ตอนที่ 6 จุดเริ่มต้นความสัมพันธ์

ตอนที่ 6 จุดเริ่มต้นความสัมพันธ์

“มึงเชื่อกูหรือยัง” เสียงหนึ่งพึมพำขึ้น

“เออ เชื่อแล้ว” โน่ครางเบา ๆ แถมยังกลืนน้ำลายที่โคตรเหนียวลงคออย่างยากลำบาก จนต้องหยิบแก้วของตัวเองขึ้นมาจิบเพราะกลัวจะสำลักน้ำลายตัวเอง

เมื่อเพื่อนตัวดีลากสาวอีกคนไปต่อหน้าต่อตาสาวคนเก่าที่ตามตอแยมันมาหลายเดือน แถมยังปล่อยให้ยาหยีนั่งหน้าแหกอยู่ตรงนี้

“แต่นั่นมันเพื่อนรักมึงไง” เต๋าแซวเพื่อน

โน่ขยับมือไปขยี้ผมตัวเองอย่างนึกรำคาญใจ แต่เขาจะทำอะไรมันได้ มันก็ไม่ผิดที่ทำแบบนี้ แค่ใจร้ายไปหน่อยเท่านั้นเอง

ตั้งแต่คบกันมาพันไมล์ก็ไม่เคยให้ความหวังใคร การแสดงออกของมันชัดเจนตั้งแต่เริ่ม แต่เพราะผู้หญิงหลายคนอยากได้หัวใจมันมาไว้ในครอบครอง เลยตั้งความหวังกับตัวเอง ถึงได้มีคนดื้อดึงแบบยาหยี ต่อให้โดนทำร้ายจิตใจเท่าไรก็ยังยอม

“พี่ว่าน้องหยีเลิกสนใจมันเถอะ ไอ้ไมล์มันก็แบบนี้แหละ เราจะรู้สึกแย่กับมันเปล่า ๆ” เบสบอกสาวรุ่นน้องด้วยประโยคตรงไปตรงมาตามนิสัยเขา

มะนาวเองก็ได้แต่นั่งมองเพราะยังตั้งสติไม่ได้ ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมาก แล้วเพื่อนเธอก็โดนผู้ชายลากไปต่อหน้าต่อตาโดยให้ความเต็มใจสักครึ่งหนึ่ง

“ค่ะ หยีขอตัวก่อนนะคะ” ยาหยีทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ให้ได้ ขอบตาคู่นั้นแดงก่ำ น้ำสีใสนั้นจะหยดลงมาอยู่แล้วแต่เธอก็รีบหันหลังให้รุ่นพี่

“เพื่อนพี่จะไม่ใช่รายต่อไปใช่ไหม” เบสถามพลางขำไปด้วย รอยยิ้มของเขาทำเอาสาวรุ่นพี่เริ่มหวั่นใจ

“เออว่ะ ไม่หรอกมั้ง หรือจะไปช่วยมันดี” มะนาวลังเล แล้วปล่อยให้เพื่อนไปกับผู้ชายแบบนั้นเธอก็เป็นเพื่อนที่แย่เหมือนกันใช่ไหม

“เพื่อนพี่หัวอ่อนแบบยาหยีไหม” เต๋าถามแล้วยิ้มกวน

“ปกติก็ไม่ นั่นดาวมหา’ลัยเลยนะพวกแก เมื่อก่อนหนุ่มจีบเป็นทางรถไฟมันไม่เล่นกับใครสักคน” มะนาวบรรยายสรรพคุณแต่เริ่มไม่แน่ใจว่ายัยซินคนเก่งของเธอจะเหมือนเดิมไหม หรือจะมาตายเพราะเด็กคนนี้

เธอก็แค่แนะนำไม่คิดว่าเพื่อนมันจะคล้อยตามความบ้าบิ่นนี้ง่าย ๆ หรือเด็กมันน่ากินจนอดใจไม่ไหว

“อันนี้ยอมรับ พี่ซินจีบยากสุด กูตื๊อเป็นปีก็ไม่เคยใจอ่อน ขนาดที่ว่ากูชวนไปกินข้าวคณะที่เขาเรียนยังไม่ไป” พีหัวเราะให้กับเรื่องในอดีต

“พี่เนี่ยนะจีบสาวไม่ติด”

“พี่ซินนี่แหละ ที่กูจีบไม่ติด”

“แต่ตอนนี้คือเพื่อนผมพาไปแล้ว สมฉายาไอ้เสือมันไหมล่ะ” เบสยิ้มราวกับอยู่เหนือรุ่นพี่ ก็แค่อยากหยอกเล่น

“กูยอมมัน” รุ่นพี่ว่าพลางขำ ถ้าเป็นเมื่อก่อนตอนที่ตามจีบซินเขาคงได้มอมตัวเองให้ตายแล้วคืนนี้

“มันจะไม่ทำอะไรเพื่อนฉันใช่ไหม ไว้ใจได้ไหมพันไมล์เนี่ย” มะนาวยื่นหน้าเข้าไปกลางโต๊ะ

“ทำ !”

