ตอนที่ 58.“โธ่ไอ้เด่นดังทำวางท่าสงสัยยังไม่เข็ดที่เจอหมัดเด็ดของซาตานแห่งเวลส์” คิมหันต์เอ่ยล้อๆ เด่นดังที่ทำคอย่นอย่างกวนๆและถอยออกไปเพื่อหาเครื่องดื่มมารองรับว่าที่น้องเขยกิตติมศักดิ์ริคหัวเราะเบาๆ กับท่ากวนๆ ของเด่นดังและอดคิดถึงเรื่องราวเมื่อเกือบสี่ปีก่อนไม่ได้เพราะหลังจากที่เขาโดนยัยลูกลิงปาก้อนหินใส่จนเกือบตาบอด และได้แผลเป็นมาดูต่างหน้า คราวแรกที่กลับไปเวลส์เขาแค่คิดอยากจะแก้แค้นเธอแต่พอให้ลูกน้องคอยติดตามข่าวคราว ถ่ายรูปและเก็บเรื่องราวของเธอส่งมาให้เป็นระยะๆ จากแรกๆ ที่คิดร้าย พอได้เห็นดรุณนุชในมุมมองที่เปลี่ยนไปในทุกๆ ครั้ง และทุกๆ ภาพที่คนของเขาส่งมาให้ดูทำให้เขารู้สึกผูกพันหลงใหลกลายเป็นหลงรักไปโดยไม่รู้ตัวซึ่งมันแปลกมากกับการที่ริคทำแค่การสืบข่าวและมองดูอยู่ห่างๆ กับคนที่สร้างความเจ็บแค้นให้เขา แม้น้อยนิดริคมักจะไม่ปล่อยให้ลอยนวล แต่เขาจะทำการเชือดเหยื่อทันทีที่มีโอกาสและโอกาสของริคคือ ทุกๆ วันทุกๆ ชั่วโมง และทุกๆ วินาที เหยื่อจะไม่มีวันรอด!!!หรืออาจเป็นเพราะเขาหลงรักแม่ลูกลิงหน้าดำมอมแมมด้วยเขม่าควันไฟที่มาพร้อมลูกลิงตัวน้อยนั่นตั้งแต่แรกพบก็เป็นได้ และหลังจากที่กลับ
ตอนที่ 59.ทั้งคู่สู้กันผลัดกันรับผลัดกันรุก อย่างที่ไม่มีใครยอมใครและไม่มีทีท่าว่าเหน็ดเหนื่อย แววตาทั้งคู่จริงจังและพร้อมแลกด้วยชีวิตทั้งหมดที่มีโดยเฉพาะริคที่ต้องการแสดงให้คนในครอบครัวของดรุณนุชรับรู้ว่าเขารักดรุณนุชจริงๆ ไม่ใช่แค่หลงใหลและไม่ได้คิดหลอกลวงคนในครอบครัวเธอไม่รู้เป็นเพราะเหนื่อยหรืออ่อนแรงเพราะการต่อสู้ที่เนิ่นนานและรุนแรงเด่นดังก็พลาดท่าให้ริค เขาสะดุดล้มอย่างที่ไม่น่าเป็นไปได้ แค่ก้อนหินเล็กๆ ที่ไม่รู้ว่ากระเด็นมาโดนขาที่กำลังก้าวเข้าห้ำหั่นในขณะที่ริคทำท่าว่าจะพลาดพลั้งแต่เมื่อเด่นดังเสียหลักจากที่เสียเปรียบริคก็ขึ้นนำทันทีด้วยการเตะเข้าที่ชายโครงของเด่นดังเต็มแรงทำให้ร่างที่เตี้ยกว่าของเด่นดังถึงกับกระเด็นหงายท้อง เขาแพ้อย่างหมดท่าเพราะดาบไม้ที่จ่อที่คอหอยเขานั้นนั้นคือบทสรุป“นายฝรั่งชนะแล้ว” นางดวงดีเอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจจนออกนอกหน้า เพราะนางเองก็ชอบพอนิสัยใจคอริคอยู่ไม่น้อยเลยลืมที่จะเก็บรักษาอาการปลื้มออกนอกหน้า และนางยังแอบให้เจ้ากุ้งแก้วโยนหินก้อนนั้นใส่ขาของเด่นดังด้วยเพราะเห็นท่าว่าที่ลูกเขยจะพลาดท่าเสียทีให้ลูกชาย และนางเองก็ไม่ลืมขยิบตาให้เจ้ากุ้ง
