Novels by Kim Nayeol

เจนิสฉันได้แต่เสมองคนตรงหน้า ฉันคิดไม่ถึงว่าเขาจะเข้ามาแบบนี้ นิฉันไม่ได้โง่เชื่อเขาหรอกนะว่าพวงกุญแจฉันมันหล่นเองฉันรู้สึกถึงแรงกระชากมาจากด้านหลัง"ของฉันเอง" ฉันเอ่ยและสบตาเข้ากับคนตรงหน้า จากนั้นฉันก็ยื่นมือไปรับพวงกุญแจมาจากเขา แต่นั้นใช่ว่าเขาจะยอมคืนมันให้กับฉันดีๆ"ทำไม...เจอหน้าฉัน ต้องตกใจขนาดนั้นเชียว" เขาไม่พูดเปล่าและยังโน้มใบหน้าอันหล่อเหลาลงมาใกล้ใบหน้าของฉัน ร่างบางได้แต่มองตาพริบๆ และสายตาจับจ้องใบหน้าของเขา"ฉันเปล่า ฉันแค่คิดว่าเราไม่ควรเจอกันอีก" เจนิสเอ่ยด้วยเสียงสั่น ราวกับไม่เป็นตัวของตัวเอง ฉันเบนสายตาออกไปจากสายตาคู่ดุที่จ้องฉันมา ฉันรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เขาดูอันตรายยังไงไม่รู้หรือจะเป็นเพราะคืนนั้น พอเจอหน้าเขาฉันจึงรู้สึกแปลกๆ ฉันละสายตาออกจากคนตัวโตและหวังจะเดินหนีเขา บ้าไปแล้วทำไมเขาต้องเข้าหาและทำเป็นเหมือนว่าเรารู้จักฉันไม่ต้องการให้มันเป็นแบบนี้เลยนะ แต่ขณะที่ร่างบางกำลังจะเดินหนีเขานั้น ฝ่ามือหนากับจับเข้าที่เรียวแขนเล็ก พร้อมกับจ้องมองใบหน้าหวานอีกครั้ง ริวโน้มใบหน้าอันหล่อเหลาลงมาหาเจนิส ร่างบางถึงกับถอยหนี นี่เขาจะทำอะไรคนเดินผ่านไปมาไม่คิดจะอายบ้าง

@ภายในสนามกีฬาด้านริวอีกไม่กี่นาทีก็จะถึงเวลาลงสนามแข่งนาทีของครึ่งหลัง และตอนนี้นักกีฬาหลายคนก็ทยอยเดินลงสนาม สายตาคมทอดยาวมองออกไปยังแสตนขอบสนามที่ร่างบางของใครบางคนนั่งแต่ตอนนี้มันกับมีแต่ความว่างเปล่า ริวนึกถึงใบหน้าหวานๆของเจนิสถึงกับส่ายหัว หึ...อย่าบอกนะว่าออกไปแล้วไม่กลับเข้ามาเชียร์ฉันอีก แค่รู้ว่าเจนิสนั่งเชียร์ฝั่งทีมตนใบหน้าอันหล่อเหลาถึงกับผุดรอยยิ้มขึ้นมาราวกับไม่รู้ตัว แต่อีกใจกับคล้านขึ้นมา ก็แค่ผู้หญิงที่เขาเคยนอนร่วมเตียงคนนึงแล้วทำไมต้องสนใจด้วยวะริวเลิกนึกถึงใบหน้าสวยหวานต้นเหตุที่เข้ามาวุ่นวายในใจของตน ริวพยายามสลัดใบหน้าหวานๆ ของเธอออกจากห่วงความคิดของตน แบบนี้เขาจะมีสมาธิแข่งได้ยังไงกัน เมื่อคิดได้ดังนั้นริวจึงเดินลงไปยังสนามส่วนอีกด้านของใครบางคนร่างบางที่กำลังเข้าไปวุ่นวายภายในใจของรุ่นพี่หนุ่มนั้น เจนิสกลับเข้ามานั่งที่เดิมอีกครั้งแต่ครั้งนี้กับต้องเปลี่ยนฝั่งประตู ฉันกลับเข้ามานั่งขณะที่ฟุตบอลนั้นเริ่มแข่งขันกันไปได้สิบนาทีแล้วฉันมองไปยังร่างสูงเบอร์แปดสิบแปดก็เห็นว่าเขานั้นวิ่งอยู่ในสนาม"พวกแกมาช้าเมื่อกี้ ผัวอรัณฉันยิงนำทำประตูไปแล้วจ้า..." นั่งลงได้ซั

