บทที่ 4

“ใช่แล้ว บลูเบย์วิลล่าของคุณโจชัว ลินช์”

เสียงของชายจากปลายสายฟังดูตื่นเต้น “เจ้าหญิงน้อยต้องการให้ใครสักคนมาช่วยอาบน้ำ และเธอก็ถูกเลือกทันที ดังนั้นรีบมาที่นี่ให้เร็วที่สุด!"

หลังจากนั้นเขาก็วางสาย

ลูน่าขมวดคิ้วในขณะที่เธอเหลือบมองนีลที่อยู่ตรงหน้า “นี่คืองานที่ลูกหาให้แม่อย่างนั้นเหรอ?”

เด็กชายพยักหน้าในขณะที่เขาเดินเข้าไปหาเธอและจับมือเธอไว้ “คุณแม่ครับ ผมรู้ว่าคุณแม่มีเหตุผลในการกลับมาที่นี่ แต่คุณแม่ไม่คิดว่าคุณแม่จะได้เจอโจชัว ลินช์ที่บ้านได้ง่ายกว่าที่ทำงานของเขาหรอกเหรอ?”

ลูน่าถอนหายใจ เธอรู้อยู่แล้วว่าเธอไม่อาจจะปิดบังอะไรจากเจ้าตัวเล็กจอมป่วนเหล่านี้ได้ เธอคุกเข่าลง “ลูกพูดถูก แต่…”

“คุณแม่ไม่ต้องกังวลครับ!” นีลมองเธอด้วยแววตาสดใส “เจ้าหญิงน้อยเลี้ยงง่ายมาก!”

ลูน่ายิ้มอย่างหมดหนทางก่อนที่เธอจะไปล้างหน้าล้างตาและเตรียมตัว

“โอ้ แล้วเนลลี่ล่ะ?” เธอถามในขณะที่เธอกำลังใส่รองเท้า

ปกติเวลาที่เธอกลับมาบ้าน เนลลี่จะต้องเข้ามากอดเธอและทำตัวเป็นผ้าห่มส่วนตัวของเธอเสมอ แต่แล้วทำไมวันนี้ถึงไม่เป็นเช่นนั้น?

“โอ้ น้องกำลังดูการ์ตูนอยู่ครับ! ไม่ต้องเป็นห่วงครับคุณแม่ ผมจะดูแลเนลลี่เอง สบายมาก”

ลูน่าไม่ได้พูดอะไร เธอเพียงหันหลังเดินจากไป

นีลพูดถูก

การทำงานที่บลูเบย์วิลล่าจะทำให้เธอได้เจอกับโจชัวได้ง่ายกว่าที่ทำงานของเขา

เธอไม่อาจจะเสียโอกาสนี้ไปได้

แต่...

เจ้าหญิงน้อยคนนั้นคือใคร?

เธอได้สืบค้นเรื่องของโจชัวอย่างถี่ถ้วนก่อนที่พวกเขาจะกลับมาที่นี่แล้ว แต่เธอไม่ได้เจออะไรที่เกี่ยวกับเจ้าหญิงน้อยเลย

ลูน่าถูกคนใช้คนหนึ่งนำทางเข้าไปในบลูเบย์วิลล่าในขณะที่เธอมีคำถามอยู่ในหัวเต็มไปหมด

หลังจากหกปี ในที่สุดเธอก็ได้กลับมาที่วิลล่าแห่งนี้

ต้นไม้เล็ก ๆ ที่เธอปลูกไว้ในสวนได้เติบโตขึ้นอย่างแข็งแรง ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม

แจกันและรูปภาพที่เธอเลือกด้วยตัวเองยังคงอยู่ที่เดิมและปราศจากฝุ่นแม้แต่จุดเดียว

ลูน่ารู้สึกว่าอารมณ์ของเธอปั่นป่วนและเริ่มจะทวีคูณขึ้นภายในอกเมื่อมองดูพวกมัน

“เจ้าหญิงน้อยครับ เธอมาแล้วครับ!” ทันใดนั้น เสียงที่อ่อนน้อมถ่อมตนและหมดหนทางของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ

ลูน่าหันหลังไปมองโดยไม่รู้ตัว

ข้างหลังเธอ เนลลี่กำลังมองมาที่เธอด้วยรอยยิ้มในขณะที่สวมชุดสไตล์เจ้าหญิงสีชมพูและกอดตุ๊กตาหมีสีขาวเอาไว้ในอ้อมแขน

เนลลี่?!

ลูน่าจ้องมองเด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตกตะลึงจนพูดไม่ออก!

เนลลี่ยกนิ้วชี้ขึ้นที่ปากของตัวเองเพื่อส่งสัญญาณให้ลูน่า ‘เงียบ’

“น้าคนนี้แหละใช่เลย” เนลลี่กล่าว “สวัสดีค่ะ คุณน้า หนูชื่อเนลลี่ค่ะ!”

ลูน่าขมวดคิ้วในขณะที่เธอกระซิบถามเด็กหญิง “ลูกมาทำอะไรที่นี่?”

“เดี๋ยวหนูอธิบายให้ฟังนะคะ คุณแม่!” มือเล็ก ๆ อันขาวผ่องและบอบบางของเธอกำนิ้วโป้งของลูน่าเอาไว้ “ไปข้างบนกันเถอะคุณน้า หนูอยากนอนแช่น้ำนม!”

หลังจากนั้นเธอก็ดึงลูน่าขึ้นบันไดไป

“ฝากดูแลเจ้าหญิงน้อยด้วยนะ!”

เมื่อมองดูร่างของสองสาวที่เดินหายไป ลูคัสก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เจ้าหญิงน้อยคนนี้เอาใจยากกว่าพ่อของเธอเสียอีก ลูคัสต้องวิ่งหาคนใช้ใหม่ตลอดช่วงเช้าจนบ่ายกว่าจะหาคนที่ถูกใจให้เธอได้ในที่สุด

...

ที่ห้องน้ำในห้องนอนของเนลลี่ เธอกำลังนอนอยู่ในอ่างอาบน้ำและทำหน้ามุ่ย “คุณแม่คะ” เธอคร่ำครวญ “อย่าโกรธหนูเลยนะคะ คุณพ่อคนนี้ค่อนข้างใจดีกับหนูมาก… และหนูก็ไม่ได้เจอกับปัญหาอะไรเลย”

ลูน่าลูบผมลูกสาวด้วยความรัก “แม่ต้องไปคุยโทรศัพท์ก่อน”

เนลลี่นอนค้ำบนขอบอ่างในขณะที่เธอมองดูร่างของแม่เดินจากไป เธอทำอะไรผิดหรือเปล่า? ทำไมคุณแม่ถึงดูไม่มีความสุขเลย…?

“นีล” ลูน่าที่ยืนอยู่ที่ระเบียงกำโทรศัพท์แน่นในขณะที่เธอกัดฟันเรียกชื่อลูกชายตัวเอง “นี่คืองานที่ลูกหาให้แม่อย่างนั้นเหรอ?”

เสียงของนีลดังขึ้นจากอีกด้านหนึ่งและฟังดูเหมือนจะรู้สึกผิดเล็กน้อย “คุณแม่เจอเนลลี่แล้วใช่ไหมครับ?”

“ทำไมลูกถึงอยากให้เนลลี่อยู่กับพ่อของเธอ?”

เธอรู้ว่าลูกชายคนโตของเธอเป็นคนเงียบ ๆ ลูกชายคนที่สองของเธอเป็นคนมีเล่ห์เหลี่ยม และลูกสาวของเธอนั้นช่างน่ารักและเชื่อฟัง แต่เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่านีลจะแอบจัดการให้เนลลี่ไปพบกับโจชัวลับหลังเธอ!

“คุณแม่ครับ ยังไงเรื่องนี้ก็จะต้องเกิดขึ้นในไม่ช้าก็เร็วอยู่ดี” นีลถอนหายใจ “ผมรู้ว่าคุณแม่จะต้องโกรธ ผมเลยไม่กล้าบอกคุณแม่ แต่คุณแม่ลองคิดดูสิ… เนลลี่หน้าตาเหมือนเขามาก และถึงเราจะไม่บอกใคร แต่ตอนนี้เรากลับมาอยู่ที่เมืองบันยันแล้ว ในไม่ช้าคนของเขาก็จะต้องได้เห็นเธอและเขาก็จะต้องได้รับรู้เรื่องนี้อยู่ดี”

ลูน่ากำโทรศัพท์แน่น

ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจที่จะยอมรับมัน แต่ความเป็นจริงก็คือ เนลลี่ดูเหมือนกับพ่อของเธอมากจริง ๆ โดยเฉพาะดวงตาของเธอ...

เมื่อลูน่าเงียบไป นีลจึงรีบเกลี้ยกล่อมเธอต่อ “ในเมื่อเขาจะต้องรู้ในไม่ช้าก็เร็ว เราควรจะเป็นคนเดินเกมก่อน อย่างน้อยการที่ตอนนี้เนลลี่อยู่กับเขา เขาก็จะได้ไม่ต้องแต่งงานกับภรรยาน้อยของเขา”

ลูน่าหลับตาลง “แล้วลูกเคยคิดบ้างไหมว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าหากเขาไม่ยอมคืนเนลลี่ให้กับเรา? แม่เลี้ยงลูก ๆ ด้วยมือสองมือของแม่เองและแม่ก็ไม่ต้องการที่จะเห็น…”

“ไม่ต้องห่วงครับคุณแม่” อีกด้านหนึ่งของปลายสาย เด็กชายอายุหกขวบชูนิ้วขึ้นฟ้าและสาบานว่า “ถ้าหากในอนาคตแม่ต้องการให้เนลลี่กลับมา ผมจะทำให้เธอกลับมาให้ได้แน่นอน!”

ลูน่าหัวเราะอย่างขมขื่นและวางสาย

สุดท้ายนีลก็เป็นเพียงแค่เด็กและไม่สามารถเข้าใจโจชัวได้อย่างลึกซึ้ง เธอยังจำเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นเมื่อหลายปีที่แล้วได้ เขากล้าส่งผู้หญิงที่เขานอนด้วยทุกคืนไปลงนรกเพียงเพื่อความสัมพันธ์ของเขาและออร่า

หากในอนาคตถ้าเขาปฏิเสธที่จะคืนเนลลี่ให้… เธอเองก็ยังไม่กล้าแม้แต่จะคิดถึงเรื่องนั้น

ณ จุดนี้ เธอไม่อาจเปิดเผยตัวตนของเธอหรือพาเนลลี่กลับไปได้ เพราะเธอยังมีเรื่องให้ต้องสะสาง

เธอจะต้องเล่นตามน้ำไปก่อน

เธอถอนหายใจและกลับไปที่ห้องอาบน้ำ

เจ้าหญิงน้อยที่แสดงท่าทางสูงส่งและเย่อหยิ่งต่อหน้าโจชัวก่อนหน้านี้ได้อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เธอเช็ดตัวเองให้แห้งและกำลังสวมเสื้อผ้าอยู่

เธออายุเพียงหกขวบ แต่เธอมีความเป็นผู้ใหญ่มาก หัวใจของลูน่าเจ็บปวดเล็กน้อยเมื่อได้เห็นเช่นนั้น

เมื่อเห็นลูน่าเดินเข้ามา เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก็เงยหน้าขึ้นมองไปที่เธออย่างระแวดระวัง “คุณแม่ คุณแม่ไม่ได้โกรธหนูใช่ไหมคะ?” เธอถามอย่างกังวล “นีลบอกว่า… หนูจะช่วยคุณแม่ได้เยอะเลย…”

เมื่อมองไปที่ดวงตาซึ่งเต็มไปด้วยน้ำตาของลูกสาว ลูน่าก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอกำลังจะละลาย แล้วเธอจะต่อว่าเนลลี่ได้อย่างไร?

เธอเดินเข้าไปช่วยเนลลี่สวมเสื้อผ้าและกอดเด็กหญิง “แม่ไม่โทษหนูหรอก หนูเป็นเด็กดี หนูจะไม่สามารถเรียกแม่ว่าคุณแม่ต่อหน้าคนอื่นได้ แต่ถ้าหากว่าเกิดอะไรขึ้น หนูจะต้องมาหาแม่เป็นคนแรกเลยเข้าใจไหม?”

“เข้าใจแล้วค่ะ!” เนลลี่อ้าแขนออกและโอบรอบไหล่อันผอมบางของลูน่า “หนูจะเป็นลูกสาวของคุณแม่ตลอดไป หนูจะไม่มีวันลืมเด็ดขาด”

ลูน่ากอดลูกสาวตัวเองในขณะที่เธอกลั้นน้ำตา

“เนลลี่”

ไม่นานนัก เสียงที่ทุ้มต่ำของชายคนหนึ่งก็ดังมาจากด้านนอกประตู “พ่อเอง ลูกอาบน้ำเสร็จหรือยัง?”

เนลลี่เงยหน้าขึ้นแล้วมองลูน่า ลูน่าพยักหน้าแล้วปล่อยเธอไป

“เสร็จแล้วค่ะ!” เจ้าหญิงน้อยสูดหายใจเข้าและเดินออกจากห้องน้ำอย่างเชื่องช้า

ประตูห้องนอนถูกเปิดออก

ชายร่างสูงเดินเข้ามาในห้องและอุ้มเนลลี่เข้ามาไว้ในอ้อมแขนทันที อ้อมกอดของเขาอบอุ่นและแนบแน่น ในขณะที่เนลลี่ซบศีรษะลงบนไหล่ของเขาและถอนหายใจเบา ๆ

นี่คือความรู้สึกที่ถูกพ่อกอดเหรอ?

เธอหวังว่าพี่ชายทั้งสองคนของเธอจะได้มีโอกาสได้รับความรู้สึกเช่นนี้บ้าง...

การมีพ่อมันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น!

“พ่อได้ยินจากลูคัสว่าลูกเลือกพี่เลี้ยงเองเหรอ?” โจชัวขมวดคิ้วและถามเบา ๆ

“ใช่แล้วค่ะ” เนลลี่พยักหน้าในขณะที่ชี้ไปทางห้องน้ำ “คุณน้ายังอยู่ข้างในนั้น เธอเป็นคนดีมาก ๆ เลย! คุณพ่อ คุณจะต้องเข้ากับเธอให้ได้นะคะ!”

ลูน่าที่กำลังขัดอ่างล้างหน้าขมวดคิ้วเล็กน้อย

ทำไมเธอถึงรู้สึกว่า… เนลลี่กำลังพยายามจับคู่เธอกับโจชัวกันนะ?