Chapter 4

พวกเขากำลังพูดถึงสิ่งที่เราเรียกว่าความเชื่อมโยงระหว่างพวกเขาผ่านความคิดเท่านั้น มีอุปกรณ์ในหัวที่ทำให้พวกเขาตอบสนองต่อเสียงของฝูงตัวเอง

กษัตริย์มาร์คุสยังคงนอนอยู่บนเตียงในขณะที่อาเรียน่าอยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอรับใช้เขาทุกคืนเป็นเวลาหนึ่งเดือนหลังจากถูกกล่าวหาว่าฆ่าอามายาเพราะความหึงหวง

"ป้องกันและปกป้องประตูอาร์กัส! ฉันไว้ใจคุณนะ”เขาสั่งให้หัวหน้ากองทัพของเขาใช้ชีวิตอย่างปลอดภัย

พระราชาทรงพระพลานามัยไม่ดีเพราะทรงประชวร อาเรียนาอยู่กับเขาเสมอ แต่ทุกคนในวังไม่รู้ว่าเขาป่วย

เขาบอกให้เธอเก็บความลับของเขาไว้ เพราะคนของในอาณาจักรของเขาจะรู้ ทุกคนจะรู้สึกกลัวและสูญเสียความเชื่อมั่นในตัวเขา

“ราชาของข้า พวกมันกำลังโจมตีพวกเรา! เราควรทำอย่างไร?” อาเรียน่าถามเขา ทุกคนที่อยู่นอกวังอยู่ในความโกลาหลและบางคนก็ตายไปแล้ว ทุกคนในวังต่างวิ่งหนีเอาชีวิตรอด บางคนเพิ่งฆ่าตัวตายและบางคนเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์หมาป่าและวิ่งหนีไปให้เร็วที่สุด

เมื่ออาเรียนาเห็นกษัตริย์กำลังไอและมีเลือดหยดลงบนพื้น เธอจึงช่วยเขาให้นอนลงบนเตียง “พักผ่อนเถอะ ราชาของข้า ข้าจะไม่มีวันทิ้งท่าน!” เธอบอกเขา

กษัตริย์มาร์คัสหยิบขวดเล็กๆ ที่มีของเหลวสีเข้มอยู่ข้างใน เขามอบมันให้กับเธอและเขาบอกเธอว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเขาและเธอไม่มีที่ไป เธอต้องดื่มของเหลวนั้นและเมื่อเธอตื่นขึ้นเธอก็จะรู้สึกดีขึ้น

ก่อนพระราชาสิ้นพระชนม์ ทรงสารภาพกับอาเรียน่าว่าเป็นตัวเองผู้ฆ่าอามายาเธอรู้สึกเสียใจและต้องการสาปแช่งกษัตริย์ แต่เขาดูป่วย เธอยกโทษให้เขาแล้วเพราะความรู้สึกเสียใจด้วยใจจริง

อาเรียน่าทิ้งเขาไว้และวิ่งออกจากห้อง มองหาวิธีที่จะหลบหนีจากผู้โจมตีฮิตไทต์ เธอเห็นทั้งเมืองถูกปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิงด้วยตาของเธอเอง เมื่อหนึ่งในพวกโจรเห็นเธอ เธอรีบวิ่งหนีจากมนุษย์หมาป่าป่าเถื่อน เธอสับสนและประหลาดใจที่เห็นหมาป่าอยู่ในสถานที่นี้ จนกระทั่งเธอเห็นชาร์ลี พ่อบ้านของกษัตริย์ที่แปลงร่างเป็นมนุษย์หมาป่า เธอซ่อนตัวอยู่หลังหนึ่งในเสาหลักของอาณาจักร

เธอเห็นเขาจากมนุษย์เป็นสัตว์เดรัจฉาน “นี่มันสถานที่แบบไหนกัน ฉันกำลังดูใครอยู่” อาเรียน่าถามตัวเองแต่เป็นคำถามที่ตอบยาก

เธอตัดสินใจแอบหลังราชอาณาจักร เธอวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อความอยู่รอดเธอเอง

ทั่วทั้งราชอาณาจักรถูกไฟไหม้และผู้คนส่วนใหญ่ที่นั่นถูกฆ่าและเผา

คืนนั้นเธอหนีไป และนั่นเป็นคืนสุดท้ายที่เธอหายตัวไปในความมืด ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าอาเรียนาไปที่ไหนและใครช่วยและพาเธอไป

จะเจอเธออีกไหม

จะเป็นอย่างไรถ้าเธอเป็นหมาป่าตัวเมียลึกลับ เหล่าโร้กกำลังมองหาเธอโดยที่เธอไม่รู้ตัว

มีเพียงพ่อแม่ของเธอเท่านั้นที่รู้ แต่ถ้าพวกเขาตายไปแล้วล่ะ?

