นเพียรศึกษาเล่าเรียน ไม่แน่กาลข้างหน้าอาจมีโอกาสสร้างเงินสร้างฐานะที่สูงกว่าเขาก็เป็นได้”“ขอบคุณศิษย์พี่เจ้าค่ะ” หลินหลี่น่ายิ้มหวานให้ซูหวังเหล่ย กิริยาท่าทางของสาวน้อยคล้ายไร้เดียงสาแต่ความจริงยั่วยวนอย่างเต็มที่จนซูหวังเหล่ยใจสั่น“สวีเจินจื้อหนีขึ้นรถม้ากลับไปแล้ว แล้วเจ้าจะกลับอย่างไร”“ข้า...ข้าคงต้องเดินกลับไปเจ้าค่ะ”“พี่ไปส่งเจ้าดีกว่า ไป พวกเรากลับกัน”หลิน
ตอนที่สิบ แก้ขัด ภาพแรกย่อมเป็นการจุมพิตปากเพื่อเริ่มต้นการเล้าโลม ซูหวังเหล่ยเคยเที่ยวในหอนางโลมอยู่หลายคราด้วยมีอายุ21แล้ว จึงตรงเข้าโลมเลียจุมพิตหวานกับปากบางเป็นการปลุกเร้า “น้องหลี่หลี่ยื่นลิ้นออกมาต่อสู้กันจึงจะสนุก” “ได้ ข้าไม่ยอมแพ้แน่” ลิ้นทั้งสองตวัดเกี่ยวโจมตีดึงดันอยู่ในโพรงปากอุ่นจนน้ำใสไหลย้อยออกมา ชายหนุ่มโอบกอดร่างเล็กเอาไว้อย่างแนบแน่นเพื่อจุมพิตอย่างถนัดถนี่จนรู้สึกได้ถึงความอวบหยุ่นซึ่งเด้งไหวไปตามแรงหอบหายใจของกายบาง “น้องหลี่หลี่หายใจแรงมาก เหนื่อยหรือ”&
ตอนที่สิบเอ็ดใช้เต้าไต่ชายหนุ่มเป็นเพียงหนอนตำราอ่อนแอจึงโยกร่างส่งท่อนกายผลุบเข้าผลุบออกได้ไม่กี่ครา เพียงหลั่งน้ำขุ่นข้นได้สองหนก็หมดเรี่ยวแรงนอนซบบนอกอวบหอบหายใจถี่แรงหลินหลี่น่าแตะสวรรค์ไปได้เพียงสองคราเช่นกัน แม้จะสุขสมด้วยห่างหายมานานอีกทั้งยังตื่นเต้นเร้าใจจากการต้องหลบซ่อนสายตาหลังชั้นตำราจนไม่อาจเปล่งเสียงแห่งความรัญจวนใจได้ดังอย่างที่ต้องการหญิงสาวยังคงรู้สึกไม่เต็มอิ่มด้วยโดนกระแทกเพียงเบาแรง แต่ด้วยไม่อาจแสดงออกจึงทำได้เพียงนอนหอบหายใจเช่นกันซูหวังเหล่ยนำผ้าออกมาเช็ดน้ำขุ่นเหนียวออกขณะหลินหลี่น่ารีบก้มหน้ากัดนิ้วให้เลือดออกแล้วหยดใส่ลงบนผ้าทำทีเป็นเลือดพรหมจรรย์ได้สำเร็จด้วยแสงไฟสลัวช่วยให้มองได้ไม่ชัดเจนนักชายหนุ่มดูแลช่วยสวมใส่เสื้อผ้าก่อนจะโอบประคองพาสาวน้อยซึ่งแสร้งทำเป็นเดินอย่างเจ็บปวดกลับไปส่งยังบ้านสกุลสวีอย่างเงียบเชียบหลินหลี่น่าได้ความสนิทชิดเชื้อเพิ่มขึ้นมาอีกขั้น จึงใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับซูหวังเหล่ย ทั้งหวังให้เขาช่วยพาขึ้นไปให้ใกล้ชั้นสูงสุดของหอตำร
