หนี้รักจำเลยปรารถนา

เสียงทะเลาะกัน ของเด็กหญิงฝาแฝดสองคนดูเหมือนจะกลายเป็นเรื่องใหญ่โตมากขึ้น เมื่อคนที่ทำผิดกลับก่อกวน ตุ๊กตาตัวขนาดกลางถูกยื้อยุดฉุดกระชาก คนหนึ่งจับตัวและหัวไว้ อีกคนจับแขนตุ๊กตาไว้มั่น บอกใจว่าไม่มีวันปล่อยมือแน่นอน

“พี่พิณ ปล่อยมือตุ๊กตาของซอนะ” เสียงเล็กๆ ของเด็กหญิง  ณัฐชยาในวัยเก้าขวบเอ่ยบอกพี่สาวฝาแฝดที่ชื่อว่า...ธัญชยา 

“เรื่องอะไรจะปล่อย อีกอย่างเธอไม่ต้องมาพูดดี เพราะฉันจะเอาตุ๊กตาตัวนี้” แทนที่จะปล่อยมือ แต่ธัญชยากลับยื้อตุ๊กตาจนเธอเกือบจะยึดได้ทั้งตัว ติดแต่แขนตุ๊กตาซึ่งน้องสาวยังจับไว้แน่น 

“ไม่...ซอไม่ให้ พี่พิณมีตุ๊กตาออกตั้งเยอะ ทำไมต้องมาแย่งตุ๊กตาตัวนี้ของซอด้วย” สีหน้างอง้ำของณัฐชยาเอ่ยตอบกลับไป 

“ก็ฉันจะเอา”

“ซอไม่ให้” 

“ไม่ให้ใช่ไหม...ดี เอามานี่” เมื่อได้ยินจากปากณัฐชยาว่าไม่ให้แบบนี้แล้ว ธัญชยาก็ยิ่งอยากเอาชนะมากขึ้น ตั้งแต่จำความได้ณัฐชยาหรือใครไม่เคยปฏิเสธความต้องการของธัญชยาคนนี้ได้แม้แต่คนเดียว 

“พี่พิณ...อย่านะ ปล่อยมือจากตุ๊กตาของซอ” เพราะเห็นรอยขาดตรงแขนตุ๊กตาทำให้ณัฐชยาเอ่ยห้ามพี่สาว แต่ธัญชยากลับไม่เชื่อฟัง เด็กหญิงออกแรงยื้อจนในที่สุดแขนตุ๊กตาก็ขาดจากตัว นั่นทำให้ธัญชยาเสียหลัก เซถลาลงไปนั่งก้นกระแทกพื้น 

เพราะอายและไม่ต้องการให้ณัฐชยาเข้ามาแย่งตุ๊กตาไปจากมือ ทางเดียวที่ธัญชยาทำได้ตอนนี้คือร้องห่มร้องไห้ เสียงร้องไห้ที่ดังขึ้นภายในห้องนั่งเล่นของครอบครัวเพ็ญประเสริฐ ไม่มีท่าทีจะลดน้อยลง จากเสียงร้องก็ตามมาด้วยเสียงกรี๊ดแสบแก้วหูที่แสดงออกถึงความไม่พอใจและโกรธมากจนควบคุมตัวเองไม่ได้ 

และนั่นทำให้ลินดา ผู้เป็นมารดาของเด็กทั้งสองคนรีบเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่พอสายตาหันไปเห็นบุตรสาวคนโตวัยเก้าขวบ! 

ผู้ซึ่งเปรียบดั่งแก้วตาดวงใจของเธอนั่งร้องไห้กับพื้นห้อง ก็รีบเข้าไปโอบกอด ปลอบใจ พร้อมกับส่งสายตาไม่พอใจปนรังเกียจมายังลูกสาวคนเล็กที่ยืนนิ่ง ในมือมีแขนตุ๊กตาติดอยู่ ภาพที่มารดาโอ๋พี่สาวทำให้เด็กน้อยอดที่จะอิจฉาไม่ได้

“เกิดอะไรขึ้นพิณ ไหนบอกแม่สิลูก” น้ำเสียงอ่อนโยนน่าฟังเอ่ยถามธัญชยาบุตรสาวคนโต ที่ตอนนี้หน้าตาแดงก่ำ

“ซอ...ซอแย่งตุ๊กตาหนูไปค่ะคุณแม่”

“ซอเปล่าแย่งนะคะคุณแม่ นี่มันตุ๊กตาของซอ” ณัฐชยารีบแย้งขึ้นทันที เพราะตุ๊กตาตัวนี้เป็นของเธอจริงๆ 

