บทที่ 8 ที่อยู่ใหม่

วันเวลาเดือนเศษกับสถานการณ์เสมือนเล่นละคร ไศลาได้บทเรียนตรงนั้นมากกว่าที่คิด เรื่องที่เคยตั้งค่าในสมอง กับการเดินทางด้วยเหตุผลอันแสนพิเศษ บัดนี้กำลังตอกย้ำ ถึงคำว่าเล็กน้อยให้เธอได้รู้รสชาด อะไรก็ตามที่เคยเจอมาเยอะ นับแต่นี้เป็นต้นไปจะยิ่งเยอะกว่า ซึ่งนั่นคือสิ่งที่เธอเป็นคนเลือกเอง เธอไม่ได้ต้องการเอาชนะอุดมการณ์ และไม่ต้องการอยู่เหนือทิฐิหรอก เพียงแค่เวลานี้สิ่งที่ต้องเลือก ตัวเลือกมันมีน้อยก็เท่านั้น

ใช่ ถ้าเธออยากได้ลูกเสือ แต่ไม่เข้าถ้ำเสือ แล้วจะจับเสือได้ยังไง

... สมมุติต้องรอมันอยู่หน้าถ้ำ รอจับมันด้วยมือเปล่า กับเสือตัวที่ใหญ่มหึมา แถมเป็นพ่อพันธุ์โคขุนชั้นดี แบบนี้เธอจะรอดไหม เฮอะ ตอบแบบไม่ต้องคิด ไม่มีทาง!

หญิงสาวถือว่า.. โอกาสนี้ไม่ได้มีมาบ่อยๆ

" เอาล่ะไศลา อยู่บ้านเขาอย่านิ่งดูดาย ปั้นวัวปั้นควายให้ลูกเขาเล่น ฟู่ว! "

" บ่นอะไรอยู่! "

"....!!! "

" ฮ่าๆๆ "

" โอ้ย คุณสก็อต ตกใจหมดเลย "

ไศลาออกอาการฉุนเฉียว อุตส่าห์หนีมายืนล้างจานช่วยแม่ครัว ก็ยังไม่วายมีคนมาเจออีก

" คราวนี้ จะมาพูดอะไรล่ะ.."

เธอเหลือบตามอง มือชะลอจังหวะขัดกะทะใบสุดท้ายให้ช้าลง

" หืม..พูด? เรื่องอะไร"

" ก็ไม่รู้ นึกว่าคุณสก็อตจะมาซ้ำเติม หรือสั่งสอนอะไรไศ "

" ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะไศลา ทุกครั้งที่พี่พูดมันทำให้ไศลาอึดอัดขนาดนั้นเลยหรือไง"

" ใช่ค่ะ! "

" ห๊ะ! "

" แถมรู้สึกแย่ด้วย "

เธอทำหน้าบึ้ง ก่อนจะกัดปากยิ้มในภายหลัง เมื่อเห็นคนมาใหม่ สีหน้าเริ่มเปลี่ยน

" ไศลาล้อเล่นค่ะ! ฮ่าๆๆ "

" ฟู่ว!! "

" ไม่เห็นต้องเครียดขนาดนั้นเลย ดูทำหน้าเข้าสิ "

" จะไปจริงๆ น่ะหรือ "

สก็อตกอดอกถาม หญิงสาวถึงกับยิ้มเจื่อน กรอกตามองบน รู้สึกเซ็งขึ้นมาเสียเฉยๆ เมื่อย้อนนึกถึงคำถามที่เขาถามแล้วเห็นภาพ

" เลือกได้ด้วยเหรอคะ "

" นั่นน่ะสินะ? "

" อันที่จริงก็ดีแล้วค่ะ "

ก่อนหรี่ตาลงมองคนตรงหน้า ตอบเขาแบบไม่ทันคิด ในขณะชายหนุ่มก็ชอบความตรงไปตรงมาของเธอ ทว่า..

" รู้ใช่ไหม หากเลือกแบบนี้ ชีวิตของเธอกำลังเริ่มต้นเข้าสู่ความตาย ..."

