บทที่ 3

บทที่ 2

เรื่องราวผ่านไป!!

สายตาเคียดแค้นจับจ้องมองด้านหน้ามือหนากุมเข้าหากัน หลังจากที่โรงพยาบาลชันสูตรศพของน้องสาวเสร็จเขาได้จัดงานศพให้กับน้องสาวอย่างยิ่งใหญ่

หลังจากงานศพผ่านไปสิ่งที่เขาจะทำเป็นอย่างแรกคือจัดการพ่อของผู้หญิงชั่วคนนั้น!

"ในเมื่อกฎหมายทำอะไรมันไม่ได้ กูนี่แหละที่จะทำมัน! ติดต่อท่านรองให้กูที" เหมราชสั่งลูกน้องให้ติดต่อผู้มีอิทธิพลคนหนึ่งเพื่อขอความช่วยเหลือ เหมราชไม่รอที่จะมาบ้านกรณ์! พ่อของผู้หญิงฆาตกร

"มีอะไร" กรณ์พ่อของนิตาจับจ้องมองเหมราชพร้อมทั้งเอ่ยถามในสายตาของกรณ์ดูกลัวและเกรงเหมราชก่อนที่เขาจะมากรณ์ได้รับโทรศัพท์จากเบื้องบนหรือผู้มีอิทธิพลใหญ่กว่าแล้ว

"ควรที่จะรู้นะว่ากูมาที่นี่ทำไม! หดหัวอยู่ไหนล่ะ ลูกสาวของมึงอะอย่าคิดนะว่ากูจะให้อภัย ต่อให้มึงเอาเงินไปชดเชยให้กับน้องกูหรือว่าต่อให้มึงเอาพวงหรีดไปให้ กูก็ไม่มีวันยกโทษให้ลูกสาวของมึงและมึง!"

เหมราชชี้หน้าด่ากรณ์อย่างไม่เกรงกลัวทั้งโกรธและแค้นลูกสาวของเขาที่กระทำน้องสาวตนเองจนตาย

"ทุกอย่างก็ชดเชยชดใช้ให้ไปหมดแล้วยังจะอะไรอีก น้องสาวของมึงเป็นโรคหัวใจต่อให้ลูกสาวของกูไม่ไปตบน้องสาวของมึงก็ต้องตายอยู่ดี เพราะมันมีโรคประจำตัว!! โรคหัวใจอะนะ อย่างไงก็ตายย " กรณ์ลากเสียใส่เหมราชดั่งว่าถ้าทาย

ถ้อยคำพูดของกรณ์ยิ่งกว่าปลายมีดแหลมที่ทิ่มแทงเข้าหัวใจของเหมราชพุ่งตัวจับกระชากคอเสื้อกรณ์เพียงแค่ไม่นานลูกน้องของกรณ์รีบเข้ามาดูแลและคุ้มกัน

"มึงไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้ ในบ้านของกู! ต่อให้มึงรู้จักกับท่านรองแต่มึงก็ทำอะไรกูไม่ได้ ออกไปจากบ้านของกูซะ!!”

กรณ์ชี้หน้าด่าให้กับเหมราชตะเบ็งเสียงไล่ โกรธในการกระทำของเหมราช

"แน่ใจเหรอวะไอ้กรณ์มึงลองดูโทรศัพท์มึงใหม่ก่อนสิว่ากูทำอะไรมึงไม่ได้จริงหรือเปล่า!!"

กรณ์ก้มมองโทรศัพท์มือถือของตัวเองทันที หญิงสาวร่างบางในคลิปวิดีโอนั้นคืออันนาถูกจับตัวและดิ้นทุรนทุราย ใบหน้าน้อยน้ำตาเอ่อล้นสวมใส่ชุดนักศึกษาที่ขาดหลุดลุ่ย

"มึงทำอะไรหลาน...มึงทำอะไรลูกสาวของกู" กรณ์เกือบที่จะหลุดพูดว่าอันนานั้นเป็นหลานสาวตัวเอง เพื่อความปลอดภัยของนิตาผู้เป็นลูกสาว กรณ์จึงบอกว่าอันนานั้นคือลูกสาวที่ทำน้องของเหมราช

"มึงรักลูกสาวมึงมากขนาดไหน กูก็จะทำให้ลูกสาวของมึงเจ็บมากแค่นั้น! และมันต้องชดใช้เหมือนกับน้องสาวของกู!"

