บทที่ 6

เพราะไม่ต้องการให้ณัฐชยาต้องมาเป็นกังวลเรื่องที่ตนไปทานข้าวกับธัญชยา ติณณ์จึงไม่ได้บอกเรื่องนี้ให้หญิงสาวรู้แต่อย่างใด คิดว่าอีกไม่นานธัญชยาคงเลิกตามตอแยเขาเอง แต่กลับผิดคาด เนื่องจากหญิงสาวยังคงใช้วิธีเดิมๆ นั่นคือการดักพบชายหนุ่ม ทุกครั้งที่ติณณ์ไปบ้านณัฐชยา ธัญชยากลับทำเหมือนไม่สนใจ ต่างคนต่างอยู่ แต่เมื่อไหร่ที่ชายหนุ่มกลับเธอจะต้องออกไปข้างนอกเสียทุกครั้ง และขับรถไปดักรอชายหนุ่มที่เดิม จากนั้นก็ลากตัวไปกินข้าว ดูหนัง หรือแม้กระทั่งช้อปปิ้ง ซื้อนั่นซื้อนี้ให้จนติณณ์อึดอัด จึงพูดขึ้น

“พี่ว่าพิณทำแบบนี้ไม่ถูก”

“แบบไหนคะ” ทั้งๆ ที่เข้าใจความหมายประโยคที่ติณณ์พูด แต่ธัญชยากลับเลือกที่จะแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ 

“ก็แบบที่ทำอยู่ทุกวันนี้ พี่รู้สึกอัดอัด ที่เราทำเหมือนกับเป็น...”

“กิ๊ก” ธัญชยาต่อคำให้ติณณ์เสร็จสรรพ หญิงสาวเบ้ปากนิด 

“พี่ติณณ์คิดมากไปหรือเปล่า พิณไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นกับพี่สักหน่อย ที่พิณพาพี่ไปไหนมาไหนด้วยก็เพราะช่วงนี้พิณรู้สึกเบื่อเพื่อนกลุ่มเดิมๆ ก็เท่านั้นเอง”

“ไม่คิดก็ดีแล้วครับ เพราะพี่ไม่อยากให้ซอไม่สบายใจหากรู้เรื่องนี้”

“ดูพี่ติณจะรักซอมากเลยนะคะ”

“ครับ” คำตอบรับตรงไปตรงมาของติณณ์ ทำให้ธัญชยาไม่พอใจ มือเล็กๆ กำพวงมาลัยรถสปอร์ตแน่นจนแทบแหลกละเอียดก็ว่าได้ หลายวันมานี้เธอทุ่มเทดูแลติณณ์เป็นอย่างดี แต่ชายหนุ่มกลับไม่เหลียวแลเธอแม้แต่น้อย คิดแล้วน่าเจ็บใจเป็นที่สุด ในเมื่อไม่ได้ด้วยเล่ห์เธอก็จะเอาด้วยกล 

“จะว่าไปพิณเองก็ชอบพี่ติณอยู่นะคะ แต่พิณไม่อยากแย่งน้อง ถ้าเราเกิดเป็นคู่กันจริงๆ ก็คงได้อยู่ด้วยกัน” ธัญชยาหย่อนเบ็ดไปแล้วก็อยู่ที่ติณณ์ว่าจะกินเหยื่อที่เธอล่อหรือเมินใส่ ซึ่งดูเหมือนชายหนุ่มจะเลือกอย่างหลัง

“ขอบคุณนะครับสำหรับความรู้สึกดีๆ ที่พิณมีให้พี่ แต่พี่คงรับไว้ไม่ได้”

“พิณถามจริงๆ นะคะพี่ติณ ถ้าไม่มีซอ พี่ติณจะชอบพิณไหม”

“เอ่อ...เรื่องนี้”

“จะชอบพิณไหม” ธัญชยาถามซ้ำ แววตาหันมามองชายหนุ่มสลับกับถนนตรงหน้า ติณณ์นั้นแทบจะไม่ลังเลที่จะตอบเลยแม้แต่นิดเดียว 