ด้านริวในจังหวะที่ผมวิ่งมาเตะลูกฟุตบอตส่งให้ไอ้เรียวตะนั้น สายตาผมเสมองออกไปยังลูกบอลที่วิ่งออกไปที่ขอบสนาม ผมถึงกับชะงักเพราะไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอกับยัยขี้เมาที่นั่งเชียร์พวกผมอยู่ขอบสนาม ผมสบตากับใบหน้าสวยของยัยนั้นเข้าอย่างจัง ริวเสมองเจนิสอย่างไม่ยอมละสายตาจนกระทั่ง!! ปิ๊ด ปิ๊ด !! จากนั้นเสียงนกหวีดก็ดังขึ้น"หมดเวลาในครึ่งแรก" เสียงประกาศจากกรรมการ ผมจึงยอมละสายตาออกจากใบหน้าของเธอด้านเจนิส อ่า...เมื่อกี้เราสบตากันฉันปฏิเสธผู้ชายคนนั้นไม่ได้เลยว่าเขาหล่อและเท่มาก เล่นเอาซะฉันเองถึงกับเสียอาการไปชั่วขณะ จู่ๆ ภาพที่เราร่วมเตียงกันในคืนนั้นก็วิ่งเข้ามาในหัวของฉันถึงกับรู้สึกหน้าแดงขึ้นมาทันทีเมื่อรู้ว่าคนที่ตนนอนด้วยนั้นอยู่ในสนามนี้ด้วย"แก...เจ ยัยเจนิส" เสียงเรียกของยัยเฟย์ทำเอาฉันถึงกับสะดุ้งตัวขึ้นมา"ฉันเรียกแกตั้งนาน เป็นไรป่าว นั่งใจลอยไปได้" เฟย์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ได้แต่เสมองใบหน้าของเจนิสด้วยท่าทีสงสัย หรือที่เพื่อนเป็นแบบนี้เพราะไอ้เลย์กัน"ป่าว ฉันไม่เป็นไร" ฉันรีบตอบยัยเฟย์ด้วยสีหน้าปกติทั้งที่ในใจตอนนี้ในใจฉันตื่นเต้นมาก ถึงกับใจเต้นโครมคราม"พักครึ่งแรกแล้วไปห้องน้ำกั

หลายวันต่อมาด้านเจนิสหลังจากที่ฉันพลาดมีอะไรกับผู้ชายคนนั้น หลังจากที่กลับมาถึงคอนโดฉันก็จัดการตัวเองโดยการซื้อยาคุมฉุกเฉินมาทานทันที ฉันป้องกันตัวเองไว้ ส่วนกับเลย์หลายวันมานี้เราไม่ได้ติดต่อกันเลย ที่มหาลัยฉันก็ไม่เจอเขา นับตั้งแต่วันที่เราเลิกกัน ฉันไม่ได้ข่าวคราวอะไรของเลย์เลยแปลกเนาะทั้งที่เราเรียนที่มหาลัยเดียวกันจะบังเอิญเจอกันทีมันเป็นอะไรที่ยากมักมาก การที่ฉันจะลืมใครซักคนที่เข้ามาอยู่ในใจของฉันนานนับปี จะให้ลืมเพียงแค่เวลาหนึ่งสัปดาห์มันก็เป็นไปได้ยากมาก เพื่อนฉันแนะนำให้ฉันมีคนใหม่จะได้ลืมคนเก่า แต่มันไม่ได้ง่ายเลยสำหรับฉันเลยนี้สิ ถ้าฉันจะมีใครซักคนขอเป็นคนใหม่ที่เข้ามา ฉันรักเขาจริงฉันไม่ต้องการให้เขาเข้ามาเป็นตัวแทนของใครอีกคน@มหาวิทยาลัย Bร่างบางในชุดเสื้อกีฬาสีเขียวการเกงยีนส์ขาเดฟสีซีดผมยาวถูกรวบมัดเป็นจุกขึ้นกลางหัว สะพายกระเป๋าเป้น่ารักสีชมพูคู่ใจ วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่ทางมหาลัยนั้นมีการแข่งขันกีฬาสีที่มหาลัย ซึ่งฉันก็เป็น กลุ่มที่ไม่ชอบการเข้าร่วมกิจกรรมเรื่องเล่นกีฬาฉันเล่นอะไรไม่เป็นซักอย่าง ทั้งที่วันนี้ช่วงเช้ามีการเดินขบวนกันไปแล้ว แต่นี้จะสิบโมงที่ฉันพึ่