" อยู่ที่ไหนๆ ก็ตายเหมือนกัน "

ความเป็นห่วงของเขาคงมีค่าเฉพาะกับคนบางคน กับสาวเอเชีย คนที่มีใจเด็ดเดี่ยว เอาแต่มุ่งหน้าทำตามความต้องการของตัวเอง ประโยคสั้นๆ แค่ไม่กี่คำ เธอคงไม่ฟังหรอก

" ก็..โอเค" ร่างสูงจึงจำใจต้องยักไหล่ ตบบ่าเธอ แล้วเดินออกมา " สู้ๆ ล่ะ แม่สาวใจเทอร์นาโด"

"^_^"

บ้านสวนในป่าใหญ่ เปี่ยมไปด้วยบริเวณกว้าง พื้นที่รอบกินไปถึงเนินเขา เต็มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่นานาชนิด เขียวขจี ไศลารู้สึกตื่นตาตื่นใจนับตั้งแต่ทางเข้า ถนนเรียบสลับชัน ทอดยาวไกลกว่ายี่สิบกิโลเห็นจะได้ กว่าจะเห็นตัวบ้าน

" ไม่ได้จะพาฉันไปขายใช่ไหมคะ? " 

เพราะอยู่ดีๆเธอก็โพล่งขึ้นมาทำลายความเงียบ นั่นเลยทำให้คนขับรถถึงกับงง

" ครับ?! "

" คุณผู้หญิงหมายถึง..ผม...น่ะหรือครับ "

" แหม~... เรียกซะเต็มยศเลยนะคะ ฉันเป็นแค่ลูกจ้างเองค่ะ ไม่ต้องให้เกียรติขนาดนั้นก็ได้ "

ในขณะคนขับรถเริ่มประหม่า กับนิสัยค่อนข้างกล้าแสดงออกของเธอ ทว่า เธอกลับเขินเขาซะงั้น ร่างบางม้วนไปม้วนมา ก่อนจะตลึงตาขึ้น

" ว้าว นั่นอะไรคะ?! "

ชี้ไกลออกไปนอกเส้นทาง กับสวนดอกไม้หลากสีและนานาชนิด

" ตรงนั้น...เอ่อ เป็นสถานที่ต้องห้ามครับ "

" เอ๋...ต้องห้าม? คือยังไง ฉันขอเปิดกระจกได้มั้ย "

ไม่รอให้เขาอนุญาต สาวน้อยก็ทำการกดกระจกลง ก่อนจะโผล่หน้าออกไปเมื่อเห็นวิวข้างทาง

" ร่มรื่นดีจังค่ะ ยังมีหมอกอยู่เลย ขนาดสายมากแล้วนะเนี่ย "

แต่แล้ว อารมณ์เยี่ยงนางเอกมิวสิคของเธอกลับถูกคุกคามพังยับเยินลง เมื่อคนขับเริ่มไม่พอใจขึ้นมานิดๆ แล้ว

" คุณผู้หญิง เอาหัวกลับเข้ามาเถอะครับ ผมขอร้อง "

" ทำไมคะ? "

และหน้าแปลก ที่สีหน้านั้นก็ทำให้เธอทำตามอย่างว่าง่าย ไศลาดึงตัวกลับเข้ามาแล้วปิดกระจก พร้อมสีหน้าฉงน

เขาไม่ตอบ แต่เลือกที่จะใช้ล็อคนิรภัย ห้ามเธอทำซ้ำอีกแทน ดูก็รู้เธอเป็นคนดื้อ

" ว่าแต่ ตะกี้ที่บอกว่าสถานที่ต้องห้าม คืออะไรหรือคะ ไศลาเข้าไปได้ไหม "

ก่อนจะหันขวับชำเลืองมองผ่านกระจกหลัง ทบทวนคำถามของเธอ ถึงกับงง ความชาญฉลาดที่ว่าเป๊ะแล้ว เจอผู้หญิงคนนี้เข้าไปถึงกับรวนกันเลยทีเดียว

" เขตหวงห้าม ... ไม่ได้หมายความว่า ใครที่คิดจะเข้าไปต้องได้รับอนุญาตจากผู้ที่มีสิทธิ์ก่อน ไม่ใช่หรือครับ"

" อ้อ... ใช่ค่ะ ^^ แฮร่.."

