บทที่ 62 เอาคืน

อ้วก! แหวะ!

เสียงอาเจียนปลุกให้ร่างสูงที่หลับอยู่บนโซฟารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยอาการที่ปวดเมื่อยไปทั้งตัวเพราะต้องนอนขดตัวอยู่บนโซฟาตลอดทั้งคืน มือหนายกขึ้นขยี้เปลือกตาไล่อาการงัวเงียออก ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นนั่งยกมือขึ้นประสานเหนือศีรษะแล้วบิดกายไปมาเพื่อคลายอาการปวดเมื่อยจากนั้นก็รีบเดินไปดูอีกคนที่กำลังโก่งคออาเจียนในห้องน้ำ

"ไหวไหมพาย" รีบเข้าไปลูบหลังให้เธอพร้อมถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง พระพายอยากจะบอกเขาไปเหลือเกินว่าลองมาเป็นเองดูสิจะได้รู้ว่ามันทรมานแค่ไหน แต่เธอก็แค่คิดในใจเพราะมัวแต่อาเจียนอีกทั้งไม่อยากจะเสวนากับเขาด้วย

เธอหลับตาพรูหายใจออกมาเบา ๆ หลังจากอาเจียนเสร็จก่อนจะเดินไปล้างปากที่อ่างล้างหน้าไม่สนใจร่างสูงสักนิด คิ้วสวยพลันขมวดเป็นปมในวินาทีต่อมาเมื่อสายตาสะดุดเข้ากับแปรงสีฟันอีกอันที่วางอยู่ในแก้วใบเดียวกับเธอ และยังมีโฟมล้างของผู้ชายอีกด้วยไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นของใคร

ใบหน้าเรียวเอี้ยวมองร่างสูงที่ยังยืนอยู่ด้านหลังด้วยความไม่พอใจ ก่อนคิ้้วสวยจะต้องขมวดชนกันอีกครั้งเมื่อเห็นชุดที่เขาสวมใส่เพราะมันไม่ใช่ชุดเมื่อวาน เมื่อวานเขาใส่กางเกงขาสั้นสีดำกับเสื้อยืดสีขาว แต่ตอนนี