LOGINShare
ตอนที่23 ช่างยั่วยวน
Last Updated:
2025-03-18 16:31:54
Related chapters
ลูกอนุ ตอนที่24 สบตากัน
ที่ห้องพักผ่อนของตำหนักใหญ่ในจวนไท่ชินอ๋อง ไท่ชินอ๋องเดินอย่างแผ่วเบาเข้ามาดูสองนายบ่าวที่เอาศีรษะชิดกัน และคนเป็นนายกำลังตั้งอกตั้งใจเขียนจดหมายถึงมารดาอยู่ แล้วเอ่ยเสียงเบาๆ ว่า “ลายมือของเจ้านี่ช่างมีเอกลักษณ์เหลือเกิน” หลี่ชิงกับอาเฟยสะดุ้งโหยง และต่างรีบนั่งตัวตรงขึ้นไท่ชินอ๋องมองหน้าเด็กหนุ่มทั้งสองแล้วอดหัวเราะอย่างขบขันไม่ได้…คนเป็นนายมีหมึกดำเปื้อนแก้ม ส่วนคนเป็นบ่าวมีหมึกดำเปื้อนหน้าผาก ประมุขของจวนหยิบจดหมายขึ้นมามอง ตัวอักษรบิดๆ เบี้ยวๆ หมึกหยดเลอะเป็นแต้มๆ แล้วมองหลี่ชิง “เจ้าไม่เคยคัดตัวอักษรหรือ?” “ขอรับ” หลี่ชิงตอบ “กระดาษก็แพง หมึกก็แพง แม่ไม่มีเงินซื้อขอรับ ได้แต่ใช้กิ่งไม้สอนข้าน้อยขีดเขียนตัวอักษรบนพื้น” “อืม…” ไท่ชินอ๋องใช้มือลูบหมึกที่เปื้อนแก้มกุ้ยหวางเฟย สาวใช้ก็รีบยื่นส่งผ้าเช็ดหน้าให้ เขาจึงเอาผ้าเช็ดหน้าช่วยเช็ดหมึกที่เปื้อนแก้มเด็กหนุ่ม “จะให้อาเฟยไปส่งจดหมายหรือ?” “ขอรับ” หลี่ชิงเอ่ย “วันนี้ช่างตัดเสื้อมาวัดตัวข้าน้อย…ข้าน้อยเห็นผ้าสวยๆ ก็อยากส่งไปให้แม่ ให้อาเฟยเอาไปให้และฝากจดหมายไปด้วยขอรับ” “อืม…” ไท่ชินอ๋องพยัก
Last Updated : 2025-03-18ลูกอนุ ตอนที่25 เต็มแรง
อาเฟยถูกอ้อมแขนแข็งแกร่งโอบกอดเอาไว้ แล้วกลิ้งหลบเท้าม้าที่กระทืบลงมาอย่างหวุดหวิด ม้าพ่วงพีตัวนั้นวิ่งต่อไปอีกเล็กน้อยก็หยุด ย่ำเท้าอยู่กับที่ด้วยท่าทางคึกคัก อาเฟยถูกดึงให้ยืนขึ้นอย่างฉับไว แล้วเสียงห้าวๆ ก็ตะคอกว่า “เจ้าเด็กเมื่อวานซืน ไยมายืนเซ่อซ่าขวางทางม้าของข้า” ตอนแรก อาเฟยคิดจะกล่าวขอบคุณที่อีกฝ่ายช่วยตนไว้ แต่พอถูกตะคอก ก็เดือดปุดๆ ขึ้นมาทันที เถียงกลับว่า “เจ้านะสิเซ่อซ่า ที่ตรงนี้คนอย่างเจ้าเข้ามาได้หรือ?” “คนอย่างข้า เป็นอย่างไร?” อาเฟยมองอีกฝ่ายเต็มตา…เขาเป็นบุรุษร่างสูงใหญ่กำยำ ดวงหน้าคมเข้ม ดูแล้วไม่คล้ายคนหนานหยาง คล้ายชาวต่างแดนมากกว่า ซ้ำยังคงมิได้โกนหนวดเครามาหลายวัน ไรหนวดไรเคราเขียวครึ้ม สวมชุดรัดกุมสีดำทั้งชุดที่เวลานี้เปรอะเปื้อนด้วยฝุ่นดิน เพราะลงไปกลิ้งหลบเท้าม้าเมื่อครู่ “คนสกปรก ป่าเถื่อน รักแร้เหม็น” เสี่ยวฉีจื่อรีบสะกิด “ท่านอาเฟย…” “อ้อ…เจ้าเด็กเมื่อวานซืนนี่คือ ท่านอาเฟย” บุรุษผู้นั้นมองหน้าอาเฟยแล้วกล่าวว่า “ว่างๆ ข้าจะจับเจ้ามาหนีบรักแร้ให้เหม็นตายไปเลย” อาเฟยสุดทน จะกระโจนเข้าไปสู้กับอีกฝ่ายให้รู้ดำรู้แดง
