LOGINShare
บทที่ 1200
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1201
ในระหว่างทางที่นางกลับบ้าน ได้ยินผู้คนที่จับกลุ่มคุยกัน ต่างก็พูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในสถาบันการศึกษาสตรีหญ่าจวินวันนี้สถาบันการศึกษาสตรีและโรงงานได้รับความสนใจมาโดยตลอด เมื่อเกิดเหตุใหญ่โตเช่นนี้แล้ว จะไม่สร้างความฮือฮาได้อย่างไร?โดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งนี้เกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของหลานสาวไท่ฟู่ สตรีที่สูงส่งล้ำค่าเช่นนั้น กลับถูกคนหยาบช้าบ้าบิ่นลวนลาม ต่อไปจะมีคุณชายบ้านไหนกล้าสู่ขอนาง?หลายคนบอกว่านางโง่ เป็นคุณหนูสูงส่งอยู่บ้านดีๆ ไม่ชอบ กลับอยากไปเป็นอาจารย์หญิงอะไรนั่น คราวนี้เป็นอย่างไร ชาตินี้ถูกทำลายไปชั่วชีวิตซ่งซีซีจงใจขี่ม้าอย่างช้าๆ โดยหวังว่าจะได้ยินคำชมจากผู้คนที่หยานหรูอวี้ปกป้องนักเรียน แต่น่าเสียดายที่นางไม่ได้ยินแม้แต่คำเดียวนางรู้สึกเศร้ามากตั้งแต่นางกลายเป็นผู้บัญชาการของกองทัพซวนเจีย นางต้องเผชิญกับความยากลำบากและการลอบสังหารมากมายตลอดทาง ไม่ใช่ทุกการเคลื่อนไหวจะประสบความสำเร็จอย่างสมบูรณ์แบบ แม้ว่าโรงงานจะมีอุปสรรคมากมาย แต่นางก็ไม่ได้รู้สึกว่ากำลังใจถูกทำลาย รู้สึกว่ามีหลายเรื่องที่ต้องค่อยเป็นค่อยไป ขอเพียงพยายามทำให้ดีที่สุดแต่คราวนี้ ขวัญและกำลังใจทั้ง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1202
ไทเฮาไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับกิจการต่างๆ มาหลายปีแล้ว แต่สนใจเพียงสถาบันการศึกษาสตรีแห่งนี้เป็นพิเศษ ซึ่งพระนางได้มีพระราชเสาวนีย์ด้วยตัวเอง “เป็นไปได้ไหม นักเรียนที่ไปเรียน มีการทะเลาะเบาะแว้งกันเองในจวน?” ซ่งซีซีถามอาจารย์หยูถอนหายใจ "ถ้าเป็นเช่นนี้ ขอบเขตก็ยิ่งกว้างขึ้น แต่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้"ในจวนหลายแห่งดูเหมือนว่าภรรยาเอกและอนุจะเข้ากันได้ดี แต่จริงๆ แล้วเป็นเพียงภาพลักษณ์ภายนอกเท่านั้น อนุ แม้แต่อนุฐานะสูงก็ไม่กล้าที่จะเย่อหยิ่งต่อหน้าภรรยาเอก มีข้อยกเว้นคือ เจ้านายเข้าข้างอนุ ซึ่งนำไปสู่ความไม่มั่นคงของสถานะภรรยาเอก ด้วยเหตุนี้การต่อสู้ระหว่างภรรยาเอกและอนุจะดุเดือดมาก ไม่ว่าจะเป็นคำดูหมิ่นประเภทใดก็ล้วนน้ำมาใช้ทั้งหมดตัวอย่างเช่น ภรรยากับอนุต่างก็มีบุตรีเหมือนกัน แต่บุตรีของภรรยาเอกได้ไปเรียนที่สถาบันการศึกษาสตรีหญ่าจวิน แต่บุตรีอนุไม่สามารถไปเรียนได้ เพราะมีจำกัดจำนวนดังนั้นก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้เลย ที่อนุอยากทำให้บุตรีภรรยามีชื่อเสียงฉาวโฉ่ และลากคนอื่นๆ ให้มัวหมองโดยไม่นึกเสียดายเพราะความรู้ความเข้าใจจะจำกัดความสามารถของคนในการแยกแยะสถานการณ์ต่างๆ และอาจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1203