“ไม่ครับ” คำตอบของชายหนุ่มทำให้คนฟังรู้สึกเสียหน้าอย่างบอกไม่ถูก 

“ทำไมคะ พิณกับซอเป็นฝาแฝดกัน หน้าตาเราสองคนก็เหมือนกัน ทำไมพี่ติณถึงจะชอบพิณไม่ได้” น้ำเสียงที่เอ่ยถามนั้นฟังก็รู้ว่ากำลังไม่พอใจอยู่มาก 

“พี่ไม่ได้ชอบซอที่หน้าตา แต่พี่ชอบที่ตัวตนของซอมากกว่า”

“ซอเป็นยังไงคะ พี่ติณบอกมาสิ เพื่อพิณจะทำแบบนั้นบ้าง” เพราะอยากเอาชนะทำให้ธัญชยายอมทำทุกอย่าง แม้จะต้องเหมือนณัฐชยาก็ตามที 

“ไม่ต้องหรอกพิณ พิณก็เป็นตัวของตัวเองแบบนี้นะดีแล้ว ไม่ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อให้ใครมาชอบพอหรอก”

“โอเคๆ พิณไม่เซ้าซี้แล้วก็ได้” ธัญชยาโบกไม้โบกมือประหนึ่งว่าไม่อยากสนใจแล้ว แต่ใจนั้นกลับเต้นตุบๆ ด้วยความไม่พอใจ เธอมีอะไรที่สู้ณัฐชยาไม่ได้ แม้จะได้ชื่อว่าฝาแฝด แต่รูปร่างหน้าตาเธอมั่นใจว่าสะสวยกว่า ใช้ของแต่ละอย่างก็หรูหราสมเป็นลูกคุณหนู เงินก็มีให้ใช้ไม่ขาดมือ แล้วอะไรที่เธอแพ้ณัฐชยา ยิ่งคิดธัญชยาก็ยิ่งไม่เข้าใจ

ธัญชยาพยายามหว่านเสน่ห์ของเธอไปทั่ว อย่างเช่นวันนี้ที่เธอมาเที่ยวไนต์คลับกับเพื่อนสนิท เมื่อมีชายหนุ่มสนอกสนใจในรูปร่างหน้าตาที่มั่นใจว่าสวยงามไม่แพ้ใครนั้น ธัญชยาก็ยิ่งพอใจ แต่เมื่อนึกถึงความเมินเฉยที่ติณณ์มอบให้ ใบหน้าหวานก็บึ้งตึงขึ้นทันที แต่อยู่ๆ ธัญชยาก็ยิ้มมุมปากเมื่อเห็นอดีตคู่ควงเดินเข้ามาหา

“พิณ ไม่เจอกันนานเลย สบายดีไหม” เสียงทุ้มๆ ของชายหนุ่มคนดังกล่าวเอ่ยขึ้น บัณฑิตคือคู่ควงคนล่าสุดของสาวฮอตอย่างธัญชยา เขาเป็นถึงอดีตเดือนของมหาวิทยาลัย เป็นนายแบบ หน้าตาดีมากคนหนึ่ง แต่กลับถูกธัญชยาสะบั้นรักด้วยเหตุผลง่ายๆ ว่าเธอเบื่อเขาแล้ว 

“สบายดี” ธัญชยาตอบทิ้งหางเสียง บัณฑิตชนแก้วเหล้ากับเธอ ก่อนจะยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมดทั้งสองคน ตามองตาและรู้ถึงความต้องการในใจ แม้เขากับเธอจะเลิกนับครั้งไม่ถ้วน สุดท้ายก็กลับมาเร่าร้อน รื้อฟื้นความหลังและลืมเรื่องที่เคยเลิกกันไปเสียทุกครั้ง 

