บทที่ 7 ตอกย้ำ

" เฮิ้กกก~ งามไส้ไหมล่ะ อีไศลา "

เธอหมุนซ้ายหมุนขวาหาหนทางหนี และพยายามสอดส่องดูว่าเหตุการณ์อันน่าภาคภูมิใจนี้ มีใครเห็นแล้วบ้าง สุดท้ายกลับมีแต่ความผิดหวัง เมื่อพบว่าจุดที่เธอยืนอยู่ มันคือเส้นทางตัน ราวกับเพลงนั้นที่เธอชอบฟังนักหนา

..กลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไป ก็ไปไม่เถิงงง...

" เมื่อคืนแค่ตบไม่ถึงกับปากแตกยังโดนเหวี่ยง คราวนี้แตกละเอียดไม่มีชิ้นดี ..เฮ้อ งั้นลงไปนอนสวยๆ ในโลงก็แล้วกันเนอะไศเนอะ "

ก่อนจะตัดพ้อด้วยสีหน้าแสนเศร้า ต่างกับเจ้าของแจกัน ที่ตอนนี้นั่งขำหน้ากล้องเพราะสีหน้าของเธอ และเสียงบ่นเป็นภาษาไทย ทว่า ... จำใจต้องแสร้งนั่งนิ่ง ทำทีเคร่งขรึมเข้าไว้ เมื่อเธอเดินเข้ามา

" เอ่อ...สวัสดีค่ะ"

วินาทีแรกที่เจอถึงกับถอนสายบัว มาเฟียหนุ่มอยากจะขำสิ่งนี้ แต่กลับต้องเก็บอาเรา ทำได้เพียงทอดมองและนิ่งที่สุด

" เธอมาช้าไปนะ "

" คะ คือ..."

" มีอะไร "

" คุณคงได้ยินแล้ว "

หญิงสาวก้มหน้าสลด เวเดโน่กัดปากอั้นยิ้ม ลอบมองมือเล็กที่ผสานกันเป็นเกลียว กับขาสั่นพั่บๆ

" อะไรแตก "

" จะ แจกันค่ะ " ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตอบ " พะ แพงไหมคะ? "

ดีหน่อยที่กล้าทำและกล้ารับ

" แฮ่มมม"

เวเดโน่กระแอมกระไออีกระลอก เขาจงใจจะแกล้งเธอ ต้องการถ่วงเวลาในเรื่องที่จะพูด ซึ่งช่างโชคดีราวกับฟ้าเป็นใจ เขากำลังสรรหาคำพูดคิดหว่านล้อม ให้เธอไปอยู่กับเขาพอดี หากทำแจกันแตกแบบนี้ คงไม่ต้องขู่ให้เหนื่อย สาเหตุจากเรื่องเมื่อคืน มันทำให้เขาและพรรคพวกต้องประชุมกัน ผลที่ได้คือเธอ..มีพิรุธหลายเรื่อง เธอตั้งใจส่งเรซูเม่จากไทยมายังที่นี่โดยเฉพาะ แบบไม่มีประวัติสมัครงานที่อื่นสำรองไว้ เพื่อกันผิดพลาดมาก่อน นั่นเท่ากับว่า เธอจงใจจะมาทำงานที่นี่เป็นที่เดียว  และที่อยู่กับนามสกุลมันเหมือนกับใครบางคนที่พวกเขารู้จัก

ใช่ คนๆ นั้น แก็งค์อัลฟาจะไม่มีวันลืม และเธอคนนี้สมควรได้รับความดูแล

" แพงถึงขนาดเงินเดือนเธอทั้งปีก็ชดใช้ไม่หมด "

" ห๊ะ!! "

" จะเสียงดังทำไม ฉันไม่ชอบคนเสียงดัง"

เขาแสร้งเอ็ด ทั้งที่ใจจริงอยากขำแทบแย่ เพราะยามนี้เธอคงไม่รู้ การทำหน้าเหวอ ตกใจ และเบิกตากว้างของเธอ มันโคตรตลก

" ฉัน.. ฉันขอโทษค่ะ ทันไหมคะ ?  "

ยิ่งสีหน้าละห้อยด้วยแล้ว ยิ่งแล้วใหญ่ มันทวีคูณความขำให้เขาหนักเข้าไปอีก

" คำขอโทษของเธอ ไม่ใช่กาว ถึงจะได้ต่อกระเบื้องชิ้นเล็กชิ้นน้อยนั้นได้ "

" แล้วฉันต้องทำยังไง "

" หาเงินมาชดใช้สิ"

" ฉันไม่มีปัญญาหรอก..."