เพราะถ้าหากเป็นของธัญชยาพี่สาวฝาแฝดแล้ว เธอจะถูกมารดาห้ามไม่ให้แตะแม้แต่ปลายนิ้วด้วยซ้ำ 

“อย่ามาพูดแทรกซอ” ลินดาเอ่ยปรามบุตรสาวคนเล็กด้วยน้ำเสียงดุ แววตาแสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด นั่นทำให้ณัฐชยาแทบจะร้องไห้ออกมา แม้จะเป็นเด็ก แต่เธอก็รู้ว่ามารดานั้นรักพี่สาวมากกว่าเธอแค่ไหน 

“ตุ๊กตาของเธอแล้วยังไง ก็ฉันอยากได้” แทนที่จะยอมรับว่าตนผิด ธัญชยากลับไม่ทำแบบนั้น 

“พี่เขาอยากได้ก็ให้ไปสิซอ ทำไมต้องขัดใจพี่เขาด้วย” 

“แต่ตุ๊กตาตัวนี้คุณพ่อให้ซอ” ขณะพูดณัฐชยาก็ก้มมองแขนตุ๊กตาในมือ 

“พ่อให้แล้วจะทำไม...จำไว้ ถ้าพี่พิณอยากได้อะไรที่เป็นของเรา ซอต้องให้ ห้ามมีข้อแม้เด็ดขาด เข้าใจไหม” 

“ซอไม่เข้าใจ ก็นี่มันเป็นของซอ ทำไมต้องยกให้พี่พิณด้วย” เพราะความเป็นเด็กที่ไร้เดียงสา ทำให้ณัฐชยาเอ่ยถามในสิ่งที่เธอนั้นยังคงไม่เข้าใจ 

“ก็เพราะฉันสั่ง” ลินดาเอ่ยประโยคที่ณัฐชยานั้นได้ยินมาตั้งแต่จำความได้ ถ้ามารดาสั่งเธอต้องทำตามอย่างไม่มีเงื่อนไข ทั้งๆ ที่อยากต่อต้าน แต่สุดท้ายเธอกลับทำไม่ได้ ซึ่งธัญชยาเองก็เอ่ยสมทบกับมารดาอีกแรง 

“ใช่...เพราะคุณแม่สั่ง อีกอย่างฉันเป็นพี่ ฉันขออะไรเธอก็ต้องให้” คำว่าเป็นพี่ขออะไรแล้วณัฐชยาต้องให้ เหมือนคำประกาศิตที่เธอนั้นต้องทำตามเสมอ 

“ลุกขึ้นนะพิณ เดี๋ยวแม่พาไปซื้อตุ๊กตาตัวใหม่ เอาที่สวยและใหญ่กว่านี้เลยนะลูก”

“ไม่เอาค่ะ พิณอยากได้ตัวนั้น” ธัญชยาปฏิเสธก่อนจะมองมายังณัฐชยา

เธอไม่เคยแพ้ให้น้องสาวคนนี้มาก่อน

แพ้...แม้แต่ครั้งเดียวก็ยังไม่เคย

และอะไรที่เธออยากได้ แม้จะเป็นของณัฐชยาเธอก็จะต้องได้มันมา เธอต้องชนะเสมอ

“เอามาให้พี่เขาสิซอ” ลินดาเอ่ยสั่งเสียงห้วน 

“ไม่ค่ะ”

“นี่แกกล้าขัดคำสั่งฉันเหรอ” สายตาที่ลินดาจ้องมองมาที่ ณัฐชยานั้นช่างไร้ซึ่งความรัก ทั้งๆ ที่ทั้งคู่เป็นแม่ลูกกัน

และนั่นก็ทำให้ณัฐชยารู้สึกเจ็บปวกเสมอ 

“ซะ...ซอ” 

“เอามานี่” ในเมื่อณัฐชยาไม่ยอมยกให้ดีๆ ธัญชยาจึงเข้าไปกระชากตุ๊กตามาจากมือทันที

แต่พอพลิกดูไปมาแล้วพบว่ามันไม่ได้น่ารัก จึงโยนทิ้งไปต่อหน้าต่อตาณัฐชยา

“ไม่เห็นจะอยาได้”

“ใช่ค่ะลูก ตัวนี้เก่าก็เก่า สกปรกจะตายไป เดี๋ยวเราออกไปห้างแม่จะซื้อตัวใหม่ที่สวยๆ แพงๆ ให้ดีกว่านะคะ” ลินดาเออออตามบุตรสาวคนโปรด 

“ค่ะคุณแม่” ธัญชยาเอ่ยรับ แต่ก่อนจะออกไปจากห้องนั่งเล่น เธอกลับเดินไปหาตุ๊กตาตัวโปรดของณัฐชยา

แล้วใช้เท้าเหยียบ!