ตอนที่สิบสองเจ้าต้องอยู่ใต้ร่างข้ามือหนาจับเรียวขาเนียนอ้าออกจนกว้างเผยร่องดอกไม้แดงสดและสองกลีบมิดชิด เพียงลูบไล้น้ำหวานใสก็หลั่งไหลออกมาสัมผัสนิ้วบ่งบอกว่าสาวน้อยมีอารมณ์แล้ว “หลินหลี่น่าเจ้านี่ช่างร่านนัก ยังไม่ทันไรก็หลั่งน้ำออกมาแล้ว” “พี่เจินจื้อทั้งจับทั้งดูดเพียงนั้น หากข้าไม่มีน้ำใสไหลออกมา ย่อมถือว่าพี่ไร้ฝีมือ” หญิงสาวโต้ตอบอย่างไม่เกรงกลัว “เจ้านี่วอนเสียแล้ว เช่นนั้น วันนี้ข้าจะสั่งสอนให้ความร่านของเจ้าได้สงบลงเสียบ้าง เจ้าต้องนอนอยู่ใต้ร่างข้าคร่ำครวญจนแทบขาดใจแต่อย่าหวังว่าข้าจะใจอ่อน” สวีเจินจื้อจับตัวหนอนซึ่งอ้างว่าเป็นแท่งทวนเข้าจ่อใส่ร่องกุหลาบน้ำด้วยความโมโหชายหนุ่มจ
ตอนที่สิบสามลงโทษจนเริ่มหายเหนื่อย สาวน้อยจึงเริ่มเอ่ยคำท้าทายอีก“พี่เจินจื้อจะลงโทษข้าเพียงเท่านี้ใช่หรือไม่”“ไม่ ข้าจะลงโทษเจ้าทุกคืน อย่าได้หวังจะได้เผยอหน้าไปตีเสมอผู้อื่นอีก”“แต่หนอนเหี่ยว เอ๊ย...แท่งทวนของพี่บัดนี้นอนหลับหมดแรงแล้ว”“เจ้า...หลินหลี่น่า เจ้าเพิ่งโดนข้ากระแทกไปอย่างแรงถึงสองครา ป่านนี้ร่องกลีบคงช้ำระบมไม่อาจเดินตรงได้แล้ว ยังกล้าเอ่ยคำเช่นนี้อีก เจ้าคงไม่อยากนอนหลับดีดีแล้ว”“ข้าเพียงรู้สึกผิด อยากให้พี่เจินจื้อได้ลงโทษจนสมใจ จะได้ไม่แสดงท่าทีรังเกียจข้าอีก”“อย่าหวังว่าข้าจะดีกับเจ้า ที่ข้ากระแทกร่างเจ้าก็เพื่อให้เจ็บเป็นการสั่งสอนลงโทษ คราวนี้เจ้าไม่ใช่หญิงบริสุทธิ์อีกแล้ว อย่าหวังจะใช้เต้าไต่อันใดของเจ้าอีก”“ข้าเข้าใจแล้ว” หลินหลี่น่าแสร้งทำเสียงเศร้าอย่างน่าสงสารจนชายหนุ่มใจอ่อนยวบที่รังแกนางจนเสียพรหมจรรย์ถึงอย่างไรสาวน้อยนางนี้ก็มีศักดิ์เป็นญาติผู
ตอนพิเศษสามถึงเวลาต้องเลือกชายาสามเดินเยื้องย่างเข้าไปหยุดที่ด้านหน้านางกำนัลของตนเองซึ่งยังยืนเปลือยร่างอ่อนเปลี้ยอยู่คนเดียว “ชายาสาม” เสียงตกใจร้องดังออกมาก่อนร่างเปลือยจะทรุดลงด้วยหมดแรงจริงๆ “พวกเจ้าทำเช่นนี้กันกี่คราแล้ว” ฮัวหลี่น่าย่อมรู้จักชายหนุ่มผู้นั้นด้วยเขาเป็นคนสนิทของหัวหน้าเถาโจวหย่งซึ่งเดินทางมาช่วยงาน