หลังจากที่ซ่งซีซีออกจากวังกลับจวนไม่นาน เสิ่นว่านจือก็รีบเข้ามา และดึงตัวนางออกไปอีกด้าน“เกรงว่าเรื่องสถาบันการศึกษาสตรี จะเป็นฝีมือของฝ่าบาทและฮองเฮา” สีหน้าของนางเคร่งขรึมพร้อมแสดงความโกรธเล็กน้อยซ่งซีซีตกตะลึง "ฝ่าบาทและฮองเฮา? ใครบอก?"“จางฉีเหวินบอก เขาได้ยินฝ่าบาทตำหนิฮองเฮาว่าทำอะไรไม่คิด ฮองเฮาแย้งว่าเดิมทีฝ่าบาทไม่ชอบสถาบันการศึกษาสตรี เพื่อไม่ให้เจ้าชักชวนเหล่าสตรีที่มีอำนาจในเมืองหลวงมาเป็นพวก นางทำเช่นนี้ก็เพื่อแบ่งเบาภาระให้พระองค์”ซ่งซีซีได้ยินเช่นนี้ ก็รู้สึกเยียบเย็นจนทั่วสรรพางค์กาย“เจ้าใจเย็นก่อน เรื่องนี้ห้ามไม่ให้จางฉีเหวินแพร่งพรายออกไป ไม่เช่นนั้นอนาคตของเขาจะจบสิ้น” เสิ่นว่านจือกล่าวซ่งซีซีนั่งลงอย่างว่างเปล่า ไม่ใช่ว่านางไม่เคยบังอาจคาดเดาไว้เช่นนี้ แต่นางไม่กล้าคิดว่าจะเป็นฝ่าบาทเลยนางเคยสงสัยฮองเฮา แต่นางรู้สึกว่ามันไม่สมเหตุสมผลตอนนี้ฮองเฮาควรจะวางแผนเพื่อองค์ชายใหญ่ถึงจะถูก การไปล่วงเกินตระกูลชั้นสูงเช่นนั้น จะมีประโยชน์อะไรกับนาง? แม้ว่าเรื่องนี้จะกระทำอย่างระมัดระวัง แต่ก่อนที่จะลงมือก็คิดว่าระมัดระวังขนาดนี้แล้วงั้นหรือ? ถ้าหัวหน้าคนงานยังไ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1204
ในช่วงสิ้นปี ผู้คนต่างยุ่งกับการซื้อสินค้าปีใหม่ ทุกครอบครัวล้วนยุ่งกันมากอย่างไรก็ตาม การที่ยุ่งวุ่นวายทำให้เกิดโอกาสในการสื่อสารกันมากขึ้น ซึ่งนำไปสู่ข่าวลือที่แพร่สะพัดไปทั่ว การสรรเสริญหยานหรูอวี้ของไทเฮามีผลเพียงเล็กน้อย ในทางกลับกัน บางคนกล่าวว่าที่ไทเฮาสรรเสริญด้วยตัวเองนั้น ไม่ได้หมายความว่าหยานหรูอวี้ไม่ใช่แค่ถูกลวนลามธรรมดาเท่านั้นกระแสเสียงนี้ค่อยๆ กลายเป็นเสียงกระแสหลัก ดูเหมือนว่ามีคนจงใจนำทางไปในทิศทางนี้ แม้แต่จวนเป่ยหมิงอ๋องก็ออกมาพูดให้ความเป็นธรรม หรือมีคนที่อยู่ในเหตุการณ์ออกมาพูด บอกว่าตอนนั้นหยานหรูอวี้ทำเพื่อปกป้องนักเรียน ไม่ระวังจึงถูกคนร้ายลวนลามแต่มีหรือที่ประชาชนจะชอบที่ได้ยินเช่นนี้? ผู้คนชอบสร้างเจ้า แต่กลับสนใจที่จะทำลายเทพเจ้ามากกว่าในอดีตหยานหรูอวี้มีชื่อเสียงในด้านความรู้ความสามารถ ทั้งหน้าตาดีและภูมิหลังทางครอบครัวที่ดี ทำให้หลายคนอิจฉา แต่ตอนนี้กลับยิ่งมีความมุ่งร้ายต่อนางมากยิ่งขึ้นอดีตของนางมากมายถูกขุดขึ้นมา บอกว่าจริงๆ แล้วนางเป็นคนเย่อหยิ่งเย็นชา ชอบดูถูกคน ไม่ชอบคบค้าสมาคมกับคนที่ต่ำกว่า ยิ่งไปกว่านั้น ในงานเลี้ยงขององค์หญิงใหญ่ นางเรี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1205