มุมมองของอาเรียน่า

ราชอาณาจักรอยู่ในความโกลาหล เสียงกรีดร้อง ร้องไห้ และเสียงหอนของทุกคนดังก้องไปทั่วอาณาจักรอาร์คาเดีย

มีเพียงตัวฉันเท่านั้นที่ทิ้งข้าวของไว้ข้างหลัง ฉันวิ่งให้เร็วที่สุด กลัวที่จะมองย้อนกลับไปที่วังที่รกร้าง ฉันรวบรวมกำลังและความกล้าหาญทั้งหมดของฉันที่มีอยู่ เตรียมพร้อมที่จะหลงทางในถิ่นทุรกันดาร

ฉันได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้บุกรุก ฉันรีบซ่อนหลังลำต้นขนาดใหญ่ของต้นไม้ที่อยู่ใกล้ฉัน ฉันมองด้วยตาอีกข้างเพื่อดูว่าใครกำลังใกล้เข้ามา ฉันเอามือปิดปาก พยายามหายใจให้ช้าลง มันมาถึงตำแหน่งของฉันแล้ว ฉันเห็นพุ่มใบไม้เคลื่อนตัวไปพร้อมกับเขา จนกระทั่งเห็นเขาด้วยตาเปล่า

ฉันรีบหันไปข้างหลังลำต้นและจับปากตัวเอง

“ นั่นใครน่ะ” ฉันตะกุกตะกัก

ฉันกลั้นหายใจเพื่ออยู่นิ่งๆ ฉันรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว หน้าอกของฉันหนักเหมือนมีอะไรติดอยู่ในนั้น ฉันพยายามสงบสติอารมณ์โดยหายใจเข้าลึกๆ แต่หัวใจไม่เต้นรัว

ฉันเห็นมันเป็นหมาป่าสีดำตัวใหญ่ ฉันเห็นดวงตาสีแดงและเขี้ยวอันแหลมคมของเขาพร้อมที่จะกินทุกคนที่มาทางเขา

“พระเจ้า ฉันควรทำอย่างไร” ฉันพูดออกมาเบาๆ ซึ่งมีเพียงฉันที่ได้ยิน

ฉันมองดูตำแหน่งของเขาสั้นๆ แต่เขาไม่อยู่ที่นั่น ฉันรู้สึกโล่งใจเมื่อพบว่าสิ่งที่น่าเกลียดอยู่นอกสายตาของฉันแล้ว

ฉันปลอดภัย ฉันพูดกับตัวเอง ฉันค่อยๆ ลากเท้าที่สั่นเทาออกจากพื้นโคลนเพื่อหาที่กำบัง แต่ตาของฉันเบิกกว้างอีกครั้งเมื่อหมาป่าสีดำขนดกกระโดดเข้ามาหาฉันและกำลังจะกินฉันจากนั้นมีลูกศรพุ่งเข้าใส่หัวเขา

ฉันเป็นลมเมื่อเห็นหมาป่าสีดำล้มลงบนพื้น ศีรษะของเขาเต็มไปด้วยเลือด

ฉันเห็นจุดสีดำทุกหนทุกแห่งและความมืดมิดครอบงำฉัน

-----

อาเรียน่าไม่รู้ว่าคนที่ช่วยชีวิตเธอจากอันตรายคือชาร์ลีพ่อบ้านของพระราชามาร์คุสเขาพาเธอออกจากอาณาจักร เขาบาดเจ็บเล็กน้อยและอาเจียนเป็นเลือดหลังจากวางอาเรียน่าลงบนพื้น

“ฉันขอโทษ! ฉันไม่สามารถช่วยคุณได้จนถึงตอนนั้นอาเรียน่า” ชาร์ลีพูดหลังจากหายใจเฮือกสุดท้าย

สองเดือนต่อมา

อาเรียน่า เฟอร์เรอร์ เดินคนเดียวในถิ่นทุรกันดารจนกระทั่งเธอพบแม่น้ำนอกป่า เกือบสองเดือนแล้วที่เธอพบว่าตัวเองอยู่ข้างซากศพของชาร์ลีที่เน่าเปื่อยเป็นหนอน

เธอไม่มีที่ไป

เธอกำลังคิดที่จะกลับบ้าน แต่เธอกลัวว่าพวกเขาจะไล่เธอออกอีกครั้งเพราะได้ข่าวว่าเธอได้ลอบสังหารนางอามายาซึ่งเป็นพระสนมของพระราชา