Last Updated : 2025-03-18ลูกอนุ ตอนที่26 พวกเจ้ามาทำอะไร
อ๋องสี่มาหาไท่ชินอ๋องที่จวน…ทั้งสองพบกันในห้องทำงาน ที่มีทหารยามเฝ้าอย่างแน่นหนาเข้มงวด… “พี่ใหญ่” “น้องสี่” พอทักทายกันเรียบร้อยแล้ว อ๋องสี่ก็เอาม้วนแผ่นหนังออกมาจากอกเสื้อยื่นส่งให้ไท่ชินอ๋อง “นี่คือสาส์นของท่านข่านอาปาท่านลุงของข้าที่ให้สัญญาว่า ต้าเหลียวจะให้การสนับสนุนต่อพี่ใหญ่” ไท่ชินอ๋องรับสาส์นนั้นมาอ่าน แล้วม้วนเก็บเหมือนอย่างเก่า ก่อนจะเก็บเอาไว้ในช่องลับที่มีกลไกสลับซับซ้อน “เมื่อวันงานพิธีบวงสรวงสวรรค์ ข้าเห็นไทเฮาผลักพระชายาฟางหมิงซิน” อ๋องสี่กล่าวเรียบๆ “อืม” ไท่ชินอ๋องพยักหน้า “ข้าก็คิดว่าต้องเป็นนาง แต่ไม่ได้เห็นกับตาเท่านั้น” “ถ้าท่านเห็น…จะจัดการเรื่องนี้เช่นไร?” “ไม่ทำอะไรทั้งนั้น…ฟางหมิงซินคิดร้ายต่อชิงชิง น่าจะเป็นการยุยงของเจียงซู่จิ่น แต่นางคิดไม่ถึงว่า ไทเฮาเจียงซู่จิ่นไม่ได้วางแผนให้นางกำจัดชิงชิงเพียงคนเดียว แต่จะกำจัดนางด้วยต่างหาก” “นี่แสดงว่า…” อ๋องสี่กล่าวอย่างครุ่นคิด “ไทเฮาเจียงซู่จิ่นยังคงไม่ลืมท่าน” ไท่ชินอ๋องนิ่งไปอึดใจหนึ่ง…เขากับเจียงซู่จิ่นเคยชอบพอกันอยู่พักหนึ่ง แต่ในตอนนั้นนางเลือกองค์
Last Updated : 2025-03-22ลูกอนุ ตอนที่27 ยกยิ้มเล็กน้อย
อ๋องสี่มองดูอาเฟยที่ฟุบหน้ากับโต๊ะเขียนหนังสือ เอาสองมือปิดหัวหูเอาไว้มิด แล้วคาดเดาว่า จะต้องมีเรื่องน่าสนุกแน่! เขาก็ใช้สองมือคว้าข้อมือเล็กๆ ของอาเฟย แล้วหิ้วเด็กหนุ่มขึ้นมาทั้งตัว พอเห็นหน้าอาเฟยเท่านั้น…อ๋องสี่ก็หัวเราะเสียงดัง “ฮ่าๆๆๆๆ…ท่านอาเฟยของข้าเป็นแมวเต็มตัว” บนดวงหน้ากลมๆที่มีรอยบุ๋มตรงแก้ม มีหมึกเขียนเป็นหนวดแมวอยู่หกขีด อาเฟยดิ้น “ท่านปล่อยข้า” หลี่ชิงมองอ๋องสี่ด้วยสีหน้าแห่งคำถาม…อาเฟยไปเป็นของท่านตั้งแต่เมื่อใด? อ๋องสี่ปล่อยมืออาเฟย อาเฟยก็รีบแก้ตัวว่า “ที่จริงข้าไม่ผิด…เหล่าซือ (อาจารย์) ว่า…ผู้ใดเขียนอักษรขาดไปหนึ่งขีด ก็จะวาดหน้าหนึ่งขีด แต่ข้ามิได้เขียนขาด ข้าเขียนเกินต่างหาก ทำไมเหล่าซือจึงทำโทษข้าด้วย แถมยังมากกว่ากุ้ยหวางเฟยอีก”ทำให้ไท่ชินอ๋องพลอยรู้ว่า…หนวดแมวสองเส้นบนดวงหน้าของชิงชิงนั้นมีที่มาอย่างไร ไท่ชินอ๋องกับอ๋องสี่ได้แต่มองหน้ากันแล้วหัวเราะ หลิวกงกงยื่นผ้าเช็ดหน้าที่ชุบน้ำแล้วบิดหมาดๆ ให้ไท่ชินอ๋อง…ท่านอ๋องก็รับมาช่วยเช็ดหน้าให้แก่หลี่ชิงอย่างอ่อนโยน พอถึงเวลากินอาหารกลางวัน… ไท่ชินอ๋องเชิญอ๋