ตอนที่ 60.กรอบแกรบ!!!กรอบแกรบ!!! กรุ้งกริ้ง กรุ้งกริ้ง เสียงใบจากและกระพรวนดังก้องเคล้าเสียงคลื่นทะเล ลมทะเลเย็นๆ ในยามบ่ายคล้อยกำลังเย็นสบายและอากาศกำลังดี แต่ริคไม่มีเวลามาชื่นชมสดับฟังเสียงเหล่านั้น ตอนนี้เขาต้องใช้สมาธิในการฟังเสียงการเคลื่อนไหวของคู่ชกที่เชี่ยวชาญและเป็นเอกด้านการต่อด้วยสู้มือเปล่าอย่างเด่นดี ซึ่งเขาเองก็พอรู้กิตติศัพท์ความหนักและโหดของเจ้าของหมัดอย่างเด่นดีมาบ้าง แต่เขาก็ไม่ได้เกรงนักแต่เขากลัวว่าจะพลาดท่าให้แก่เด่นดีมากกว่าเพราะเขาเองก็ไม่ค่อยชำนาญด้านนี้นัก การต่อสู้ครั้งนี้ต้องใช้ความสามารถสุดๆ และอาจจะต้องพึ่งพาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ หรือปาฏิหาริย์จากแม่ดวงดีเสียแล้วกระมัง ริคคิดอย่างหนักใจ ดูท่าว่าคราวนี้ซาตานร้ายอย่างเขาต้องภาวนาขอสิ่งศักดิ์และว่าที่แม่ยายให้ช่วยเสียแล้ววืดดด!!!กรุ้งกริ้ง!!! สายลมเย็นๆ จากหมัดหนักของเด่นดังเฉียดใบหน้าหล่อเหลาของริคไปอย่างหวุดหวิด ถ้าเขาโดนหมัดนี้ไม่แน่ว่าอาจน็อคเอ้าท์ได้ ชายหนุ่มหมุนตัวกลับโดยเร็วและอาศัยช่วงตัวที่ยาวกว่าเสี่ยงเตะขายาวๆ ออกไปและก็ได้ผลเมื่อเขาเตะโดนลำตัวของเด่นดีแม้เพียงแค่นิดเดียวแต่ก็เรียกเสียงครางฮือของกองเ
ตอนที่ 61. หลังจากที่ริคและคิมหันต์ออกไปพบบุคคลสำคัญที่จะช่วยเหลือในการขุดรากถอนโคนผู้ไม่ประสงค์ดีและเป็นภัยต่อทั้งหิรัญวารินทร์และประเทศชาติ ริคก็ขอตัวเข้าไปดูงานในโรงแรมสาขาของเวลส์ ของเขาที่เกาะสมุยเพราะได้รับข่าวจากคนที่เขาให้ดูแลที่นี่ว่าเกิดปัญหาจนเขาต้องเข้ามาดูแลด้วยตัวเอง และก็พบว่าปัญหาที่ว่านั้นคือ...“แอนนิต้า” ริคครางชื่อหญิงสาวในอกความยุ่งยากแปะหราอยู่บนใบหน้าสวยที่ส่งยิ้มหวานหยดมาที่เขา“ริค ในที่สุดคุณก็มาจริงๆ ด้วย แอนนี่คิดถึงคุณจัง” แอนนิต้าตรงรี่เข้ามาเกาะแขนแกร่งอย่างสนิทสนมคุ้นเคยและยังเขย่งตัวขึ้นจูบมุมปากสีสวยของริคอย่างไม่อายใครเธอแสดงความสนิทสนมออกนอกหน้าจนริครู้สึกอึดอัด และกระแสความยุ่งยากก็ลอยวนอยู่รอบๆ ตัวจนรู้สึกได้เอาละวะงานเข้าจังๆ แล้วคราวนี้ ริคครางในอก “คุณมาทำอะไรที่นี่ แอนนี่ คิดว่าคุณจะยังอยู่ที่อัครไพฑูรย์เสียอีก”ริคพูดตรงๆ เขาไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อมกับเธอเพราะเธอไม่ได้สำคัญหรือมีความหมายอะไรกับเขานอกจากผู้หญิงคนหนึ่งที่ไร้ความจริงใจ แอนนิต้าชะงักหน้าเสียเล็กน้อยก่อนจะปรับให้เป็นยิ้มแย้มปกติและทำเสียงออดอ้อนน่าเห็นใจ“แหมริคคะ แอนนี่ไปที่นั่