เขาเป็นชายรูปงามอีกทั้งคารมดีจึงมีหญิงคณิกาติดใจทอดร่างให้เชยชมอยู่บ่อยๆ แต่นางไม่คิดว่าเขาจะล่อลวงนางกำนัลน้อยในยามที่นางมาช่วยดูแลบุตรสาวที่นี่ แล้วยังกล้าพาตัวออกมาสอดใส่ในที่ลับตาโดยทิ้งเด็กหญิงน้อยไว้คนเดียว “เขา... เขา...บอกว่าชอบหม่อมฉัน และมีของจากต่างเมืองมาฝาก หม่อมฉันคิดว่าจ
ตอนพิเศษสามถึงเวลาต้องเลือก“ท่านแม่เจ้าขา พี่ถิงถิงหายไปแล้วเจ้าค่ะ” เด็กหญิงตัวอ้วนกลมน่ารักเดินเต๊าะแต๊ะมาตามหานางกำนัลซึ่งเป็นพี่เลี้ยงถึงยังห้องทำงานของฮัวหลี่น่า ชายาสามขององค์ชายฮุ่ยหมิงกำลังนั่งตรวจสอบบัญชีอยู่ที่ชั้นบนของหอคณิกาซึ่งเป็นกิจวัตรซึ่งนางต้องทำเพื่อไม่ให้การเงินรั่วไหลและคอยควบคุมค่าใช้จ่ายให้ดี นางพาบุตรชายหญิงทั้งสองมาด้วยเช่นทุกครา โดยให้องครักษ์คนสนิทพาบุตรชายซึ่งอยู่ในวัย5ขวบปีไปหาผู้เป็นบิดาที่ด้านหลัง ส่วนบุตรสาวนางกำชับให้นางกำนัลพี่เลี้ยงคอยดูแลอยู่ที่สวนด้านข้าง แล้วเหตุใดบุตรสาวตัวน้อยของนางจึงเดินขึ้นมาถึงชั้นบนด้วยตัวคนเดียวโดยไร้เงาของนางกำนัลสาว “ถิงถิงนี่เหลวไหลใหญ่แล้ว คงต้องลงโทษให้หลาบจำ
ตอนพิเศษสองหอคณิกาของชายาสาม“เช่นนั้นข้าจะพาท่านแม่ไปชมทำเลดีดี องค์ชายฮุ่ยหมิงมีทำเลการค้าอยู่ในมือหลายแห่ง ข้าได้ขอเขาไว้แล้วเจ้าค่ะ”“อืม...มีสามีทั้งมีเงิน มีอำนาจ อีกทั้งดีกับเรา ย่อมมีชัยแก่ชีวิต หลี่น่าเอ๊ย เจ้าช่างโชคดีนัก”“ด้วยการสั่งสอนจากท่านแม่ ทำให้เขาไม่อาจตัดใจจากข้าได้ จึงทำให้ข้าโชคดีเจ้าค่ะ”“ไม่ใช่เรื่องนั้นเรื่องเดียวหรอก มิเช่นนั้นหญิงคณิกาในหอของข้าคงมีผู้พาไปเลี้ยงดูอย่างสุขสบายกันทุกคนแล้ว”ฮัวหลี่น่าพยักหน้าอย่างยอมรับเมื่อคิดตาม“แต่เรื่องนั้นย่อมสำคัญเช่นกัน ครานี้แม่นำของสำคัญที่จะช่วยเจ้าได้มามอบให้อีกหลายอย่าง รับรองว่าองค์ชายผู้นี้จะไม่อาจมีหญิงอื่นได้อีกนานทีเดียว” แม่เล้าใหญ่ส่งมอบถุงผ้าขนาดใหญ่ให้สาวน้อยซึ่งรีบขอบคุณอย่างซึ้งในน้ำใจสองสาวต่างวัยพากันออกไปเดินเลือกทำเลการค้าแล้วนั่งลงปรึกษากันอย่างคร่ำเคร่ง ด้วยมีหอคณิกาอยู่แล้วหลายแห่งในเมืองหลวง สองสาวจึงเลือกตั้งหอคณิกาแห่งใหม่ในทำเลที่ไม่ได้อยู่