เพิ่งไล่คนเล่าเรื่องออกไปจากหน้าประตูได้ แต่ก็มีปัญหาใหม่เกิดขึ้นเหล่าบรรดาแม่สื่อต่างทยอยมาเยือนถึงที่ บอกว่าต้องการจับคู่กับหยานหรูอวี้คนที่พวกเขาพูดถึง เกือบจะทำให้พ่อแม่ของหยานหรูอวี้โกรธแทบคลั่ง ทั้งหมดมีแต่พวกน่าเกลียดดูไม่ได้ คนแบบนี้ปกติอย่าพูดถึงว่าจะจับคู่แต่งงานเลย แม้จะเจอตามท้องถนน ก็แทบอยากถุยน้ำลายใส่ไม่ได้หมายความว่าฐานะจะต่ำต้อย แต่เพราะการประพฤติตัวไม่ดี บ้างก็มีสาวใช้ต้นห้องที่ให้กำเนิดบุตรอนุและบุตรีอนุ บ้างก็เที่ยวเล่นในบ่อนพนันตลอดทั้งวัน จนฟ้าสว่างคาตาก็ยังไม่ยอมลุกจากโต๊ะ หรือไม่ก็เป็นลูกค้าประจำของสถานบันเทิง หรือไม่ก็เลี้ยงภรรยาไว้นอกบ้านปกติพวกเขาจะไม่กล้ามาขอแต่งงาน แต่ตอนนี้ทุกคนทำราวกับว่าตัวเองกำลังแสดงความมีน้ำใจ ทำตัวหยิ่งผยอง ราวกับว่าถ้าหยานหรูอวี้ไม่แต่งงานกับพวกเขา แล้วจะไม่มีทางรอด หยานไท่ฟู่ไม่เคยโกรธขนาดนี้มาก่อนในชีวิต เขาหยิบไม้กวาดขึ้นมาไล่ตีคนออกไป ซึ่งแน่นอน ว่ามันยังเพิ่มเรื่องให้นินทาอีกไม่น้อยทัศนคติของสาธารณชนต่อเรื่องนี้คือคำว่า หัวเราะเยาะ!“พูดราวกับว่านางยังมีทางเลือก คนเขายอมสู่ขอนาง ก็นับเป็นบุญเก่าส่งผลแล้ว”“คนที่ถู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1206
ฉีซี่หลี่ไม่ได้พูดอะไร แต่ใบหน้าดูซีดเซียวมากในใจของนางยังคงขุ่นเคืองหวังจืออวี่อยู่มาก แต่ใครใช้ให้นางพูดแทนเจ้าสิบเอ็ดฝางล่ะ? เรื่องราวในบ้านเหล่านั้นชุลมุนวุ่นวาย ได้ยินแล้วก็อยากจะอาเจียนเรือนในของตระกูลฝางยุ่งเหยิงขนาดนั้น สิ่งยุ่งเหยิงเช่นนี้สามารถเกิดขึ้นได้ในจวนหลังใหญ่เช่นนี้ได้ เป็นสิ่งที่ไม่ควรพูดอย่างนั้นหรือ?นางตบหวังจืออวี่อย่างหุนหันพลันแล่น แต่หวังจืออวี่มีปัญหาเอง นางไม่ควรพูดแทนเจ้าสิบเอ็ดฝาง คุณหนูดีๆ ต้องอยู่ให้ไกลจากคนประเภทนี้ อยู่ให้ไกลกับเรื่องพวกนี้ทั้งสองนั่งด้วยกัน จูช่างอวี่สูดน้ำมูกเป็นครั้งคราว ขณะที่ฉีซี่หลี่ยังคงเงียบจิตใจของนางสับสนวุ่นวาย ครุ่นคิดหลายเรื่อง สุดท้ายก็พูดเบาๆ ว่า "จริงๆ แล้วการกลับไปสถาบันการศึกษาสตรีก็ดี แต่ฮองเฮาไม่ชอบสถาบันการศึกษาสตรี"ท้ายที่สุดแล้วนางเป็นเพียงเด็กผู้หญิงที่ถูกปกป้องมากเกินไป ไม่สามารถเก็บความลับได้ ไม่รู้ถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ ดังนั้นนางจึงบอกจูช่างอวี่จูช่างอวี่หยุดร้องไห้ ตกตะลึงเล็กน้อย "ฮองเฮาไม่ชอบ? ทำไมฮองเฮาถึงไม่ชอบ? สถาบันการศึกษาสตรีก่อตั้งโดยไทเฮานะ"“อาจเป็นเพราะพระชายาเป่ยหมิงเป็นเจ้า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1207
ข่าวลือเกี่ยวกับหยานหรูอวี้มีมาตลอดไม่เคยหยุด อาจารย์หยูได้สอบสวนแล้ว พบว่ามีคนชักนำจริงๆ เรื่องราวเก่าๆ เหล่านั้นถูกขุดขึ้นมา เชื่อมโยงกับนางและสถาบันการศึกษาสตรีการพูดจาให้ร้ายหยานหรูอวี้ ก็เท่ากับพูดจาให้ร้ายหยานไท่ฟู่ และในขณะเดียวกันก็ยังเป็นการพูดจาให้ร้ายสถาบันการศึกษาสตรีหญ่าจวินด้วยเดิมทีหยานไท่ฟู่และอาจารย์ฉีเป็นนักปราชญ์ที่มีความรู้ เป็นที่เคารพนับถือมากที่สุด ตอนนี้เนื่องจากเหตุการณ์นี้ทำให้หยานไท่ฟู่ได้ตกลงมาจากที่สูง ทำให้ทุกคนเริ่มยกย่องอาจารย์ฉีอย่างไรก็ตามไม่มีใครพูดถึงเรื่องที่เจ้ากรมฉีเลี้ยงอนุไว้นอกเรือนอย่างไรก็ตาม