บทที่ 12

เป่าจู้รู้สึกปวดใจที่คุณหนูของตัวเองถูกรังแกเช่นนี้ คำบางคำที่คุณหนูต้องเห็นถึงกาลเทศะเลยไม่สามรถพูดได้ แต่นางเป็นสาวรับใช้ที่หยาบคาย นางไม่กลัว ดวงตาของนางแดงก่ำ "ข้อน้อยเป็นแค่สาวใช้ผู้ต่ำต้อย ยังรู้อะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ ท่านเป็นถึงแม่ทัพหญิงในราชสำนัก แต่กลับไปคบชู้กับสามีคนอื่นในสนามรบ และตอนนี้กลับอาศัยความสำเร็จมารังแกคุณหนูของข้าโ... "

"เพี๊ยะ!"

การตบอย่างเสียงดังลงบนใบหน้าของเป่าจู

จ้านเป่ยว่างตบเป่าจูอย่างแรงด้วยความโกรธ จากนั้นจ้องมองไปที่ซ่งซีซีด้วยความเย็นชา "นี่ก็คือสาวใช้ที่เจ้าสอนมาหรือ ไม่รู้ที่ต่ำที่สูงเลย"

ซ่งซีซีรีบลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งไปพยุงเป่าจูก่อน เมื่อเห็นแก้มของนางบวมทันที ซึ่งแสดงให้เห็นว่าจ้านเป่ยว่างออกแรงไปมากแค่ไหน

นางหันกลับมาและดวงตาของนางก็เย็นชา จากนั้นนางก็ตบหน้าจ้านเป่ยว่างฉาดหนึ่ง "คนของข้า จะยอมให้เจ้าทุบตีอย่างตามใจเลยเหรอ"

จ้านเป่ยว่างไม่คาดคิดว่านางจะตบเขาเพื่อสาวใช้คนหนึ่ง หน้าของผู้ชายจะโดนผู้หญิงตบแบบง่ายๆ ได้ยังไงกัน โดยเฉพาะต่อหน้ายี่ฝาง

แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะต่อสู้กลับ ดังนั้นเขาจึงได้แต่จ้องเขม็งไปที่ซ่งซีซีอย่างเย็นชา และจากไปพร้อมกับยี่ฝาง

ซ่งซีซีเอามือลูบที่แก้มของนางเบาๆ "เจ็บไหม?"

"ไม่เจ็บเจ้าค่ะ" เป่าจูไม่ร้องไห้แต่กลับยิ้ม "โชคดีที่เราจะออกจากจวนแม่ทัพได้เร็วๆ นี้"

"ฝ่าบาทตรัสว่าพระราชกฤษฎีกาจะมาถึงในอีกไม่กี่วัน แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นวันไหน" ซ่งซีซีไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว

เมื่อจ้านเป่ยว่างเล่าให้นางฟังว่าฝ่าบาทพระราชทานอภิเษกสมรส ที่นางต้องการพบกับยี่ฝาง เพราะนางมีความประทับใจที่ดีต่อยี่ฝาง เพราะยังไงแล้วนางเป็นแม่ทัพหญิงคนแรกในราชวงศ์ และคิดว่านางคงไม่ยอมมีสามีร่วมกับคนอื่นแน่ๆ

แต่พอวันนี้ได้พบนาง และได้ยินคำพูดของนางมาบ้าง ภาพสวยๆ พังหมดเลย

นางผิดหวังกับแม่ทัพยี่ฝางจริงๆ

งานแต่งงานของพวกเขากำหนดไว้ในเดือนตุลาคม และตอนนี้ก็เป็นช่วงกลางเดือนสิงหาคมแล้ว ดังนั้น พวกเขาจะต้องรีบจัดเตรียมอย่างแน่นอน แต่คนที่สามารถออกหน้ามาจัดเตรียมงานแต่งงานนอกจากนางแล้ว ก็มีแต่ฮูหยินผู้เฒ่ารอของบ้านรองเท่านั้น

ดังนั้นนางจึงต้องตัดความคิดของคนในตระกูลจ้านที่ให้นางออกหน้าเพื่อเตรียมเรื่องจัดงานแต่งงาน

ในที่สุดเรื่องการแต่งงานก็ถูกมอบให้ฮูหยินผู้เฒ่ารองมาจัดการ แต่ฮูหยินผู้เฒ่ารองรู้สึกรังเกียจความใจร้ายและความไม่ชอบธรรมของจ้านเป่ยว่างมาก แต่เนื่องจากความสัมพันธ์ในครอบครัว และบวกกับพี่สะใภ้คนโตป่วยจริงๆ นางจึงต้องรับหน้าที่ช่วยจัดเตรียมงานแต่งงานแทน

ก่อนวันมอบสินสอบ ป้ารองรวมตัวคนในครอบครัวเพื่อหาเรือ ฮูหยินผู้เฒ่าต้องให้ซ่งซีซีร่วมด้วย ซ่งซีซีรู้ดีว่าพวกเขามีเจตนาอะไร แต่นางก็อยากรู้ว่าพวกเขาจะไร้ยางอายแค่ไหนเชียว

พ่อของจ้านเป่ยว่าง จ้านจี้และอารองจ้านกัง และน้องๆ ของจ้านเป่ยว่างก็อยู่ด้วย

ตอนที่สู่ขอ สินสอดต่างๆ ที่อีกฝ่ายกำหนดไว้ ได้จัดทำรายการอยู่แล้ว และสิ่งของทั่วไปนั้นป้ารองก็เตรียมไว้หมดแล้ว

ตอนนี้เหลือส่วนสินสอด ป้ารองตัดสินใจไม่ได้ เลยเรียกทุกคนมาหาทางออกกัน

จ้านจี้เคยเห็นรายการของสินสอด แล้วเขาได้พูดในตอนนั้นว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จัดให้เยอะขนาดนั้น เมื่อเขาแต่งงานกับซีซีเมื่อปีที่แล้ว นางซ่งบอกว่าฮูหยินผู้เฒ่าจ้านต้องกินยาตลอดทั้งปีและครอบครัวก็ไม่ได้ร่ำรวยมาก เลยไม่ได้ขออะไรมาก แค่รับเงินไปห้าร้อยตำลึง และเครื่องประดับธรรมดาๆ ถือเป็นของหมั้น

ในทางกลับกัน สินเดิมที่ฝ่ายหญิงเอามานั้น มีทั้งบ้านพัก สวนต่างๆ และร้านขายของด้วย แม้แต่เงินสดก็มีหนึ่งแสนตำลึง และเครื่องเรือน ผ้าทอชั้นดีต่างๆ เยอะจนห้องนอนห้องหนึ่งก็ไม่มากพอที่จะจัดเก็บได้

ตลอดทั้งปีนี้ เพราะความช่วยเหลือจากสินเดิมของซีซี ถึงสามารถจ้างหมอมหัศจรรย์ดันมารักษาตัวที่บ้าน กินยาที่เขาสั่งให้

ไม่เช่นนั้น เกรงว่าที่จ้านเป่ยว่างออกศึกไม่ถึงเดือนก็คงเสียชีวิตไปแล้ว