บทที่ 16

เมิ่งซิ่งหลวนรับสาย

"เมิ่งซิ่งหลวน แม่โทรมาตั้งหลายร้อยครั้งไม่ยอมรับ? เดี๋ยวนี้ปีกกล้าขาแข็งขึ้นเหรอ?"

เสียงของแม่เมิ่งดังแหลมขึ้นมา เธอได้ยินเสียงปลอบของเมิ่งทิงเหยาสลับบางครั้งที่ปลายสาย

เมิ่งซิ่งหลวนขยับโทรศัพท์ออกจากหู เธอหมดความอดทนเล็กน้อย

"มีอะไรก็พูดมา"

คำพูดหยาบคายทำให้แม่เมิ่งไม่พอใจและรังเกียจลูกสาวตัวเองมากขึ้น

เธอคาดไม่ถึงจริงๆ ว่าเธอจะให้กำเนิดลูกสาวแบบนี้! ไม่ดีเท่าลูกสาวบุญธรรมผู้มีการศึกษาและเฉลียวฉลาดอย่างเหยาเหยา!

"เมิ่งซิ่งหลวน ลูกพูดกับแม่อย่างนี้เหรอ? แม่ถามหน่อยหย่ากับยวี่ไป๋แล้วเหรอ? ได้คิดสักครั้งไหมก่อนจะทำอะไร? ลูก..."

เมิ่งซิ่งหลวนปวดหัวเมื่อได้ยินเสียงแม่บ่นฉอดๆ

เธอนวดขมับก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "คุณนายเมิ่ง ก่อนหน้านี้ก็คุณไม่ใช่เหรอที่บอกว่าถึงฉันจะตายก็ไม่ใช่เรื่องของคุณ?"

แม่เมิ่งพูดไม่ออก

เมิ่งซิ่งหลวนพูดถูกแต่นั่นก็เพราะเธอโกรธมากตอนนั้น

แม้เธอจะไม่ได้ชอบลูกสาวคนนี้ แต่หญิงสาวก็ยังคงเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขที่ออกมาจากการตั้งท้องสิบเดือนของเธอ!

"เมิ่งซิ่งหลวน นี่ลูก..."

"ถ้าไมม่มีอะไรฉันจะวางสายแล้วนะ"

"เดี๋ยวก่อน! เมิ่งซิ่งหลวน วันนี้มีงานศพลูกชายตระกูลหลิน รีบกลับมาแล้วไปงานด้วยกันกับพวกเรา!"

น้ำเสียงสั่งการนั้นทำให้เมิ่งซิ่งหลวนรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก

เธอกล่าว "ไปด้วยกัน? ไปปรบมือฉลองการตายของเขาน่ะเหรอ?"

หลังจากตอกกลับเช่นนั้น เมิ่งซิ่งหลวนก็วางสายไปโดยไม่สนว่าแม่ของเธอจะโกรธหรือไม่ก็ตาม

หลังมื้ออาหาร เมิ่งซิ่งหลวนนัดกับเจียงเมี่ยวเมี่ยวเพื่อดูบ้าน เธอตรวจสอบรอบๆ ว่ามันดีแล้วเลยเซ็นสัญญาและจ่ายเงินทันที

ทั้งเนื้อทั้งตัวเธอตอนนี้เหลือเงินไม่ถึงพันหยวน

เมิ่งซิ่งหลวนไม่เคยยากจนขนาดนี้มาก่อน สิ่งสำคัญตอนนี้คือหางานที่ได้เงินก้อนใหญ่

ขณะที่กำลังดูว่าจะเริ่มไลฟ์สตรีมอย่างไร โจวยวี่ไป๋ก็โทรมา

อีกฝ่ายถามที่อยู่ของเธอเพื่อให้ผู้ช่วยไปส่งของขวัญที่เขาซื้อมาให้ เขาบอกอีกว่ายังมีของทั่วไปของเธออยู่ที่บ้านและถามเธอว่าจะสะดวกมาเอาเมื่อไหร่

"ไม่ต้องหรอก โยนทิ้งมันไปเลยก็ได้"

ท่าทีเย็นชาและไม่แยแสของผู้หญิงคนนี้ทำให้โจวยวี่ไป๋ขมวดคิ้วแน่น

เขายืนข้างหน้าต่างมองดูต้นไม้ใหญ่ข้างนอก ทว่าสิ่งที่ต้องการจะพูดกลับไม่สามารถเอื้อนเอ่ยออกจากลำคอ

เวลานั้นเอง โจวเพียนหรานวิ่งออกมาจากวอร์ดโรงพยาบาลและเรียกพี่ชาย

ขณะที่โจวยวี่ไป๋กำลังจะบอกให้น้องสาวรอสักพัก เสียงสัญญาณสายไม่ว่่างก็ดังมาจากปลายสาย

เมิ่งซิ่งหลวนวางสายเขาไปแล้ว

ความหงุดหงิดที่บอกไม่ได้ยิ่งเพิ่มขึ้น

"พี่ชาย แม่ฟื้นแล้ว..น้องจะดูแลแม่ที่นี่เอง พี่ไปเข้าร่วมงานศพพี่เช่อเถอะ"

โจวเพียนหรานกล่าวด้วยเสียงสะอื้นและสำลักในตอนท้าย

ใครจะรู้กันล่ะว่าจะมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นกับหลินเช่อ? ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าเมื่อวานทุกอย่างก็ดูเรียบร้อยดี จนกระทั่งจู่ๆ เขาถูกรถชนเสียชีวิตตอนกลางคืน

ตามที่หนุ่มลูกคุณหนูอีกคนพูดไว้ ตอนนั้นหลินเช่อเหมือนโดนสิงแล้วต้องการที่จะข้ามถนนไปซื้อน้ำ

เขาเดินข้างหลังหลินเช่อห่างออกไปเพียงหนึ่งเมตร เมื่อเขารู้สึกตัว เขาก็เห็นหลินเช่อถูกรถชนปลิวออกไปหลายสิบเมตรแล้ว

ร่างกายเสียรูปจากการกระแทกอย่างหนักจนตายคาที่

ภาพการตายของเขาดูน่าสังเวชเหลือเกิน

โจวยวี่ไป๋หมดทั้งแรงกายแรงใจ

ถ้าแม่ของเขาไม่ตกบันไดลงมาเมื่อคืนนี้ ถ้าเขาตามหลินเช่อไปเรื่องนี้อาจไม่เกิดขึ้นก็ได้

ทันใดนั้นประโยคหนึ่งก็กังวานเข้ามาในหัวของเขา

——"และฉันก็รู้ด้วยว่านายกำลังจะตาย"

นี่คือสิ่งที่เมิ่งซิ่งหลวนบอกกลับหลินเช่อเมื่อคืนนี้

โจวยวี่ไป๋ขมวดคิ้วแน่น เขารู้สึกว่าเมิ่งซิ่งหลวนต้องรู้อะไรบางอย่างแน่ บางทีการตายของหลินเช่ออาจเป็นสิ่งที่เธอคาดการณ์ไว้

แต่ทำไมเธอถึงไม่ทำอะไรเลยล่ะ?