การพยายามยกยอปอปั้นอย่างเต็มที่เช่นนี้ อันที่จริงก็ไม่ได้ทำให้ตระกูลฉีได้รับประโยชน์ หากต้นไม้ใหญ่ดึงดูดความสนใจ ตระกูลฉีควรหาวิธียับยั้งความคิดเห็นของประชาชนควรจะถูกอาจารย์หยูพบว่าตระกูลฉีกำลังยับยั้งไว้จริงๆ แต่ยับยั้งไว้ไม่ได้ ตระกูลฉีจึงต้องให้ผู้คนเปลี่ยนหัวข้อกลับไปวิจารณ์เรื่องสถาบันการศึกษาสตรีและหยานหรูอวี้แทน ทั้งสร้างความเสื่อมเสียและเหยียบย่ำการแต่งงานของหยานหรูอวี้ไปต่างๆ นานอาจารย์ยูอดไม่ได้ที่จะโกรธ หยานหรูอวี้ผู้บริสุทธิ์ กลับ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1208
ผู้ที่เคยไปก่อเรื่องที่จวนไท่ฟู่เพื่อก่อปัญหา บัดนี้ยืนเรียงแถวอยู่นอกประตู ด้วยท่าทางหดหู่ แววตาหวาดกลัวเบื้องหน้าของพวกเขามีคนจับจ้องอยู่ ทุกคนตัวสูงใหญ่ล่ำสัน หมัดใหญ่กว่าลูกมะพร้าว ราวกับว่าสามารถเป่าหัวของพวกเขาให้หลุดออกจาคอได้ด้วยหมัดเดียวหลังจากที่เจ้าสิบเอ็ดฝางลงจากรถม้า ดวงตาที่เย็นชาก็กวาดมองไปทั่วใบหน้าของพวกเขา เปล่งเสียงหัวเราะที่เย็นชาออกมาเท่านั้น บรรยากาศอันน่าเกรงขามและน่ากลัวนั้น ทำให้พวกเขากลัวจนใจสั่นขาอ่อน แต่ละคนขยับเข้าไปใกล้กัน ไม่กล้าเผชิญกับสายตาที่เย็นชาของเจ้าสิบเอ็ดฝางหยานไท่ฟู่สั่งให้ใครสักคนเปิดประตูกลาง เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าได้ยินว่าตระกูลฝางมาสู่ขอที่นี่ อาการป่วยก็หายเป็นปกติในทันที รีบเรียกให้คนไปเตรียมน้ำร้อนมาล้างหน้าล้างตา แต่หน้าแต่งตัว ต้องการไปดูให้เห็นกับตาตนเองหยานหรูอวี้ยังไม่รู้เรื่องนี้ หลายวันนี้ปู่ให้นางอยู่ที่เรือนชิวเยว่ ไม่อนุญาตให้คนรับใช้คนใดบอกข่าวลือภายนอกให้นางทราบท่าทางที่แสดงภายนอกเหมือนนางกำลังอ่านหนังสือ ชมหิมะ และจิบชาอย่างสบายใจ แต่จริงๆ แล้วนางกลับรู้สึกอึดอัดอยู่ข้างในนางคิดว่าตัวเองสามารถจัดการกับมันได้โดยไม่แยแ
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1614
สนมฮุ่ยไทเฟยย่อมมีฐานะมั่นคงเช่นนี้ หลายปีมานี้ไม่ค่อยมีค่าใช้จ่าย รายรับกลับมากไม่น้อยเบี้ยหวัดจากในวัง ของกำนัลจากทุกบ้าน อีกทั้งบรรดาลูกหลานที่โตแล้วต่างก็สามารถตัดสินใจเองได้ บรรดาผู้ที่กตัญญูต่อท่านมีไม่น้อย โดยเฉพาะเสิ่นว่านจื่อ ยิ่งกตัญญูไม่ยั้งมือสำหรับหลานสาวคนเดียวนี้ ท่านไม่มีสิ่งใดที่เสียดายเลย คำพูดที่มักติดปากคือ เมื่อท่านสิ้นไป สมบัติทั้งปวงย่อมตกเป็นของหลานสาวบัดนี้เมื่อแม่ลูกสองคนไปถึงที่อยู่ของท่าน ท่านก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถึงเรื่องที่เซี่ยเจิงจะไปภูเขาเหม่ยชานฝึกวรยุทธ์อีกครา"ไม่ใช่ว่าข้าไม่เห็นดีเห็นงาม เพียงแต่การไปนานถึงเพียงนั้น ปีหนึ่งกลับมาได้ไม่กี่ครั้ง อนาคตยังบอกว่าจะออกไปผจญภัยอีก เด็กหญิงน้อยๆ เช่นนี้ จะไปฝ่าโลกภายนอกได้อย่างไร? ข้าขัดท่านพ่อของเจ้าไม่ไหว