“คงไม่มาถึงบ้านเรามั้งจ๊ะ...ขวัญคิดแบบนั้นนะ”
พาขวัญคิดว่าบ้านของเธอค่อนข้างอยู่ลึกผู้คนก็ไม่ค่อยผ่านคงไม่มีใครสังเกต
“น้าก็ขอให้เป็นอย่างนั้นแต่มีคนมาถามน้าเหมือนกันว่าลูกใครน้าก็บอกว่าลูกหนูขวัญก็ไม่มีใครสงสัยนะเพราะหนูขวัญเองก็พึ่งกลับมาจากภูเก็ต”
มานีก็ภาวนาให้เป็นอย่างที่จันทร์เจ้าคิดแต่เธอเองก็ได้ลองบอกกับคนที่ถามเรื่องเด็กที่เธอรับจ้างเลี้ยงใหม่เหมือนกันว่าเป็นลูกใครเธอลองตอบว่าเป็นของพาขวัญก็ไม่มีใครสงสัยเพราะต่างคนก็รู้กันว่าพาขวัญไปทำงานที่ภูเก็ตพึ่งจะกลับมา
“แล้วนี่พายยังไม่กลับเเหรอจ๊ะน้านี”
พาขวัญเห็นว่านี่มันก็เย็นแล้วพระพายก็น่าจะกลับแล้วเพราะเธอรู้ว่าเพื่อนเธอทำงานเป็นเวลาแต่ไม่เห็นจะอยู่บ้าน
“เห็นว่ามันทำงานพิเศษช่วงกลางคืนล่ะมั้งทำได้สองสามวันแล้วนะ”
“เเหรอจ๊ะ...”
พาขวัญอยากรู้จริงๆว่างานที่พระพายทำพิเศษคืออะไรหากได้เงินดีเธอเองก็อยากจะไปทำบ้างเพราะตอนนี้หางานประจำยากเสียเหลือเกิน
กรุงเทพมหานคร
“และเราก็กำจัดไปได้อีกหนึ่ง...หึ่...อย่าหวังว่าเงินร้อยล้านจะปลิวไปให้เด็กนั่นง่ายๆ”
หลังจากที่เสร็จสิ้นงานศพของเพียงฟ้าและอรรณพไปแล้วแขไขก็ดีใจยิ่งนักที่แผนของเธอผ่านไปด้วยดีตำรวจแกะไม่ได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่อุบัติเหตุธรรมดาเพราะอำนาจเงินของเธอ
ที่เธอต้องกำจัดครอบครัวของอรรณพออกไปเพราะอรรณพเป็นลูกชายคนโตที่มีสิทธิ์ที่จะได้ทุกอย่างของตระกูลมากที่สุดเธอจึงต้องกำจัดให้พ้นทางเสียก่อนนั่นเอง
“แต่ตำรวจก็ยังหาเด็กไม่เจอนี่คะคุณแม่...ถ้าเด็กนั่นมันได้กลับมาสมบัติของทั้งพ่อและแม่ไหนจะผัวแม่ที่จะให้มันอีกนังเด็กนั่นได้เต็มๆเลยนะคะ”
เอมิกาคิดว่าตอนนี้ถ้าหากยังหาลูกของเพียงฟ้าไม่เจอก็เดาไม่ได้ว่าเด็กนั่นตายแล้วหากเด็กนั่นกลับมาสมบัติทุกอย่างก็จะตกเป็นของเด็กนั่นทั้งหมดแบบนี้เธอก็ต้องพูดให้แม่เธอได้คิดจะได้ไม่ต้องมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่ายังไงสมบัติก็จะไม่ตกไปเป็นของลูกเพียงฟ้าแน่ๆ