ท่อนเนื้ออวบถูกนางดูดกลืนเข้าออกสลับกับเลียวนไล่ขึ้นๆลงๆจนกายแกร่งเกร็งเสียวร้องเสียงแหบพร่า“อ้า...เจ้าช่างเก่งจริง ชายารัก ยิ่งกลืนกินเจ้ายิ่งสร้างความสุขให้ข้ามากขึ้นทุกที แล้วอย่างนี้ข้าจะไม่คอยให้ท้ายเจ้าได้อย่างไร โอ้ววว”“หากอยากมีความสุขย่อมต้องให้ท้ายข้า” สาวน้อยยังคงได้ทีด้วยแท่งสวาทอยู่ในกำมือนางปากบางรูดเข้ารูดออกรัวเร็วจนหน้าหล่อเหลาขององค์ชายหนุ่มแหยเกด้วยความซ่านเสียวก่อนจะทนไม่ไหวปล่อยน้ำรักออกมาจนเต็มปากบาง“เจ้าเก่งมากเพียงนี้ ข้าคงต้องยอมตายคาปากของเจ้าเสียแล้ว” เมื่อสุขสมใจคำของชายหนุ่มจึงเอ่ยออกมาโดยไม่คิดมาก“เชอะ ก่อนท่านจะตายข้าต่างหากที่ต้องตายเสียก่อนหากยังโดนท่านใช้งานอย่างหนักทุกคืนเช่นนี้”“ฮ่า ฮ่า ฮ่า หนักที่ใดกัน เจ้าเองเป็นฝ่ายเรียกร้องให้ข้าดุเดือดรุนแรงเอง บางคราวยังขย่มจนข้าแทบแย่”“นั่นเพราะท่านชื่นชอบเช่นนั้น ข้าจึงอยากให้ท่านพอใจ”“เอาเป็นว่าพวกเราต่างเติมเต็มให้กันอย่างดี คราวนี้เจ้าหันก้นขาวๆมาได้แล้ว มัง
ตอนพิเศษหนึ่งกินของอร่อย ฮัวหลี่น่าได้รับการเติมเต็มอย่างสุขสันต์จากท่อนกายใหญ่ล่ำเกือบทุกค่ำคืน หญิงสาวเคยเฝ้าฝันว่าจะได้ความแข็งแกร่งมาสอดใส่ร่องดอกไม้อันคับแน่น อีกทั้งยังคิดถึงชายหนุ่มผู้เชี่ยวชาญเพื่อสร้างความเสียดเสียวอย่างที่เคยเห็นมาจากเหล่าพี่สาวคณิกาทั้งหลาย ไม่น่าเชื่อว่านางช่างโชคดีที่สุดท้ายแล้วได้ใช้ชีวิตอยู่กับองค์ชายหนุ่มรูปงามและยังมีแท่งเนื้อทั้งใหญ่แน่น ทั้งยาวอวบ ทั้งแข็งแรง ยิ่งไปกว่านั้นเขายังเชี่ยวชาญด้านกามาจนพลิกแพลงได้ทุกท่วงท่า ลีลารักของเขาสร้างความสุขสมแก่นางจนติดอกติดใจร่ำร้องหาอยู่มิวาย องค์ชายหนุ่มเองย่อมติดใจในร่องดอกไม้แดงอันตอดรัดดีเช่นกัน เขารู้ว่าหญิงสาวมีเคล็ดลับเพื่อรักษาความคับแน่นและการตอดรัดถี่อั