เขาเป็นคนไม่เข้าใจโลก พูดอะไรก็ไม่เคยพูดให้เข้าใจได้ ข้าก็ไม่มีทาง""ท่านยาย หลานไม่ใช่เด็กสาวบอบบางหรอกเจ้าค่ะ ท่านลองดูหมัดของหลานเถิด" เซี่ยเจิงชูหมัดขึ้น โบกไปมาอยู่ตรงหน้าสนมฮุ่ยไทเฟย กล่าวอย่างภาคภูมิว่า "หมัดนี้ของหลาน แม้แต่หมูป่ายังต้องสลบเหมือด"สนมฮุ่ยไทเฟยทอดถอนใจ "บุตรีบ้านอื่น มือเอา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1613
สองสามีภรรยาเอ่ยถึงเรื่องราวในอดีต ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกอบอุ่นในใจ โดยเฉพาะซ่งซีซี ที่แต่เดิมรู้สึกว่าการแต่งงานครั้งนั้นเป็นการถูกบังคับ แต่ใครจะคาดคิดว่าจะได้พบกับความสุขเช่นวันนี้ช่างเป็นเรื่องที่ยากจะคาดเดานักทันใดนั้นก็มีคนวิ่งพรวดพราดเข้ามาทางประตู ยังไม่ทันเห็นหน้าชัด ก็โผเข้ากอดเซี่ยหลูโม่แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้นยินดี "ท่านพ่อ ของขวัญพิธีปักปิ่นที่ท่านมอบให้ข้านั้น ข้าชอบมากนัก ขอบคุณท่านพ่อ ข้ารักท่านพ่อที่สุดเลยเจ้าค่ะ"เซี่ยหลูโม่กล่าวว่า "ยังคงซุกซนเช่นเดิมหรือ? โตเป็นสาวแล้ว ต้องสุขุมให้มากหน่อย"แม้ว่าจะเอ่ยเช่นนั้น ทว่าดวงตากลับเปี่ยมด้วยความเอ็นดู มือช่วยจัดปิ่นที่นางสวมในพิธีปักปิ่นให้เรียบร้อย แล้วเอ่ยต่อว่า "เครื่องประดับหัวทับทิมแดงนั่นเจ้าไม่ชอบหรือ? ท่านแม่ของเจ้าตั้งใจเลือกให้นัก""ชอบเจ้าค่ะ ชอบทุกอย่างเลย" เซี่ยเจิงยิ้มจนตาหยี รักทุกสิ่งที่พ่อแม่มอบให้เซี่ยหลูโม่มองรอยยิ้มของบุตรสาวแล้วพลันรู้สึกเคลิ้มใจบุตรสาวยิ่งโต ยิ่งเหมือนซ่งซีซี ในวันแรกที่พบซ่งซีซีที่ภูเขาเหม่ยชาน นางก็ยิ้มเช่นนี้แต่หลังจากนั้น นางก็แทบไม่เคยยิ้มแบบนี้อีก ต่อ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1612
สายหมอกเย็นยะเยือกปกคลุมยอด ดอกเหมยเบ่งบานหลายคราเซี่ยเจิงมีพรสวรรค์ทางวรยุทธ์สูงส่งนัก เรื่องนี้เรียกได้ว่าเก็บข้อดีของเซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีมาไว้ทั้งหมดเหรินหยางอวิ๋นสามารถกล่าวได้อย่างภาคภูมิใจว่า เซี่ยเจิงคือลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์สูงสุดในบรรดาศิษย์ทั้งหลายของภูเขาเหม่ยชานอูโซเว่ยเองก็ไม่อาจปฏิเสธเรื่องนี้ได้ เมื่อนางถูกเซี่ยเจิงถามว่าใครเก่งกว่ากัน ระหว่างนางกับท่านพ่อ อูโซเว่ยได้แต่ตอบอย่างเลี่ยงๆ ว่า "พอๆ กัน ต่างก็มีข้อดี"วรยุทธ์ของเซี่ยเจิงที่ฝึกฝนมาจนถึงวันนี้ หาได้มาจากเพียงหมื่นสำนักเท่านั้นนางได้ร่ำเรียนจากทุกฝ่ายในภูเขาเหม่ยชานเมื่อนางมาถึงภูเขาเหม่ยชาน ยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อย ผิวขาวเนียนราวหยก รอยยิ้มหวานละมุน ผู้ใดเห็นก็ต้องเอ็นดูนางช่างพูด ช่างคุ้นเคยเร็ว อีกทั้งปากหวานนัก หลอกล่อให้บรรดาหัวหน้าสำนักต่างถ่ายทอดวิชาให้หมดเปลือกเดิมทีนางมีนิสัยซุกซน แต่ด้วยการมุ่งมั่นฝึกวรยุทธ์ และฝึกฝนวิชาเนื้อใน จิตใจก็สงบนิ่งขึ้นมากครั้นถึงปีที่สิบห้า นางได้เข้าพิธีเก็บปิ่นพิธีเก็บปิ่นจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ของขวัญย่อมหลั่งไหลมาดังสายน้ำ ส่งเข้ามาไม่ขาดสายซ่งซีซีได้มอบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1611