ตอนที่ 62.“เดี๋ยวฉันจะไปผาแสงจันทร์ฝากนายบอกแม่กับพ่อฉันด้วยก็แล้วกัน ส่วนผู้หญิงคนนั้นอย่าให้เธอพักบนเรือนเด็ดขาดให้เธอพักบ้านพักสำหรับนักท่องเที่ยวหลังที่อยู่ริมสุดด้านตะวันตก คงไม่ต้องให้ฉันสั่งว่าให้ทำยังไง” ว่าแล้วร่างสูงใหญ่ก็เดินดุ่มๆ ไปที่รถ 4WD คันเก่งก่อนจะขับเคลื่อนไปยังผาแสงจันทร์ปล่อยให้เด่นดียืนเกาหัวฟูๆ ของตนแกรกๆ กับภารกิจที่เรียกได้ว่าลงมือสังหารพวกอัครไพฑูรย์ ง่ายกว่ากันเยอะ“เอออะไรที่ยากๆ และแสนจะน่ารำคาญก็โยนมาให้ไอ้เด่นดีทุกที แล้วทีนี้จะเอาไงล่ะนี่เฮ้อ” เด่นดีทำหน้ายุ่งก่อนจะหันไปทางกลุ่มเด็กๆ ที่กำลังซ้อมเต้นรำกันอย่างสนุกสนาน“สงสัยงานนี้ต้องให้แมงปอกับน้ำผึ้งจัดการซะแล้ว อิอิอิ สนุกแน่ๆ”สวัสดีค่ะคุณแม่ คุณพ่อไม่เจอกันตั้งนานสบายดีหรือคะ” แอนนิต้านั่งจีบปากจีบคอทักทายสวัสดีนายใหญ่และนายหญิงวารินอย่างนอบน้อมจนนายหญิงวารินแทบจะต้องก้มลงจนติดพื้นเพื่อรับไหว้แสนงามของเธอ“เอ่อสบายดีจ๊ะขอบใจนะจ๊ะที่เป็นห่วง” “แอนนี่น่ะคิดถึ้งคิดที่นี่นะคะ แต่ก็ไม่กล้ามาและอีกอย่างกลัวว่ามาร์คเขายังโกรธแอนนี่อยู่ก็เลยไม่กล้ามา แต่บังเอิ๊นบังเอิญเจอริคที่สมุย แอนนี่ก็เลยลองๆ ถามดู
ตอนที่ 63.“ทำไมทำไมนายหัวถึงจะต้องคิดสั้นด้วยอ่ะเกิดอะไรขึ้น”อรุณนารีถามอย่างร้อนรนจนออกนอกหน้า และมันก็เข้าทางแฝดจอมแผนการที่ก็ยอมเล่าเรื่องในอดีตของนายหัวให้เธอฟังว่าทำไมเหตุใด ชายหนุ่มผู้น่ารักอ่อนหวานและแสนอบอุ่นกลายเป็นเจ้าชายน้ำแข็งเย็นชาและเงียบขรึมและตอนนี้การกลับมาของ แอนนิต้าอดีตคนรักที่ทำให้เหมันต์ต้องระเห็จไปผาแสงจันทร์และตอนนี้ยังไม่ลงมาคล้ายๆ กับว่ายังทำใจไม่ได้กระนั้น“โห น่าสงสารเนอะ แล้วผู้หญิงคนนั้นตอนนี้อยู่ไหนล่ะ”“อยู่เรือนรับรองทิศตะวันตกโน่น”อรุณนารีมองตามทางที่สองพี่น้องบอกแล้วก็หันไปมองทิศทางผาแสงจันทร์ในใจก็คิดห่วงๆ คนที่อยู่บนนั้นเหมือนกันกลัวว่าเขาจะทำอย่างที่เด่นดี เด่นดังว่า“แล้วนี่มีใครไปตามนายหัวมาร์ครึยังป่านนี้โดดทะเลแล้วมั้ง”“เราไม่กล้าไปตามหรอกแมงปอ”“ใช่เพราะนายหัวถ้าอยู่ในอารมณ์นี้แล้วเข้าหายาก ดีไม่ดีโดนเตะกลับมา” แฝดจอมป่วนให้ความเห็นและอรุณนารีก็พยักหน้ากำลังจะเดินขึ้นเรือนแต่ทั้งสองก็เรียกไว้ก่อน“อ้าวแมงปอ ไม่คิดจะช่วยไปตามนายหัวหน่อยเหรอ พวกเราเป็นห่วงน่ะเพราะเท่าที่เห็นอาการนายหัวแย่มากๆ น่าเป็นห่วงมากเลย เนอะดีเนอะ”เด่นดังหันมาขยิบตา