Last Updated : 2025-03-22ลูกอนุ ตอนที่28 อันตรายเกินไป
ไท่ชินอ๋องกับอ๋องสี่ควบม้าแข่งกันออกไปนอกเมืองหลวง จนถึงภูเขาสูง ค่อยลงจากหลังม้าแล้วใช้วิชาตัวเบาทะยานขึ้นไปที่ศาลาชมทิวทัศน์ ในศาลาชมทิวทัศน์บนยอดเขานอกเมืองหลวงของหนานหยาง… ไท่ชินอ๋องนั่งอยู่ที่เก้าอี้หินข้างโต๊ะหิน ยกกระติกกระเพาะสัตว์บรรจุเหล้าที่ตนเองพกมาด้วยขึ้นดื่มอึกหนึ่ง อ๋องสี่นั่งหมิ่นเหม่ที่ราวระเบียง ยกเท้าข้างหนึ่งขึ้นวางบนราว ดื่มสุรารสร้อนแรงจากกระติกที่ทำจากกระเพาะสัตว์ของตนบ้างด้วยทีท่าสบายๆ “ข้าตกลงใจแล้ว เรื่องเจียงจ้าน ข้าจะลงมือด้วยตัวเอง” อ๋องสี่เอ่ย “ใช้วิธีของนักฆ่า” “อันตรายเกินไป” ไท่ชินอ๋องแย้ง “ไม่เข้าถ้ำเสือจะได้ลูกเสือหรือ? พี่ใหญ่”(ไม่เข้าถ้ำเสือจะได้ลูกเสือหรือ…เป็นคำเปรียบเปรยว่า…ไม่เสี่ยงอันตรายแล้วจะได้ผลงานที่ต้องการหรือ) “ท่านลุงของเจ้ารู้เรื่องนี้หรือไม่?” ไท่ชินอ๋องถาม “ให้รู้ไม่ได้หรอก…ตั้งแต่บุตรชายทั้งสองของท่านลุงตายไป ท่านลุงกลัวข้าเป็นอะไรไปยิ่งกว่ากลัวหัวตัวเองหลุดออกจากบ่าซะอีก” อ๋องสี่ยกกระติกสุราขึ้นดื่มสองสามอึก ก่อนจะกล่าวต่อ “นี่ถ้าข้าไม่มีเทียนเป่าให้เขายึดเอาไว้เป็นหลักประกัน คงไม่ยอมปล่อย
Last Updated : 2025-03-22ลูกอนุ ตอนที่29 แล้วหลบซ่อนทำไม
อีกสิบวันต่อมา… “เจ้าทำอะไร? อาเฟย” หลี่ชิงเห็นอาเฟยมุดเข้าไปในพุ่มดอกไม้ ก็ไปแหวกพุ่มไม้ถาม “จุ๊ๆๆ…บ่าวกำลังหลบซ่อนตัวขอรับ” อาเฟยตอบเสียงเบา “หลบซ่อนใคร? แล้วหลบซ่อนทำไม?” “กุ้ยหวางเฟยขอรับ…ถ้าท่านจะถามบ่าวให้ได้ ก็โปรดมุดเข้ามาในนี้ก่อน” หลี่ชิงก็เลยมุดเข้าไปในพุ่มไม้อีกคน “บ่าวหลบซ่อนท่านอ๋องสี่ เขามาซ้อมมวยปล้ำให้บ่าวทุกวัน บ่าวไม่ไหว บ่าวเหนื่อย พอบ่าวไม่ทำตามที่เขาสั่ง เขาก็แกล้งนอนทับบ่าว หรือไม่ก็จับบ่าวหนีบรักแร้…ตั้งแต่เขามาที่จวนไท่ชินอ๋อง ชีวิตของบ่าวช่างวุ่นวายเหลือเกิน ไม่สงบสุขเลยสักวัน” “เช่นนั้นหรือ?” หน้าอ๋องสี่โผล่เข้ามาเกือบชิดติดหน้าอาเฟย อาเฟยสะดุ้งโหยง…แล้วร่างของเด็กหนุ่มก็ถูกอ๋องสี่คว้าออกไปจากพุ่มไม้ ยกขึ้นพาดไหล่แบกไป “ข้าไม่เล่นกับท่านแล้ว” เสียงอาเฟยลอยมา ตามด้วยเสียงอ๋องสี่ “แต่ข้าจะเล่นกับเจ้า” หลี่ชิงกุมขมับ “ชิงชิง เป็นอะไรไปหรือ?” ไท่ชินอ๋องโผล่หน้าเข้ามาในพุ่มไม้ถาม “ท่านอ๋องหาข้าน้อยเจอได้อย่างไรขอรับ?” หลี่ชิงถามไท่ชินอ๋องกลับ “เสี่ยวฉีจื่อกับเสี่ยวจางจื่อยืนเฝ้าอยู่ตรงนี้” ไท่ช
Last Updated : 2025-03-22ลูกอนุ ตอนที่30 ปล่อยนางไป?
