All Chapters of สยบรักมาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 10

“เราเลิกกันเถอะ” “หึ…ขอเลิกกับฉัน แสดงว่าเจอเป้าหมายใหม่ที่รวยกว่าฉันแล้วสิใช่ไหม?” ชายหนุ่มหน้าตาดีแสยะยิ้มใส่คนตรงหน้าด้วยท่าทางเย้ยหยัน ก่อนจะยกน้ำสีอำพันในแก้วขึ้นมาดื่ม ภายนอกอาจดูใจเย็น หากแต่ภายในใจของเขาอัดแน่นไปด้วยความเสียใจและโกรธแค้นที่โดนบอกเลิก ซอจิน กำมือทั้งสองข้างที่วางบนหน้าตักตัวเองแน่นเมื่อถูกแฟนหนุ่มที่กำลังกลายเป็นแฟนเก่าพูดจาดูถูกตัวเองแบบนั้น ถึงอย่างนั้นก็เลือกปั้นสีหน้านิ่งๆ ใส่ คณิน “เหตุผลที่ฉันบอกเลิกนาย นายเองก็น่ารู้อยู่แก่ใจนะว่าทำไม” “เธอจะซีเรียสทำไม ในเมื่อเธอเองก็เที่ยวไปนอนกับผู้ชายคนอื่นไม่เลือกเหมือนกัน…” ซ่า! เธอคว้าแก้วน้ำสีอำพันตรงหน้าที่ตนดื่มไปได้ไม่กี่อึกสาดใส่หน้าคณินอย่างเหลืออด ใบหน้าเธอแสดงออกชัดว่าไม่พอใจกับสิ่งที่เขากล่าวหาตัวเองลอยๆ โดยไม่รู้ความจริงอะไร “ถ้าพูดอะไรดีๆ ไม่ได้ ก็อย่าพูดเลยดีกว่า” “หึ…ถ้าไม่ชอบที่ฉันไปนอนกับคนอื่น เธอก็ควรเกลียดตัวเองด้วยเหมือนกันนะ เพราะเธอเองมันก็ไม่ได้เลวอะไรไปต่างจากฉันหรอก” คณินไม่ได้สะท้านที่โดนซอจินสาดเครื่องดื่มแอลกอฮอลใส่หน้า เขานั่งแค่นยิ้มพร้อมช้อนสายตามองคนที่กำลังกลายเป็นอดีตแฟนสาว

“กว่าจะเสด็จมาได้ นึกว่าต้องจุดธูปอันเชิญมาซะแล้ว” อังเดรพูดเหน็บแนมเมื่อเห็นมังกรเพิ่งมาถึง แต่ก็เป็นปกติของอีกฝ่ายที่ชอบมาเลทประจำ พวกเขาชินแล้วกับนิสัยแบบนี้ของมังกร สาเหตุที่มาช้าคงหนีไม่พ้นเรื่องกิจกรรมบนเตียงกับสาวๆ อย่างแน่นอน มังกรไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ยกบุหรี่ที่ใช้สองนิ้วคีบไว้ขึ้นมาดูดแล้วพ่นควันสีเทาออกมาทางปากสลับกับจมูก คำพูดเหน็บแนมจากเพื่อนสนิทไม่ได้ทำให้เขารู้สึกสะทกสะท้านเพราะชินแล้ว “คราวนี้นางแบบจากสังกัดไหนอีกล่ะ” “กูไม่ได้เอากับนางแบบคนไหนก่อนมาหาพวกมึง” เขาตอบออกไปตามความจริง เพราะวันนี้ไม่ได้คั่วกับใครแต่ก็เกือบได้คั่วกับแม่เลขาสาวตัวดีถ้าหากกวินไม่เข้ามาขัดเสียก่อน “แบบนี้มันผิดปกตินะ” แม็กซ์เวลล์เอ่ยแซวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ขณะที่มุมปากหยักปรากฏรอยยิ้มเล็กๆ ร้ายกาจ “เลิกจับผิดกูได้แล้ว ถึงจะชอบเซ็กซ์แต่ใช่ว่าต้องทำมันทุกวันนิ” เขาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ แม็กซ์เวลล์ เบื้องหน้าคือกระจกใสที่สามารถมองเห็นลานกว้างที่มีชายชุดดำยืนอยู่ได้อย่างชัดเจน วันนี้มีนัดทดลองสินค้าตัวใหม่ โดยหนูทดลองในวันนี้คือหนอนบ่อนไส้ที่ถูกจับได้ว่าทรยศ ยาตัวนี้คือยากล่อมประสาทชนิดใหม่ที่

