กำราบรักวิศวะเลว

INTRO

ท่ามกลางผู้คนที่เดินสวนกันไปมาอย่างพลุกพล่านในห้างสรรพสินค้าหรูใจกลางเมือง หญิงสาวหน้าตาน่ารักในชุดนักศึกษากำลังเดินฝ่าฝูงชนออกมา มือทั้งสองข้างหอบถุงชอปปิ้งแน่นจนแทบไม่เหลือช่องว่างให้ถืออะไรได้อีก

เธอเร่งฝีเท้าออกจากจุดที่แออัดที่สุดของห้างด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย ก่อนที่เสียงแจ้งเตือนจากสมาร์ตโฟนจะดังขึ้น

ติ๊ง!

เสียงแจ้งเตือนเพียงเบา ๆ ก็เพียงพอจะดึงความสนใจของเธอให้หลุดจากเส้นทางตรงหน้า หญิงสาวรีบก้มมองหน้าจอเพื่อดูว่าใครเป็นคนส่งข้อความมา

แต่เพียงเสี้ยววินาทีที่เธอหลุบตาลงนั้นเอง...

พลั่ก!

ใครบางคนเดินกระแทกเธออย่างแรงจนร่างเซ ถุงชอปปิ้งที่อยู่ในมือทั้งหมดหล่นกระจายเกลื่อนพื้น พร้อมกับเสียงหวานที่หลุดร้องออกมาด้วยความตกใจ

“อ๊ะ!”

คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันทันทีด้วยความหงุดหงิด เธอยังไม่ทันได้เงยหน้าขึ้นมองคู่กรณี ความรู้สึกเย็นวาบกลางอกก็ทำให้ร่างกายของเธอชะงักไปก่อน

เสื้อนักศึกษาสีขาวสะอาดของเธอ...กำลังเปียกชุ่มด้วยของเหลวจากแก้วในมือของอีกฝ่าย สีของเครื่องดื่มซึมเข้าเนื้อผ้าจนเห็นชัด กลิ่นหวานเจือเปรี้ยวลอยแตะจมูกทันทีที่ละอองเย็น ๆ กระเซ็นใส่ตัว

เธอพยายามกลั้นใจ สูดหายใจลึกเพื่อระงับอารมณ์ แล้วจึงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นช้า ๆ เพื่อมองหน้าคู่กรณี

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยอะไร คนตรงหน้ากลับเป็นฝ่ายชิงเปิดฉากใส่เธอก่อน...ด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดและถ้อยคำที่ไม่น่าเชื่อว่าจะได้ยิน

“นี่หล่อน! เดินก็ไม่ดูทางบ้างสิยะ มัวแต่ก้มเล่นโทรศัพท์อยู่ได้ ดูสิน้ำฉันหกหมดเลย!”

“หา...ว่าไงนะ?”

เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างไม่อยากเชื่อหู เธอไม่ทันได้ตั้งหลักกับสถานการณ์ แต่ก็รู้ทันทีว่าตัวเองกำลังถูกกล่าวโทษ ทั้งที่ตัวเองเป็นฝ่ายโดนคนตรงหน้าชนชัด ๆ

“นี่เธอบ้ารึเปล่า? เธอเดินพรวดออกมาจากร้านโดยไม่ดูเลยว่ามีคนเดินผ่าน! น้ำในแก้วเธอหกใส่เสื้อฉันจนเปียกหมดแบบนี้ ยังจะกล้ามาว่าคนอื่นอีกเหรอ?”

เสียงของไอโกะเริ่มแข็งขึ้น เธอโต้กลับทันทีโดยไม่สนใจสายตาคนรอบข้างที่เริ่มมองมาเป็นระยะ

“ก็เพราะหล่อนนั่นแหละ เดินไม่ดูทางเอง!”

“อ้อ… แบบนี้แปลว่าจะไม่รับผิดชอบใช่ไหม?”

แย่มาก...

ไม่เพียงแค่ไม่มีคำขอโทษหลุดออกมาจากปากของอีกฝ่าย เธอยังต้องมาทนฟังข้อกล่าวหาที่โยนความผิดมาให้ทั้งหมดอีกต่างหาก

โอเค ถ้าจะให้แฟร์ ๆ เธออาจจะมีส่วนผิดที่หยุดเดินกระทันหันเพราะมัวแต่มองโทรศัพท์ แต่การที่อีกฝ่ายเดินออกมาชนจนทำเสื้อเธอเลอะไปหมดแบบนี้ อย่างน้อยก็ควรมีคำว่า ‘ขอโทษ’ สักคำให้กันบ้าง ไม่ใช่แสดงท่าทีราวกับว่าเธอคือคนผิดแต่เพียงผู้เดียว

“รับผิดชอบอะไรไม่ทราบ? ฉันไม่ใช่คนผิดซะหน่อย เธอต่างหากที่ควรรับผิดชอบ...น้ำของฉันด้วยซ้ำ!”

อีกฝ่ายเชิดหน้าพูดหน้าตาเฉย ราวกับไม่คิดจะรู้สึกผิดแม้แต่น้อย แถมยังโยนความผิดมาให้ไอโกะแบบหน้าด้าน ๆ

“ตาบอดหรือเปล่า? เสื้อฉันเปียกจะขนาดนี้ ยังจะคิดว่าตัวเองไม่ผิดอีกเหรอ?” ไอโกะกัดฟันพูด ดวงหน้าแดงจัดเพราะโกรธจนเลือดขึ้นหน้า นี่มันเกินไปแล้วจริง ๆ เธอไม่เคยหัวร้อนใส่ใครได้เท่านี้มาก่อนในชีวิต

แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรต่อ...

“มีเรื่องอะไรกัน?”

เสียงทุ้มเข้มของชายหนุ่มดังแทรกขึ้น พร้อมกับร่างสูงที่ก้าวเข้ามาในวงสายตา ทำเอาทั้งสองสาวชะงักไปโดยอัตโนมัติ ต่างคนต่างหันไปมองชายหนุ่มเจ้าของเสียงพร้อมกัน

“สายฟ้า~ ดูสิ ยัยนี่ทำน้ำที่เค้าซื้อไว้หกหมดเลย”

เสียงหญิงสาวอีกฝ่ายกลายเป็นหวานจ๋อยทันทีที่เห็นผู้ชาย เธอรีบเดินเข้าไปเกาะแขนเขาแน่นพร้อมออดอ้อนออเซาะเต็มที่

ไอโกะถึงกับกลอกตาอย่างระอา

จ้า...อ้อนกันเข้าไปจ้า ไม่สนใจสภาพคนที่เนื้อตัวเปียกมอมแมมเป็นลูกแมวอยู่ตรงนี้กันสักนิดเลยเนอะ