ตอนที่ 6 แค่เริ่ม

@บ้านมหาวานิชกุล

เช้ารุ่งขึ้นกว่าจะผ่านคืนที่ว้าวุ่นไปทำเธอนอนไม่หลับเลยตื่นขึ้นมามีอาการแบบมึนๆอึ้นๆหนักมากแต่อาการเจ็บ (กล้ามเนื้ออักเสบทุเลาขึ้นเธอเลยต้องไปมหาลัย)"

"ม้าขาวันนี้มนต์ไปเรียนแล้วนะคะ" ^_^

"ดีขึ้นแล้วหรือคะลูก" เธอจำต้องเงยหน้าขึ้นจากช่องแชทที่คุยอยู่กับแพรว..

น้ำมนต์เลยหมุนตัวและเดินให้มารดาดู "คล่องแล้วงับไปนะคะตอนเย็นเจอกัน" ^__^

"ไม่ทานข้าวเช้าหรือลูก"

"ยางม่ายหิวอ่า"

"..."

"คุณต้องมนต์ตราค่ะรู้ไม่ใช่หรอว่ามื้อเช้าเป็นมื้อที่สำคัญที่สุด" เธอไม่โกรธลูกเลยแต่เป็นห่วงซะมากกว่า..

"คุณน้ำมนต์ขารับแซนวิทกับนมไปทานดีไหมค่ะ ป้าเตรียมมาให้"

"แซนวิชเหรอค่ะป้านี เอาก็ได้งับ" ^_^ รับก่อนก็ยังดีกว่าโดนดุอีก

"งั้นรอแป๊บค่ะ " ร่างท้วมของหญิงสาววัยจะหกสิบแล้วเกินไปหยิบกล่องสีสวยส่งให้ลูกสาวเพื่อนเจ้านาย

"ทานให้อร่อยนะคะ ถ้าชอบต่อไปจะทำไว้ให้คะ"

"หือ..มนต์เกรงใจค่ะ"

"แต่ป้ายินดีรับใช้ค่ะ" ^_^

"งั้นมนต์ไปก่อนนะคะป้านี " ก้มตัวลงไปหอมแก้มแม่เบาๆ "ไปก่อนนะคะคนสวยขาของมนต์" ^__^

"ค่ะเด็กดื้อของม้า" ยกมือลูบผมเบาๆ

"ว่าหนูอีกแล้ว " ยู่ปากให้กับแม่..

ในขณะที่สนทนาอยู่ในบ้านเสียงแตรรถก็ดังขึ้น ปิ๊นๆ

"เอ้าใครมาบีบแตรหน้าบ้านนี้" เธอเลยชโงกออกไปดูเจอรถ PORSCHE สีน้ำเงินดำของดิน "เป็นบ้าอะไรมาบีบแตรหน้าบ้านคนอื่นนี้ไอ้บ้าดิน" เธอยืนตะโกนด่าเพื่อนชายที่ประตูบ้าน...

"น้ำมนต์ลูกไปด่าเพื่อนทำไม ม้าลืมไปค่ะดินบอกจะมารับหนู"

"ห๊ะ หนูไปเองได้นะคะ" หันมาคุยกับแม่ทันทีหลังจากแม่บอกกล่าว

"ก็ไปทางเดียวกันก็ไปคันเดียวก็ดีนะลูก " เธอคิดว่าดีนะไปทางเดียวกันประหยัดด้วย

"สวัสดีดีครับน้ารตี " ก่อนจะหันมาทางเพื่อน "ไปเถอะเดี๋ยวเดี๋ยวรถติด"

เธอจะปฎิเสธก็กระไรอยู่มาถึงหน้าบ้านแล้วก็ตามเลยหล่ะกันวันนี้

"อืม..รอแป๊ป" หันไปไหว้ลาป้านีกับแม่ของเธออีกครั้ง "หนูไปเรียนนะคะม้า นะคะป้านี"

"มาเราช่วยถือ"ผมเห็นกล่องสีคุ้นตามากมันของบ้านผมนี้ ยิ้มให้ป้านีทันทีเพราะรู้ใจแท้

"ถือกล่องแซนวิชนี้ก็ได้จะทานด้วยก็ได้เราทานไม่หมดหรอก"

"มีน้ำใจจริงแม่หญิง เชิญเพคะ"

เธอรู้ว่าเพื่อนพูดเล่นแต่ก็แลหางตามอง..แล้วเดินขึ้นรถไปแต่ในขณะเดินทาง เธอพึ่งสังเกตเห็นนิ้วเรียวยาวของเพื่อนมีแต่พลาสเตอร์แปะแผล..