“โอ้ยย...แกยังหวังให้มันกลับมาอีกเเหรอไม่รู้ว่าใครขโมยไปขายหรือว่าศพกระเด็นตกน้ำไปแล้วมั้ง...ทีนี้ก็เหลือแต่ไอ้เหนือเมฆที่ต้องกำจัดให้พ้นทางของทุกอย่างของอธิษฐ์เวหาก็จะได้เป็นของฉันคนเดียว”
แขไขมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าลูกของเพียงฟ้าจะไม่มีโอกาสกลับมาอีกแน่เธอเชื่อแบบนั้นพร้อมทังยังคิดแผนขั้นต่อไปที่จะทำให้สมบัติทั้งหมดตกมาเป็นของเธอให้จนได้
“คุณเหนือ...กำจัดคุณเหนือไม่ได้นะแม่หนูอยากได้เค้า”
เอมิกาส่ายหัวหงึกหงักห้ามคนเป็นแม่ของเธอเพราะเธอนั้นแอบชอบเหนือเมฆมานานแล้วเธอพยายามอ่อยชายหนุ่มหลายครั้งแต่ก็ยังไม่ยักเห็นอีกฝ่ายจะสนใจเธอเสียทีแต่เธอเองก็ไม่ย่อท้อยังไงเธอก็มั่นใจว่าต้องได้เหนือเมฆแน่นอน
“มันสนใจแกสักนิดไหม....ถ้ามันสนใจแกแล้วแกได้มันฉันจะไม่คิดทำลายมันเลยแต่นี่ไม่ใช่...หยิ่งจองหองกับฉันแบบนั้นฉันไม่เอาไว้หรอก”
แขไขไม่เห็นมีทีท่าว่าเหนือเมฆจะสนใจลุกสาวเธอสักนิดเหมือนดั่งใจหวังในคราแรกยิ่งชายหนุ่มทำตัวหยิ่งผยองกับเธอเธอเองก็ยิ่งไม่ชอบทั้งเคียดแค้นชายหนุ่มอย่างมาก
“ถือว่าหนูขอนะแม่นะ...หนูจะทำให้เค้าเป็นของหนูให้ได้”
เอมิกาชอบในตัวเหนือเมฆจริงๆถึงกับเอ่ยปากอ้อนวอนคนเป็นแม่ของเธอว่าอย่าทำอะไรชายหนุ่ม
“ฉันให้เวลาแกหกเดือนหากเอามันมาเป็นของแกไม่ได้มันได้มีสภาพไม่ต่างกับพี่ชายมันแน่”
“หื่มม....แม่อะ...หกเดือนก็หกเดือน”
เอมิกาต้องจำใจยอมรับในคำประกาศิตของแม่เธออย่างเลี่ยงไม่ได้
เพนท์เฮ้าส์
“ตำรวจที่นั่นทำงานกันยังไงหลานฉันถึงหาไม่เจอสักที”
เหนือเมฆค่อนข้างหัวเสียที่เหมือนกับคดีที่ให้ตำรวจจัดการมันไม่คืบหน้าไปอย่างไรเลย
“ตอนนี้ผมก็ได้ข่าวว่าทางด้านคุณนิกรก็สืบเรื่องนี้อยู่แบบเงียบๆครับเพราะเค้าเองก็ไม่ปักใจเชื่อว่าเรื่องนี้เป็นอุบัติเหตุ”
นภัสได้รู้จากสายของเขามาว่าเรื่องนี้นิกรคนสนิทของนายใหญ่เขานั้นก็สืบเรื่องนี้อยู่เหมือนกันคงเห็นไม่ต่างกับเขาในเรื่องนี้ว่าตำรวจนั้นทำงานช้า
“ต้องแอบสืบสินะเพราะถ้าพ่อฉันรู้คงเห็นว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระให้พ่อฉันตั้งหน้าตั้งตาสืบเรื่องหลานฉันอย่างเดียวก็พอ”