เช้าวันต่อมาแสงแดดสาดส่องเข้ามากระทบเข้ากับเปลือกตาที่หลับสนิทนั้น ร่างบางที่หลับอยู่ถึงกับงัวเงียขึ้นมา นี้มันกี่โมงแล้ว ทำไมวันนี้นาฬิกาปลุกฉันถึงไม่ยอมทำงานกัน เมื่อเห็นว่าข้างนอกมีแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาร่างบางที่หลับอยู่กับพลิกตัว แต่ในจังหวะนั้นร่างบางกับต้องตากลมเปิดกว้างออกมาด้วยความตกใจ เมื่อพบว่าเมื่อคืนที่ผ่านมาฉันไม่ได้นอนคนเดียว ร่างหนาผิวขาวที่นอนร่วมเตียงมากับเธอตลอดทั้งคืน!! อึก !! ฉันถึงกับรู้สึกสะอึกขึ้นมาทันที พร้อมกับรู้สึกปวดหัวขึ้นมาหนึบๆ ฉันจำได้ว่าเมื่อคืนฉันเมามากๆ อ่านี้มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันๆ พยายามนึกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่จู่ๆ กับรู้สึกใบหน้าร้อนขึ้นมาพราวๆ"ให้ตายเถอะ อย่าบอกนะว่าคนที่ฉันนอนด้วยมาตลอดทั้งคืนไม่ใช่เลย์ ฉันไม่อยากจะคิด แต่ดูจากรูปร่างสีผิวของคนที่นอนหันหลังให้ฉันก็ไม่ใช่เลย์แล้ว ฉันพยายามนึกเหตุการณ์ต่างๆ ฉันเมาและเรียกชื่อเลย์มาตลอดทั้งคืน ฉันจำได้ว่าฉันเป็นฝ่ายกระชากเลย์เข้ามาจูบ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นฉันฝันไปสินะที่หวังให้เลย์นั้นอยู่กับฉัน" ฮือ...นะตอนนี้ฉันอยากจะร้องไห้มักมาก ฉันเสียตัวให้กับไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้และที่สำคัญฉันเป็นฝ่ายเริ

@ภายในโรงแรมริวตัดสินใจแวะพาคนเมาไม่ได้สติในเข้าพักโรงแรมแห่งหนึ่ง ร่างบางยังคงเมาหนักจำอะไรไม่ได้ ร่างสูงอุ้มคนเมามาวางลงบนเตียงนอนอย่างเบามือ แต่ขณะที่ริวกำลังจะลุกขึ้นนั้น กับโดนร่างบางตรงหน้านั้นกระชากคอเสื้อเอาไว้ไม่ยอมปล่อย"เฮ้ย...ยัยขี้เมา นี้ปล่อยฉันก่อนสิ" ริวเอ่ยมาด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์มากนัก แต่นั้นร่างบางของคนเมากับลุกขึ้นนั่งและส่งสายตายั่วยวนให้กับชายตรงหน้า มือเรียวลูบไล่ใบหน้าอันหล่อเหลาราวกับปลุกอารมณ์ของอีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัว สายตาที่เธอส่งให้เขามาแม่งอันตรายต่อท่อนล่างของเขานัก"ฉันจะบอกอีกครั้ง จะปล่อยไม่ปล่อย" เสียงเข้มเอ่ยออกมากับคนไม่ได้สติ แต่นั้นใช่ว่าคนเมาจะสนใจ แต่กับส่งเสียงหัวเราะขึ้นมาแทน"คริ คริ ไม่เอาสิเลย์อย่าใจร้ายกับเจนักเลยนะ" เสียงหวานยังเอ่ยพึมพำออกมาคิดว่าชายตรงหน้านั้นเป็นอดีตคนรักของตน เจนิสไม่พูดเปล่าพร้อมกับซุกใบหน้าเข้ากับซอกคอของคนตัวโตและเป็นฝ่ายขบเข้าที่ลำคอของชายหนุ่มมาเบาๆ เล่นเอาริวถึงกับขนลุก ให้มันได้แบบนี้สิ ปลุกแบบนี้เดี๋ยวแม่ง ก็ขาแหกกันพอดี ริวได้แต่พึมพำคิดในใจ"ฉันไม่ใช่ไอ้..." คำว่าเลย์ถูกกลื้นหายเข้าไปในลำคอ เมื่อร่างสูงม

