LOGIN@เช้าวันต่อมา ด้านโรราร่างบางรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ด้วยความรู้สึกที่ปวดหัวตึบๆ ให้ตายเถอะเมื่อคืนฉันกลับคอนโดยังไงฉันไม่รู้เลยด้วยซ้ำ แต่ขณะที่ขยับตัวลงจากเตียงนอนกับรู้สึกเหมือนอะไรอุ่นๆ เหมือนมีคนหายใจรดต้นคอของฉัน สายตาเหลือบมองบริเวณโดยรอบคนที่มึนๆ เบลอๆ จากอาการเมาค้าง ตากลมเล็กถึงกับเบิกกว้างออกมาด้วยความตกใจ คอนโดของพี่ดีเทล นี้อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนฉันเมาหนักถึงขั้นเขาพาเธอมาที่นี่ ภาพสุดท้ายที่ฉันจำได้ คือยัยมะปรางชวนออกจากบาร์โฮส นี้อย่าบอกนะว่าเขาตามพวกฉันไป โรราพยายามประติดประต่อเรื่องราว คนตัวเล็กเหลือบมองร่างสูงที่นอนเปลือยเปล่าส่วนบน เสียงลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ"นี้เขาพาฉันมาที่นี่ทำไม คนบ้าทำไมถึงได้ทำแบบนี้กับฉันด้วย" ด้านโรราเมื่อคิดเช่นนั้น ร่างบางถึงกับขยับตัวจะลงจากเตียงนอนแต่นั้นคนแกล้งหลับอย่างดีเทลกับไวกว่า ฝ่ามือหนาจับเข้าที่เรียวแขนเล็ก!! หมับ !!"จะไปไหน" ด้านโรราที่ถูกคนที่เธอคิดว่าหลับจับเข้าที่แขนเช่นนั้น ร่างบางถึงกับตากลมเปิดกว้างออกมาด้วยท่าทีตกใจ โรราหันมาเผชิญหน้ากับดีเทลด้วยสีหน้าไม่พอใจ"พี่ไม่ควรพาฉันมาค้างที่นี่ เพราะเราไม่ได้เป็นอะไร อีกอย่า
ด้านดีเทลหลังจากที่ถูกโรราไล่แล้วนั้น ให้ตายเถอะมันทั้งเจ็บและจุกราวกับเข็มนับพันเล่มที่มันทิ่มแทงในใจของเขา เท้าที่หนักอึ้งค่อยๆเดิน ถอยออกห่างอย่างเชื่องช้า"ต่อให้เธอโกรธเกลียดฉัน ไม่ให้อภัยฉัน แต่ยังไงฉันก็ไม่มีวันปล่อยเธอไป" ดีเทลเอ่ยกับโรราที่เดินหันหลังไปเขา ด้านโรราที่ได้ยินจากปากของคนใจร้ายเช่นนั้น ถึงกับหยุดชะงัก"พี่มันเห็นแก่ตัว" โรราเอ่ยจบร่างบางก็เดินออกไปโดยไม่คิดจะสนใจดีเทล สายตาคมได้แต่มองตามแผ่นหลังบางที่เดินหนีไปจากเขาด้านโรราหลังจากที่ร่างบางกลับมาถึงคณะ ด้านโต้งที่สังเกตุเห็นสีหน้าและแววตาที่เศร้าลงของโรรานั้น"ชะนีแกเป็นไรป่าว..." พอกลับมาถึงที่ม้านั่งโรราก็เอาแต่นั่งซึม ไม่ยอมเอ่ยหรือพูดจากับใคร"ป่าว กูแค่อยากเมา กูอยากปลดปล่อย" โรราเอ่ยมาเช่นนั้น ทำเอาเพื่อนๆ ในโต๊ะถึงกับชะงัก"เพื่อนอยากเมา เอาดิ รอไร" ด้านมะปรางที่นั่งติดกับรามถึงกับเอ่ยมา"เฮ้ย...นี้ก็เอาด้วยเหรอ" รามเอ่ยถามแฟนสาว ด้วยสีหน้าไม่พอใจ"แหมพี่ราม พี่ไม่เห็นหรือไง ว่าน้องพี่เป็นอะไร ขอเถอะนี้แค่คืนนี้คืนเดียว แล้วฉัน..." มะปรางไม่กล้าเอ่ยคำว่าไม่ไป ออกมาเพราะเที่ยวคืนเดียวของเธอไม่มีอยู่จริงๆ"