กรณ์ยืนนิ่งถึงแม้ว่าจะเสียใจที่หลานสาวถูกจับตัวไป ทว่าก็โล่งใจที่ไม่ใช่นิตาลูกสาวตัวเอง ถ้าเขาไม่เห็นแก่ตัว ลูกสาวของเขาต้องเจ็บปวดหรือไม่ก็ต้องตาย

เหมราชหัวเราะด้วยความสะใจ เขาหันหลังให้กับกรณ์ที่ไม่เดินตามออกไปไม่เอะอะโวยวายและร้องขอลูกสาวคืน

"คุณพ่อใครมาเหรอคะ" ในขณะที่เขาเดินหันหลังให้กับกรณ์ ทว่าเหมราชได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยเรียกว่าคุณพ่อเขาจึงหันหลังกลับไปมอง

ใบหน้าน้อยรีบหลบสายตาเธอเดินหลบเข้าอยู่ด้านหลังผู้เป็นพ่อนิตาจำได้นี่คือพี่ชายของเพลงพิณ

"มึงเอาลูกกูไปแล้วมึงเอาหลานสาวกูไปอีกไหมล่ะ" กรณ์ผู้ชายเจ้าเล่ห์รีบเอ่ยหลอกว่านิตานั้นคือหลานสาวเพื่อปฏิเสธไม่ให้เหมราชสนใจ

"มึงเตรียมรับศพลูกสาวของมึงได้เลย!"

เหมราชชี้หน้าให้กับกรณ์และรีบเดินออกไปจากบ้าน ตรงมาที่บ้านพักต่างอากาศของที่ไกลห่างจากกรุงเทพฯ มากบ้านพักตากอากาศหลังนี้เข้ามาในป่าลึกอยู่ติดลำธารและเขาหลายลูก เขามาด้วยความโกรธรีบตรงมาหาหญิงสาวใจร้ายที่ฆ่าน้องสาวของเขาได้ลงคอ เมื่อมาถึงเหมราชยกเท้าถีบประตูห้องจนเรือนร่างบางที่ถูกมัดไว้นั้นสะดุ้ง

"อย่าเข้ามานะ อย่า!!"

มือหนาจับกระชากผมของหญิงสาวให้เงยขึ้นจับจ้องมองใบหน้าน้อยในระยะใกล้ชิด ใบหน้าของคนใจร้ายแนบชิดบนใบหน้าน้อยน้ำเสียงสั่นเอ่ยพูดข้างหูของเธอ

"ทำน้องสาวของกูตายก็เตรียมตัวตายแต่จะตายง่ายๆ มันก็คงง่ายเกินไปต้องเจ็บปวดทรามานก่อนตายมันถึงจะสามสม" ใบหน้าน้อยกระทบกับพื้นเพราะเขาเหวี่ยงแขนและปล่อยมือออกจากผมของเธอ

เขาอยากจะลุกยืนและเตะเธอให้ตายด้วยซ้ำ! ทว่าเหมราชทำไม่ได้ต่อให้โกรธเกลียดมากแค่ไหน เขาก็ไม่กล้าที่จะทำเพศแม่ตัวเองแบบนั้น

"มานี่! ชีวิตมันต้องแลกด้วยชีวิต" ร่างสูงโปร่งยืนหันหลังเพียงชั่วครู่ ใบหน้าร้ายกวาดสายตาหันกลับมองอันนา แขนเรียวบางถูกจับต้นแขนกระชากขึ้น เขาดึงเธอออกมาด้านนอกที่บรรยากาศมืดมิดในตอนกลางคืน