"ขอบคุณนะครับน้องนินิวคนฉวย" อรัญเอ่ยพร้อมกับรับกล่องที่มือนินิว จากนั้นทั้งสามหนุ่มก็เดินออกไปนั่งอีกโต๊ะ แต่ขณะที่อรัณออกมานั่งกับกลุ่มเพื่อนของตนนั้น ไม่นานริวก็ถือกล่องอีกใบนั้นเดินเข้ามา พร้อมกับยื่นให้กับเจ้าของวันเกิดด้วยรอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาแต่ไกล"สุขสันต์วันเกิดนะครับ ไอ้เชี่ยรัณ""ขอบใจมึงม

@บ้านอรัณ9 เดือนต่อมาร่างสูงในชุดสูทที่แต่งตัวพร้อมจะออกไปทำงาน อรัณเสมองใบหน้าของภรรยาด้วยความรู้สึกที่เต็มเปลี่ยมไปด้วยความสุข วันนี้เขารู้สึกขี้เกียจอยากจะเกงานซักวันเพื่ออยู่ช่วยมิริณนั้นเลี้ยงน้องพรีนลูกสาวสุดที่รัก สมใจอย่างที่หวังของคุณพ่อลูกสองสุดหล่อใบหน้าราวกับนายแบบอย่างอรัณ ที่ตอนนี้มิ

"ริณให้กำลังใจพี่กับน้องภีมดีกว่าคะ"จากนั้นนินิวที่หันไปมองเด็กๆ ที่เล่นน้ำกันอย่างสนุกโดยมีน้องภีม น้องไทม์น้องไนท์ และน้องเรนิสที่เล่นน้ำกันอยู่ในสระของเด็กที่ตอนนี้หวิดน้ำใส่กันที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของเด็กๆ"พี่ริก ดูเด็กๆ ด้วยนะคะ ไม่ใช่ดูแต่สาวๆ ไม่สนใจลูก"นินิวที่หันไปมองสามี ถึงกับอดแ

3 เดือนต่อมา@บ้านของอรัณด้านมิริณและวันนี้ก็เป็นวันที่พี่อรัณนั้นทำหน้าที่อาบน้ำให้กับลูกชายส่วนฉันก็ทำหน้าที่เตรียมเสื้อผ้าเก็บกระเป๋าให้กับสองหนุ่มเพราะพรุ่งนี้เราจะไปเที่ยวทะเลส่วนคุณพ่อที่ดีอาบน้ำให้กับลูกชาย นี้ผ่านไปจะครึ่งชั่วโมงแล้วนะแต่พี่อรัณกับน้องภีมแต่ก็ยังไม่มีท่าทีออกมาซักที ร่าง

"โยน เลย โยน เลย" มิริณที่ตอนนี้ฉันและพี่อรัณกำลังจะโยนช่อดอกไม้ให้กับสาวๆ ที่มาร่วมงาน ฉันสบตากับเจ้าบ่าวของฉันที่ตอนนี้ไม่ว่าจะมองมุมไหน สามีฉันก็ดูดีและหล่อไปหมด"ขอบคุณที่ทำให้ริณมีวันนี้นะคะ ริณรักพี่อรัณนะคะ" เราสบตากัน อรัณที่ได้ฟังคำบอกรักจากภรรยา ถึงกับดึงมิริณเข้ามาจูบต่อหน้าแขกในงาน ทำเอา

3 เดือนต่อมาด้านมิริณและวันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่พี่อรัณต้องเอาน้องภีมไปเลี้ยงที่บริษัท เพราะหลังจากที่เราสามคนพ่อแม่ลูกย้ายมาอยู่บ้านของพี่อรัณ เปิดเทอมฉันก็กลับไปเรียน แต่ฉันไม่ได้ไปทุกวันหรอกนะ ฉันไม่ได้ลงเรียนหลายวิชา เพราะฉันอยากมีเวลาให้กับพี่อรัณและก็น้องภีม จริงๆ ฉันจะฝากน้องภีมไว้กับมิวา แต

