สยบรักมาเฟีย [03] เตรียมจ่ายค่าตอบแทน

เช้าวันต่อมา

กลิ่นไหม้ฉุนที่ชวนทำให้แสบจมูกปลุกคนตัวเล็กซึ่งกำลังนอนหลับใหลให้ตื่นจากห้วงนิทรา หญิงสาวส่งเสียงเบาๆ ในลำคอ ก่อนที่เปลือกตาสีขาวจะค่อยๆ ปรือขึ้นอย่างยากลำบาก

ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบห้องนอนสี่เหลี่ยมไม่คุ้น ผ้าม่านสีดำที่บดบังวิวภายนอกทำให้เธอไม่สามารถรู้ได้ว่าตอนนี้เป็นกลางวันหรือกลางคืน

สายตาหยุดลงที่เจ้าของใบหน้าคุ้นเคยซึ่งกำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่โซฟาในมุมหนึ่งของห้อง สภาพมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวพันรอบเอว ท่อนบนเปลือยเปล่าทำให้สามารถมองเห็นเรือนร่างที่สมบูรณ์แบบมีกล้ามเนื้อและก้อนซิกแพคที่เรียงตัวกันสวยงามชัดเจน

“คุณมังกร…” เธอเรียกชื่อเขาออกมาเบาๆ ก่อนจะดึงตัวขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง นี่เธอมาอยู่ที่นี่กับเขาได้ยังไง จำได้ว่าเจอเขาล่าสุดไม่ใช่ห้องนี้นิ แล้วทำไม…

“เมื่อคืนเธอหมดสติเพราะผลข้างเคียงของยาที่ฉันใช้ช่วยเธอจากยาปลุกเซ็กซ์” เขาขยับริมฝีปากพูด เหมือนตอนนี้ซอจินเริ่มคิดไม่ตกว่าที่ตัวเองมาอยู่ที่นี่เพราะโดนเขาพามาทำมิดีมิร้าย

หึ…ก็อยากทำแบบนั้นอยู่เหมือนกัน แต่เมื่อคืนถือว่าเธอโชคดี ถ้าคนสนิทของเขาไม่เข้ามาขัดก่อน ป่านนี้ซอจินคงเสร็จเขาไปนานแล้ว

“แล้วทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้คะ”

“แล้วจะให้ฉันพาเธอไปที่ไหน? ที่พักเธอฉันก็ไม่รู้จัก”

“ละ…แล้วคุณได้ทำอะไรฉันรึเปล่า?”

“หึ คิดว่าฉันจะมีอารมณ์กับคนที่นอนนิ่งเป็นผักอย่างนั้นเหรอ” เขาแค่นยิ้มแล้วตอบกลับซอจินไปอย่างตรงๆ ถึงเขาจะหวังเรื่องแบบนั้นในตัวซอจิน แต่ใช่ว่าเขาจะมีอารมณ์ร่วมกับคนที่นอนนิ่งเป็นผัก

“….” เธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่รู้ว่ามังกรไม่ได้ล่วงเกินตัวเองตอนหมดสติ แต่ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าเธอจะไว้ใจเขา ต่อให้เขาไม่ได้ทำเรื่องแบบนั้น เธอก็ยังไม่ไว้ใจเขาอยู่ดี

คนแบบมังกร ไว้ใจได้ที่ไหน…

เธอเลิกคิ้วขึ้นสูงเมื่อสายตาปะทะเข้ากับแขนเสื้อสีขาว นั่นทำให้เธอก้มมองเสื้อผ้าที่ตัวเองกำลังสวมใส่อยู่ตอนนี้แล้วพบว่ามันไม่ใช่ชุดที่เธอสวมใส่ในตอนแรก แต่เป็นเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งสีขาว

“แล้วเสื้อผ้าของฉันล่ะคะอยู่ที่ไหน ละ…แล้วเสื้อเชิ้ตตัวนี้เป็นของใคร”