“ท่านอ๋อง…” เสียงที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากหลี่ชิงเบาราวเสียงแมลงหวี่ ส่วนจูอี๋เหนียงเอาแต่ก้มหน้าสะอึกสะอื้น ไท่ชินอ๋องก้าวยาวๆ เข้ามาใกล้ ยกมือขวาขึ้นจะฟาดใส่ศีรษะของจูอี๋เหนียง หลี่ชิงตกใจกระโดดเข้ากอดแขนไท่ชินอ๋องไว้แน่น พลางตะโกน “ท่านอ๋อง…เรื่องราวไม่ใช่อย่างที่ท่านคิด” “ฮะๆๆ…น่าขัน หลักฐานอยู่ตำตายังจะแก้ตัวอีก” แล้วพระชายาฟางหมิงซินที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หวายสานมีคานหาม ใช้บ่าวชายฉกรรจ์สองคนเป็นผู้แบก ก็ให้บ่าวแบกมาให้ตรงกับหน้าประตู “กุ้ยหวางเฟยหนอกุ้ยหวางเฟย…ช่างแก้ตัวได้น่าฟังยิ่งนัก” จูอี๋เหนียงนั้นแสนจะอัดอั้นตันใจ…จะบอกความจริง ก็เกรงชู้รักจะถูกตัดหัวทั้งครอบครัว…จะไม่สารภาพ ก็กลัวว่าจะพลอยทำให้กุ้ยหวางเฟยเดือดร้อนไปด้วย…พอคิดมากหนักเข้า ก็เป็นลมล้มฟุบอยู่กับพื้น หลี่ชิงเป็นห่วงทารกในครรภ์ของนางจึงสั่ง “เสี่ยวฉีจื่อ อุ้มนางขึ้นบนเตียง พื้นเย็น เดี๋ยวนางจะไม่สบายได้”ไท่ชินอ๋องขบกรามกรอด…นี่ต่อหน้าเขายังห่วงใยกันขนาดนี้…ลับหลังเขาจะมิยิ่งกว่านี้หรอกหรือ! เสี่ยวฉีจื่อจะเข้าไปอุ้มจูอี๋เหนียงตามคำสั่งของหลี่ชิง ก็ถูกไท่ชินอ๋องตะคอก “ไม่ต้อง!”
Last Updated : 2025-03-22ลูกอนุ ตอนที่31 สีหน้าไม่สบายใจ
หลี่ชิงให้อาเฟยนำข่าวดีไปบอกจูอี๋เหนียง…เด็กหนุ่มก็วิ่งไปยังเรือนของนางอย่างร่าเริง ได้พบกับสาวใช้ทั้งสองนางของจูอี๋เหนียงยืนอยู่หน้าเรือนด้วยสีหน้าไม่สบายใจ “เจี่ยเจียทั้งสอง…กุ้ยหวางเฟยให้ข้ามาพบจูอี๋เหนียงเพื่อบอกข่าว” อาเฟยบอกกล่าว “ท่านอาเฟย…นายหญิงของพวกข้าไล่พวกข้าออกจากห้อง ขังตัวเองเอาไว้เพียงลำพัง บอกว่าไม่ต้องการพบผู้ใด” สาวใช้นางหนึ่งบอก “เจี่ยเจีย…ลองตบประตู บอกกล่าวว่ากุ้ยหวางเฟยมีข่าวถึงนาง นางต้องยอมให้พบแน่ๆ” อาเฟยเสนอสาวใช้ทั้งสองก็ทำตาม…แต่ตบประตูร้องบอกอยู่ครู่หนึ่งก็ไม่มีเสียงขานรับ…อาเฟยรู้สึกไม่ถูกต้อง จึงบอก “เจี่ยเจีย พวกเราช่วยกันพังประตูเข้าไป” แล้วทั้งสามก็รวมพลังกันกระแทกประตู พอประตูเปิดผัวะ…ก็เห็นจูอี๋เหนียงกำลังจะผูกคอตาย ทั้งสามรีบเข้าไปห้าม ประคองนางลงจากโต๊ะที่ปีนขึ้นไปจะผูกคอตาย พอเอาตัวลงมานั่งที่เตียงนอนเรียบร้อย อาเฟยก็รีบบอกว่า “จูอี๋เหนียง ท่านอย่าได้คิดสั้นเลย กุ้ยหวางเฟยของข้าน้อย เรียนท่านอ๋องเรื่องที่ท่านต้องการจะลาออกจากการเป็นอี๋เหนียงแล้ว ท่านอ๋องก็อนุญาต และจะเขียนหนังสือหย่าให้ท่านด้วย ทั้งยังอนุญาต
Last Updated : 2025-04-04
Latest chapter
ลูกอนุ ตอนที่85 จบ