@คฤหาสน์ นินิวหลังจากที่พี่ริกพาฉันและเรนิสออกไปทานอาหารเสร็จแล้ว และตอนนี้พี่ริกเขาก็พาฉันและเจ้าตัวแสบกลับมาถึงคฤหาสน์ในเวลา สองทุ่ม เศษๆ โดยมีคุณย่าสุดสวยและคุณปู่ ที่นั่งรอรับเจ้าตัวแสบในห้องรับแขก ที่มีคุณแม่ของพี่ริกนั้นโทรตามพวกเราแทบจะทุกสิบนาที เนื่องจากท่านเป็นห่วงเรนิส เพราะพี่ริกนั้นพาเรนิสออกไปตั้งแต่เมื่อเช้า คุณแม่ท่านเป็นห่วงเจ้าตัวแสบมากกว่าลูกชายทั้งสองของท่านซะอีก ส่วนเจ้าตัวแสบพอเห็นคุณปู่คุณย่าที่นั่งอยู่บนโซฟา ก็ลงจากอ้อมแขนของพี่ริก เดินเข้าไปออดอ้อนคุณปู่คุณย่าอย่่างรู้งานตามประสาของเด็กขี้อ้อนที่มักจะทำเช่นนี้กับคุณปู่คุณย่าของเขาทุกวัน ฉันเห็นภาพนี้ที่ไรถึงกับอดยิ้มให้กับความน่ารักน่าซังของลูกสาวไม่ได้ฉันรู้สึกโชคดีมากที่ครอบครัวของพี่ริกนั้นรักฉันและเรนิสมากๆ"เรนิสคะมาหาคุณย่า นะคะลูก หือ...ย่าคิดถึงหนูที่สุดเลยคะลูก" ห่างกันไม่ถึงวันคุณหญิงปรางทิพย์ก็อดคิดถึงเจ้าตัวแสบนั้นไม่ได้ ที่นับวันยิ่งรู้ความมากขึ้น คุณย่่าสุดสวยพอหลายสาวเดินเข้าหา ก็ทั้งฟัดทั้งหอมเจ้าตัวแสบ ส่วนคนโดนอย่างหลานสาวตัวจ้ำม่ำก็เอาแต่หัวเราะคลิกๆ มาอย่างชอบใจ จนฉันเองอดหมั้นใส้เรนิสไม่ไ

2 ปีต่อมาด้านริกหลังจากที่นินิวตัดสินใจกลับมาเริ่มต้นใหม่ที่ไทยกับผม จากที่เรากลับจากสวิตซ์ได้ประมาณ 3 เดือนนินิวก็ได้ให้กำเนิดลูกสาวสุดที่รัก โดยนินิวนั้นคลอดก่อนกำหนด ทำให้เจ้าตัวแสบนั้นค่อนข้างที่จะตัวเล็ก โดยน้ำหนักตัวอยู่ที่ 2,238 กรัม เรื่องหน้าตาของเรนิส นั้นถอดแบบมาจากผมมากกว่านินิวนะครับ นี่แหละคือสิ่งภาคภูมิใจของผมที่ลูกสาวหน้าตาคล้ายผมมากกว่าแม่ของเขา หลังจากที่นินิวคลอดเรนิสได้ประมาณ 3 เดือน ผมและนินิวเราก็ได้เข้าพิธีแต่งงาน โดยที่นินิวเธอไม่ได้ต้อง การ จัดใหญ่โตอะไรมากมาย แค่เชิญคนสนิทมาร่วมเป็นสักขีพยานในความรักของเรา และยังมีเจ้าตัวแสบอย่างเรนิสนั่นร่วมเป็นพยานความรักของผมและนินิวอีกด้วย เรียกได้ว่างานแต่งของเราเป็นอะไรที่เพอร์เฟคและลงตัวสุดๆ ถึงจะเป็นงานที่ไม่ได้จัดใหญ่โตอะไรแต่สำหรับผม ตั้งแต่มีนินิวและเรนิสเพิ่มเข้ามาในชีวิต ผมก็กลายเป็นคนที่ชอบอะไรที่เรียบง่าย ขอแค่มีพวกเขาร่วมเดินทางไปกับผมชีวิตนี้แค่นี้ก็พอแล้วครับ@บริษัทซัมอาร์วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่เหล่าพนักงานในบริษัทนั้นไม่เคยได้เห็น เมื่อคุณพ่อยังหนุ่มในคราบผู้บริหาร ร่างสูงของริกในชุดสูทสีกลม เดินเข้าม