บัณฑิตเดินเข้าไปใกล้ธัญชยา เสียดสีร่างกายแข็งแกร่งกับร่างกายนุ่มนิ่มของเธอตามจังหวะเพลงที่กำลังเปิดอยู่ในขณะนี้ โอบกอด ลูบไล้ ปลุกเร้าอารมณ์ท่ามกลางบรรยากาศสลัวๆ ในไนต์คลับ ยิ่งได้ดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปหลายต่อหลายแก้วแบบนี้ ก็ยิ่งช่วยกระตุ้นความต้องการบางอย่างได้ดี ธัญชยาเผลอครางออกมาเมื่อได้รับสัมผัสที่คุ้นชิน บัณฑิตสวมกอดเธอจากทางด้านหลัง จงใจเสียดสีแก่นกายที่แข็งขืนเข้าหาบั้นท้ายงอนงามที่อยู่ภายใต้กระโปรงตัวจิ๋ว

ธัญชยาเม้มริมฝีปากไว้แน่น รับรู้ได้ทันทีว่ากุหลาบดอกงามของเธอตอนนี้กำลังชื้นแฉะด้วยน้ำหวานซึ่งถูกบัณฑิตกระตุ้นจนร้อนไปหมด ชายหนุ่มเองก็รู้ถึงปฏิกิริยาตอบสนองนี้เป็นอย่างดี มือหนายกขึ้นมาลูบหน้าอกอวบ ปากร้อนๆ ขบเม้มติ่งหูอย่างยั่วยวน ความสลัวในไนต์คลับช่วยพรางสายตาจากคนอื่นได้พอสมควร แต่บัณฑิตก็อยากมีพื้นที่ส่วนตัวกับธัญชยาบ้าง

“ไปที่รถผมกันเถอะ” เสียงแหบพร่าเอ่ยชวน มือนั้นยังคงลูบไล้ร่างกายของธัญชยาไม่ได้หยุด 

“ไม่ไป” ธัญชยาตอบปฏิเสธแบบไม่เต็มเสียงสักเท่าไหร่นัก ใบหน้าร้อนผ่าว ตาปรือๆ ก่อนจะพยายามผละออกจากอ้อมกอดของบัณฑิต แต่มีหรือที่ชายหนุ่มจะยอมปล่อยเธอไป

“นะครับ เราไปหาที่เงียบๆ คุยกันดีกว่า ผมแข็งไปหมดแล้ว ส่วนพิณก็คงชื้นเหมือนกัน ไม่อยากเหรอ” คำพูดห่ามๆ ตรงไปตรงมาของบัณฑิตทำให้ธัญชยามองค้อนชายหนุ่มฝ่าความสลัว 

“ทะลึ่งนะ” มือเล็กๆ ผลักแผงอกแกร่งของชายหนุ่มอย่างมีจริต ก่อนที่บัณฑิตจะโอบรอบเอวคอดของธัญชยาไว้แล้วพาเธอเดินไปยังรถที่จอดอยู่โซนวีไอพีของไนต์คลับ ธัญชยาดูอิดออดเล่นตัว แต่เท้าก็เดินตามชายหนุ่มไปในที่สุด 

เมื่อเข้าไปในรถได้ ทั้งคู่ต่างก็ปรี่เข้าหากันราวกับมีแม่เหล็ก จูบที่ว่าเร่าร้อนไหนๆ คงแพ้ให้แก่จูบของธัญชยาและบัณฑิตในตอนนี้ ลิ้นแลกลิ้น หยอกเย้าอย่างมีจังหวะบ่งบอกถึงความช่ำชองในเรื่องเซ็กซ์ ยิ่งของเคยๆ กันมาก่อนด้วยแล้ว ไฟราคะก็มักปะทุได้ง่าย หนุ่มสาวที่นัวเนียอยู่ส่วนของเบาะหลังรถตอนนี้ช่างร้อนแรง บัณฑิตรั้งกระโปรงตัวสั้นที่ธัญชยาก้มเก็บของก็คงเห็นไปถึงไหนต่อไหนร่นขึ้นไปกองที่เอวคอด เสื้อเว้าหัวไหล่ถูกถอดออกไปทางศีรษะตามด้วยบราเซียร์และบิกินี่ตัวจิ๋ว ทำให้ตอนนี้ธัญชยาเปลือยเปล่าเสียแล้ว