เหนือเมฆหงุดหงิดอยู่ในใจที่ขนาดคนสนิทของพ่อเขายังคิดได้ว่าเรื่องนี้มันแปลกๆแต่พ่อของเขากลับไม่ใส่ใจเขาเองก็ไม่อยากไปกระตุ้นอะไรมากอย่างน้อยตอนนี้พ่อของเขาก็ยังตั้งหน้าตั้งตาเสาะหาหลานของเขาอยู่บ้าง
“คุณเหนือจะเอายังไงต่อครับ”
นภัสอยากจะได้ยินคำสั่งจากเจ้านายของเขาว่าจะเอายังไงต่อในเรื่องนี้เพราะเขาเองก็จะได้รีบจัดการให้ได้อย่างไวที่สุด
“ฉันจะไปลำปางนายติดต่อภูผาให้ฉันที”
เหนือเมฆคิดว่าเขาต้องขึ้นไปที่ลำปางด้วยตัวเองพร้อมให้นภัสติดต่อกับภูผาหัวหน้ากรมป่าไม้ที่อยู่ที่นั่นว่าเขาจะไป
“ครับคุณเหนือ”
นภัสคิดไว้แล้วว่าคนอย่างเหนือเมฆคงไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปอย่างช้าๆแน่ถ้าหากเจ้านายของเขาเข้าถึงพื้นที่เมื่อไรคงไม่นานเรื่องทุกอย่างก็จะกระจ่างเป็นแน่
บ้านอธิษฐ์เวหา
21.00 น.
“เครียดอะไรเเหรอคะคุณ”
แขไขเห็นอิทธิวัฒน์ยืนคิดอะไรที่ริมหน้าต่างอยู่นานแล้วเธอจึงต้องเดินเข้าไปถามเพราะว่าอยากจะรู้ความคิดของวสามีของเธอในตอนนี้
“อยากจะรู้ว่าหลานผมอยู่ที่ไหนป่านนี้ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลย”
อิทธิวัฒน์พ่นคำพูดออกมาด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดเขารู้สึกเป็นห่วงลูกของอรรณพเหลือเกิน
วันต่อมา“พี่ไปทำงานก่อนนะ”ได้เวลาที่ภูผาจะต้องไปทำงานแล้ววันนี้เขาไม่ยักจะเห็นหญิงสาวเดินมาส่งที่หน้าบ้านเขาจึงต้องเข้าไปบอกหญิงสาวเองว่าเขากำลังจะไปทำงานแล้ว“อืม...”พระพายตอบชายหนุ่มเพียงคำสั้นๆไม่มองเขาแม้แต่นิดเดียวเพราะกำลังให้นมลูกของเธออยู่“พ่อไปทำงานก่อนนะครับ”ภูผาไม่อยากจะหาเรื่องคุยกับหญิงสาวตอนนี้เขาไม่รู้ว่าเธอโกรธเรื่องอะไรถึงได้มีท่าทีเฉยชาแต่ขอเขากลับจากทำงานก่อนค่อยคุยกันจะดีกว่าเขาก้มลงไปจูบหน้าผากของลูกสาวของเขาแล้วออกไปทำงานทันที//รู้บ้างไหมว่าโกรธอยู่เนี่ย//พระพายยิ่งเห็นชายหนุ่มไม่ถามอะไรเธอบ้างว่าเธอเป็นแบบนี้เพราะอะไรก็ยิ่งหงุดหงิดแต่เมื่อมองหน้าลูกเธอก็ใจเย็นลงมากตอนนี้เธอขอสนใจแต่ลูกก่อนจะดีกว่ากลัวว่านึกถึงชายหนุ่มแล้วเธอจะพาลใจขุ่นมัวเย็นของวันภูผากลับบ้านมาได้พักใหญ่แล้วตอนนี้หญิงสาวก็เข้าครัวทำกับข้าวอยู่ส่วนลูกก็นอนเล่นอยู่ในเปลโดยมีเขาที่คอยอยู่ข้างๆชายหนุ่มนั่งคิดแล้วคิดอีกก็ยังคิดไม่ตกว่าหญิงสาวนั้นเป็นอะไรกลับมาคิดว่าอาการจะดีขึ้นกลับเหมือนจะยิ่งกว่าเดิม“อาหารเย็นเรียบร้อยแล้วค่ะ”พระพายทำกับข้าวสองสามอย่างวางที่โต๊ะอาหารให้ชายหนุ่ม“พายเป็น