"ดังนั้น...ข้ามีทางเลือกสามทาง คือ...หนึ่ง ปฏิเสธองค์ชายสาม สองรับองค์ชายสามเอาไว้ แล้วจะจัดการอย่างไรค่อยว่ากันอีกที อาจจะนำไปขังไว้ในคุก หรือกักบริเวณไว้ที่เรือนแห่งใดแห่งหนึ่ง" ไท่ชินอ๋องกล่าวเสียงเรียบๆ "แต่ข้าเลือกวิธีที่สาม ส่งเขากลับไปเป็นหอกทิ่มแทงองค์ชายใหญ่หลี่เผิง และใช้โอกาสนี้กวาดล้างตระกูลเฉาที่หนีเล็ดลอดไปภักดีต่อซีเป่ยด้วย" "ท่านอ๋องมั่นใจหรือว่าองค์ชายสามอ้ายหยางจะกลับซีเป่ยไปกำจัดเฉาฮั่น?" หลี่ชิงถาม "ยิ่งกว่ามั่นใจเสียอีก...เพราะดูจากรูปการณ์แล้ว เฉาฮั่นสนับสนุนองค์ชายใหญ่ ช่วยวางแผนการกำจัดองค์ชายสาม เมื่อองค์ชายสามสามารถกลับไปยังซีเป่ย ก็ต้องจัดการกับเฉาฮั่นและครอบครัวเป็นอันดับแรก" หลี่ชิงพยักหน้าเห็นด้วย "แต่นั่น...องค์ชายสามจะต้องกลับให้ถึงเมืองหลวงของแคว้นซีเป่ยเสียก่อน" "ท่านอ๋องกล่าวเช่นนี้ หมายความว่าองค์ชายสามอาจจะกลับไปไม่ถึงเมืองหลวงของแคว้นตนเองหรือ?" หลี่ชิงเอ่ยถาม ไท่ชินอ๋องไม่ได้ตอบในทันที แต่ดึงร่างบอบบางไปกอดเอาไว้ แล้วย้อนถามว่า "ถ้าเจ้าเป็นองค์ชายใหญ่ เจ้าจะทำอย่างไร หากคนของตนในคณะทูตส่งข่าวว่า องค์ชายสามกำลังจ
ลูกอนุ ตอนที่84 กอดร่างบอบบางแนบอก
องค์ชายสามอ้ายหยางหน้าเปลี่ยนสี"พระบิดาและพี่ชายของเจ้ามั่นใจมากหรือว่าเจ้าจะครอบครองหนานหยางได้สำเร็จ?" ไท่ชินอ๋องกล่าวชัดถ้อยชัดคำ "ท่านอ๋อง...ท่านกล่าวอันใด ข้าน้อยมิรู้เรื่อง" องค์ชายสามอ้ายหยางยังพยายามจะปฏิเสธ "องค์ชาย..." ไท่ชินอ๋องเรียกเสียงหนักๆ "มีสารลับจากซีเป่ยถึงข้า บอกว่า...กวางตัวงามมาถึงปาก เคี้ยวเล่นสักเดือนสองเดือนแล้วฆ่าทิ้ง ก็ไม่เป็นที่ผิดสังเกตอะไร....เจ้าลองคิดดู ถ้าข้ารับเจ้าเป็นพระชายา เล่นสนุกสักเดือนสองเดือน แล้วประกาศว่าเจ้าป่วยตาย...พระบิดาและพี่ชายของเจ้าจะยกทัพมาแก้แค้นให้เจ้าหรือไม่?" องค์ชายสามอ้ายหยางขบริมฝีปากจนเลือดซิบ "การตายของเจ้า...พระบิดาของเจ้าอาจจะเสียใจอยู่บ้าง แต่รับรองว่าไม่มากพอที่จะยกทัพมาล้างแค้นให้กับเจ้า...ส่วนพี่ชายของเจ้านั้น เขาคงโล่งใจจนอยากจะหัวเราะเสียงดังๆ เสียด้วยซ้ำ" "ความหมายของท่านอ๋องคือ...?" องค์ชายสามอ้ายหยางเอ่ยถามเสียงเบา "อะไรที่ไม่ใช่ของเจ้า อย่าตะเกียกตะกายให้ลำบากเลย...ส่วนอะไรที่สมควรเป็นของเจ้า ไยจึงไม่ไขว่คว้า...เจ้าทิ้งซีเป่ยมาคว้าหนานหยางมิเป็นการทิ้งของในกำมือไปไขว่คว้าเงาหรอกหรื
ลูกอนุ ตอนที่83 เจตนาไม่ดีชัดๆ
เช้าวันรุ่งขึ้น...คณะทูตเข้าพบไท่ชินอ๋องที่ท้องพระโรงอีกครั้ง ท่านทูตน้อมคำนับแล้วกล่าวว่า "เพื่อเป็นการกระชับสัมพันธไมตรีอันดีงามระหว่างแคว้นซีเป่ยกับแคว้นหนานหยาง...ทางซีเป่ยจึงขอมอบองค์ชายสามอ้ายหยางให้เป็นพระชายาของไท่ชินอ๋อง หวังว่าไท่ชินอ๋องและไท่หวางเฟยจะยินดีต้อนรับองค์ชายแห่งซีเป่ยขอรับ" หลี่ชิงนึกไม่ถึงว่า...อีกฝ่ายจะเล่นไม้นี้ พอชิงตำแหน่งไท่หวางเฟยไม่ได้ ก็ยอมเป็นน้อยเพื่อเข้ามาอยู่วงใน...