ตอนที่ 64.“ว้าย กรี๊ดดดด!!!” แต่ตอนนี้เธอก็ได้รู้แล้วว่าเธอก้าวพลาดเมื่อร่างเล็กๆ ของเธอลอยละลิ่วลื่นไถลไปตามลาดหินขูดเกี่ยวกับกิ่งไม้น้อยใหญ่จนรู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งตัวเสียงกรีดร้องอย่างตกใจและร่างน้อยๆ ที่ลื่นไถลตกลงไปจากโขดหินนั้นได้สร้างความตกใจและเป็นห่วงให้เจ้าคอบร้าเป็นอย่างมาก มันเห่าเสียงดังและกระโดดขึ้นไปบนโขดหินก้มมองหาร่างของอรุณนารีแต่ด้วยความมืดที่เริ่มปกคลุมทำให้มันมองหาได้ยากลำบากแม้ว่าสายตาของมันจะมีความสามารถมองในที่มืดได้ดีกว่าคนก็ตามมันจึงเห่าเพื่อส่งสัญญาณให้หญิงสาวตอบกลับและได้แต่หวังว่าเสียงของมันจะดังพอให้นายหัวของมันได้ยินโฮ่งๆๆ เจ้าคอบร้าเห่าอีกรอบและคราวนี้มันก็ได้ยินเสียงโอดโอยของอรุณนารีพร้อมกับการเคลื่อนไหวน้อยๆ ของพุ่มไม้ด้านล่างและเหมือนประกายไฟเล็กๆ จากไฟฉายหรืออะไรสักอย่างที่ส่องวับแวมอยู่ข้างล่างนั่น มันจึงไม่รอช้ารีบกระโดดลงไปหาอรุณนารีด้วยความชำนาญเพราะมันก็ได้รับการฝึกฝนให้เดินสำรวจป่ากับนายหัวอยู่บ่อยครั้งและทุกคนต่างก็รู้ว่าเจ้าคอบร้าถูกฝึกมาให้เป็นนักสำรวจพร้อมๆ กับนักล่าที่พร้อมจะต่อสู้ฟาดฟันกับคนที่จะมาทำร้ายนายของมันหรือมารุกรานยังถิ่นที่สงบ
ตอนที่ 65.เหมันต์ที่กำลังโรยตังลงมาจากหน้าผาที่แม้ไม่สูงมากนักแต่เขาก็ไม่ประมาทเพราะตอนนี้ความมืดโรยตัวเข้าปกคลุมแล้วแม้แสงจันทร์จะสว่างไสวเพราะเป็นคืนข้างขึ้นก็ตาม เจ้าคอบร้าที่จับความเคลื่อนไหวของบางอย่างและกลิ่นตัวที่คุ้นจมูกของเหมันต์ทำให้มันรู้ว่าเจ้านายของมันกำลังลงมาช่วยมันจึงวิ่งมาหาเขาเพื่อนำทางให้มาหาหญิงสาวที่นั่งตัวสั่นเมื่อมันกระโจนออกมา“อ้าวคอบร้าแกวิ่งมาจากทางไหนนี่ แล้วแมงปอล่ะอยู่ไหน” ชายหนุ่มก้มลงถามเจ้าหมาน้อยที่วิ่งมากระโดดรอบตัวเขาอย่างดีใจพลางใช้เขี้ยวแข็งแรงรั้งแขนเสื้อเขาให้ตามมันไปจนเขาต้องรีบตามมันไปเพราะในใจก็เป็นห่วงคนตัวเล็กอยู่เหมือนกัน