ตอนพิเศษสองชิงอ้ายเหม่ยส่ายหัวให้กับความกระสันอยากซึ่งไม่เคยลดน้อยลงของสามีหนุ่ม เมื่อเขาสอดแทงท่อนลำใหญ่โตเข้ามาจนจุกแน่น หญิงสาวจึงยืนนิ่งรองรับการกระแทกที่กำลังจะตามมา นางยืนรอรับท่อนลำอวบใหญ่ยาวซึ่งสอดเข้าดึงออกในช่องทางคับแน่นอย่างฮึกเหิม ด้วยท่วงท่ายืนกระแทกกระทั้น ชายหนุ่มยิ่งส่งพลังสะท้านสะเทือนจนหญิงสาวต้องใช้มือยันก้อนหินเอาไว้แน่นเพื่อไม่ให้โดนกระแทกจนล้มลงท่อนลำยักษ์ตอกกระแทกเข้ามาชนกับส่วนลึกสุดด้านในอย่างคึกคัก ทั้งยามแทงเข้าและยามถอนออก ส่วนอวบแน่นครูดกับส่วนเสียดเสียวภายในโพรงรักเรียกความกระสันอยากจนสาวน้อยส่งเสียงดังก้องป่า“ซี้ดดดด อ้า...พี่หยาง ข้าเสียวเหลือเกิน”“จงร้องให้ดัง อีกเดี๋ยวจะเสียวยิ่งกว่านี้ อูววว ร่องรูของเจ้ารัดแท่งเนื้อของพี่แน่นเหลือเกิน”ภายในร่องรักแม้จะโดนกระหน่ำมาหลายคราแต่ยังคงดูดกระชับเข้ากันดีกับแก่นกายใหญ่โต เอวอันแข็งแกร่งขยับเข้าออกเป็นจังหวะส่งเสียงดังป๊าบ ป๊าบ ราวดนตรีอันมีท่วงทำนอง&n
ตอนพิเศษสองกลางสายลมแสงแดดบนภูสูงชิงอ้ายเหม่ยหรือเถาหลี่น่ามักขอให้หวังตงหยางพาไปยังห้องเก็บสมบัติลับโดยอ้างว่าเพื่อแต่งกายงดงามด้วยอัญมณีมีค่าและแพรพรรณงามล้ำแล้วเดินไปเดินมาอย่างมีความสุขในที่แห่งนั้นแต่ความเป็นจริงย่อมเพื่อหาของสำคัญที่ต้องการจนพบเจอต่างหากหลังจากนั้นนางจึงใช้ข้ออ้างเพื่อศึกษาหนทางการเข้าออกให้แน่ใจอีกทั้งยังเสาะหาสมบัติอื่นซึ่งน่าจะพอหยิบฉวยออกไปแลกเปลี่ยนเป็นเงินได้แม้หวังตงหยางจะไม่เข้าใจในการเดินไปเดินมาแล้วยิ้มแย้มชื่นชมของสวยงามราวคนบ้าของเมียรัก แต่เขาย่อมตามใจด้วยหลังจากนั้นนางมักอารมณ์ดีและยินยอมให้เขาพาไปบรรเลงบทรักเร่าร้อนกันอย่างถึงอกถึงใจ“วันนี้พวกเราไปที่ใดกันดี”เมื่อเห็นว่าหญิงสาวจัดวางข้าวของเก็บเรียบร้อยแล้ว โจรหนุ่มจึงก้าวเข้ามาโอบประคองเพื่อปลุกอารมณ์ให้นางได้คล้อยตามเขามองดูนางผลัดเปลี่ยนชุดงดงามเข้าๆออกๆจนแท่งเนื้อแข็งตุงทิ่มแทงกางเกงแทบขาดแล้ว หากช้ากว่านี้คงได้แต่จับนางยัดร่องกลางถ้ำสมบัติเป็นแน่“บนภูเขาดีหรือไม่ ข้างล