เจตนาไม่ดีชัดๆ แต่เขาอยู่ในฐานะที่พูดอะไรก็มีแต่เสีย...เพราะทุกคนจะลงความเห็นเป็นว่า เขาใจแคบหึงหวง ไม่สมกับเป็นไท่หวางเฟย! ทว่าเขามั่นใจว่า...ไท่ชินอ๋องก็ต้องดูออกเช่นกัน ...จึงลอบชำเลืองมองผู้เป็นสามี ไท่ชินอ๋องมีสีหน้ายิ้มแย้ม ตอบว่า"เรื่องนี้มิใช่เรื่องใหญ่อันใด...เพียงแต่ข้าต้องการจะสนทนากับองค์ชายสามอ้ายหยางตามลำพังสักครู่หนึ่ง ขอให้ทุกท่านรออยู่ที่นี้" ว่าแล้ว...ไท่ชินอ๋องก็ลุกจากเก้าอี้ที่นั่งเดินมาจูงมือหลี่ชิงไปด้วย ทั้งสามเข้าไปในห้องรับรองส่วนตัว "ไท่ชินอ๋องมิใช่ว่าจะสนทนากับข้าน้อยตามลำพังหรอกหรือ?" องค์ชายสามอ้ายหยางกล่าวถาม พลาง
ลูกอนุ ตอนที่82 จูงมือ
หลังจากองค์ชายสามอ้ายหยางกับท่านทูตจากแคว้นซีเป่ยแยกไปแล้ว...ไท่ชินอ๋องก็พาทุกคนกลับพระราชวังแล้วไท่ชินอ๋องได้พาหลี่ชิงไปยังห้องทำงานสำคัญที่แยกต่างหากจากห้องทำงานที่ใช้พิจารณาฎีกา ห้องนี้หลี่ชิงเพิ่งจะได้เข้ามาเป็นครั้งแรก อดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้ ห้องตกแต่งเรียบหรูด้วยโต๊ะทำงานตัวใหญ่ มีเก้าอี้ตัวใหญ่ตั้งอยู่หลังโต๊ะ ซึ่งเป็นเก้าอี้ที่นั่งของไท่ชินอ๋องพอหลี่ชิงถูกจูงมือเข้ามาด้วย...ราชองครักษ์ก็จัดแจงยกเก้าอี้ที่มีพนักและเท้าแขนมาตั้งข้างๆ เก้าอี้ของไท่ชินอ๋องให้หลี่ชิงนั่ง และยกอีกตัวมาให้อ๋องสี่นั่ง เมื่อทั้งสามคนสำคัญนั่งลงเรียบร้อย...หวังกงกงก็ประสานมือน้อมคำนับ "คารวะไท่ชินอ๋อง ไท่หวางเฟย และท่านอ๋องสี่" "ไม่ต้องมากพิธี" ไท่ชินอ๋องเอ่ย "หวังเสียงได้ความว่าอย่างไร เล่ามาซิ" "ขอรับ" หวังกงกงรับคำ แล้วรายงานว่า "เรื่องที่องค์ชายสามอ้ายหยางมาที่แคว้นหนานหยางมีเบื้องหลังเกิดจากคนขายชาติขอรับ คนผู้นั้นก็คือเฉาฮั่นน้องชายของเฉาฮั่ว และเป็นอาของเฉาฉุน...เฉาฮั่นพาครอบครัวตระกูลเฉาที่เหลือไปอยู่ที่ซีเป่ย เขามีสหายอยู่ที่นั่น สหายของเขาเป็นขุนนางยศสูงพอส
ลูกอนุ ตอนที่81 ไม่อาจหลีกเลี่ยง
หลังจากกินอาหารเสร็จ...ไท่ชินอ๋องก็เอ่ยชวนหลี่ชิงว่า "ชิงชิง...เดี๋ยวพวกเราไปเดินเที่ยวเล่นชมตลาดกันดีกว่า" "ขอรับ" หลี่ชิงรับคำเบาๆ "เชิญองค์ชายสามและท่านทูตด้วย" ไท่ชินอ๋องออกปากชวนผู้เป็นแขกบ้านแขกเมือง องค์ชายสามอ้ายหยางเริ่มไม่ค่อยไว้วางใจในตัวไท่ชินอ๋องนัก ว่าจะเล่นงานอะไรเขาอีก จึงปฏิเสธว่า "ข้าน้อยมิชอบผู้คนเบียดเสียด ขอตัวกลับที่พักก่อนขอรับ" "เจ้ามิใช่บอกว่าชอบศึกษาศิลปะและวัฒนธรรมของหนานหยางหรอกหรือ?" ไท่ชินอ๋องกล่าว "ข้าจึงใคร่จะทำหน้าที่เจ้าบ้านพาเจ้าและท่านทูตชมชีวิตความเป็นอยู่ของชาวบ้านชาวเมืองของหนานหยางที่แท้จริง มิใช่อ่านเพียงในตำหรับตำรา" ทำให้องค์ชายสามอ้ายหยางไม่อาจหลีกเลี่ยง "เช่นนั้น...ข้าน้อยน้อมรับคำสั่ง" "มิใช่คำสั่งแต่เป็นคำเชิญ" ไท่ชินอ๋องแก้ แล้วจูงมือหลี่ชิงเดินออกจากเหลาสุราไปยังจัตุรัสกลางเมือง ซึ่งคึกคักด้วยผู้คนและร้านรวงตลอดจนแผงค้าขาย โดยมีท่านทูต และองค์ชายสามจากซีเป่ย อ๋องสี่และพระชายาอาเฟย ติดตามมาด้วย ราชองครักษ์และทหารรักษาความปลอดภัยปะปนอยู่ในฝูงชน โดยไม่ได้ขับไล่หรือรบกวนกิจกรรมของชาวบ้านแต่อย่างไร เพร
