Share

บทที่ 15

หลินเช่อไม่เข้าใจว่าทำไมแม้จะกลายเป็นผีแล้วเขายังรู้สึกว่าหายใจไม่ออก

เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นความน่ากลัวมาจากเมิ่งซิ่งหลวน

"เธ.. เธอหมายความว่าไง?"

"ก็หมายความตามที่บอกนั่นแหล่ะ"

เมิ่งซิ่งหลวนยิ้มโดยไม่เปลี่ยนสายตา เธอหันไปหาวิญญาณร้าย "คุณอยากให้เขาไปลงนรกไหม?"

มีคำพูดเก่าแก่ที่ว่า

ทำดีได้ดีทำชั่วได้ชั่ว

คนอย่างหลินเช่อที่ก่อกรรมทำชั่วที่ไม่อาจให้อภัยไว้มากมายควรถูกส่งไปยังนรกขุมสุดท้าย

ก่อนที่วิญญาณร้ายจะทันได้คิด เมิ่งซิ่งหลวนตัดสินใจไปแล้ว

"ฉันไม่ใช่คนจากยมโลก ฉันไม่สามารถตัดสินใจชะตาชีวิตนายได้"

หลินเช่อไม่ทันจะได้มีความสุข เพียงวินาทีต่อมาดวงตาเขาเบิกกว้างด้วยความกลัวและตื่นตระหนก

เมิ่งซิ่งหลวนกอดอกแน่นพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"เพราะฉะนั้นแทนที่จะไปลงนรกแล้วกลายไปเป็นสัตว์ ตายอย่างหมดจดเสียคงดีกว่า”

"จะได้ไม่ทำให้หมาแมวที่บริสุทธิ์เสีย"

หลินเช่อกลายเป็นกลุ่มควันและหายวับไปในอากศ โดยที่ไม่ทันได้พูดอะไรสักคำ

วิญญาณร้ายลอยอยู่ข้างเมิ่งซิ่งหลวนด้วยความตะลึง

โหดเหี้ยมยิ่งนัก!

นี่คือสิ่งแรกที่เขาคิดถึงเมิ่งซิ่งหลวน

เมิ่งซิ่งหลวนดึงมือเธอกลับมา มองไปที่วิญญาณร้ายอย่างผ่อนคลาย ก่อนเธอจะได้พูด วิญญาณร้ายก็เริ่มก่อน "อาจารย์ เอาเลย ฉันล้างแค้นเรียบร้อยแล้ว... แต่ฉันยังกังวลเรื่องน้องสาวอยู่"

นั่นเป็นครอบครัวคนเดียวที่หลงเหลืออยู่ในโลกของเขา

หลังจากที่เธอโดนหลินเช่อทำร้าย น้องสาวของเขาก็เป็นโรคซึมเศร้าอย่างรุนแรงและยังไม่หายสนิท

วิญญาณร้ายขอให้เมิ่งซิ่งหลวนช่วยดูแลน้องสาวเขา.. แม้เพียงแค่นิดเดียวก็ยังดี

รัศมีร้ายรอบตัวจางหายไปมากจนเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลา

เมิ่งซิ่งหลวนดึงยันต์ขึ้นมาบนอากาศ วินาทีต่อมาลมอันมืดมิดก็พัดผ่านบริเวณโดยรอบ ทุกอย่างดูเหมือนจะหยุดนิ่ง

ประตูมืดปรากฎบนอากาศ นั่นคือประตูสู่นรก

แม้วิญญาณร้ายตัวนี้จะเป็นคนดีตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่ ทว่ากลายเป็นผีร้ายที่จบชีวิตมนุษย์ลง ถึงอีกฝ่ายจะเป็นคนชั่วช้าก็ไม่สามารถเปลี่ยนความจริงได้ว่าเขาทำร้ายมนุษย์

โลกนี้ไม่มีความเที่ยงธรรมอย่างแท้จริง

หากต้องการกลับมาเกิด วิธีเดียวคือลงนรก

"ฉันลองดูให้คุณแล้ว น้องสาวคุณจะปลอดภัยและใช้ชีวิตราบรื่นไปตลอดชีวิต เธอจะได้พบเนื้อคู่อีกด้วย"

"ถ้าคุณทำตัวดีๆ คุณอาจได้กลับไปอยู่ข้างๆ น้องสาว"

วิญญาณร้ายเชื่อเมิ่งซิ่งหลวนทั้งใจ

ได้ยินคำพูดของเธอแล้วเขาก็โล่งใจ เขาก้าวเข้าสู่ประตูนรกภายใต้การจ้องมองของเมิ่งซิ่งหลวน ทันทีที่เขาหายไป ลมก็เริ่มพัดแรงอีกครั้ง

เมิ่งซิ่งหลวนยังคงพักอยู่ในโรงแรม

ก่อนเข้านอน เธออ่านข้อความและอีเมลที่ยังไม่ได้เปิดบนโทรศัพท์ ทั้งหมดล้วนเป็นข้อความที่ส่งมาเมื่อวานเพื่ออวยพรวันเกิดให้กับเธอ

อีเมลฉบับหนึ่งดึงดูดสายตาของเธอ

ผู้ส่งคืออาจารย์หมอลัทธิเต๋า ชิงซู

นั่นคืออาจารย์ของเมิ่งซิ่งหลวน

ภายในอีเมลเริ่มด้วยคำอวยพรวันเกิดเธอก่อน จากนั้นจึงกล่าวถึงเรื่องมรดกที่เป็นวัดเต๋า

เมิ่งซิ่งหลวนรู้อยู่แล้วว่าวัดเต๋าทั้งทรุดโทรมและติดหนี้ก้อนใหญ่ แต่เธอก็พร้อมที่จะสืบทอดมันแล้ว

มันค่อนข้างใจหายที่อาจารย์พูดออกมาตรงๆ

คนอื่นเมื่อหย่าร้าง พวกเขากลับไปรับมรดกหลายร้อยล้าน แต่เธอล่ะ? มีเพียงวัดเต๋าที่เต็มไปด้วยหนี้รอเธออยู่

ตอนท้ายของอีเมล อาจารย์ได้แสดงความยินดีกับเธอที่หย่ากับโจวยวี่ไป๋และยุติความสัมพันธ์เรียบร้อยแล้ว

เมิ่งซิ่งหลวนนิ่งเงียบ

เห๊อะ

หลังจากหลับสนิททั้งคืน เมิ่งซิ่งหลวนไม่ตื่นอีกเลยจนกระทั่งสาย

โทรศัพท์มือถือเต็มไปด้วยแจ้งเตือนมากมาย

มีสายที่ไม่ได้รับจากตระกูลเมิ่งมากกว่าสามสิบสาย สองสายจากโจวยวี่ไป๋ และสายอื่นๆ ที่ไม่รู้จัก

เมิ่งซิ่งหลวนไม่มีความอยากที่จะตอบกลับใครสักคน

เธอเก็บข้าวของอย่างสบายเพื่อออกไปกินข้าว

ทันทีที่สั่งอาหารอยู่นั้น ตระกูลเมิ่งก็โทรเข้ามา

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status