แสงแดดสาดลงบนกิ่งไม้ ใต้พุ่มใบหนาแน่น เผยให้เห็นขาเล็กๆ คู่หนึ่งแกว่งไปมา ดูแล้วชวนให้รู้สึกสบายใจนักนางมีนามเดิมว่าเซี่ยเจิง ชื่อนี้จารึกอยู่ในหยกพงศ์ต่อมาถูกเปลี่ยนเป็นชื่อเล่นว่าจิ้งเหยียนว่ากันว่าเพราะมารดาของนางรังเกียจที่นางพูดมาก จึงตั้งชื่อนี้เพื่อกดทับให้นางสงบลงเซี่ยเจิงเองเห็นว่าตั้งชื่อนี้ก็เปล่าประโยชน์ อีกทั้งฟังดูไม่น่าฟัง จิ้งเหยียนก็คือการเงียบงัน เช่นนั้นแล้วนางมีปากไว้ทำไม หากไม่ได้พูด เอาแต่กินหรือ?เช่นนั้นไม่ต้องกินจนอ้วนกลมไปหรอกหรือ?“ท่านหญิงของข้า ท่านอยู่ที่นี่เอง หาเสียจนข้าเหนื่อย” เป่าจูเงยหน้าขึ้นจากใต้ต้นไม้ ทั้งโกรธทั้งขบขัน “รีบลงมาเถิด ท่านอ๋องกับพระชายากำลังตามหาท่านอยู่”“ท่านอาเป่าจู พวกเขาเรียกหาข้าด้วยเรื่องอันใดกัน?” เสียงใสๆ ดังลงมาจากบนต้นไม้ แฝงด้วยความสบายใจและอิ่มหนำ“พระชายาจะไปภูเขาเหม่ยชาน บอกว่าจะพาท่านไปด้วย ท่านอยากไปหรือไม่?” เป่าจูเอ่ยเซี่ยเจิงได้ยินดังนั้น ก็รีบลื่นไถลลงจากลำต้นไม้ สองข้างไหล่มีเจ้าสุนัขจิ้งจอกสีขาวสองตัวเกาะอยู่ นางยิ้มดีใจกล่าวว่า “จริงหรือ? เช่นนั้นรีบไปเถิด”สองสุนัขจิ้งจอกนั้น ตัวหนึ่งชื่อเซวียนเช
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1610
เพียงแต่ ข้าก็รู้ดีว่าในใจของซ่งซีซีไม่ได้มีเสด็จน้อง นางเลือกแต่งกับเสด็จน้อง ก็เพียงเพราะไม่อยากเข้าวังถวายงานแม้นไม่ใช่สามีภรรยาที่จิตใจเป็นหนึ่งเดียว เช่นนั้นข้าจึงแต่งตั้งซ่งซีซีเป็นแม่ทัพใหญ่กองทัพซวนเจีย ให้รับผิดชอบดูแลกองทัพซวนเจียแทนในสายตาของผู้อื่น กองทัพซวนเจียยังคงอยู่ในมือของสามีภรรยาคู่นี้ ข้าไม่ได้ตัดอำนาจของเสด็จน้องเพิ่มเติมเมื่อมองในขณะนั้นแล้ว นับเป็นความคิดที่แยบยลอย่างยิ่งแต่ข้ากลับไม่คาดคิดว่าสามีภรรยาจะไม่ใช่คู่ที่ใจไม่ตรงกันเสมอไป เมื่อนานวันเข้าย่อมเกิดความรักใคร่ อีกทั้งผลประโยชน์ก็เป็นหนึ่งเดียวกันข้าไม่รู้เลย เพราะข้ากับฮองเฮาแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ได้ใจตรงกัน ข้าเองก็ไม่เคยไตร่ตรองเรื่องของสามีภรรยาแต่โชคดีที่ แม้ว่าพวกเขาสองสามีภรรยาจะรักใคร่กันภายหลัง แต่ก็ไม่เคยเกิดความทะเยอทะยานที่คิดจะชิงอำนาจเป็นข้าที่ระแวงเกินไปเดิมที ข้าเห็นว่าซ่งซีซีแม้จะมีวรยุทธ์สูงส่ง แต่การบัญชาการกองทัพซวนเจียย่อมลำบาก อีกทั้งมีผู้ไม่ยอมรับนางมากมาย ข้าคิดว่านางอาจถอดใจในสามหรือห้าเดือน เช่นนั้นข้าก็จะหาคนใหม่มาแทนที่แต่ไม่คาดเลยว่า เหล่าทหารหัวแข็งในกองทัพซวนเจี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1609