ก่อนประโยคที่เธอตอบและรอยยิ้มแฉ่งนั้น จะทำคนขับรถที่มองอยู่ กระพริบตาปริบๆ

ดวงตาคมขยายขึ้นอีกเท่าตัว หลังรถที่นั่งอยู่แล่นผ่านประตูเหล็กเลื่อนเข้ามาจอดในตัวบ้าน ไศลาเอาหน้าแนบกระจก จังหวะรถซัดโค้งแหงนหน้าขึ้นมอง คฤหาสน์ตรงหน้ามีประมาณสองชั้นเห็นจะได้ ทว่าความใหญ่โออ่าไม่น้อยหน้าไปกว่าโรงแรมเลย ผนังขาวนวลถนอมตายามสะท้อนแสงจากดวงอาทิตย์ทำให้หน้ามองเข้าไปอีก วัดจากการมองเห็น หากให้เปรียบเทียบความเก่าคงแก่ราวกับรุ่นปู่ ทว่ายังคงความคลาสสิคไฮโซเอาไว้ เสมือนอยู่ในยุคของคนโบราณ

" ว้าว..นี่บ้านที่ฉันจะมาอยู่เหรอคะ "

หญิงสาวหันมาถามคนขับ หลังเขาพารถจอดสนิทและดับเครื่อง

" ใช่ครับ เชิญคุณผู้หญิงไปแต่ตัวนะครับ ส่วนของผมจะยกไปให้ "

" แหม.."

เพราะตลอดทางที่มา เธอชวนเขาคุยไม่หยุด ผลที่ได้เลยค่อนข้างจะสนิท ไศลาในสายตาของอันโค่บอดี้การ์ดโครทิสเลยเปรียบเสมือนไส้เทียนที่ชุ่มไปด้วยน้ำมัน อย่าได้เผลอไปจุดไฟเชียว มีหวังติดแล้วดับยาก เผลอๆ ลามไปเผาอย่างอื่นด้วย

การวางตัวของเขา จึงทำได้แค่ตอบคำถามที่เธอถาม เธอถามมาเขาก็ตอบแค่นั้น เว้นแต่เรื่องที่ตอบไม่ได้ อย่างเช่น... สถานที่ ที่เธอเพิ่งถามถึงเมื่อกี้นี้...

" มาแล้วเหรอ? "

ไศลาเดินสำรวจรอบบริเวณได้ไม่นานจึงต้องหยุดกะทันหัน หลังเดินเข้าไปในตัวบ้าน และพบกับเจ้าของเสียงทุ้ม เขายืนเต็มความสูงอยู่กลางห้องโถง สวมชุดดำทั้งชุดราวกับกำลังไว้อาลัยให้ใคร จนเธอเริ่มฉงนสงสัย ระดับมาเฟียอย่างโครทิส ไม่มีเงินซื้อสีอื่นมาใส่คงเป็นไปไม่ได้หรอก นอกเสียจากจะมีเหตุผลให้ต้องทำอย่างนั้น และเหตุผลนั้นต้องมีอิทธิผลต่อใจเขามากๆ

" สวัสดีค่ะ "

เธอคำนับ ส่วนเขาแสะยิ้ม เปลี่ยนท่าทางการยืนเป็นกันเองมากขึ้น

" หึ ตัดสินใจเร็วดีนะ "

" ก็ไม่เห็นต้องลีลาเลยนี่คะ ก็แค่มาอยู่กับคุณ ดีกว่าเช่าห้องเองเป็นไหนๆ ถึงการเจอคุณมันไม่ต่างกับการเจอโจรก็เถอะ.."

ประโยคทิ้งท้ายเธอพึมพำเสียงเบา เบ้ปากแสดงถึงความหมั่นไส้

" เธอด่าฉันเรอะ"

" อะไรคะ! " แล้วแสร้งทำตาโต ราวกับตัวเองโดนนั้นรังแกทีหลัง " เปล่าสักหน่อย.."