โรงพยาบาลในระหว่างที่เหนือเมฆเดินทางกลับพาขวัญก็ถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลเพราะเธอรู้สึกปวดท้องอย่างมากเหนือเมฆเลยต้องเปลี่ยนเป้าหมายจากที่บ้านไปที่โรงพยาบาลอย่างร้อนใจ“ขวัญ...เป็นไงบ้าง”พยาบาลเข็นเตียงหญิงสาวเข้าห้องผ่าตัดเหนือเมฆอยากจะรู้ว่าอาการของภรรยาของเขาเป็นอย่างไรเพราะเขากลัวว่าเธอจะมีอันตรายส่วนเรื่องติดต่อกับเอมิกาเธอให้เดย์จัดการอยู่“ขวัญโอเคค่ะ...พาจันทร์เจ้ากลับมาให้ได้นะคะ”พาขวัญยิ้มให้คนเป็นสามีตัวเธอตอนนี้ถึงมือหมอแล้วเธอโอเคแต่เธอห่วงจันทร์เจ้ามากกว่า“พี่สัญญา”เหนือเมฆรู้สึกกังวลไปเสียทุกเรื่อถึงภรรยาของเขาจะบอกว่าโอเคแต่การผ่าตัดทำคลอดด่วนเขาก็รู้ว่ายังไงมันก็อยู่ในภาวะเสี่ยงอยู่ดีแต่เขาก็ยต้องชั่งใจไม่ให้กังวลคิดเสียว่าภรรยาของเขาอยู่ในมือหมอแล้วคงจะปลอดภัย“ได้ที่อยู่มาแล้วครับคุณเหนือ”นภัสติดต่อกับเอมิกาได้ก็รีบมาบอกคนเป็นนายอย่างรีบร้อน“งั้นเราไปกันเลย”เหนือเมฆไม่รอช้าเมื่อติดต่อเอมิกาได้เงินที่เธออยากได้เขาก็เตรียมพร้อมหมดแล้วขอแค่เขาได้จันทร์เจ้าคืนมาเงินเท่าไรเขาก็ยอมแลกวันต่อมาช่วงเย็นของวัน“อือ.อืมม...”“ฟื้นแล้วเหรอ”เหนือเมฆรีบเดินไปที่เตียงภรรย
3 เดือนต่อมาบ้านเหนือเมฆ“จันทร์เจ้าขา...อย่าหนีคุณแม่สิคะ”ตอนนี้ท้องของพาขวัญก็แก่ใกล้คลอดเต็มทีหญิงสาวจึงเดินตามลูกสาวของเธอไม่ค่อยจะไหวหนูน้อยจันทร์เจ้าก็ได้ขวบครึ่งแล้วเด็กหญิงเดินแทบจะทั้งวันหยุดได้ก็เห็นจะเป็นเวลานอนเท่านั้นแหละ“.หม่ำๆ หนมหย่อย”หนูน้อยเดินกลับมาหาคนเป็นแม่พร้อมชี้ไปที่ขนมผักที่อยู่ในกล่องแน่นอนว่าหนูน้อยอยากจะกินมันอีกแล้ว“หิวอีกแล้วเหรอคะ...อะนี่ค่ะคุณแม่ให้”พาขวัญเห็นว่าช่วงนี้จันทร์เจ้าชอบกินแต่ขนมจนเธอต้องให้เหนือเมฆซื้อติดบ้านไว้อาทิตย์ละหลายๆกล่องใจก็กลัวว่าหนูน้อยจะไม่สบายท้องแต่ก็เห็นหน้าอันจิ้มลิ้มและสายตาที่อ้อนวอนเธอก็อดจะให้หนูน้อยกินตามใจปากไม่ได้“เอา...”