10

เวลาล่วงเลยไปถึงตอนค่ำ เราสองคนออกมานั่งดินเนอร์กันที่ร้านอาหารไม่ไกลมากเท่าไร แล้วเดี๋ยวจะกลับไปค้างที่บาร์ในคืนนี้เพื่อความปลอดภัย พี่บลูมให้รางวัลเธอจนแทบไม่มีแรงจะเดินด้วยซ้ำ เขาทำไม่หยุดอย่างที่พูดจริงๆ ส่วนเธอไม่เคยจะขัดเรื่องนี้ได้เลยสักครั้ง แค่เป็นเขาคนเดียวเท่านั้นที่ปลุกความต้องการครอบครองเป็นเจ้าของขึ้นมา พอผสมกับความคิดถึงตลอดระยะเวลาหลายเดือนที่ห่างกันยิ่งทำให้อารมณ์เดือดพล่านได้ง่ายมากขึ้น

เขาคือคนเดียวที่เธออยากอยู่ด้วยที่สุด

“ส่งไฟล์งานมาด้วยนะฟีนด์”

“อืม” 

“คิดถึงตอนเราอยู่ด้วยกันสองคนนะ”

“นี่ถ้าไม่มีเรื่องเฮงซวยเกิดขึ้นฉันจะแวะไปหาพี่อีกแน่นอน อยู่ดีๆพี่ก็หายไปเล่นเอาฉันหวั่นใจคิดว่าจะโดนผัวทิ้งซะอีก พื้นที่สีแดงมันทุรกันดารมากจนไม่มีสัญญาณโทรศัพท์เลยเหรอ?” 

“ก็พอประมาณเลยแหละ แต่ฟีนด์ก็เห็นไม่ใช่เหรอว่าพี่มีรอยแผลเป็นเยอะขนาดไหน ถ้าเป็นตอนโดนยิงพี่ไม่มีสติด้วยซ้ำ แถมยังต้องอยู่แบบหลบๆซ่อนๆอีกเกือบอาทิตย์กว่าจะหลบออกมาได้” 

“งานโหดกว่าบอดี้การ์ดอีกเหรอ?” 

“โหดกว่าหลายสิบเท่าเลยแหละ จะว่าคล้ายทหารรับจ้างก็ได้นะ แล้วพื้นที่ตรงนั้นมันอยู่ใกล้เขตสงคราม ผู้ก่อการรัายก็เยอะ ไหนจะพวกฉวยโอกาสอีก นี่ยังไม่รวมกับแก๊งเล็กๆในพื้นที่ด้วยนะ บางคนมันทิ้งความเป็นมนุษย์ไปแล้วด้วยซ้ำ มันไม่ได้ฆ่าเพราะต้องฆ่า แต่ฆ่าเพราะสนุกเฉยๆ”

“แล้วพี่ไปทำอะไรที่นั่น?”

“มันคือความลับ”

“แต่นี่เมียนะ!”

“เพราะเป็นเมียแหละยิ่งบอกไม่ได้ รีบกินเถอะจะได้มีแรงมาเล่นท่ายากต่อ” 

“เดี๋ยวจะขย่มให้หักเลย!” 

“มั่นใจนะว่าจะไม่เสียดายถ้าของพี่หัก” 

“เสียดายสิ! ใหญ่ยาวแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆนะ” 

“นึกว่าจะแน่” 

“กินเอาแรงเยอะๆเลยนะ คืนนี้ฉันจะลงโทษพี่เอาให้สาสมบ้าง”

“ลงโทษเรื่อง?”

“ชอบกวนประสาทไง!”

“อยากโดนเมียลงโทษใจแทบขาดแล้ว” 

เขามันก็เป็นแบบนี้ตลอด 

ยั่วโมโหเก่ง 

อาหารค่ำของเราที่ร้านธรรมดาทั่วไปแต่พิเศษได้เพราะมีพี่บลูมอยู่ด้วยนี่แหละ ดีนะที่เขาไม่ใช่คนติดหรู ไม่ใช่คนเรื่องมาก เป็นคนเหมือนจะอะไรก็ได้แต่ไม่ใช่แบบนั้นเลย เรื่องยิบย่อยพวกนั้นเขาไม่เก็บมาใส่ใจเพราะต้องคิดเรื่องงานตลอดเวลา

ไม่รู้สิว่าเธออดทนคบกับเขามาได้ยังไงนานขนาดนี้ ปรกติเธอไม่ใช่คนที่มีความอดทนสูง ให้รอคอยอะไรนานๆก็ไม่ไหว แต่พอเป็นเขากลับทำให้เธอยอมได้หมดขอแค่ยังมีกันและกันอยู่ เรื่องความซื่อสัตย์เธอมั่นใจในตัวเขามากและไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่เขาจะทำให้เธอระแวงขึ้นมาได้เลยสักครั้ง

ถึงเขาจะดูดิบเถื่อนและกวนประสาทเก่ง 

แต่คลั่งรักและขี้หวงมากนะ 

“จะทำอะไร?” เขาจับมือข้างซ้ายของเธอแล้วยิ้มกว้างจนน่าสงสัย

“ซื้อของมาฝาก แต่พึ่งจะมีเวลาให้” เขาหยิบแหวนเพชรสีน้ำเงินเล่นแสงวิบวับแวววาวขึ้นมาแล้วสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายทันที เมียยิ้มกว้างด้วยความชอบใจเพราะเธอชอบสีฟ้า ไม่ก็น้ำเงิน หรือคราม เขาเลือกมาเพราะเห็นว่าแหวนวงนี้สวยสะดุดตาและน่าจะเหมาะกับนิ้วเล็กเลยซื้อมาฝาก 

“ชอบไหม?”