ลูกอนุ ตอนที่80 ตอนพิเศษ องค์ชาย 3
องค์ชายสามอ้ายหยางรู้สึกขัดใจอย่างยิ่ง...ให้เขาแข่งม้ากับเด็กจูงม้านะหรือ? ชนะก็ไม่ได้เกียรติอันใด แต่ถ้าแพ้จะต้องอับอายขายหน้าแน่ๆ ยิ่งกว่านั้น...เขาไม่มีวันแข่งขันกันคนชั้นต่ำแบบนั้นหรอก! จึงลงจากม้าแล้วเดินเข้าไปยังพลับพลา ค้อมศีรษะให้แก่ไท่ชินอ๋อง "น้อมเรียนไท่ชินอ๋อง หากไท่หวางเฟยหลี่ชิงไม่สะดวกที่จะร่วมสนุกกับข้าน้อย ข้าน้อยก็ไม่สนใจจะร่วมแข่งขันกับผู้อื่นขอรับ" "น่าเสียดาย มาถึงสนามม้าทั้งที ถ้ามิได้ดูการแข่งม้าก็เสียรสชาติยิ่ง" ไท่ชินอ๋องกล่าว และสั่งราชองครักษ์ที่ยืนอยู่ด้านข้างว่า "สั่งลงไป...ให้จัดเด็กฝึกหัดเลี้ยงม้า มาแข่งขันกันให้ชมดูหน่อย" "ขอรับ" ราชองครักษ์น้อมรับคำ แล้วไปปฏิบัติ ส่วนองค์ชายสามอ้ายหยางนั้นกลับไปนั่งที่ของตน ซึ่งอยู่ในพลับพลาเดียวกันไม่ห่างนักเพียงครู่เดียว...เด็กอายุสิบสองสิบสามจำนวนสิบห้าคนต่างขี่ม้าตัวใหญ่ให้เดินเรียงแถวเข้ามาอย่างเป็นระเบียบ แล้วเริ่มแสดงการขี่ม้าแบบต่างๆ อย่างโลดโผน "ชิงชิง...เจ้าดูเด็กพวกนี้สิ มีผู้ใดบ้างที่ขี่ม้าด้อยกว่าองค์ชายสาม?" ไท่ชินอ๋องกระซิบถามหลี่ชิงที่เขาโอบกอดไม่ปล่อย "หากเ
ลูกอนุ ตอนที่71 ตอนพิเศษ องค์ชาย 2
พอเสียงปรบมือซาลง...องค์ชายสามอ้ายหยางก็ค้อมคำนับให้แก่ไท่ชินอ๋อง แล้วกล่าว "ข้าน้อยด้อยฝีมือทางอักษรศาสตร์ ทำขายหน้าต่อหน้าไท่ชินอ๋องแล้ว" พระชายาอาเฟยได้ยินได้แต่ขบฟัน...เจ้าเสมอกับเกอเกอของข้า เจ้าบอกว่าขายหน้า อย่างนี้ก็หมายความว่า เกอเกอของข้าก็ต้องขายหน้าด้วยนะสิ...ข้าโมโหยิ่งนัก อยากเอาฝุ่นสกปรกริมทางเดินมาใส่ในน้ำชาให้เจ้ากินยิ่งนัก! "อาเฟย...สายตาประสงค์ร้ายของเจ้าโจ่งแจ้งมากเกินไป" อ๋องสี่กระซิบบอกพระชายาของตน "เก็บอาการหน่อย" "ช่างข้า" พระชายาอาเฟยเสียงสะบัด "ไม่สนับสนุนข้าก็เฉยไปเลย ไม่ต้องมาซ้ำเติมข้า... จะอย่างไร องค์ชายเทียนเป่าก็เข้าใจข้ามากที่สุด" ก็เจ้าทั้งสองคนมันเด็กเมื่อวานซืนเหมือนกันนี่...อ๋องสี่คิดในใจ องค์ชายสามอ้ายหยางคลี่ยิ้มเย้ายวนใจแล้วกล่าวต่อ "แต่ข้าน้อยยังใคร่ขอโอกาสขอการชี้แนะทางดนตรีจากไท่หวางเฟยหลี่ชิงสักครั้ง" แล้วหันไปทางไท่หวางเฟยหลี่ชิงพลางค้อมศีรษะให้ "หวังว่าไท่หวางเฟยจะไม่ปฏิเสธเรื่องเล็กน้อยนี้นะขอรับ" "ชิงชิง...ถ้าไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ" ไท่ชินอ๋องเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบๆ ทว่าหนักแน่นหลี่ชิงมอง