"ทำไมวะ ทำไม ต้องทำน้องสาวของกู" มือหนาบีบเข้าปลายคางของอันนาใบหน้าเขานั้นขยับเข้ามาแนบชิดทั่งได้เสียงฟันขบเข้าหากันดังกรวดๆ ทว่าดั่งเสือกัดฟันอยากจะขย้ำเหยื่อตรงหน้าให้ตาย

ปลายคางน้อยถูกบีบแรงจนใบหน้าน้อยนั้นบิดเบือนด้วยความเจ็บปวด อันนาอยากจะปฏิเสธและบอกความจริงว่าไม่ใช่ตัวของเธอที่เป็นคนทำน้องสาวของเขา แต่เธอไม่สามารถปฏิเสธได้กลัวว่าลุงกับพี่สาวจะเดือดร้อน

"กูถามไม่พูด หึกลัวเหรอทีเวลาแบบนี้ดันกลัวไม่ต้องกลัวหรอกนะ แล้วก็ไม่ต้องคิดถึงพ่อของเธอด้วย อีกไม่นานจะได้กลับไปอยู่ด้วยกัน แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบมีชีวิตหรอกนะต้องเป็นศพก่อน ถึงจะได้อยู่ด้วยกัน!!”

ปีศาจร้ายที่น่ากลัวกับการกระทำดิบเถื่อนลงกับเธอไร้ความปราณี

เรือนร่างหนาฉุดกระชากดึงเรือนร่างบางลงมาจากบ้านเดินมาทางด้านหลังซึ่งติดกับน้ำตก เธอถูกผลักให้ลงไปในน้ำตรงช่วงลำธาร เรือนร่างบางไม่มีมือยกขึ้นปกป้องตนเองได้เลยหัวของเธอจึงไปกระแทกกับก้อนหินแรง

"โอ๊ย"

เหมราชกระโดดลงไปในน้ำคว้าจับและบีบช่วงต้นคอของอันนาเรือนร่างบางเปียกโชคสะอื้นจนลำตัวน้อยโยก

"เลือดแค่นี้เองยังไม่เห็นเป็นอะไรเลยนะ ไม่ตายง่ายๆหรอกไม่ต้องกลัวไป และก็ไม่ต้องกลัวเพราะอย่างไรเธอก็ตาย กูไม่มีวันให้อภัยคนที่ฆ่าน้องสาวของกูและปล่อยมันไปใช้ชีวิตอย่างสุขสบายจำไว้!" อันนาเจอการกระทำที่โหดร้ายมากสุดในชีวิต ณ.ตอนนี้ชีวิตของเธอยิ่งกว่าตกนรก เขาคนนี้ทั้งโกรธและแค้นเธอ

ใบหน้าน้อยหายใจไม่ทันในขณะที่เขากดหัวของเธอกดลงไปในน้ำ มือของอันนาที่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เพราะถูกมัดเอาไว้

"โถ่เว้ย" เหมราชรู้สึกตัวที่ตนเองนั้นทำผู้หญิงไม่มีทางสู้ เขาปล่อยมือออกจากเธอและหันหลังเดินกลับขึ้นมาโดยที่ปล่อยให้เรือนร่างบางนั้นแช่อยู่ในน้ำ

สายตาหันกลับไปมองด้วยความสมเพช มันยังไม่สาสมกับสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้ฆ่าน้องสาวของตัวเองหรอก

"เฝ้าเอาไว้และอย่าให้เธอหายไปได้ ถ้าพลาดรู้ใช่ไหมจะเจออะไร!" น้ำเสียงสั่นเอ่ยสั่งลูกน้องก่อนเดินกลับเข้ามาในบ้าน เขารับเปิดตู้เย็นหยิบไวน์ออกมาดื่มระบายความเครียดและความคิดถึงน้องสาว เมื่อเขาเมียงมองภาพตรงหน้ากรอบรูปอันใหญ่ที่เป็นรูปตัวเองกับน้องสาวอยู่กลางบ้านยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดใจ มันทุกข์ทรมานสำหรับพี่ชายอย่างเขาที่สุด