เสียงของคนทั้งโต๊ะประสานกันจนมะนาวตกใจ ไอ้เรื่องนั้นเธอพอจะรู้ แต่ที่ว่าทำอะไรเธอหมายถึงทำร้ายให้เจ็บตัวหรือทิ้งไว้ข้างทาง

“อันนั้นรู้ เพื่อนฉันก็ตามมันไปแล้ว แต่มันจะไม่ทิ้งไว้ข้างทางใช่ไหมหรือหลอกไปฆ่าน่ะ” หญิงสาวอธิบายสิ่งที่ห่วง ทำท่าจะลุกขึ้นไปตามเพื่อน เพราะความคึกคะนองอยากให้เพื่อนลืมแฟนเก่าของตัวเองแท้ ๆ เพื่อนอาจจะซวยเอาเพราะเธอก็ได้

“นั่ง ๆ อันนั้นไม่ต้องห่วง คิดเอาว่าที่สาวติดมันขนาดนี้เพราะอะไร มันคงไม่ทำแบบนั้นหรอก น้องยาหยีไม่ใช่คนแรกนะ มีก่อนหน้าที่มันเจอตามแบบนี้ สงสัยเพื่อนกูคงเด็ดเกิน” โน่บอกกับสาวรุ่นพี่

“เด็ดไม่เด็ดมึงก็เคยเห็น”

“พูดอะไรจะอ้วก” โน่เขวี้ยงกระดาษที่ขยำไว้ในมือใส่เต๋ากับคำพูดกำกวมของมันที่ชวนเข้าใจผิด ไอ้ที่เห็นก็ตามประสาผู้ชาย เล่นไร้สาระกันเป็นเรื่องปกติ

“เอาเป็นว่าพี่ไม่ต้องห่วง เห็นมันแบบนี้มันดูแลผู้หญิงดีจะตาย เพราะแบบนี้แหละสาวถึงหลงมัน” เบสเอ่ยเสริมแล้วยิ้มออกมา

“แต่ระวังเพื่อนพี่จะไปหลงมันอีกคน ไอ้นี่ก็อย่างที่บอก ได้แล้วก็จบ”

เสียงฝีเท้าของคนสองคนที่ดังประสานกันมาจนถึงลานจอดรถ กับเสียงบ่นพึมพำของคนตัวเล็กที่หยุดลง เมื่อร่างบอบบางที่ถูกจูงมือให้เดินตามมาถึงรถสีเทาด้านคันหนึ่ง จนมีเสียงของการปลดล็อกดังขึ้นพร้อมกับไฟที่สว่างวาบ เธอถึงรู้ว่านี่คือรถของเขา

“ปล่อยได้แล้ว เมาก็เมายังเดินเร็วอีก” ซินบ่นเสียงยืดยานขึ้นแล้วยกฝ่ามือเสยผมตัวเองที่มันยุ่งเหยิง ตอนนี้เธอเมามาก ชนิดที่ว่าพอหยุดเดินก็แทบล้ม เลยเลือกจะหันหลังไปพิงกับรถของเขา

“ก็จะยื้อทำไม” เขาถามเสียงเรียบ เพราะยังหงุดหงิดกับสถานการณ์ก่อนหน้านี้ไม่หาย

“แล้วจะลากออกมาทำไม สนิทเหรอ” หญิงสาวกอดอกตัวเองพลางมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าบึ้งตึง บนตัวเธอมีเสื้อคลุมของเขาใส่อยู่ เพราะพันไมล์ทำตัวสนิทด้วยการใส่มันให้เธอ เลยไม่รู้ว่ากลิ่นประจำตัวของเขามันมาจากเสื้อตัวนี้หรือมาจากตัวตนของเขาที่ยืนประกบเธออยู่ใกล้ ๆ กันแน่

“ก็ไม่สนิท” พันไมล์หัวเราะกับคำถามของอีกฝ่าย

“แล้วมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้” คนตัวเล็กยังเถียงไม่หยุด เธออยากเอาเรื่องให้ถึงที่สุด ถึงแม้ว่าตอนนี้ตัวเองแทบจะไม่มีแรงยืนด้วยซ้ำ

“จะยืนเถียงกันหรือจะกลับ” เขาถามแล้วขยับเข้ามาใกล้ตัวเธอ ก่อนจะใช้แขนสองข้างกักขังเธอไว้กับตัวรถของเขา ใบหน้าหล่อเหลาโน้มต่ำเข้าใกล้จนได้กลิ่นลมหายใจที่คลุ้งไปด้วยกลิ่นของแอลกอฮอล์ แถมยังร้อนระอุจนซินต้องเบี่ยงหน้าหลบ