ลูกอนุ ตอนที่70 ตอนพิเศษ องค์ชาย
องค์ชายสามอ้ายหยางเม้มปากนิดหนึ่ง แล้วหันมายิ้มให้แก่ไท่หวางเฟยหลี่ชิงอย่างอ่อนหวาน ก่อนจะน้อมคำนับแล้วกล่าวว่า "ข้าได้ยินกิตติศัพท์อันโด่งดังของไท่หวางเฟยหลี่ชิงว่า...มีความสามารถจนได้รับการยกเว้นจากกฎมนเทียรบาลที่ห้ามมิให้ฝ่ายในเกี่ยวข้องกับราชกิจ ไท่หวางเฟยจึงสามารถช่วยไท่ชินอ๋องอ่านฎีกาได้ ความรู้ความสามารถของไท่หวางเฟยย่อมต้องมีมากล้น ข้าขอบังอาจขอศึกษาจากท่านสักเล็กน้อย เพราะข้านั้นมีความรักในภาษาและวัฒนธรรมของหนานหยางยิ่งนัก หากได้รับการชี้แนะจากไท่หวางเฟยบ้าง นับว่าเป็นวาสนาของข้ายิ่งนัก""องค์ชายกล่าวยกย่องเกินไป" หลี่ชิงได้แต่ตอบตามแบบแผน เพราะอีกฝ่ายไล่ต้อนด้วยคำพูดที่ฟังดูอ่อนหวาน ทว่าเคลือบอาบด้วยยาพิษ "ความรู้ของข้ามีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น""ข้าเองก็มีความรู้เพียงหางอึ่ง...แต่ใคร่ขอแลกเปลี่ยนความรู้กับท่าน หวังว่าท่านจะให้เกียรติ" องค์ชายสามอ้ายหยางยังคงยืนกราน"เช่นนั้น...นับถือมิสู้ทำตาม" หลี่ชิงจำต้องรับปากในที่สุดเจ้ากรมพิธีการเห็นไท่ชินอ๋องมิได้คัดค้านอันใด ก็สั่งให้ยกโต๊ะเก้าอี้และกระดาษพร้อมเครื่องเขียนมาให้ไท่หวางเฟยหลี่ชิงกับองค์ชายสามอ้ายหยางคนละชุดอาเฟยเอียงต
ลูกอนุ ตอนที่69 ตอนพิเศษ องค์ชายโฉมงาม
ที่ท้องพระโรง...ผู้สำเร็จราชการแผ่นดินไท่ชินอ๋อง ไท่หวางเฟยหลี่ชิง มหาเสนาบดีอ๋องสี่ และพระชายาอาเฟย ล้วนนั่งประจำตำแหน่งเพื่อต้อนรับคณะทูตจากแคว้นซีเป่ย เพียงแต่ฮ่องเต้น้อยมิได้เสด็จเนื่องเพราะเมื่อวานอากาศร้อน ฮ่องเต้น้อยจึงทรงเล่นน้ำนานไปหน่อย เมื่อเช้าก็เลยพระวรกายร้อน มีไข้เล็กน้อยไท่ชินอ๋องสั่งให้หมอหลวงมาดูพระอาการ แล้วให้หลานกงกงดูแลฮ่องเต้น้อยพักผ่อน และสั่งเด็ดขาด...ห้ามซนเล่นน้ำอย่างเมื่อวานอีก!ดังนั้น...ฮ่องเต้น้อยจึงมิได้ออกนั่งบัลลังก์ว่าราชการคณะทูตแคว้นซีเป่ยนำเครื่องราชบรรณาการมาถวายแด่แคว้นหนานหยางตามธรรมเนียม เพราะเมื่อเจ็ดปีก่อนไท่ชินอ๋องได้กรีฑาทัพไปปราบแคว้นซีเป่ย และปราบสำเร็จเมื่อสี่ปีที่แล้ว นับจากนั้นแคว้นซีเป่ยก็ส่งบรรณาการมาให้แก่แคว้นหนานหยางเป็นประจำทุกปีแต่ปีนี้พิเศษ...เพราะคณะทูตที่คุมเครื่องบรรณาการมาด้วยเป็นคณะใหญ่เต็มยศ"ข้าในนามของแคว้นหนานหยางยินดีต้อนรับคณะทูตจากแคว้นซีเป่ย" ไท่ชินอ๋องกล่าวต้อนรับอย่างเป็นทางการ"พวกข้าน้อยในนามของคณะทูตจากแคว้นซีเป่ยรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง" หัวหน้าคณะทูตน้อมคำนับพลางกล่าว "ปีนี้นอกจากของบรรณาการตามธรรมเนี