จันทร์เจ้ารับขนมจากคนเป็นแม่ใส่ในมือข้างขวาแต่มือข้างซ้ายก็แบขอคนตรงหน้าอีก“กินในมือให้หมดก่อนค่ะ”ถึงพาขวัญจะตามใจเรื่องกินแต่เธอก็ต้องให้จันทร์เจ้านั้นรู้จักกินทีละอย่างไม่โลภมากถือสองไม้สองมือ“กลับมาแล้วเหรอคะ”“จะ”ฟอดดด“จันทร์เจ้าครับ”เหนือเมฆเข้ามากอดคนเป็นภรรยาพร้อมหอมหญิงสาวฟอดใหญ่และหันไปเล่นกับลูกสาวตัวกลมของเขาต่อ“คูนน.พ่อ...ดีจ้า”หนูน้อยจันทร์เจ้าเห็นคนเป็นพ่อกลับมาก็รีบเดิ
“หืมม...สังขยา”เมื่อถาดสังขยามาวางตรงหน้าหญิงสาวก็ไม่รีรอที่จะตักแบ่งใส่จานกินกับข้าวเหนียวมูนอย่างคำโต“ค่อยๆกินก็ได้ขวัญ...ไม่กลัวอ้วนเหรอ”เหนือเมฆไม่เคยเห็นพาขวัญทานเยอะขนาดนี้มาก่อนสงสัยนี่จะเป็นของโปรดจริงๆแต่ก็อดแซวไม่ได้ว่าภรรยาของเขาจะน้ำหนักขึ้น“ไม่ค่ะได้กินของโปรดทั้งที”พาขวัญไม่กลัวอะไรแล้วนานๆทีได้กินของโปรดฝีมือของมานีทั้งทีหญิงสาวจึงตักเข้าปากไม่หยุดและไม่มีท่าทีว่าจะอิ่มด้วยซ้ำจนคนอื่นๆรอบโต๊ะอาหารไม่มีใครกล้าตักแบ่งสังขยาในถาดเข้ามาในจานของตัวเองเลยเพราะกลัวว่าจะไปแย่งพาขวัญ“พายไม่กินเหรอ”ตอนนี้ทุกคนก็ต่างทานของหวานกันล้างปากมีอยู่คนเดียวที่ไม่กินเห็นจะเป็นพระพายพาขวัญจึงต้อถามขึ้นว่าเพื่อนเธอไม่หิวหรืออย่างไรหรือจะไดเอทไว้ใส่ชุดแต่งงานอันนี้เธอก็ไม่แน่ใจ“ไม่อ่ะ...ฉันมีไอ้นี่...กินด้วยกันไหม”พระพายรู้สึกไม่ค่อยอยากจะกินของหวานพวกนี้เท่าไรเพราะตอนนี้เธอมีมะม่วงน้ำปลาหวานที่ชวนน้ำลายสออยู่มือที่แม่ของเธอพึ่งจะยื่นให้เมื่อกี้นี้เอง“เอาสิ...”พาขวัญเห็นว่าอะไรอยู่ในมือเพื่อนของเธอก็ตาลุกวาวเธอรู้สึกเปรี้ยวปากขึ้นมาในทันที“ยังไม่อิ่มอีกเหรอขวัญ”เหนือเมฆถึงกับผงะจ
“ใครใช้ให้คุณไปบอกพวกเค้ากันล่ะ...