Chapter 74“สามีคุณแก้วน่ารักมากนะคะ ใส่ใจคนแก่ด้วย” ป้ามดเอ่ยชมจอมทัพ “คุณแก้วโชคดีเหลือเกินที่มีสามีดีแบบนี้”ศรัยญายิ้มบาง เธอไม่บอกความจริงให้นางดมรับรู้เกี่ยวกับเรื่องการแต่งงานของตนกับจอมทัพ หากนางมดรู้ นางจะไม่พูดประโยคนี้ออกมา ทว่าเป็นเธอเองที่วันนี้กลับพบอีกด้านหนึ่งของจอมทัพที่เธอไม่เคยพบเห็นมาก่อน ความเมตตา โอบอ้อมอารีย์ต่อบุคคลอื่นที่เพิ่งรู้จัก เขาใส่ใจรายละเอียดเล็กน้อยของนางมด ทั้งที่เธอกับอลงกตน่าจะมองเห็นมากกว่า เนื่องจากมาบ้านนางมดหลายครั้ง มันจึงก่อเกิดความรู้สึกดีที่มีต่อเขาโดยไม่รู้ตัวสองสามีภรรยาอยู่พูดคุยกับนางมดต่ออีกราวสี่สิบนาทีจึงขอตัวกลับ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกจากบ้านนางมด เจ้าของบ้านได้อวยพรให้ชีวิตคู่ของทั้งสองจงมีแต่ความสุข พบเจอแต่เรื่องดีๆ และมีทายาทในเร็ววัน ได้รับพรเสร็จจอมทัพกับศรัญญาได้พากันเดินไปขึ้นรถ“คุณทำแบบนี้ทำไม” ทันทีที่ประตูรถปิดลง ศรัญญาเปิดฉากถามเขาทันที“ทำอะไร หมายความว่าไง” คนถูกถามย้อนถาม“ก็มารับฉันมาเยี่ยมป้ามด แล้วยังซื้อของมาให้ป้ามดอีก คุณมีแผนอะไรหรือเปล่าเนี่ย”“เธอคิดมากไปหรือเปล่า ฉันจะมีแผนอะไรล่ะ ฉันก็แค่สงสารป้ามดเท่าน
Chapter 73“มารับไปเยี่ยมป้ามด” เธอทวนคำ ใบหน้าเสมือนมีเครื่องหมายคำถามติดอยู่“ต้าร์บอกฉันเองว่า นัดเธอไปเยี่ยมป้ามด แต่เผอิญว่าต้าร์ติดธุระด่วน ฉันก็เลยอาสาทำหน้าที่แทนต้าร์ พาเธอไปเยี่ยมป้ามดไงล่ะ”จอมทัพตอบโดยที่เธอไม่ต้องถาม เพราะมองหน้าศรัญญาก็พอจะเดาออกว่า เธอคงสงสัยว่าเขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร“คงไม่ต้องลำบากคุณหรอกค่ะ ฉันไปเองได้” เธอกลับปฏิเสธ ทำท่าหมางเมินใส่ “เพราะฉันไม่อยากเมื่อยปากบอกทางคุณ”“คงไม่ได้หรอก เพราะฉันซื้อของไปฝากป้ามดตั้งเยอะแยะ ถึงเธอไม่ให้ฉันไปด้วย ฉันก็ต้องไปเยี่ยมป้ามดอยู่ดี ไหนๆ เราก็มีจุดประสงค์เดียวกันแล้วก็ไปด้วยกันเลยนี่แหละ “ส่วนเรื่องบอกทาง เธอไม่จำเป็นต้องบอกเพราะฉันไปถูก” จอมทัพสรุป “ไหนของที่เธอจะเอาไปฝากป้ามดล่ะ ฉันจะได้เอาไปขึ้นรถ”ศรัญญาฉงนกับคำพูดของจอมทัพที่ว่า รู้จักทางไปบ้านป้ามด เขารู้จักได้อย่างไร หรือว่าเคยไปบ้านหลังนั้น ทว่าคำถามที่ตนสงสัยยังไม่ทันได้ถามออกไป เสียงของมะนาวได้ดังแทรกกลางป้อง“อยู่นี่คะ มะนาวถือออกมาให้แล้ว”มะนาวที่จัดการทุกอย่างตามเจ้านายสั่ง เดินถือถุงทั้งหมดออกจากห้องทำขนม คราแรกตั้งใจว่าจะเอาไปวางตรงเคาน์เตอร์ แต่