เวลาผ่านไปฤทธิ์แอลกอฮอล์เริ่มฟุ้งซ่านไปตามเส้นเลือด ใบหน้าแดงก่ำเงยขึ้นมองหน้าลูกน้องคนสนิทที่พึ่งวิ่งกลับเข้ามา

"กูบอกให้มึงเฝ้ามันมึงเข้ามาทำไม"

"คือว่าผู้หญิงคนนั้น…ที่แช่อยู่ในน้ำอาการไม่ค่อยดีครับนาย เหมือนว่าเธอจะหนาวมาก" เขาเผยรอยยิ้มด้วยความสะใจทว่าถ้าจะปล่อยให้เธอตายง่ายๆ มันก็ไม่สาแก่ใจ

เหมราชลุกขึ้นจากโซฟาเดินออกไปยังที่เดิม เข้าของเรือนร่างหนากอดอกมองผู้หญิงตัวเล็กนั่งตัวสั่นเครือ

"ทำไมเธอต้องทำห๊ะ! ทำไมต้องฆ่าคนอื่น แค่เรื่องผู้ชายคุยกันดีๆไม่ได้หรอวะถึงต้องฆ่าน้องสาวของกู รู้ไหมว่าทั้งชีวิตกูมีแค่เพลงพิณเพียงคนเดียวและตอนนี้กูไม่เหลือใครแล้ว กูไม่เหลือใครแล้วเธอได้ยินไหมว่ากูไม่เหลือใคร ฆ่าน้องกูทำไม" เหมราชเสียใจบวกกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เริ่มเมา เขาพุ่งตัวลงไปในลำธารคว้าจับต้นไหล่ทั้งสองข้างของอันนาขึ้น เขย่าจนตัวของเธอนั้นเซไปมาใบหน้าน้อยหลั่งไหลน้ำตาด้วยความเจ็บ เธออยากจะปฏิเสธว่าตัวเองนั้นไม่ได้ทำแต่อันนาไม่สามารถพูดออกมาได้ ได้เพียงแต่ก้มหน้ายอมรับและชดใช้แทนพี่สาวของตัวเอง

"ฉันเจ็บ"

"ฮ่าๆ เจ็บเหรอ…หนาวเหรอยุงกัดเหรอ มันยังไม่เท่ากับที่เธอทำน้องสาวของกู! มานี่!!"

คนตัวโตคว้าจับกระชากดึงเรือนร่างบางขึ้นจากลำธารตรงเข้ามาในบ้าน เมื่อมาถึงเขาเหวี่ยงเธอลงทั้งที่เนื้อตัวที่ยังเปียกอันนาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของเขามือหนาคว้าจับปลายคางเสยขึ้น

เขาเริ่มลงแรงบีบปลายคางของเธอสายตาจับจ้องมองและคิดบางอย่างออกจึงเผยรอยยิ้มร้าย

"พอเถอะนะ…ฉันเจ็บ" ดวงตาคู่น้อยน้ำตาเอ่อล้นเธอเอ่ยขอเขาทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองไม่สามารถรอดพ้นจากการชดใช้ครั้งนี้ พี่ชายของเพลงพิณโกรธและเกลียดคนที่ฆ่าน้องสาวของเขามาก

“อย่านะ…อย่าคุณจะทำอะไร กรี้ด อย่าทำอะไรฉัน”

เสียงร้องของอันนาดังทั่วบ้านในขณะที่เหมราชขึ้นคร่อมยังเรือนร่างของเธอที่ถูกมัดเอาไว้ใบหน้าของเขาซุกไซ้ลงซอกคอของเธอทั้งซ้ายและขวา ริมฝีปากอันร้อนผ่าวกดจูบดูดรุนแรงด้วยมือทั้งสองข้างบีบกุมขยำเนินอก