1 สัปดาห์ต่อมา ด้านโรราและวันนี้ก็เป็นวันแข่งกีฬาสีของมหาลัย ร่างบางในชุดกางเกงยีนส์ขายาวสีขาว และเสื้อกีฬาสีเขียวพอดีตัวสวมรองเท้าผ้าใบและหมวกแก๊ปที่ปิดบังใบหน้าความสวย โรราเดินมาหยุดที่ข้างคณะนิเทศที่เธอนัดกับเพื่อนๆ ของตนเอาไว้ แต่ขณะที่ร่างบางจะเดินมาถึงม้านั่งที่ประจำสายตากับสะดุดเข้ากับพระพายที่จ้องมองมาทางเธอ ให้ตายเถอะตั้งแต่มีเรื่องวันนั้น ฉันกับยัยไอดอลหน้าปลวกนั้นก็ได้ไม่เจอกัน พึ่งจะเจอก็วันนี้แหละ ด้านพระพายที่เห็นโรราเดินมาก็ไม่รอช้า ถึงกับเดินเข้ามาหาโรราทันที"โรรา" เสียงแข็งของพระพายเอ่ยออกมา พร้อมกับมีเพื่อนของเธออีกสองคน"มีไรกับฉันไม่ทราบคะ คุณไอดอล ดาราดัง" น้ำเสียงจิกกัดของโรราเอ่ยทักทายพระพายด้วยสีหน้าไม่มีท่าทีเกรงกลัวเธอเลยสักนิด"ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ แค่สองคน" ด้านพระพายเมื่อเห็นว่าโรราไม่มีท่าทีจะอ่อนข้อให้ตน ถึงกับได้อ่อนน้ำเสียงลง เพราะฝีมือการตบของโรรานั้นบอกเลยว่าไม่ธรรมดา"เรื่องที่คุณโดนฉันจิกหัวตบวันนั้นเหรอคะ" โรรายังเอ่ยพร้อมกับเล่นหูเล่นตาใส่พระพายไม่เลิก"แก...นัง" พระพายที่ถูกโรรายั่วโมโหถึงกับหลุดเสียงดัง"ที่นี่มหาลัย ไม่ใช่สตูดิโอถิ่นของคุณ
3 ชั่วโมงต่อมา Condo Rora ด้านดีเทลหลังจากที่ตามโรราไปไม่ทัน ดีเทลจึงขับรถออกจากบริษัทมาหาโรราที่คอนโดของเธอ ร่างสูงนั่งรอโรราที่หน้าล็อบบี้อยู่เช่นนั้นนานนับ 3 ชั่วโมงแต่นั้นก็ไม่มีท่าทีว่าโรรานั้นจะมา ให้ตายเถอะภาพที่โรราน้ำตาไหลอาบแก้มยังวนเวียนเข้ามาในหัวของเขา"ให้ตายเถอะ นี้เขาทำอะไรลงไป เขาไม่น่าปากพล่อยไปต่อว่าเธอเลย" นอกจากจะทำโรราร้องไห้แล้ว ยังโดนพี่สายธารต่อว่าที่เขาเป็นต้นเหตุทำให้โรราประกาศลาออกถอนตัวเป็นเด็กฝึก เล่นเอาซะพี่สายธารเล่นผมยับเลยเมื่อ 1 ชั่วโมงที่แล้ว [ดีเทลนี้มันเรื่องอะไร นายตอบพี่มาหน่อยสิ มันเกิดอะไรขึ้น ถ้านายไม่เล่าพี่ก็ไม่รู้หรอกนะ นายไม่มีสิทธิ์ไล่คนของฉัน นายรู้หรือเปล่ากว่าฉันจะได้ตัวน้องโรรามายากมากแค่ไหน กว่าที่พี่ชาย ครอบครัวของเธอจะยอมให้เธอมาเป็นเด็กฝึกที่นี่ แต่นายกับทำทุกอย่างพัง เพราะเรื่องผู้หญิง] นั้นคือสิ่งที่สายธารโทรมาต่อว่าน้องชาย[ผมขอโทษที่ผมพูดจารุนแรงไป] ดีเทลเอ่ยด้วยสีหน้าสำนึกผิด[ไม่รู้แหละ ยังไงนายก็ต้องไปขอโทษน้องโรรา และตามเธอกลับมาเป็นเด็กของพี่ให้ได้ และฉันมีอีกเรื่องที่อยากจะถาม นายกับน้องโรรา พวกนายสองคน][โรราเป็นแฟ