Chapter 72หลังจากมื้อเช้าผ่านพ้นไป สกาวใจมานั่งรอหลานสะใภ้ในห้องนั่งเล่น แน่นอนว่าจะต้องมีธนวรรณ ธนพรและประนอมนั่งรออยู่ด้วย ไม่นานเกินรอ ศรัญญาก็เดินเข้ามาในห้องดังกล่าว พร้อมกับกะละมังแช่เท้า“แช่เท้าค่ะคุณท่าน” ศรัญญาทำอย่างเช่นทุกวัน เะอยกเท้าของสกาวใจมาวางในกะละมัง จากนั้นก็ใช้มือนวดเท้านางเบาๆ“วันศุกร์หน้าฉันจะไปเที่ยวหัวหิน หล่อนต้องไปด้วยนะ ไปรองมือรองเท้าฉัน นี่เป็นคำสั่ง” สกาวใจสั่งเสียงเฉียบ หลุบตามองศรัญญา “ว่าไง จะไปไหม”“ค่ะคุณท่าน” เธอรับคำไม่มีปากเสียง พอได้รับคำตอบ สกาวใจหันไปยิ้มกับผู้ร่วมแผนการ“หล่อนได้ข่าวย่าเล็กของหล่อนไหม หรือว่ามีความสุขเสียจนลืมลูกลืมหลาน”นางเอ่ยถามคำถามที่อยากรู้ไม่ต่างกับบุตรชาย ซึ่งสกาวใจคิดว่า คนที่น่าจะให้คำตอบนางได้มากที่สุดคือ ศรัญญา“ไม่ทราบค่ะ ย่าเล็กไม่ได้ติดต่อแก้วมาเลยตั้งแต่คุณปู่ออกจากโรงพยาบาลค่ะ”เธอจำเป็นต้องผิดศีลข้อสี่เพราะถูกขอร้องเอาไว้ ทำทีเป็นไม่รู้เรื่อง ทั้งที่ในความเป็นจิรง ติดต่อกับนภาพรตลอดเวลา “ย่าหล่อนนี่เก่งนะ แย่งผัวชาวบ้านได้เก่งเชียว ไม่รู้ว่าเชื้อจะทิ้งแถวหรือเปล่า” สกาวใจไม่วายว่ากระทบ ศรัญญานิ่งไม่โต้ต
Chapter 71 คืนนี้เป็นคืนที่น่าแปลกอีกคืนหนึ่งของเขา ปกติแล้ววาจาของเธอแต่ละคำ แต่ละประดยคจะนำความไม่พอใจมาให้เขาเสมอ ทว่าคืนนี้ทุกคำพูดของเธอ จอมทัพรู้สึกนิ่งเฉย ไม่มีความไม่พอใจแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับยืนฟังโดยไม่โต้เถียง คล้ายกับว่ายอมเธออย่างไหนอย่างนั้น หรืออาจเป็นเพราะ เขาเป็นฝ่ายผิด จึงยอมรับทุกการกระทำของเธอ หรืออีกเหตุผลหนึ่งที่เริ่มขยายตัวในหัวใจ อีกด้านหนึ่งของเมืองหลวง สองร่างเปลือยเปล่าบนเตียง กำลังห่ำหั่นกันด้วยบทพิศวาสอันเร่าร้อน ฝ่ายหญิงยกสะโพกรับแรงกำลังของฝ่ายชายที่โหมใส่เธออย่างไม่คิดออมแรง จนเกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อ และเธอไม่รู้สึกเจ็บปวดจากการถูกมือใหญ่ขยำทรวงอกจนแทบแหลกคามือ ตรงกันข้าม เธอกลับพอใจกับบทรักถึงอกถึงใจของเขา ฟังได้จากเสียงครางกระเส่าดังไม่หยุด คำขอร้องให้เขาออกแรงให้มากขึ้น เพื่อพาตนไปสู่สวรรค์ชั้นฟ้า “พี่นอต...สุดยอดไปเลยค่ะ”เสียงหอบเหนื่อยของธนัสสรณ์เอ่ยชมเนวิน คู่ขาคนล่าสุดที่ทำให้เธอรู้สึกถึงความสุขแบบที่ไม่เคยพบพานมาก่อน สุขและอิ่มเอม ถึงขั้นติดอกติดใจจนถอนตัวไม่ขึ้น“หวานเองก็ใช่ย่อย