ริมฝีปากของเธอแห้งและลำคอของเธอต้องการดื่มน้ำจืดมาก เธอรอดจากความหิวโหยด้วยการกินสัตว์เล็กๆ เช่น กบ หนอน นกตัวเล็กๆ และแม้แต่หญ้า เธอสูดอากาศบริสุทธิ์ให้เต็มปอดก่อนจะแตะน้ำบนฝ่ามือเมื่อเธอเห็นเงาสะท้อนของผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเธอถือขวาน เธอคิดว่าเขาเป็นคนอันตราย เธอจึงรีบอาบน้ำรีบวิ่งหนีไป

“เฮ้ มันไม่ยุติธรรม!” ผู้ชายเรียกเธอให้กลับมา

เธอไม่เหลียวหลังแม้แต่ได้ยินเขาเรียกเธอ เธอยังคงวิ่งต่อไปเมื่อรู้สึกว่าชายที่ไล่ตามเธอเกือบจะอยู่ข้างหลังเธอ

“อย่าฆ่าฉัน ได้โปรดอย่าไล่ฉัน ฉันจะไม่ทำอันตรายใดๆ!” เธอตะโกนขอความเมตตาจากเขา

เธอกำลังจะหันหลังกลับเมื่อก้อนหินก้อนใหญ่กระทบนิ้วเท้า เธอสะดุดบนพื้นที่เป็นโคลน ใบหน้าของเธอซีดขาว ชายคนหนึ่งที่ไล่ตามเธอทันได้เข้ามาช่วยเธอ

“คุณไม่เป็นไร คุณวิ่งหนีผมทำไม” เขาถามเธอและดูกังวลกับใบหน้าที่ช้ำของเธอ

อาเรียน่ายืนขึ้นด้วยความช่วยเหลือของเขา เธอยังคงเจ็บปวด

“ ใช่ ฉันไม่เป็นไร ฉันคิดว่าคุณจะฆ่าฉัน ฉันเห็นคุณถือขวาน!” เธออธิบาย

อาเร็มหัวเราะออกมาเสียงดัง เมื่อเธอพูดถึงขวาน ฟันขาวและผิวสีแทนของเขาสะท้อนแสงแดดของดวงอาทิตย์

“จริงเหรอ ฉันเป็นเหมือนนักฆ่าสำหรับเธอหรือเปล่า ยังไงก็ตาม ฉันชื่ออาเร็ม และเธอคือ--” เขาพูดและเอื้อมมือไปจับ

ตอนนี้ อาเรียน่ารู้สึกสบายใจที่จะพูดคุยกับเขามากขึ้น

“ฉันอารีอาน่า” เธอเพียงพูดและยอมรับมือของเขา

ถ้าอาเร็มเป็นนักแสดง เขาจะคล้ายกับเทย์เลอร์ ลูเธอร์ในหนังเรื่องTwilight Saga อาเร็มมีลักษณะใบหน้าทดูดี ขโดยเฉพาะคิ้วหนาที่เหมาะกับดวงตาแคบๆ ของเขา เขามีกล้ามท้องสี่แพ็คและเขาเป็นต้นแบบของคำว่า Tall dark and Handsome อย่างแท้จริง

“แล้วคุณเป็นใคร คุณมาจากไหน” เขาถามเธอในขณะที่ดูแลเธออยู่ในป่า

อาเรียน่าต้องการปิดบังประสบการณ์จต่างๆ ของเธอที่มาจากอาณาจักรอาร์เคเดียโดยเฉพาะการได้เห็นหมาป่าดำเหล่านั้น เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นสัตว์ร้ายแบบนี้ เธอต้องการปิดบังเช่นกันว่าเธอถูกจับกุมในข้อหาฆ่าอามายา โดยที่เธอไม่ใช่ผู้กระทำความผิดที่แท้จริง

กษัตริย์มาร์คุสเองได้ฆ่าอามายาในคืนนั้นและก่อนจะสิ้นพระชนม์ พระองค์ทรงสารภาพบาปกับเธอแต่ก็สายเกินไปที่จะให้อภัยเพราะพวกเขาถูกห้อมล้อมไปด้วยผู้บุกรุกแล้ว พระองค์จึงประทานบางอย่างแก่เธอ ขวดเล็กที่มีของเหลวสีเขียวอยู่ข้างใน พระราชาทรงรับสั่งกับนางว่าถ้าชีวิตนางตกอยู่ในอันตราย นางต้องดื่มมันเพื่อจะได้รู้คำตอบ

“ฉันหลงทางและไม่รู้ทางกลับบ้าน” เธอพูดติดอ่าง