เขาเดินตามเจ้าคอบร้าที่วิ่งเหยาะอย่างระวังไปตามทางที่มันนำไปซึ่งเต็มไปด้วยต้นไม้รกครึ้มและโขดหินเปียกลื่นเพราะตรงนี้ค่อนข้างชุ่มชื้นอยู่ตลอดเพราะแสงแดดส่องไม่ถึงสักพักเขาก็มาถึงโขดหินที่มีลักษณะเป็นเพิงเล็กๆ พอให้หลบน้ำค้างยามค่ำคืนได้นับว่าเธอยังฉลาดที่หาที่หลบน้ำค้างยามดึกที่มันแรงและหนาวมากเมื่ออยู่ใต้หน้าผาที่รกเช่นนี้อรุณนารีใจชื้นเมื่อเห็นร่างไหวๆ ของเจ้าคอบร้าวิ่งมาที่เธอพร้อมแสงไฟที่วับแวมตาหลังมันมา หญิงสาวยิ้ม
ตอนที่ 173.บรรยากาศบ้านหลังงามย่ำแย่ อึมครึมมากขึ้นทุกวันๆ เจ้ากุ้งแก้วและจัสมินเองก็ไม่ได้มีความสุขไปด้วยมันทั้งสองตัวเองก็เครียดจนล้มป่วยเพราะทั้งอาหารและอากาศที่แตกต่างอีกทั้งความเซื่องซึมและไม่ร่าเริงของดรุณนุชจึงทำให้พวกมันทั้งสองพลอยซึมเศร้าไปด้วย แต่ความเย็นชาหมางหมองดังกล่าวไม่ได้รอดพ้นสายตาผู้อาบน้ำร้อนมาก่อนเช่นนายใหญ่ทั้งสองของคฤหาสน์แห่งเวลส์ไปได้เพราะพวกเขาแอบสังเกตลูกๆ มาได้สักระยะหนึ่ง คุณราเชลจึงต้องเรียกบอดีการ์ดคู่ใจของริคมาไถ่ถาม“พอกันทั้งคู่ ท่ามากปากหนักเฮ้อ ลูกชายคุณก็อายุไม่น้อยแล้วนะคะราฟ ทำไมถึงได้ขี้ขลาด ท่ามากขนาดนี้นะ แล้วเมื่อไหร่เราจะได้อุ้มหลานล่ะคะ” คุณราเชลบ่นให้สามีอย่างฉุนๆ เมื่อนึกถึงความท่ามากของบุตรชายช่างเหมือนบิดาตอนหนุ่มๆ ไม่มีผิด เพราะกว่าจะเอ่ยปากขอนางแต่งงาน นางก็เกือบต้องได้แต่งงงานกับชายหนุ่มที่ทางครอบครัวหาไว้ให้“โธ่ที่รัก จะมาว่าแต่ริคเป็นลูกผมคนเดียวได้ยังไงเล่า ก็ลูกบังเกิดเกล้าของคุณเหมือนกันนั่นแหละน่า” สองสามีภรรยาต่างเง้างอดใส่กันจนไมค์และเจมส์ที่ถูกสั่งให้คอยดูแลความปลอดภัยให้กับดรุณนุชที่บ้านเป็นกรณีพิเศษถึงกับส่ายหัวมองหน้าก
ตอนที่ 172. “ใช่ลูก ถึงแล้วก็ส่งข่าวมาบ้างนะ”นายใหญ่เสริมภรรยาพลางสวมกอดชายหนุ่มและเด็กชายตติยะอย่างรักใคร่เอ็นดูแม้จะได้รู้จักเด็กชายเพียงไม่นานแต่ความเฉลียวฉลาดเกินวัยก็ทำให้เขานึกถึงลูกๆ ในวัยเด็ก“ครับ” ริคตอบสั้นๆ เหมันต์ก็เดินเข้ามาตบบ่าเขาเบาๆ“ฉันคงคิดถึงนายเหมือนกัน ขอให้โชคดีเพื่อน ฝากน้องสาวฉันด้วยดูแลเธอดีๆ ล่ะ”แล้วชายหนุ่มทั้งสองก็กอดกันและตบหลังกันเบาๆ อย่างให้คำมั่นสัญญา ก่อนที่เหมันต์จะผละออกมาโอบกอดร่างบางของดรุณนุชที่เพิ่งผละจากอกของนางดวงดี“เราก็ด้วยนะเด็กดื้อเพลาๆ ลงบ้างไอ้นิสัยรั้นๆ น่ะรู้ไหม” เหมันต์สั่งสอนเด็กดื้ออย่างเอ็นดู“พี่มาร์คก็พูดเหมือนแม่กับพี่ดีเลย