บทที่ 37 ของขวัญจากพลอย

อดีตรัฐมนตรีวิศรุต เกริกไกร​ เดินผ่านประตูเหล็กไปอย่างเงียบงัน

เพียงแค่ก้าวแรก…เขาก็ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว

ห้องคุมขังชั้นล่างสุดมีเพียงผนังเปลือย หลอดไฟขุ่นมัว

อากาศภายในชื้นและนิ่ง​ ราวกับเป็นที่ที่เวลาถูกขังร่วมกับเขาไปด้วย

เขาทิ้งตัวลงบนขอบเตียงเหล็ก

เหม่อมองฝาผนังข้างหน้าโดยไม่รู้ว่านานแค่ไหน

ทั้งวันแทบไม่ได้ขยับ​ แผ่นหลังตรง แขนวางบนตัก

เหมือนร่างกายแช่แข็งในความว่างเปล่า

...

ช่วงบ่ายวันที่สาม

เจ้าหน้าที่เวรนำถุงกระดาษสีเรียบใบหนึ่งส่งให้ผ่านช่องประตู

เขารับไว้โดยไม่ถาม

เปิดมันออกช้า ๆ

ภายในนั้น มีกล่องไม้สีเข้ม วางอยู่เคียงกับกระดาษพับครึ่ง

กล่องดูสะอาดเกินกว่าของจากภายนอกทั่วไป

กระดาษเพียงหนึ่งแผ่น แนบไว้ใต้ฝา

เขาหยิบขึ้นมา คลี่ออก

สายตาหยุดที่ลายมือสวยสะอาดตาเพียงไม่กี่คำ

'ของขวัญ จาก พลอย'

เขานิ่งงัน

สายตาว่างเปล่า แต่อะไรบางอย่างในดวงตากลับกำลังไหลย้อนกลับมา

ไม่ใช่แค่ชื่อ…แต่คือเสียง

คือภาพเงาของเด็กสาวในชุดฝึกงาน

ที่เขาทำลายชีวิตของเธออย่างเลือดเย็น

ภาพนั้นชัดขึ้นทีละวินาที

โดยที่เขาไม่อาจหันหน้าหนีได้อีกต่อไป

เขาหยิบปืนขึ้นมา

เย็นจัด แต่จับมั่น