"มือไปโดนอะไรมานั้น"

"เป็นห่วงหรือ" ไม่ตอบคำถามแต่ถามต่อเอาเธออึ้งไปไม่ถูกเลย

"ปล่าวเห็นติดพลาสเตอร์ ก็เลยถามเฉยๆ" แล้วเธอก็เปิดกล่องแซนวิชหยิบขึ้นมาชิม " หืออร่อยอ่ะ" เธอมัวแต่สนใจของในกล่องแต่คนข้างๆยิ้มหน้าบาน

" ทานไหมดินอร่อยนะ" ยกกล่องมาให้เพื่อนดู

"ยัยบ๊องเราขับรถอยู่จะให้เอามือที่สกปรกหยิบอาหารหรือไง" เขาไม่ได้คาดหวังว่าน้ำมนต์จะป้อนเขา

"มาเราป้อนแสดงน้ำใจที่เมื่อวานมาดูแลเราแม้ว่าจะไม่เต็มใจก็ตาม" พร้อมหยิบตัวที่เป็นทูน่าให้เพราะเพื่อนเธอไม่ทานแฮมชีส " อ้าปากค่ะคุณพสุธา"

ผมก็บ้าจี้อ้าปากรับแซนวิชที่ทำเองกะมือก็ชิมจนเอียนเลยหล่ะกว่าจะได้ ไล่ให้เฮียๆป๊าม้าทานหมดแถมโดนสาปอีก "อืมอร่อยดี ชอบไหม" ^_^

"เราเกรงใจป้านีอะ " เธอรู้ป้ามีหน้าที่เยอะมากแต่ป้าก็เจียดเวลามาทำอาหารให้แม่มื้อเช้า+กลางวันเพราะบ้านเขาไม่มีใครทานข้าวเช้าส่วนมากจะทาน breakfast ซะมากกว่า..

" ป้าเขาเต็มใจก็ก็รับน้ำใจเถอะ"

" อืม...เอาอีกไหม" หยิบขึ้นมาเหมือนเตรียมยื่นให้

"จะป้อนอีกหรือ" เลิกคิ้วสูง

"ก็นายขับรถนี้เราป้อนให้ก็ได้ "

"ขออีกคำก็ได้ครับ วานเปิดน้ำให้หน่อย"

"พอใช้เราได้ก็ใช้จังเลยนะเรานี้ "

"ขอบคุณล่วงหน้าครับคุณต้องมนต์ตรา" ยิ้มพร้อมลิ่วตา ^ __ ^

แต่ในจังหวะที่ยื่นมือป้อนแซนวิชเป็นช่วงรถติดไฟแดง เพื่อนชายของเธอหันหน้ามาเพื่อจะกัดแซนวิชแต่มันดันดูดนิ้วเธอไปด้วย (ช๊อตเลยงานนี้) สายตาคมสบสายตาของฝ่ายตรงข้ามแล้ว ยกยิ้มเบาก่อนหันไปมองด้านหน้าต่อ

"นี้น้ำเราเปิดแล้ว" พร้อมยื่นขวดน้ำให้ ทั้งที่มือยังสั่น

"ขอบคุณครับ แต่ตะกี้เราขอโทษนะไม่ตั้งใจดูดนิ้วของมนต์อ่ะ" ^_^

"อ่อไม่เป็นไรเราคิดเสียว่าเป็น แมลงสาปเลม"

ผมอุตส่าห์สำนึกผิดโดนยอกย้อนว่าเป็น ปีเตอร์หรือ (แมงสาป)ผมจะทำไงดีกับเพื่อนคนนี้นะ

พาร์ทรตี

เธอรู้สึกเอ๊ะ ตรงที่พี่นีบอกมีแซนวิชคืองานยุ่งขนาดนั้นยังมีเวลาทำอีกหรือแค่เช้ามาก็วุ่นวายกับส้มจี๊ดแล้วกว่าจะมาทางนี้ก็เจ็ดโมงเช้าแล้วมั้ง

"พี่นีทำแซนวิชเองหรือค่ะ"

"ค่ะ..คุณรตีว่าอะไรนะคะ " ตอนที่เพื่อนเจ้านายถามเธอใจอยู่ในหม้อแกงเลยไม่ได้ยิน

"รตีถามว่า พี่นีมีเวลาทำแซนวิชด้วยหรือค่ะแค่มาบ้านรตีก็สอง-สามชัวโมงแล้วกลับไปก็ต้องไปคุมแตงกวาทำความสะอาดห้องอีก ตอนเย็นก็ทำอาหารให้ที่บ้านโน้นแถมเผื่อมาที่นี้อีกแถมส้มจิ๊ดเลิกเรียนก็วุ่นวายอยู่กับหลานทำไมถึงมีเวลาค่ะไม่เหนื่อยหรือไง" เธอร่ายซะยาวเลย

"ตอบไม่ถูกเลยค่ะ แต่แซนวิชพี่ไม่ได้ทำค่ะ คุณดินหัดทำค่ะ"

"ห๊ะ แซนวิชที่เอามานี้ตาดินทำหรือค่ะ"

"ใช่ค่ะ เมื่อวานขอให้พี่สอนค่ะไอ้เราก็นึกว่าอยากทานพอเตรียมของเสร็จก็ทำเองทุกขั้นตอน แต่คนที่เดือดร้อนก็พวกคุณๆค่ะโดนให้ชิมจนเมื่อวานกับข้าวต้องเก็บมาอุ่นใหม่หมดเลย"

"แล้วทำไมไม่เอาของเมื่อวานมาให้รตีค่ะจะได้ไม่ทำ"

"อ่อคุณคิว คุณครามห่อไปที่ทำงานค่ะ

"หา.."