เธอบอกเสียงเอื่อย มือบีบกันขึ้นเส้นปูด ช่างน่าสงสาร เวเดโน่เกือบจะใจอ่อนแล้ว ถ้าไม่ติดว่านี่คือแผน เขาเลือกที่จะถอนหายใจ และชี้ปากกาในมือมาทางเธอ พลางจ้องหน้าด้วยสายตาที่แน่วแน่

" แจกันแสนดอลล่า คือค่าตัวเธอทั้งหมด "

" คะ .....!!! "

แทบจะยกมืออุดหู หากไม่ติดว่าฟอร์มใหญ่ เวเดโน่ผู้เก่งกาจในเรื่องความนิ่งยังคงทำหน้าที่ได้ดีอยู่ ต่างกับสาวไทยไซส์เอเชียตรงหน้า นอกจากจะยืนอึ้ง ใจของเธอยังสั่นอีกด้วย

" คือยังไงคะ ค่าตัว? ค่าตัวอะไรคะ ดิฉันทำแจกันตกแตก มันเกี่ยวกันตรงไหน "

มาเฟียหนุ่มยกยิ้มแค่มุมปาก ก่อนชะงักปากกาที่ชี้แล้ววางลง เขาชักจะชอบในความฉะฉานกล้าโวยกล้าถามของหญิงสาวซะแล้ว

" ฉันเป็นเจ้าของแจกันนั่น ก็เท่ากับกลายเป็นโจทย์ เธอน่ะจำเลย โจทย์สั่งแล้วมันผิดด้วยหรือ "

" เอ๋..."

กับดวงตาที่โตขึ้นตามความนึกคิด และยามตกใจคู่นี้ มันช่างใสซื่อไร้ความมุ่งร้าย ถึงจะดูอ่อนโยนสูงสุด แต่ก็ไม่อ่อนแอ

" ไม่ต้องอ๋งต้องเอ๋...มีคนมารายงานเรื่องของเธอแล้ว กระเป๋าเธออยู่ที่ทำงานใช่ไหม "

เวเดโน่ลุกขึ้นตัดบท พร้อมบิดขี้เกียจ ทว่า หญิงสาว ..

" เดี๋ยว..เดี๋ยวค่ะ! " ยังไม่หายงง " คืออะไรยังไง คุณไม่ได้เรียกฉันมา เพื่อจะมาคุยเรื่องนี้ใช่มั้ยคะ ถ้าไม่ติดว่าฉันทำแจกันแตก มันคง.."

" ก็เรื่องเดียวกันนั่นแหละ"

" คะ?! "

" มันเข้าใจยากตรงไหนไศลา"

เหมือนเขาจะเริ่มหงุดหงิด เธอจึงปิดปากเงียบ เปลี่ยนเป็นช้อนตา ชำเลืองมองเขาแทน

" ใจร้ายชะมัด "

" อะไรเล่า ฉันซื้อตัวเธอในจำนวนเงินที่เยอะกว่า นั่นหมายความว่าหน้าที่การทำงานของเธอต้องเยอะตามด้วย ที่ไม่ใช่เพียงแค่เดินสวยๆ เสิร์ฟเหล้าน่ะ "

"....!!! "

" ค่าตัวแพงมากนะ ถ้าเทียบกับแจกัน พร้อมเมื่อไหร่ เดินออกมาก็แล้วกัน อำลาเพื่อนร่วมงานซะ บอกเขาว่าเธอจะอยู่ที่นี่เป็นครั้งสุดท้าย "

" ห๊ะ...O.O"

เหมือนเดิม ผู้ที่ชอบตัดบทเอาดื้อๆ และเดินออกไปย่อมเป็นเขา ปล่อยให้ไศลายืนอึ้งเคียงข้างอุปกรณ์สำนักงาน และเอกสารกองเป็นตับ

ถึงเวลาร้านเปิดผ่านมาจะค่อนคืน วันนี้เป็นคืนแรกที่ไศลาทำงานด้วยความเบลอ ในหูเธออื้ออึงมีแต่คำสั่งเมื่อตอนบ่ายเต็มไปหมด รนรานถึงขนาดทำถาดพลิกเกือบหลุดมือไปหลายรอบ ก่อนตัดสินใจมานั่งแอบนวดขาป้อยๆ อยู่ข้างหลัง แต่เหมือนยังไม่หลุดพ้นจากสายตาของใครบางคน

" อดทนอีกนิดนะ เดี๋ยวก็หายเหนื่อยแล้ว "

" อะ เอ๋..."