กลุ่มฉันเราก็นั่งกันพวกผู้หญิง ที่มียัยเซนั้นทำหน้าที่เป็นเด็กเอ็นสมัครเล่นในงานเลี้ยงเล็กๆ ของค่ำคืนนี้นั่งกันไปได้ซักพักยัยมีนนาที่กระดกไม่หยุด อีกไม่นานก็คงจะคอพับ ส่วนฉันก็ได้แต่นั่งทานน้ำเปล่าและนั่งมองพวกเพื่อนๆ ที่นั่งดื่มกัน ยัยไรราที่มองฉันมา"ยัยนินิวจะคลอดแล้ว กูก็ยังเงียบกริบเลยค่ะ" จู่ๆ ยัยไรราที่โดนฤทธิ์แอลกอฮอล์ครอบงำถึงกับเข้าไปเอ่ยถึงเรื่องลูกขึ้นมากับพวกฉัน"แกก็รีบมีซะสิ เรนิสคลอดมาจะได้มีเพื่อนเล่น" ฉันเอ่ยกับยัยไรรา พร้อมกับยิ้มให้กำลังใจ ที่นางอยากจะมีเจ้าตัวเล็กมาวิ่งเล่นในบ้านบ้าง"ฉันลุ้นทุกเดือนอะแก" ยัยไรราเอ่ยกับพวกฉันมา"ดูอย่างยัยรีนสิ มาครั้งเดียวสองคนเลย รวดเร็วทันใช้มาก" ฉันว่าและหันมองหน้ายัยเชอรีนที่มาครั้งนี้ นางไม่ยอมพาเจ้าแฝดมาด้วย เสร็จจากเซอร์ไพรส์ฉันพรุ่งนี้พวกเพื่อนๆ ฉันก็แยกย้ายกันไปสวีทกับผู้ของพวกนางต่อ"เออ ที่แกไม่มีเพราะไอ้ตินไม่มีน้ำยาหรือเปล่า" จากที่นั่งดื่มเงียบๆ เอ่ยขึ้นมาบ้าง พวกฉันถึงกับลั่นขำกันห้อง แต่มีไอ้ติณคนเดียวที่ขำไม่ออก หน้านิ่งมาเชียว"ใครเสียงใคร ว่าฉันไม่มีน้ำยา นินิวเธอว่าฉันเหรอ" ไอ้ออสติณหูเพี้ยนที่ได้ยินเป็นเสียง

วันต่อมาหลังจากที่ฉันไปค้างที่โรงแรมกับพี่ริกมา และวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวัน ที่ฉันยังไม่ได้กลับไทย แต่เราตกลงกันแล้ว ว่าฉันจะกลับไปคลอดเรนิสที่เมืองไทย ส่วนเรื่องที่ฉันท้องพี่น๊อตและคุณน้าแนะนำให้ฉันบอกป๊าม๊าเพราะอีกไม่กี่เดือนฉันก็จะคลอด ตอนแรกฉันก็กลัวนะกลัวม๊าจะดุจะด่า ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วยังไงม๊าก็ต้องทราบเรื่องนี้อยู่ดี อย่างที่บอกม๊าฉันเป็นคนที่ค่อนข้างหัวโบราณ ฉันวิดีโอคอลหาและบอกเรื่องฉันจะคลอดเท่านั้นแหละ ม๊าฉันแทบจะช็อค แต่ยังดีหน่อยที่ฉันมีพี่น๊อตและพี่รินนาคอยพูดช่วยอีกแรง เรื่องป๊าม๊าของฉันนั้นตอนนี้ก็ตัดออกไปได้เลยส่วนแก๊งค์เพื่อนสนิทของฉันพอฉันบอกว่าจะกลับไปคลอดที่ไทย ยัยไรรา และยัยเชอรีน นิเตรียมต้อนรับฉันแล้วค่ะ ส่วนยัยมีนนา รายนั้นก็ไม่ยอมน้อยหน้า นางถึงขั้นจะจองร้านเหล้าตอนรับฉัน ฮ่าๆ ดูเอาเถอะสภาพท้องหลายเดือนจะไปร้านเหล้ายังไงให้ไหวก่อน ให้ฉันไปนั่งดมกลิ่นบุหรี่กระดกน้ำเปล่าหรือไงเถอะ พอยัยมีนนารู้ว่าฉันท้องตอนแรกนางก็ดีใจมากเลยนะ แต่อีกใจนางขาดคู่ขาไปเที่ยวผลับ ไม่รู้จะขำหรือสงสารเพื่อนดีใบหน้าหวานของนินิวที่นั่งอ่านไลน์กลุ่มเพื่อนๆ ของเธอถึงกับยิ้มไม่หุบและวัน