"สองคุณกินยากค่ะคือแบบว่าอาหารมีผงชูรสไม่ได้เลยแพ้กันค่ะ"

"อ๋อ...แล้วแบบนี้หลานรตีไม่เชื้อแพ้หรือค่ะ"

"อันนี้ไม่รู้ค่ะ แต่พี่ของปรุงแกงเขียวหวานอีกนิดนะคะ"

พาร์ทดิน

พอจบประโยคนั้นผมก็ไม่ได้พูดอะไรต่อจนถึงมหาลัยจอดเทียบหน้าคณะเลย

"ทำไมจอดหน้าคณะอ่ะเราบอกจอดตรงโน้นไง"

"จอดตรงไหนก็ได้ไหม เป็นอะไร"

"เรากลัวกิ๊กดินจะมาเล่นเราดิ"

"เราไม่เคยมีกิ๊กและแฟนเราก็ไม่มีและเชื่อว่าถ้าใครมายุ่งกับมนต์ เรารู้ว่ามนต์ไม่ได้อ่อนแอแต่ถ้ามีใครทำบอกเรานะเดียวเราจัดการให้"

"หึ..เราไม่อยากเชื่อเดือนคณะวิศวะปีสามไร้แฟน"

"ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อครับคุณต้องมนต์ตรา"

"ถามจริงเป็นเกย์ป่ะนี้"

"อยากโดนเกย์เยไหมครับเพื่อน"

"ไอ้บ้า แค่ถามเฉยๆมายงมาเยอะไรแค่คิดก็หยองวะ"

"ลองแล้วจะติดใจนะใหญ่ด้วย" พูดไปยิ้มไปอวยตัวเอง.

"อะ..ไอ้บ้าดิน..!! " >\\\< เธออายนะที่มาพูดกึ่งลามกจกเปรตตรงนี้ "ไม่คุยแล้ว " ก้มหน้าปลดล็อคเบลส์เงยหน้าขึ้นเจอจุมพิตกลางหน้าผากมนเบา

"ทะ ทำบ้าอะไรของนาย" 0_0

"เป่ากระหม่อมให้แรงกล้าไง " ตอบแบบหน้าตาเฉยๆ

พาร์ทข้าวปุ้น

เรื่องที่เธอคาใจเธอเลยเดินมาคณะของดินเจอสองเพื่อนซี้ ของดินเลยลองตัดสินใจถาม "ทาย ลมหวัดดี "

"อ้าวข้าว หวัดดีลมอะไรหอบสาวคณะคอมมาที่เทคนิคนี้"

"เราแค่สงสัยอ่ะ "

"สงสัยอะไรครับคุณข้าวปุ้น"

"เราขอดูเกียร์เอกเทคนิคหน่อยดิ"

"ได้ดิ,"..."แต่เป็นลมนะที่ถอดให้ดู

"หึ แบบเดียวที่น้ำมนต์แขวนเลยอ่า" เพราะเธอก็ถอดของตัวเองเทียบไม่ความคล้ายเลย เลขรหัสประจำอาจเรียงกันแต่รหัสคณะไม่มีทางคล้ายกันได้

"สงสัยหล่ะซิ "

"อืมดิ วันนั้นมนต์ลุกขึ้นแล้วหายไปเลยไม่รู้ตามหาคนที่เอาเกียร์ไปให้ได้ไหม รุ่นเราเอกตัวมีซิ่วบ้างไหม"

"ไม่มีนะ" สองคนนั่งมองหน้าประมวลผลเพราะมีวันหนึ่งน้ำมนต์เดินมาถามหาดินกับพวกเขา

"ข้าวเคยได้คำที่ว่า #เกียร์อยู่ใครใจอยู่คนนั้นไหม" ลมถามเพื่อนสาว...

"สโลแกนของวิศวะอะนะ" เธอก็เคยได้ยินแถมเห็นสาวคณะอื่นหมายตาใครถ้าคู่กันแล้วหนุ่มวิศวะก็สวมสร้อยให้แปลว่าถูกใจ

👉ในขณะที่ตั้งกลุ่มเมาท์มอยคู่เพื่อนในรถก็ต่างคนต่างกวน👈