“เสื้อของเธอฉันเอาทิ้งไปแล้วเพราะมันขาด ที่เธอใส่อยู่มันเสื้อของฉัน” เขาตอบซอจินกลับแล้วพ่นควันบุหรี่ออกมา สายตาจ้องมองคนบนเตียงแล้วลอบยิ้มมุมปาก เขาไม่เคยให้คนอื่นมาร่วมใช้ของส่วนตัวด้วย แต่สำหรับซอจินเขาจะละเว้นเอาไว้

“คุณเปลี่ยนชุดให้…”

“ฉันให้ลูกน้องผู้หญิงมาเปลี่ยนให้”

“จริงเหรอคะ?” เธอถามกลับอย่างไม่ค่อยเชื่อใจคำพูดเขาเท่าไร คนอย่างเขาทำตัวสุภาพบุรุษเป็นด้วยอย่างนั้นเหรอ?

“ฉันดูไม่น่าเชื่อถือมากขนาดนั้นเลยรึยังไง”

มังกรขยี้บุหรี่ลงพลางเอ่ยพูดกับซอจิน ก่อนจะดึงตัวเองขึ้นจากโซฟาแล้วเดินตรงไปหาหญิงสาวที่นั่งมองด้วยท่าทางหวาดหวั่น

เธอไม่สามารถเดาแววตาคมเข้มคู่นั้นของมังกรได้เลย บางครั้งมันก็ว่างเปล่า และบางครั้งก็ดูน่ากลัวจน…ไม่กล้าสบตาด้วย

“คะ…คุณจะทำอะไร” เธอถามเสียงสั่นเมื่อมังกรคลานขึ้นมาบนเตียงนอนจนร่างกายเขาคร่อมร่างของเธอในที่สุด การกระทำแสนอุกอาจทำให้หัวใจเธอพลอยเต้นแรง

“ก่อนหน้านั้นลูกน้องที่เป็นผู้หญิงของฉันเปลี่ยนชุดให้เธอ ฉันเลยคิดว่า…ฉันควรจะเป็นคนที่ถอดชุดนี้ออกให้เธอรึเปล่า”

“ยะ…หยุดเดี๋ยวนี้นะคะคุณมังกะ…อ๊ะ!” เธอจับมือเขาที่กำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดบนสุดออก แต่ทว่ากลับถูกเขาจับมือทั้งสองข้างไปไขว้กันไว้ข้างหลังแล้วหยิบเชือกที่วางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงมาผูกรัดข้อมือไว้แน่นจนเธอรู้สึกเจ็บแปลบ

เขาเป็นผู้ชายซะเปล่า แต่ไม่มีความอ่อนโยนอะไรต่อผู้หญิงเลย

“คุณคิดจะทำอะไร”

“ปราบพยศเลขา” เขาเปิดลิ้นชักโต๊ะข้างหัวเตียงเพื่อหยิบเนกไทออกมา จากนั้นดึงสายตากลับไปมองใบหน้าของซอจิน “อยากตื่นเต้นมากกว่านี้ไหม”

“ยะ…อย่าทำอะไรบ้าๆ นะคุณมังกร”

“หึ ฉันบ้าได้กว่านี้อีกเธอไม่รู้เหรอ”

มังกรใช้เนกไทพันธนาการดวงตาทั้งสองข้างของเลขาสาวเอาไว้ หญิงสาวเริ่มรู้สึกตื่นเต้นเพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรกับตัวเอง ครั้นจะหนีก็ไม่สามารถทำได้เพราะถูกมังกรคร่อมร่างเอาไว้

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคะคุณมังกร”

ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย มาเฟียหนุ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งออกทีละเม็ดจนเริ่มมองเห็นเนินอกขาวเนียนอวบอึ๋มซึ่งถูกดันขึ้นมาโดยบราเซียร์สีดำ กระดุมถูกปลดลงมาถึงหน้าท้องแบนราบมังกรก็หยุดการกระทำนั้นทันที

“แก้มัดฉันเดี๋ยวนี้นะคะ”

“เป็นใครเหรอถึงกล้ามาออกคำสั่งกับฉัน”

เฮือก! ซอจินสะดุ้งตัวขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นที่เป่ารดลงบนเนินอกของตัวเอง มือเล็กที่ถูกพันธนาการไว้ด้วยเชือกกำเข้าหากันแน่นเพื่อระบายความรู้สึกต่างๆ ซึ่งกำลังตรงเข้ามาเล่นงาน

“หยุดนะคุณมังกร!”