แต่!แต่คนหนึ่งจะมีจิตใจที่มั่นคงและกล้าหาญได้อย่างไรเล่า?ใครจะคิดว่าในวันนั้นซ่งซีซีไม่ได้รับความไว้วางใจจากข้า แต่กลับขี่ม้าไปยังหนานเจียงเพื่อแจ้งข่าวให้เสด็จน้องทราบนี่เป็นเรื่องใหญ่ที่น่าตกใจและน่าทึ่งจริงๆ!หญิงที่หย่าร้างออกจากบ้าน ไม่มีผู้ติดตามหรือองครักษ์ กล้าบุกเข้าไปในค่ายทหารหนานเจียง ความกล้าหาญและความเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ในราชสำนักนี้ไม่มีใครทำได้หลายคนเสด็จน้องและข้าก็ต่างกัน เขาเชื่อในตัวซ่งซีซี และเตรียมทัพก่อนเวลา เพื่อรับมือกับกองทัพพันธมิตรแคว้นซาและซีจิงสนามรบจะอันตรายแค่ไหน ข้ารู้ดีไม่ต้องเล่ารายละเอียดเมื่อข่าวดีในการยึดหนานเจียงมาถึง น้ำตาไหลนองหน้าข้าหลังจากนั้นเสด็จน้องส่งคำกราบทูลเพื่อยกย่องทหารซ่งซีซีและพรรคพวกของนางแน่นอนว่าเป็นผู้มีคุณูปการใหญ่ ข้าจะให้รางวัลแก่พวกเขาแต่จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางกลับทำให้ข้าผิดหวัง ข้าจึงต้องคิดอย่างลึกซึ้งถึงเหตุผลที่คนจากซีจิงทำลายข้อตกลงในสนามรบหนานเจียงข้าก็ไม่ใช่คนที่เริ่มคิดเรื่องนี้ในเวลานี้ แต่การแบ่งเขตแดนของเส้นแนวกั้นหลิ่งหลิงก็เป็นหนึ่งในผลงานการบริหารของข้า ข้าจึงพอใจในใจคนเรามักจะโลภ แต่ก็ต้องรู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1608
เมื่อครั้งที่ข้าขึ้นครองราชย์ การศึกชิงคืนหนานเจียงก็ดำเนินมาแล้วหลายปี ชายแดนเฉิงหลิงก็ยังไม่สงบ ส่งผลให้ท้องพระคลังร่อยหรอ ราษฎรพลัดถิ่นไร้ที่อยู่อาศัยยามที่ข้าสวมอาภรณ์มังกร ประทับเหนือบัลลังก์มังกร ก็ลั่นวาจาในใจว่า ถึงจะไม่อาจเปรียบได้กับสมเด็จพระบรมราชบุพการีผู้ทรงพระปรีชาสามารถ แต่ข้าก็จะไม่เป็นจักรพรรดิที่โง่เขลาไร้ความสามารถ ข้าจะต้องชิงคืนหนานเจียง ทำให้แคว้นซางรุ่งเรือง ราษฎรมีความสุขต่อมาข้าจึงได้รู้ว่า มนุษย์นั้นมีเพียงในยามโง่เขลาหรือมีสติปัญญาเป็นเลิศเท่านั้น ถึงกล้าตั้งปณิธานยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้หนานเจียงพ่ายแพ้ ตระกูลซ่งทั้งเจ็ดพี่น้องล้วนพลีชีพในสนามรบแรกเริ่ม เสด็จพ่อและข้าก็ยังมีความหวังลมๆ แล้งๆ คิดว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งมีประสบการณ์ในสนามรบมาก อีกทั้งทหารที่เขานำก็กล้าหาญเชี่ยวชาญเสียดายที่เสบียงล่าช้า ทหารต้องสู้รบทั้งที่ท้องว่าง แม้จะทุ่มสุดกำลัง ก็ยังสู้ฝ่ายศัตรูไม่ได้ยิ่งเมื่อเคยยึดหนานเจียงกลับมาได้แล้ว แต่ต้องเสียคืนไป ผู้คนก็ยิ่งเชื่อว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งยังมีหวังจะตีคืนได้ด้วยเหตุผลหลายประการและความลังเลมากมาย ทำให้ข้าไม่อาจส่งกองทัพเป่ยหมิงของเสด็จน้องไปได
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1607