เช้าวันต่อมาร่างบางรู้สึกตัวขึ้นมาในช่วงสายของอีกวัน ฉันลืมตาขึ้นมาแต่กับไม่เจอคนที่นอนร่วมห้องมาด้วยตลอดทั้งคืนใบหน้าหวานที่งัวเงียอยู่นั้นถึงกับขมวดคิ้วมาด้วยความสงสัย นินิวกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องแต่กับไม่เจอเจ้าของห้อง ให้ตายเถอะ นี่เขาหายไปไหน ของเขากั" พี่หายไปไหนกันน๊าพี่ริก " เสียงหวานเอ่ยขึ้นมาขณะที่ยังนั่งอยู่บนเตียงนอนภายในห้องเพียงลำพัง หรือเขาจะพลานโกรธเรื่องเมื่อคืนที่ฉันไม่ยอมให้เขานอนร่วมเตียงด้วย"เรื่องเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้พี่คงไม่ได้ถอดใจหนีฉันกลับไทยไปหรอกใช่ไหม" ฉันพยายามที่จะคิดในแง่ดี แค่คิดว่าเขากลับไทยโดยไม่มีฉันจู่ๆ อารมณ์ความน้อยอกน้อยใจมันก็วิ่งขึ้นมาจุกภายในอกฉัน"หึ...! ตื่นแล้วไม่คิดจะปลุกฉันเลยหรือไงคนบ้า แล้วยังหนีหายไปไม่บอกไม่กล่าวฉันอีก เมื่อคิดได้ดังนั้นมือเรียวบางหยิบกระเป๋าใบเล็กคว้าหาสมาร์ตโฟนขึ้นมาเพื่อจะโทรหาเขา แต่ใบหน้าหวานกับต้องชะงักอีกครั้ง เมื่อนึกขึ้นได้ว่าฉันไม่มีเบอร์พี่ริกเลย ความน้อยใจของอารมณ์คนท้องมันเริ่มมีมากขึ้น อารมณ์ที่มีคนคอยเอาอกเอาใจเราทุกอย่าง แต่จู่ๆ เช้ามากลับหายไปแบบนี้ ร่างบางแทบจะร้องไห้ออกมาอย่างไม่รู้ตัว ทั้งๆที่ ผ่

"ไม่เจอหน้านินิวสองวันพี่คิดถึงจะแย่" ร่างสูงเอ่ยมาเสียงนิ่ง นินิวรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของคนตัวโต"คุณไม่ได้ป่วยอย่างที่ยัยเซบอกฉันนิ" นินิวถึงกับหันมองคนป่วย!! แค๊ก แค๊ก !! เมื่อเจอคำถามของคนตัวเล็กร่างสูงถึงกับไอ ขึ้นมาทันทีนินิวมองหน้าคนป่วยและไม่เหมือนเลยซักนิด อ่า...นี้ฉันโดนยัยเซ หลอกเข้าให้แล้วละสิ แต่นั้นริกกับเสยิ้มและมองหน้านินิวมา"เพี้ยะ" ฝ่ามือบางฟาดเข้าที่ลำแขนแกร่งของร่างสูงทันที" นิแน่..." คุณกับยัยเซรวมหัวกันแกล้งฉันใช่ไหม อ่า...ฉันไม่น่าหลงกลคนเจ้าเล่ห์อย่างยัยเซเลย คอยดูเถอะกลับไปฉันจะถลกหนังยัยนั้นออกเสียให้เข็ด"พี่เปล่านะครับ พี่ไม่ได้แกล้งป่วย พี่ไม่สบายจริง แต่ตอนนี้พอเห็นหน้าเมีย พี่ค่อยยังชั่วและดีขึ้นแล้วครับ" ริกเอ่ยมาพร้อมกับสบตาคนตัวเล็กพร้อมกับจับมือนินิวให้อังหน้าผากตัวเองที่ตัวยังลุ่มๆ เขาป่วยจริงแต่ตอนนี้ค่อยยังชั่วขึ้นแล้วจริง"ถ้าคุณไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ฉันก็จะกลับ" นินิวไม่บอกเปล่าร่างบางลุกขึ้น แต่กับโดนคนตัวโตนั้นรั้งเอาไว้ เมียอุตส่าห์เป็นห่วงและมาเยี่ยมเขาทั้งที จะปล่อยกลับไปง่ายๆ นี้ก็ไม่ใช่เขาละสิ อยากง้อ อยากหอม อย่ากคืนดีกับเมียจะแย่ ร่าง