“อยากรู้เหมือนกันว่าเวลาอยู่บนเตียง ระหว่างปากเก่งและครางเก่ง เลขาของฉันจะเก่งอันไหนมากกว่ากัน” เขาแสยะยิ้ม ก่อนจะดันบราเซียร์ขึ้นไปกองบนเนินอกอวบอึ๋มทำให้ยอดปทุมถันสีระเรื่อสะท้อนเข้ามาในนัยต์ตาดำขลับ

มังกรลอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคออย่างยากลำบาก เพียงแค่ได้มองยอดอกสีระเรื่อตรงหน้า ราวกับสิ่งนั้นกำลังเชื้อเชิญให้เขาใช้ริมฝีปากหยักลงไปสัมผัส

“อึก!” ความรู้สึกแปลกใหม่วิ่งปราดเข้ามาเล่นงาน เธอสะดุ้งตัวขึ้นด้วยความตกใจ คาดไม่ถึงว่ามังกรจะกล้าทำอุกอาจกับตนแบบนั้น

“อืมม~”

“คะ…คุณมังกร ยะ…หยุดเดี๋ยวนี้นะคะ!”

มังกรไม่ฟังในสิ่งที่ซอจินกำลังออกคำสั่ง เขายังคงใช้ริมฝีปากดูดเลียยอดอกสีระเรื่อของเธออย่างเมามันจนเริ่มเปียกแฉะไปด้วยน้ำลาย

หญิงสาวพยายามดิ้นไปมาเพื่อให้อีกฝ่ายหยุด แต่ทว่านอกจากเขาจะไม่ยอมหยุดแล้วยังออกแรงดูดยอดอกของเธอแรงขึ้นจนรู้สึกเจ็บ มังกรเคลื่อนริมฝีปากไปยังซอกคอระหง ขบเม้มผิวเนื้อสีขาวจนเกิดเป็นรอยสีช้ำหลายจุด

กลิ่นหอมเย้ายวนจากกายซอจินไม่ต่างจากดอกไม้งามที่กำลังดึงดูดผีเสื้ออย่างมังกรให้เข้าไปหา

ครืด ครืด~

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้มังกรเริ่มหัวเสีย กระนั้นก็ยังไม่หยุดโลมเล้าหญิงสาว

ครืด ครืด~

“จิ๊! แม่งอะไรนักหนาวะ!” เขาสุดทน อารมณ์ความต้องการที่เคยมีหดหายเพราะเสียงรบกวนจากโทรศัพท์ เขาผละตัวออกจากซอจินไปหยิบโทรศัพท์มารับสายเจ้าของเบอร์

(จับตัวคนระเบิดรถบรรทุกข์สินค้าของเราได้แล้วครับ)

“มันเป็นใคร”

(สายของพวกเหมันต์ครับ)

“ตอนนี้มันอยู่ที่ไหน”

(ห้องดำครับ)

“อืม” เขากดตัดสายจากกวิน ก่อนจะพลันสายตาไปมองซอจินด้วยความหัวเสีย ถือว่าวันนี้เธอโชคดีไปนะ

มังกรเดินไปแก้มัดให้ซอจิน เมื่ออีกฝ่ายเป็นอิสระ เธอรีบดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายตัวเองเอาไว้

“หึ คราวหน้าเตรียมค่าตอบแทนที่ต้องจ่ายคืนให้ฉันด้วยล่ะ”

“….”

“แล้วอย่าคิดว่าจะโชคดีเหมือนคราวนี้เพราะฉัน…ต้องได้ค่าตอบแทนที่ช่วยเธอคืน”

มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้มใส่ซอจินก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้หญิงสาวนั่งนิ่งอึ้งอยู่คนเดียวลำพัง

ค่าตอบแทนที่มังกรหมายถึงก็คือ…เซ็กซ์