ด้านโรราหลังจากที่เดินออกมาจากดีเทลแล้วนั้น"โรรา แกไม่เป็นไรใช่ไหม ฉันกลัวว่าแกกับพี่ดีเทลจะมีเรื่องกันเลยโทรหาพี่รามหนะ" มะปรางเอ่ยถามโรราด้วยสีหน้าเป็นห่วง"ฉันไม่เป็นไร เคลียร์กับเขาจบแล้วไม่มีอะไร" โรราจำใจโกหกเพราะไม่อยากให้เพื่อนๆ ของเธอนั้นเป็นห่วง"จะว่าไปพี่ดีเทลไม่คุยกับแกเอง พอแกจะมีคนใหม่ หวงก้างงั้นเหรอ" ด้านข้าวตังที่เห็นท่าทีของดีเทลก่อนหน้านี้ถึงกับเอ่ยขึ้นมา เพราะดูเหมือนจะไม่ยอมจบกับโรราง่ายๆ เสียแล้วละ"ก็ดีแต่เป็นหมาที่หวงก้างนี้แหละแก ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาก็อยู่กับยัยพี่พระพาย อยู่ด้วยกันขนาดนั้นแล้วจะมายุ่ง หึงหวงอะไรฉันอีก" โรราเอ่ยด้วยน้ำเสียงโมโหสุดๆ"สวยๆ ไงถึงได้หวง หวงแบบไม่อยากจะปล่อย" มะปรางเอ่ยขึ้นมาอย่างที่คิด จากนั้นไม่นานรามก็เดินหน้าตื่นเข้ามา"ยัยตัวแสบ เป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า" รามไม่พูดเปล่าแต่จับเข้าที่แขนและสำรวจตามแขนของโรรา"เชี่ยเทลมันทำไรเรา บอกพี่มา" รามถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงน้องสาวสุดๆ"ฉันแค่เคลียร์กับเขา เราจบกันแล้ว พี่ดีเทลไม่ได้ทำอะไรฉัน มีแต่ฉันนี้แหละที่ ตบหน้าเขา""ตบหน้า" รามเอ่ยด้วยสีหน้าตกใจ เขาอุตส่าห์เป็นห่วงแทบแย่แต่โรร
ด้านดีเทลเมื่อเห็นว่าโรราเดินหนีไปแล้วนั้น ดีเทลทั้งโกรธและหึงโรราจนเลือดขึ้นหน้า ร่างสูงสาวเท้าหวังจะไปเคลียร์กับโรราแต่นั้นกับถูกดีเอ็มรั้งเอาไว้!! หมับ !! ฝ่ามือหนาของดีเอ็มจับเข้าที่แขนเพื่อนอย่างห้ามปราม"กูขอเถอะ อย่ามีเรื่องกันเลย" ดีเอ็มเอ่ยกับดีเทลมา เพราะนี้ร้านอาหารและอีกอย่างเขาเหลือบมองไปที่โรราตอนนี้ น้องก็ดูแฮปปี้ดี ดีเทลไม่ควรเข้าไปขัดจังหวะหรือทำให้โรราเสียบรรยากาศ ในเมื่อน้องประกาศชัดแล้วดีเทลควรทำใจ เพราะต้องยอมรับว่าเพื่อนเขาเป็นฝ่ายไม่ชัดเจนกับเธอก่อนดีเทลที่ถูกเพื่อนห้ามไม่ให้ตามโรราไปที่โต๊ะนั้น สายตาคมคู่ดุจ้องมองหน้าดีเอ็มด้วยสีหน้าไม่พอใจ ดีเทลสะบัดแขนออกจากมือของดีเอ็มและเดินออกจากร้านด้วยท่าทีหงุดหงิดและหัวเสียสุดๆ"เอาแล้วสิ ถ้ากูรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ กูแม่งพามันไปแดกข้าวที่โรงอาหารใน มอ แหละ" ดีเอ็มได้แต่เอ่ยพร้อมกับส่ายหัวให้กับดีเทลที่เดินออกไปจากในร้าน เออ อย่างน้อยๆ ก็ดีแล้วแหละที่ดีเทลเลือกที่จะไปสงบสติที่ด้านนอกแทนที่นี่ เพราะถ้าทนนั่งดูน้องกับเด็กใหม่ของเธอกลัวว่าจะห้ามดีเทลไม่อยู่ ดีเอ็มได้แต่คิด ขนาดเรื่องของเขาและณดายังเอาไม่รอด นี้ยังมาเจอดีเทลก