"พี่เรียวไปพักเถอะคะ พรุ่งนี้เราต้องตื่นแต่เช้านะคะ เดี่ยวที่เหลือรีนจัดการเอง""ไม่เอาครับพี่่สัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะนอนพร้อมกับรีน ถ้ารีนยังไม่นอนพี่ก็ไม่นอนครับ" รีนลดาที่ได้ยินเช่นนั้นถึงกับหลุดยิ้มให้กับความน่ารักของเรียวตะ นับวันเธอยิ่งรักผู้ชายคนนี้หนักมากขึ้น"งั้นก็ตามใจพี่เรียวคะ" ร่างบ

"รีน ก็เสียวเช่นกันคะ อะ อ่าส์ พี่เรียวขา " คนด้านบนบอกด้วยเสียงกระเส่ามาเช่นกัน!! ผับ ผับ อ่าส / อื้ม !!!!! ตอด เก่งมาก ครับ แน่นๆ อ่าส์!! อึ้ม !!" พี่เรียว อ่าส ชอบไม่ คะ " รีนลดาถามเขาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ผ่านมาหลายนาทีตอนนี้ร่างบางก็เริ่มเหนื่อยและหมดแรงแล้ว" ผับ ผับ ผับ ผับ " ยิ่งใกล้ถึงฝั่งคน

เมื่อมาถึงเตียงนอนขนาดไซส์คิงเรียวตะก็ไม่รอช้า ร่างสูงจัดการถอดเสื้อผ้าของตนและรีนลดาออกจนหมด ยังไงคืนนี้เขาขอทำหน้าที่สามีให้กับเด็กดื้ออย่างเชอรีนก่อนละกัน มีอย่างที่ไหนมาท้าทายคนอย่างเขา สงสัยอยากเลี้ยงแฝดสามจริง ๆ แล้วมั้ง อยากมีลูกๆมาวิ่งเล่นเพิ่มก็ไม่บอก เมียอ่อยขนาดนี้แล้วคืนนี้เอาให้หว่างกัน

"บอกเชื่อฟังแบบนี้หน่อยนะครับ ปะป๋าจะได้ไม่เหนื่อย ถ้าน้องไนท์เป็นเด็กดีปะป๋าจะซื้อของเล่นให้เยอะกว่านี้เลยนะครับลูก" ร่างสูงบอกกับลูกสาว พร้อมกับเล่นและหยอกล้อกับน้องไทม์ไปด้วย เด็ก ๆ พยักหน้าตามประสา ราวจะรู้เรื่องไปกับบิดาด้านรีนลดาที่กลับเข้ามาในบ้านเกือบจะหกโมงเย็น ฉันที่เปิดประตูเข้ามาถึงกับต

@คฤหาสน์ตระกูลเรียว ~ 1 ปีต่อมา ~ ร่างสูงของเรียวตะอยู่ในชุดสบายๆ วันนี้นั้นรีนลดาออกไปทำธุระข้างนอก ปล่อยให้พ่อลูกอ่อนอย่างเขาเป็นต้องเลี้ยงเจ้าก้อนสองแสบอยู่ที่บ้านตามลำพัง แต่ยังดีหน่อยที่มีพี่สมบูรณ์และแตงกวานั้นคอยช่วยอีกแรงห้าโมงกว่าๆ ร่างสูงเหลือบดูนาฬิการอบที่สิบของวัน ผ่านไปราวสี่ชั่วโม

หลังจากทานเสร็จร่างสูงก็พาคนตัวเล็กนั่นกลับมาที่พัก รีนลดาออกมาเดินเล่นที่ริมหาดในยามเย็น ร่างบางมองท้องทะเลออกไปไกลจนสุดลูกหูลูกตา วันนี้พระจันทร์เต็มดวงแสงสะท้อนเข้ากับน้ำทะเล เป็นอะไรที่สวยมากในตอนเย็นแบบนี้ จากนั้นร่างบางก็หยิบสมาร์ตโฟนของตนขึ้นมาเก็บภาพสวยๆ เอาไว้ ยิ่งมองท้องฟ้าและท้องทะเลยิ่งเ