ปัง! “อ๊ากกก!!!” เสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดดังลั่นห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ ชายฉกรรจ์ที่ถูกจับขึงเอาไว้ตะเบ็งร้องสุดเสียงเมื่อกระสุนปืนจากกระบอกปืนในมือมังกรพุ่งเข้าใส่ขา มังกรแสยะยิ้มออกมาอย่างน่ากลัวเมื่อเห็นคนของศัตรูโดนทรมานอย่างเจ็บปวด แววตาคมเข้มไร้ซึ่งความรู้สึก มีเพียงความเย็นชาที่แสดงออกมาเท่านั้น ใครที่ทำงานให้กับศัตรูแล้วทำทีเข้ามาเป็นพวกเดียวกับเขา เขาเล่นถึงตาย! “ปะ…ปล่อยผมไปเถอะนะครับคุณมังกร ผะ…ผมผิดไปแล้วจริงๆ” “มึงผิดตั้งแต่เข้ามาสืบเรื่องกูไปรายงานไอ้เหมันต์แล้ว” เขาพูดแล้วยกแก้วน้ำสีเหลืองอำพันขึ้นมาดื่ม คนที่เป็นสายให้ศัตรู ไม่มีใครได้เดินออกจากห้องนี้โดยมีลมหายใจ ในเมื่อพวกมันกล้าเข้ามาเป็นหนอนบ่อนไส้…เขาก็กล้ากำจัดพวกมันเช่นกัน “ปล่อยผมไปเถอะนะครับคุณมังกร ผมยังมีครอบครัวที่ต้องดูแล ยะ…อย่าฆ่าผมเลยนะครับ” ชายฉกรรจ์สภาพสะบักสะบอมพยายามร้องขอชีวิตจากมังกร มาเฟียหนุ่มเหยียดยิ้มมุมปาก ก่อนจะเบือนใบหน้าไปมองชายคนนั้นด้วยท่าทางเย็นชา คนเรามักเห็นค่าชีวิตก็ต่อเมื่อตอนที่กำลังถูกมัจจุราชพรากลมหายใจไปแบบไม่มีวันได้คืนกลับมา “มึงไม่ใช่คนแรกที่ร้องขอชีวิตจากกู แล้ว

ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ!! เสียงเนื้อกระทบกันยังคงดังทั่วห้องนอนท่ามกลางเสียงครางกระเส่าของทั้งสองคน เวลาผ่านมาแล้วหลายชั่วโมงแต่ทว่าบทรักที่แสนป่าเถื่อนจากมังกรยังคงดำเนินอยู่ “พะ…พอได้แล้วอึก…” เธอนอนรองรับแรงกระแทกจากมังกรอย่างรุนแรงมาเนิ่นนานจนร่างกายเริ่มไม่ไหว แปลกใจเหมือนกันว่าทำไมผู้หญิงถึงชอบขึ้นเตียงกับเขาทั้งที่เขารุนแรงและป่าเถื่อนขนาดนี้ มังกรละสายตาจากจุดเชื่อมมองไปที่ใบหน้าสวยหวานบิดเบี้ยว เขากระตุกยิ้มเล็กๆ บนมุมปาก ก่อนจะดึงเธอขึ้นมานั่งบนตักแล้วฉกฉวยริมฝีปากสีระเรื่อมาจูบในขณะที่ส่วนล่างยังคงเคลื่อนไหวอยู่ “อืมม~” เขาครางเบาๆ ในลำคอ มือหนาข้างหนึ่งเลื่อนขึ้นมาบีบเคล้นหน้าอกขนาดใหญ่พลางสอดแทรกลิ้นสากเข้าไปในโพรงปากซอจินแล้วเกี่ยวกระหวัดไปมา ไม่วายจะดูดดุนลิ้นเล็กเบาๆ ความรู้สึกต่างๆ ที่ถูกมังกรมอบให้อย่างไม่เต็มใจ ทำให้เธอเผลอจิกไหล่กว้างอีกครั้งทั้งที่ก่อนหน้านั้นเขาเพิ่งบอกว่าไม่ชอบให้ใครทำรอยไว้บนร่างกาย “เธอจิกฉันอีกแล้วนะ” เขาถอนจูบออกแล้วขยับเรียวปากหยักพูดกับซอจินอย่างไม่พอใจนัก “ทะ…ทีคุณยังทำรอยไว้บนตัวฉันเลยอ๊ะ!” ถ้อยคำที่ยอกย้อนกลับทำให้มังกรผลักซอจินนอนราบ

“เป็นเด็กดีและเชื่อฟัง เธอจะได้ไม่ต้องเจ็บตัว” “คุณจะปล่อยฉันไปทำงานได้รึยังคะ” เธอเบือนสายตาไปจากใบหน้าหล่อเหลาของมังกรแล้วเอ่ยถามหลังจากเขาพูดประโยคนั้นจบ ยอมรับว่าคำพูดเหล่านั้นเผลอทำให้เธออดกลัวเขาขึ้นมาไม่ได้ “คืนนี้มาหาฉันที่คาสิโน” เขาไม่ตอบคำถามนั้นของซอจินแต่กลับออกคำสั่งบอกให้เธอมาหาตัวเองที่คาสิโน “คืนนี้ฉันมีนัดกับเพื่อนแล้ว” “ยกเลิกไป” “ฉันคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะคะ ถ้าคุณรอได้ ไม่เกินเที่ยงคืนฉันจะไปหา” “ฉันให้เธอไม่เกินห้าทุ่ม” “แต่ว่า…” “ถ้าไม่อยากให้คนรอบข้างเธอพลอยโดนร่างแหไปด้วยก็ทำตามที่ฉันบอก” เธอเริ่มเกิดอาการไม่พอใจขึ้นมาในความเผด็จการของมังกร เขารู้ว่าพอเธอเริ่มจนมุมสุดท้ายก็ต้องยอมทำตามที่เขาบอก ซึ่งนั่นมันก็เรื่องจริง เพราะเธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจาก…ยอม “คุณมันเผด็จการและบ้าอำนาจ” “อะไรที่ฉันต้องการแล้วไม่ได้…มันไม่ใช่ฉัน” “อื้อ! คะ…คุณจะทำอะไร” เธอใช้สองมือดันไหล่กว้างของมังกรออกเมื่อเขาเริ่มโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ทว่ากลับถูกเขารวบมือทั้งสองขึ้นไปไว้ข้างบนศีรษะด้วยมือข้างเดียว ก่อนจะใช้มืออีกข้างปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เธอสวมใส่อยู่ออกทีละเม็ด