เมื่อเธอช้อนตาขึ้นไปมอง พบว่าเป็นเทเรน่า เธอมายืนกอดอกทำสีหน้าไม่เป็นมิตรเท่าไหร่นัก พร้อมคำแดกดันที่ทำให้คนฟังต้องชะงัก

" แต่ว่าก็ว่าเถอะน้า ไปอยู่กับคนที่ฆ่าพี่ตัวเองนี่..คงจะอึดอัดน่าดู "

" .....!!! "

คิดจะแสร้งไม่สนใจต่อคำของหล่อนในทีแรกก็คงจะไม่ได้ หลังประโยคนั้นหลุดออกมา ดวงตากลมโตที่เคยสดใส ถึงกับแดงก่ำไปเลยทันที นัยย์ตาค่อยๆ ถูกเคลือบไปด้วยน้ำใสๆ และถ่างออก บ่งบอกถึงความตกใจ

...เพียงแค่นึกถึงหน้าพี่ชายเธอขึ้นมา ใจก็แป้วแล้ว

" มะ หมายความไง.."

น้ำเสียงที่สั่นเทานี้ บ่งบอกถึงอารมณ์ที่มีของเธออย่างชัดเจน ถ้าไม่หนักหนากว่าแรงหญิงสาวจะไม่มีทางร้องไห้แบบนี้ 

" พนักงานที่นี่น่ะ มีอยู่สองอย่าง ผู้ชาย ถ้าเก่งเรื่องการต่อสู้ก็อยู่ได้ ยิ่งมือฉกาจยิ่งอนาคตไกล ส่วนผู้หญิง..ถ้าหุ่นเด่นดูแพง ก็เป็นเหมือนเธอยังไงล่ะ..แต่ท้ายที่สุดทุกคน..ก็ต้องมีจุดจบแบบเดียวกันทั้งนั้น นั่นก็คือ..ตาย "

" ฮึก.."

" คนที่เขาฉลาดน่ะ ไม่มีทางทำตัวเด่นหรอกจะบอกให้ จะก็มีแต่คนโง่เท่านั้นล่ะ "

ยิ่งเทเรน่าตอบไม่ตรงคำถาม ทิ้งทวนความสับสนเอาไว้ ให้คนฟังเก็บไปคิด ก็ยิ่งทำให้รู้สึกแย่

ไศลานั่งอึ้ง มือที่นวดขาหวังบรรเทาอาการเมื่อยชะงักค้างไป เหลือเพียงความโดดเดี่ยว ที่ผุดออกมาจากจิตใต้สำนึก ซึ่งมีเพียงเวลาเสี้ยววินาทีเท่านั้นที่จะกำราบมันได้ หญิงสาวระงับยับยั้งมันโดยการกัดริมฝีปากตัวเองแน่น กำปั้นหนึ่งกำคอเสื้อตัวเองไว้ แล้วลุกขึ้นยืน

" สู้นะไศลา ..."

สู้เหมือนกับเขา...

' เปิดกล้องทีไร ตกใจ นึกว่าเห็นผีทุกที ถามจริงพี่เป็นอันธพาลเหรอ'

' ทำไม? '

' ก็หน้าพี่น่ะ มีแต่รอยบาดแผล ฟกช้ำตลอด อย่าให้แม่เห็นนะ'

' ฮ่ะๆๆ จริงๆ เล้ย '

' บอกมา ไปโดนอะไร '

' เรื่องบางเรื่องจงใจปกปิดไว้ ไม่ได้คิดว่าคนๆ นั้นไม่สำคัญหรอกนะ แต่สำคัญเกินกว่าที่พี่จะบอกได้'

' แหม..ความลับเยอะจริงนะ '

' อย่ายั่วพี่น่าไศลา เรากับแม่มีหน้าที่ใช้เงินก็ใช้ไป อยากจะให้พี่คุ้มค่าเหนื่อย ก็บอกไอ้สรรค์ให้ตั้งใจเรียนด้วย ...'

เขาน่ะ...คือ ฮีโร่ ของเธอเสมอ... และเธอกำลังจะได้รู้เรื่องราวของเขา

ทว่ายิ่งนึกก็ยิ่งทำลายความเข้มแข็ง

หญิงสาวใช้กำปั้นทุบอกตัวเองหวังเรียกสติ ก่อนขยุ้มคอเสื้อตัวเองค้างไว้ ร้องไห้ตัวโยน

"ฮือๆ พี่คะ ฮึก...พี่.."