“ชอบ” 

“พี่ตั้งใจเลือกตั้งนานกว่าจะได้” 

“รู้ขนาดนิ้วฉันได้ไง?”

“ก็ลองกับนิ้วก้อยของตัวเองดู พอใส่ได้ก็เอาแล้วคิดว่าฟีนด์ต้องใส่ได้สักนิ้ว” 

“ขอบคุณนะพี่บลูม” 

“ใส่ตลอดเลยนะ คนจะได้รู้ว่ามีผัวแล้ว” 

“แล้วพี่ล่ะ?”

“ใครจะเอา”

“ปากเหรอน่ะ! เมื่อวานไปงานเลี้ยงยังมีชะนีสองคนมาวอแวอยู่เลย คิดแล้วก็น่าโมโห!”

“อย่าคิดมากเดี๋ยวแก่ไว”

“โบท็อกซ์ฉันดี!” 

หลังจากกินอาหารเสร็จแล้วเราก็ไปนั่งเล่นกันต่อที่บาร์ประมาณชั่วโมงกว่าถึงกลับห้องพัก เราสองคนโรมรันกันอย่างบ้าคลั่งและมีความสุขมาก จนกระทั่งตีสามกว่าๆเมียถึงได้หมดฤทธิ์หมดแรงนอนสลบคาอกเลย เขาค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นแล้วเปิดโน๊ตบุ๊คเพื่อเช็คเรื่องงานที่มีเวลาแค่สามเดือนในการจบเรื่องพวกนี้ เขาตั้งใจจะพักร้อนยาวสักเดือน ก่อนจะไปเคลียร์ปัญหาภายในที่ลุกลามเหมือนเชื้อโรค 

เขาจะย้ายมาอยู่ดูแลเธอที่นี่

น่าจะมีธุรกิจดีๆให้ทำบ้างแหละมั้ง 

เขาวางแผนจะเปิดสถานบันเทิงที่ไม่ใช่แค่สถานบันเทิงทั่วไปอย่างเดียวแน่นอน แล้วจากนั้นจะขยายไปอย่างอื่นโดยที่มีลูกน้องช่วยจัดการดูแลหลายอย่าง เรื่องที่อยู่ก็กำลังต่อเติมใกล้จะเสร็จแล้วแหละ ในอนาคตจะพาเมียแอยู่ที่นั้นด้วยกัน

เขาวางแผนอนาคตของเราไว้เยอะมาก

ฟีนด์อยู่ในชีวิตของเขาเสมอ

งานที่พ่อแม่และพี่พยายามบังคับให้เขากลับไปทำมันไม่เคยอยู่ในสายตาเลยสักครั้ง องค์กรใหญ่ที่ต้องอยู่ในกฏระเบียบไม่เหมาะกับคนเอาแต่ใจตัวเองทุกอย่างแบบเขาหรอก แค่นึกภาพตัวเองใส่สูทผูกไทด์เดินไปเดินมาด้วยความระแวงคนที่แทงข้างหลังแบบนั้นก็อยากจะอาเจียนออกมาแล้วล่ะ

เขาชอบชีวิตที่เป็นอยู่แบบนี้มากกว่า 

เพราะงี้ถึงหนีมาตลอด 

เรื่องพื้นที่สีแดงมันไม่ใช่เรื่องใหม่เลยสักนิดสำหรับเขาที่เจนสนามหลากหลายรูปแบบ สิ่งที่เขาเป็นมันก็ไม่ต่างกับทหารรับจ้างหรือทีมนักฆ่าหรอก ครั้งนี้เขาไปเพื่อสืบค้นบางเรื่องและช่วยคนออกมาจนได้ด้วยความยากเย็นมากพอสมควร ฐานผลิตอาวุธของบริษัทถูกถล่มยับจากศัตรูที่รู้เพราะข่าวหลุดลอดออกไป ถ้าหากว่าพวกมันได้คนสำคัญไปความลับคงหลุดออกมาเยอะแน่นอน เขาใช้เวลานานพอสมควรเพื่อเคลียร์ปัญหาตรงนั้นให้จบ

เรื่องของเมียแค่หาต้นตอเจอ

แค่นั้นก็จบ 

นิ้วกดแป้นพิมพ์ในขณะที่แววตากวาดมองทุกตัวอักษรและภาพที่ถูกแอบถ่ายมาได้ หลักฐานการฟอกเงินเยอะมาก การขนย้ายของผิดกฏหมายและการใช้บริษัทอัญมณีเป็นตัวบังหน้าธุรกิจมืด ชื่อตัวละครลับโผล่มาให้เห็นชัดเจนโดยไม่ต้องเดาอะไรให้มาก สมองเริ่มคิดวิเคราะห์ความเสียหาที่จะเกิดขึ้นหากเรื่องนี้หลุดลอดออกไป มูลค่าเงินของบริษัทที่ถูกยักยอกไปประมาณสองร้อยล้านเพื่อสร้างสถานการณ์เอาแพะมารอรับความผิดแทน ส่วนมูลค่าจริงที่ซุกซ่อนเอาไว้ทั้งหมดนั้นมีมูลค่าประมาณสามพันล้านเห็นจะได้ 

งานนี้พัวพันกับนักการเมืองใหญ่นี่เอง 

มิน่าล่ะถึงเล่นแรงขนาดนี้