ข้าเคยอ่านบันทึกการชันสูตรศพโดยมือชันสูตรแล้ว คำให้การของเขานั้นตรงกับบันทึกแทบทุกประการรายละเอียดอื่นๆ ของคดีก็เช่นกัน ข้าซักถามทีละข้อ เมื่อมั่นใจว่าตรงกันหมดแล้ว จึงส่งตัวเขาไปยังสำนักเขตจิงจ้าว และให้ท่านกงไต้เหรินส่งคนไปค้นหาอาวุธสังหารข้านึกว่าเมื่อจับคนร้ายได้ คดีนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้น ไม่นับว่าสิ่งที่ข้าอดทนลอบเฝ้าอยู่หลายวันนั้นสูญเปล่าใครจะรู้ว่า พอไปถึงสำนักเขตจิงจ้าว หลิวเซิ่งกลับกลับคำให้การ บอกว่าถูกข้าบีบบังคับจนต้องรับสารภาพ คำสารภาพที่ข้าให้เขาเอ่ยออกมา ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าบังคับให้เขาพูดทีละคำเขาร้องขอความเป็นธรรม ยืนกรานว่าตนเองบริสุทธิ์กลับกัน เขายังกล่าวหาข้าว่าเป็นโจรหญิง ขอให้สำนักเขตจิงจ้าวจับข้าและข่าวร้ายก็มาอีก ระบุจุดที่เขาบอกว่าโยนอาวุธสังหารไป สำนักเขตจิงจ้าวส่งคนหลายสิบลงงมหา กลับไม่พบเสื้อผ้าหรือมีดเลยแม้แต่น้อยสำนักเขตจิงจ้าวสอบสวนอยู่หลายวัน เพราะเขามีบาดแผล จึงไม่ได้ใช้การทรมาน เขายังคงร้องขอความเป็นธรรม ตะโกนเสียงแหบพร่า ว่าตนบริสุทธิ์ไร้ซึ่งหลักฐาน อีกทั้งยังถูกข้อกล่าวหาว่าข้าบีบบังคับคำสารภาพ จึงจำต้องปล่อยตัวเขาไปก็ในตอนนั้นเอง ข้าจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1606
ผู้ใต้บัญชาทำงานรวดเร็วยิ่งนัก ตอนที่เขาลืมตาตื่น เครื่องทรมานก็ถูกขนเข้ามาเรียบร้อยแล้วเตาถ่านถูกตั้งขึ้น คีมเหล็กถูกเผาจนแดง แส้ที่เปื้อนเลือดฟาดกลางอากาศสองสามครั้ง เพี้ยะ เพี้ยะ ดังสะท้านใจหลิวเซิ่งถึงอย่างไรก็เคยฆ่าคนมาก่อน ใจคอจึงหนักแน่นแม้ยามเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ มิแม้แต่กระพริบตา กล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งศาลเถื่อนเช่นนี้ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง พวกเจ้ายังมีขื่อมีแปหรือไม่?”คนบางประเภทก็มักเป็นเช่นนี้ คิดว่ากฎหมายใช้บังคับกับใครก็ได้ ยกเว้นตนเองตนกระทำผิด แต่กลับคิดใช้กฎหมายปกป้องตนกับคนประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้ง การโต้แย้งมีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้เขาพูดจาไร้สาระมากขึ้นข้าหยิบคีมเหล็กที่ถูกเผาจนแดงก่ำหนีบเข้าที่แขนเขาทันที พอกดแน่นลงไป เสื้อก็ละลายจนเป็นรู เสียงเนื้อถูกไหม้ดัง ซี่ๆๆ…เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไม่เป็นไร ที่นี่เป็นห้องใต้ดินลับ ต่อให้ร้องจนเสียงขาดหาย ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินแม้กระดูกจะแข็งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องทรมาน ก็ไร้ซึ่งพลังต่อต้านข้ายังมิทันได้เริ่มถอนเล็บ เขาก็สารภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดทั้งสองครอบครัวสนิทกันจริง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายร
