บทที่ 57 อยู่ให้ห่างจากผู้ชายทุกคน

“เฮนรี่?” อีวอนน์มองไปยังผู้ชายที่ประตูด้วยความตกใจ "ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?"

เฮนรี่ไม่ได้สนใจเธอเลย สายตาอันเย็นชาของเขาจับจ้องอยู่ที่มือของเชนซึ่งวางอยู่บนศีรษะของอีวอนน์ เขารู้สึกขุ่นเคืองไม่น้อย

เมื่อสังเกตเห็นความไม่พอใจบนหน้าของเฮนรี่ เชนจึงยกมือออกและกล่าวคำพูดออกมาพร้อมเสียงหัวเราะ “ผมเป็นคนบอกให้เขามาเองแหละ เพราะคุณออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว เพราะฉะนั้น เขาต้องมารับคุณสิ"

"ค่ะ เข้าใจแล้ว" อีวอนน์พยักหน้าอย่างเข้าใจ

“เมื่อกี้พวกนายทำอะไรกันน่ะ?” เฮนรี่ถามอีกครั้งและเดินเข้าไปหาทั้งสองคน

“อย่าเข้าใจผิดสิเพื่อน ก็แค่มีอะไรติดหัวพี่สะใภ้อยู่ ฉันก็เลยหยิบออกให้เอง" เชนกะพริบตา “ใช่ไหมครับ พี่สะใภ้?”

อีวอนน์เองก็ไม่อยากให้เฮนรี่เข้าใจผิดเช่นกัน เพราะฉะนั้น อีวอนน์เห็นด้วยกับคำพูดของเชนโดยไม่รู้ตัว "ใช่ค่ะ"

“แล้วอะไรนั่นมันอยู่ไหนแล้วล่ะ? ขอดูหน่อยสิ” เฮนรี่เม้มริมฝีปากเข้าหากัน

อีวอนน์ตื่นตระหนก ไม่นะ! จริงจังไม่เข้าท่า!

เธอจะเอาอะไรให้เขาดูได้ล่ะ?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ อีวอนน์ก็จ้องไปที่เชน

เชนลูบจมูกโดยรู้ว่าตนเป็นฝ่ายผิด “โทษทีนะเฮนรี่ ให้ดูไม่ได้ ฉันเพิ่งโยนทิ้งไปเ