“จะรอเพื่อนก่อน” ฝ่ามือเล็กขยับไปวางที่ไหล่กว้าง ดันตัวเขาออกห่าง ทว่ากลับไม่มีแรงพอจะทำให้เขาขยับตัวออกได้เลย

“จะรอทำไม แฟนเขาจะมารับไปต่อ ขึ้นรถ” เขาออกคำสั่งแล้วขยับมือไปเปิดประตู แอบหงุดหงิดใจอยู่หน่อยที่สาวสวยคนนี้ไม่เหมือนใครที่เขาเจอมา

เหมือนจะยอมแต่ก็ไม่ยอมง่าย ๆ จะว่าเล่นตัวก็ไม่เหมือน คล้ายว่าอยากลองแต่ก็กลัว

ก็น่าสนุกดีเหมือนกัน

ซินไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหน บอกตามตรงเธอไม่เคยมีความสัมพันธ์แบบนี้กับใคร ไม่รู้ว่ามันเริ่มอย่างไรและจะไปจบที่ตรงไหน แล้วเขาไว้ใจได้แค่ไหนในเมื่อเพิ่งรู้จักกัน

“อยู่คอนโดฯ เอส”

“ขึ้นไปสิ” พันไมล์บอกอีกครั้ง เขาเริ่มหงุดหงิดขึ้นมานิดหน่อย

ร่างบอบบางยอมขยับตัวเข้าไปนั่งในรถ ซินสูดหายใจเข้าลึกเต็มปอด ภาวนาให้เขาไปส่งเธออย่างที่บอก ภาวนาให้ฉายาที่เขาได้มาเป็นเพียงเรื่องตลกที่เด็กพวกนั้นอยากใส่ร้าย ถ้าหากเป็นแบบนั้นก็นับว่าเป็นโชคดีของเธอ

พันไมล์เปิดประตูเข้ามานั่งแล้วติดเครื่องยนต์ พลางเปิดเครื่องปรับอากาศจนอุณหภูมิภายในรถนั้นเริ่มเย็นลง เขาเปิดเพลงคลอเบา ๆ แต่ก็ไม่ยอมเคลื่อนรถออกไป ราวกับว่ารอเวลาอะไรสักอย่าง มือของเขากำลังวุ่นวายอยู่กับเครื่องมือสื่อสารที่เหมือนจะมีใครหลายคนกำลังส่งข้อความมาหา

“หนาวไหม” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม เขาวางมือถือไว้ตรงช่องว่างข้างตัว ก่อนจะหันมามองเธอ

ที่ตรงนี้แม้จะมืดแต่ยังพอมีแสงไฟจากในร้านส่องเข้ามาบ้าง พอให้เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจับจ้องมาที่ใบหน้าของเธอ เขามองเหมือนอยากจะสื่อสารกันทางสายตาให้ได้ เธอไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือความเมามันพาไป แต่สายตาของเขาคู่นั้นมันชวนให้หัวใจเต้นแปลกกว่าทุกที

“ไม่ โอเคแล้ว” ซินตอบแล้วลอบกลืนน้ำลายลงคอ เธอพยายามจะไม่สบตากับเขา หากแต่ก็ห้ามไม่ได้ ไม่รู้ว่าทำไมหรือต้องโทษความเมาอีกแล้ว ตอนนี้สมองเธอมันมึนจนคิดอะไรไม่ออก แล้วพอได้สบตากัน มันก็ละไปจากตรงนั้นไม่ได้เลย

เธอไม่แปลกใจที่จะมีใครมาตกหลุมพรางที่เขาขุดเล่น ในเมื่อตอนนี้เธอเองยังต้องยอมรับว่าหวามไหวกับดวงตาคู่คมนั้นเหลือเกิน

“เมื่อกี้ยังไม่เห็นกลัว ทำไมตอนนี้เกร็ง” พันไมล์ถามพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากที่ดูแสนร้าย ฝ่ามือหนาเอื้อมมาที่แก้มเธอพลางลูบมันอย่างแผ่วเบา เขาเกลี่ยผมที่ปัดป่ายไม่เป็นทางทัดไปที่ใบหู เผยให้เห็นใบหน้าสวยหวานที่เขายอมรับว่ามันโคตรน่ามอง

“ปะ เปล่า” น้ำเสียงของเธอติดขัดแม้ว่าจะเอ่ยเพียงประโยคสั้น ๆ อาการแบบนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นเลย แม้กับคนรักเก่าที่จากลากันไป มันเป็นความกลัว ความกังวล แต่กลับตื่นเต้นจนอยากจะลิ้มลองรสชาติของความสัมพันธ์ที่ว่านั้นดู

ความสัมพันธ์เพียงชั่วข้ามคืน

พอตื่นก็แค่กลายเป็นคนแปลกหน้าของกันและกันไป สำหรับสาวโสดแถมเหงาอย่างเธอ มันคงไม่เสียหายอะไรใช่ไหม