โครทิสถึงกับส่ายหน้าเอือมระอา แต่กระนั้นในความหนักใจก็ยังมีรอยยิ้มเล็กๆ ซ่อนอยู่ นับแต่วันนี้เป็นต้นไป บ้านของเขาคงไม่ต่างจากผับ คงจะเป็นสถานบันเทิงจำลองแล้วสินะ

" เธออยากพักห้องไหน "

" เอ๋...เลือกได้ด้วยเหรอคะ "

หญิงสาวเบิกตาโตอย่างตื่นเต้น แต่แล้ว...กลับต้องเปลี่ยนไปเป็นเบ้ปากภายหลัง

" ก็ถ้าจะไม่เลือก...ห้องฉันก็ได้ เตียงมันว่างฉันไม่ค่อยได้นอน "

" ชิ! ฝันไปเถอะย่ะ "

เธอทำปากยื่นใส่ เบือนหน้าไปทางอื่น กรอกตามองไปรอบๆ ราวกับหาตัวช่วยตัดสินใจ ในขณะเขาถึงกับกลั้วหัวเราะ ก่อนจะเลิกคิ้วสูง

" เอา...เป็นห้องที่ใกล้กับห้องครัวได้ไหมคะ ฉันชอบหิวตอนดึกๆ "

" หืม... ห้องคนใช้น่ะเหรอ? "

" ห๊ะ! "

" ก็ถ้าเธอจะเอาห้องที่ใกล้ห้องครัวที่สุด ก็คงต้องเป็นห้องคนใช้แล้วล่ะ "

" ชิ ไกลออกมาหน่อยก็ได้ค่ะ "

" ห้องบอดี้การ์ด? "

" โหย.. นี่คุณ ห้องว่างสิคะ จะเอาห้องที่มีคนอยู่แล้วมาให้ฉันทำไม "

ไศลาถึงกับหลับตา นับหนึ่งถึงสิบ และถามทั้งที่เปลือกตายังปิดอยู่ ราวกับกำลังข่มใจ

" เฮ้อ..จริงๆ แล้วคุณจงใจจะแกล้งฉันใช่ไหมคะ "

ทว่า กลับต้องสะดุ้งโหยง หลังลืมตาขึ้นมาและพบว่า หน้าเขากับเธอห่างกันแค่คืบ

"....!!! "

" ฉันก็แค่ตอบคำถามของเธอ "

หมอนี่นอกจากจะชอบทำหน้าตายแล้ว ร่างกายยังคล้ายคนตายอีกด้วยเหรอ เดินเข้ามาตอนไหน ทำไมไม่รับรู้ถึงการเคลื่อนไหวเลย

" อะ เอ่อ..."

ไศลาเตรียมจะถอยหนี

แต่แล้ว..

หมับ

แขนข้างนึงของเขากลับอ้อมมาดักไว้เสียก่อน กลายเป็นว่า การยืนของคนทั้งคู่ ร่างบางกำลังเสียเปรียบ เพราะถูกเขาโอบ

" เธออาจจะยังไม่รู้สถานะของตัวเองในตอนนี้ เพราะมันยังไม่ถึงเวลา ฉันจะบอกเฉพาะเรื่องที่ฉันบอกได้ เรื่องของคนที่เธอตามหาอยู่น่ะ"

 "........"

" เพราะเขา..ชีวิตเธอกับครอบครัว เลยกำลังจะสบาย เหล่าอัลฟาจะดูแลเธออย่างดี เสมือนคนในครอบครัว" 

" คะ? "

" ห้องของเธอ อยู่ถัดไปจากห้องฉัน ถามอันโค่ คนที่พาเธอมาที่นี่เอา แล้วก็พักซะ ฉันมีประชุมด่วน ตอนเย็นจะเข้ามาอีกที "

"....!!! "

จบคำพูดพาสับสนของเขา แน่นอน เหลือแค่ไศลาที่ยังยืนงงอยู่ เธอชะงักค้าง ใช้สมองทบทวนประโยคเหล่านั้นวนไปวนมา

" หมายความว่ายังไง..."