บทที่ 12

รถมายบัคสีดำจอดอยู่บนถนนที่มีต้นไม้ร่มรื่นสองข้างทางด้านหลังโรงพยาบาล

เว่ยเหอเปิดประตูอย่านุ่มนวล ฉินซูเห็นสันกรามคมชัดของฉู่หลินเฉิน เขาใส่สูททอมือสีดำ ดูงดงามมีความปราณีต

ตอนเข้าที่บ้านตระกูลฉู่ เธอไม่รู้ต้องทำตัวอย่างไร

แต่ตอนนนี้เธอรู้ภูมิหลังทั้งหมดของตระกูลฉู่แล้ว

และยังรู้ด้วยว่าคุณชายฉู่เป็นคนที่เธอไม่อาจแตะต้อง เพราะรังสีที่น่าเกรงขามของเขา

ฉินซูเลือกที่นั่งข้างคนขับให้ตัวเอง เธอเตรียมตัวลดตัวลงนั่ง

“มานี่!”

เสียงคำสั่งเย็นชาจากคนที่นั่งอยู่เบาะหลังดังขึ้น ไม่ง่ายที่เธอจะขัดขืนคำสั่งนั้น

ฉินซูทำได้เพียงขยับย้ายตัวเองไปนั่งอยู่ที่เบาะหลัง

เธอนั่งห่างกับฉู่หลินเฉินหลายสิบเซนติเมตร มือขวาวางไว้บนประตูรถข้างนึง ราวกับว่าการทำแบบนี้มันจะทำให้เธอคลายความกดดัน ที่ต้องเผชิญหน้ากับชายหนุ่มคนนี้ได้บ้าง....

ฉู่หลินเฉินวางแล็ปท็อปเครื่องหนึ่งไว้บนตัก มุมหนึ่งของดวงตาชำเลืองมองท่าทางเหล่านั้นของฉินซู เขาหัวเราะเยาะเบา ๆ

รถยนต์วิ่งไปอย่างราบรื่น

ฉู่หลินเฉินจ้องแล็ปท็อปอย่างเดียว มือที่เรียวยาวของเขาสัมผัสแป้นพิมพ์นั่น ราวกับว่าเขากำลังจัดการกับเรื่องบางอย่างอยู่ และไม่ได้สน