Chapter 70 “ไม่มีปัญหา ย่าจัดการได้” “หวานต้องรบกวนคุณย่าเรื่องนึงค่ะ คือว่า หวานตกลงกับคนที่หวานจ้างว่า จะต้องจ่ายเงินให้เขาก่อนครึ่งหนึ่ง ส่วนอีกครึ่งเมื่องานเสร็จค่ะ ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่ทำงานให้ค่ะ” ธนัสสรณ์เข้าแผนสำคัญ “เท่าไหร่ล่ะหวาน เดี๋ยวย่าไปหยิบมาให้” “ค่าจ้างสองแสนค่ะ ครึ่งหนึ่งก็หนึ่งแสนบาท” สกาวใจไม่ยี่หระกับจำนวนเงินที่ได้ยิน นางลุกขึ้นไปหยิบเงินสดจากตู้เซฟออกมา ก่อนจะยื่นให้ธนัสสรณ์ “ย่าให้หวานสามแสนนะ แสนนึงให้คนที่หวานจ้างมาทำงาน ส่วนอีกสองแสนหวานเอาไว้ใช้จ่ายล่ะกัน”ธนวรรณกับธนพรถึงกับตาโตเมื่อเห็นเงินในมือของสกาวใจ คนเป็นแม่สะกิดแขนบุตรสาวให้รับเงินก้อนนั้นไว้ ทว่าธนัสสรณ์กลับไม่ทำตามนั้น เพราะเธอคิดว่า จะต้องออกตัวบ้างอะไรบ้าง“หวานคงไม่รบกวนคุณย่าค่ะ แค่นี้ก็รบกวนจะแย่”“รบกวนที่ไหนกันล่ะ ย่าเต็มใจให้ ย่าเป็นคนบอกให้หวานมาเมืองไทย ย่าก็ต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายของหวานสิ มันถึงจะถูก รับไปเถอะนะลูก ย่าเต็มใจให้จริงๆ”“หวานขอบคุณในความมีเมตตาของคุณย่ามากค่ะ” ธนัสสรณ์พนมมือไหว้เจ้าของเงินอย่างนอบ
Chapter 69 “คุณจิมคะ หลินมีเรื่องจะพูดกับคุณค่ะ” เมื่อเข้าใจเรื่องชุดวิวาห์ เธอก็เข้าเรื่องสำคัญที่ตั้งใจไว้ “เรื่องอะไร” “เรื่องการแต่งงานของเราค่ะ” คนที่กำลังขับรถออกจากจุดที่จอด เปลี่ยนเป็นหยุดนิ่งอยู่ที่เดิม แล้วหันมามองหน้าคู่สนทนา “ทำไม เรื่องงานแต่งงานของเรามันทำไมเหรอ” “ก็งานแต่งงานของเราไม่ได้เกิดขึ้นจากความเต็มใจน่ะสิ คุณยอมแต่งงานกับหลินก็เพราะไม่อยากให้คุณท่านอาการกำเริบ ซึ่งมันก็ตรงกับเหตุผลที่หลินยอม หลินก็เลยจะตกลงทำความเข้าใจกับคุณจิมว่า เราแต่งงานกันแค่เพียงในนามและไม่มีการจดทะเบียนสมรส อยู่กินเหมือนผัวเมียทั่วไปตบตาคุณท่าน เมื่อมีโอกาสและจังหวะดีๆ เราก็เลิกกัน”น้ำเสียงท้ายประโยคของเธอค่อนข้างเบา และเจ้าของเสียงเกิดใจสั่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ไม่กล้าหันไปสบตาศตวรรษ ไพลินจึงไม่รู้ว่า เวลานี้ใบหน้าเขาเรียบตึงมากแค่ไหน “แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่เต็มใจแต่งงาน” เขาหันมาถามเสียงเรียบเย็น “เธอจะรู้ดีกว่าตัวฉันได้ไงหรือว่าเป็นหมอดูถึงได้รู้ดีไปซะทุกอย่าง” ไพลินได้ยินน้ำเ