“อืม...เจ้านี่เรียนรู้เร็วจริง” แม่เล้าใหญ่ชื่นชมเมื่อเห็นสาวน้อยทำตามได้อย่างดี ร่างซึ่งยังคงงดงามสมวัยหันกลับมาสอนต่ออย่างตั้งใจ“ต่อจากนั้น เจ้าก็ค่อยๆใช้ลิ้นเลียเล่นให้ทั่วแท่งเนื้อ เลียขึ้นเลียลงราวนี่คืออาหารอันเลิศรส ยิ่งเลียยิ่งได้รสชาติอร่อยจนไม่อาจหยุดได้ ไม่ว่าจะเลียตรงที่ใดล้วนได้รสดีทั้งสิ้น”“ส่วนมือของเจ้าอย่าปล่อยให้อยู่ว่าง ควรจับแท่งเนื้อเอาไว้ให้เลียได้ถนัด จะพลิกไปพลิกมาหรือจับตั้งตรงไว้ก็ย่อมได้ หรือจะเอื้อมไปกอบกุมคลึงเคล้นก้อนตุ่มอีกลูกของพวกเขาก็ย่อมได้เช่นกัน”เสียงสั่งสอนยังลอยออกมาพร้อมท่าทางประกอบอย่างเชี่ยวชาญ“เมื่อขาที่สามนี่ทั้งแข็งทั้งตั้งชันแล้ว เจ้าจึงค่อยใช้มือประคองส่งเข้าปาก โดยปากของเจ้าต้องอ้าให้กว้างเข้าไว้ ระวังอย่าให้ฟันแข็งขูดโดนแท่งเนื้อมิเช่นนั้นแทนที่จะเสียวจะกลายเป็นเจ็บแทน ค่อยๆครอบลงมาทีละน้อยช้าๆ อย่าได้เร็วเกินไปเพื่อให้พวกเขาลุ้นจนตัวสั่นไม่ว่าแท่งเนื้อจะเล็กหรือใหญ่ อย่างไรปากของพวกเราย่อมไม่อาจครอบครองได้ทั้งหมด ดังนั้นส่วนที่เหลือด้านนอกนี่จึงเป
ตอนพิเศษหนึ่งฝึกฝนความเสียวซ่านเถาหลี่น่าถูกพามาส่งถึงมือของแม่เล้าใหญ่แห่งหอคณิกาตั้งแต่ยังไม่เต็มวัยสาว เด็กน้อยได้รับการฝึกฝนวิชาต่างๆมามากแล้ว หัวหน้าเถาโจวหย่งจึงอยากให้นางได้รับการสั่งสอนกลเม็ดเคล็ดลับของหญิงสาวเพื่อสามารถใช้เล่ห์มารยาได้อย่างดีที่สุดคราแรกเด็กสาวย่อมเขินอายและไม่อยากเรียนรู้ด้วยคิดว่าเป็นเรื่องน่ารังเกียจจนเมื่อนางได้แอบไปเห็นพี่สาวคนหนึ่งในหอสมสู่กับแขกถึงสิบกว่าคน พวกเขากลุ้มรุมบนตัวของหญิงสาวนางนั้นอย่างน่าสงสารจนเด็กน้อยทนไม่ไหวตัดสินใจออกไปห้ามปรามและต่อสู้กับคนพวกนั้นแม้นางจะมีฝีมือดีแต่ด้วยเรี่ยวแรงน้อยนิดและตัวที่เล็กบาง ไม่นานจึงถูกจับโยนออกมา โชคดีที่ร่างของนางยังเล็กจ้อยพวกเขาจึงไม่ใส่ใจที่จะหันมาย่ำยีนางแทนแขกชายคนหนึ่งโมโหที่ไม่ได้ย่ำยีบนกายของคณิกาสาวนางนั้นด้วยเข้าไปแย่งชิงไม่ทันจึงหันมาใส่อารมณ์กับเด็กน้อยร่างหนาถลาเข้ามาบีบคอเล็กจนหน้าเขียวคล้ำหายใจไม่ออก วินาทีแห่งความเป็นความตาย เถาหลี่น่าได้แต่หลับตายอมรับชะตากรรมที่แส่หาเรื่องเข้าไปวุ่นวายกับผู