ทำให้มันเงียบไปก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว”เธอคิดไว้แล้วว่าแม่เธอต้องมีอะไรบิดบังเธออยู่เป็นแน่แต่ก็ไม่ยักจะรู้ว่าแม่เธอกับชายหนุ่มหาเวลาไปคุยกันตอนไหนเธอคิดว่าถ้าปล่อยให้เรื่องเงียบไปโดยที่ชายหนุ่มไม่ต้องมาใส่ใจกับเธอแค่นี้ทุกอย่างก็จะเงียบและเธอก็จะทำใจกับเรื่องนี้ได้เอง“รักตัวองบ้างหรือเปล่า”ภูผาอยากจะรู้นักที่เขาทำตัวของเธอเสียหายขนาดนี้ยังอยากให้เขาเฉยกับมันได้อีก“รักสิถึงได้พยายามปกป้องความรู้สึกตัวเองอยู่นี่ไง”พระพายรักตัวเองอยู่แล้วที่เธอพยายามอยู่ห่างเขาไม่อยากเห็นอยากเจอเพราะเธอต้องการรักษาแผลใจของเธออยู่นั่นเอง“ไม่รู้ล่ะ...อีกสองวันเตรียมตัวรอได้เลยเราจะแต่งงานกัน”ภูผาชักเห็นว่าหญิงสาวจะไม่ยอมแต่โดยดีเขาก็จะต้องใช้วิธีบังคับเสียแล้ว“นี่ฟังที่ฉันพูดไม่รู้เรื่องใช่ไหม....อื้มมม”พระพายต้องชะงักเมื่อจู่ๆชาหนุ่มก็ฉวยโอกาสบดจูบมาที่ปากบางของเอย่างไม่ได้ตั้งตัวแถมยังหนีเขาไปไหนไม่ได้เพราะแรงกอดรัดของเขา“ถ้ายังดื้ออีกเจอมากกว่านี้แน่...ไปนอนได้แล้วดึกแล้ว”ภูผาไม่ได้แค่ขู่แต่เขาเอาจริงชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบรีโมทปิดทีวีพร้อมพาหญิงสาวเข้าไปนอนในห
ลำปาง18.00 น.หลังจากเหตุการณ์ในคืนนั้นพระพายก็หนีกลับมาที่บ้านก่อนที่ภูผาจะกลับเธอปิดช่องทางการติดต่อจากชายหนุ่มทุกช่องทางและลาออกจากสำนักงานเธอใช้เงินที่พาขวัญทิ้งไว้ให้เจ็ดแสนมาเปิดร้านขายขนมไทยกับแม่เธอสองคนในตลาดที่อำเภอเป็นเดือนแล้วนานๆทีจะไปดูบ้านเธอกับพาขวัญสักครั้ง“แม่เหนื่อยไหม”ร้านขนมไทยของพระพายค่อนข้างขายดีเพราะฝีมือของมานีที่ลงมือทำเองทุกขั้นตอนโดยมีพระพายเป็นลูกมือ“ขายของเยอะเห็นเงินแบบนี้มันก็หายเหนื่อย”มานีไม่ได้รู้สึกเหนื่อยอะไรเลยเพราะเธอทำงานแล้วมันเห็นเงินความเหนื่อยก็หายไปปลิดทิ้ง“พรุ่งนี้แม่เตรียมทำสังขยารอเลยนะไอ้ขวัญน่าจะมาถึงตอนบ่ายๆ”พระพายตั้งหน้าตั้งตารอพาขวัญกลับมาเธอไม่ลืมที่จะเตือนแม่เธอให้ทำขนมของโปรดพาขวัญเอาไว้ให้เป็นเพราะเงินของเพื่อนเธอจึงทำให้เธอมีร้านจนทุกวันนี้“รู้แล้วล่ะน่า...”มานีเตรียมวัตถุดิบเอาไว้บางส่วนแล้วเธอไม่ลืมที่จะรอต้อนรับพาขวัญอยู่แล้ว“เออ...แม่ว่าแกไปดูบ้านให้หนูขวัญหน่อยก็ดีนะ”มานีเห็นว่าพาขวัญจะมาพรุ่งนี้แล้วเลยอยากให้ลูกสาวเธอไปดูบ้านให้เรียบร้อยเสียหน่อยเพราะไม่ได้ไปเป็นอาทิตย์แล้ว“พายก็ว่าจะไปพอดีจะแม่...เดี๋ยวนอนท