น้ำผึ้งไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะคะ”“ใช่ ไม่ใช่เด็กๆ แต่เป็นสาวและมีสามีแล้วด้วย”เหมันต์ต่อให้และสาวน้อยก็ได้แต่พ้ออย่างขัดใจนิดๆ เธอไม่ได้อยากตามริคไปเลย แต่ถ้าเธอไม่ไป เธอเองก็ต้องโหยหาเขา และมารดาของเธอเองก็คงไม่ยอมให้เธออยู่ที่นี่ด้วยเพราะว่าเธอออกเรือนมีสามีแล้ว สามีภรรยาควรจะอยู่ด้วยกันไม่ว่าที่ไหนก็ตามและอีกหลายๆ เทศนาซึ่งมารดาและนายหญิงวารินบอกกล่าวแก่เธอ“พี่น้ำผึ้งกลับมาเยี่ยมหนูดีกับพี่แ
ตอนที่ 171.“ให้มันจริงเถอะ” ก่อนที่สองหนุ่มจะต่อปากต่อคำกันริคก็เดินขึ้นเรือนมาด้วยใบหน้าที่เหมือนคนอกหักรักคุดอย่างไรอย่างนั้น“อ้าวพี่ริคมาแต่เช้าเลย มาครับเรากำลังจะทานข้าวกันพอดี” วสันต์เอ่ยชวนอย่างแช่มชื่น “อ้าวแล้วน้ำผึ้งล่ะครับ” คิมหันต์ถามอย่างแปลกใจ“น้ำผึ้งพาหนูดีไปทานข้าวกับพี่ๆ ที่บ้านน่ะเห็นว่าหนูดีกลัวคิมมากเลยไม่กล้าขึ้นเรือนมา” ริคเล่าเรียบๆ แต่คนฟังถึงกับหน้าเสียไปเล็กน้อยแต่ก็ปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉยโดยเร็วจนไม่มีใครทันสังเกต“ว่าแต่ทุกคนอยู่ที่ห้องอาหารใช่ไหม”“ครับ เราไปกันเถอะ” วสันต์ตอบ แล้วสามหนุ่มก็เดินไปที่ห้องอาหารซึ่งตอนนี้นายหญิงวารินและอรุณนารีกำลังลำเลียงอาหารออกมาวางบนโต๊ะตัวสวยโดยมีลูกมือตัวโตคอยช่วยถือนั่นถือนี่ให้ไม่ห่างกายจนนายหญิงรู้สึกเวียนหัวคนติดเมียจนอยากจะเอาตะหลิวฟาดกบาลสักทีด้วยความหมั่นไส้ แต่ทำได้เพียงค้อนลูกชายคนโตปะหลับปะเหลือก“โอ๊ยเห็นทีเช้านี้กับข้าวคงหวานไปหมดนะว่าไหมครับ”“ใช่ไม่หวานอย่างเดียวนะ คงมีมดตกลงไปในกับข้าวบ้างล่ะงานนี้”“นี่นายสองคนไม่ต้องมากินข้าวร่วมกับฉันกับเมียก็ได้นะไปเลยไปๆ กินที่รีสอร์ตโน่นเลย” เหมันต์มองน้องชายอย่า
ตอนที่ 170.“แหมนายหัวคะ มาช้านะคะนี่มัวทำอะไรกันอยู่เอ่ย ว่าไงแกแมงปอเหนื่อยมากจนต้องให้นายหัวเขาอาบน้ำแต่งตัวแล้วประคองมาเลยเหรอแก” เนตรนาราเอ่ยกระเซ้าเพื่อนรักเหมือนรู้เหตุการณ์ก่อนหน้านี้เมื่อเห็นเหมันต์โอบประคองร่างเล็กๆ ของเพื่อนรักไม่ห่าง และเธอก็ได้ค้อนโตๆ จากเพื่อนรักมาแทนคำตอบพร้อมกับทำปากขมุบขมิบคาดโทษ เนตรนาราจึงได้แต่เสหัวเราะเก้อๆ ทั้งที่อยากจะหัวเราะดังๆ แม้ว่าเธอจะยังไม่เคยรักใคร แต่ไอ้อาการหลงเมียแบบเป็นเอามากและรอยแดงๆ บนลำคอขาวๆ ของเพื่อนรักก็เป็นหลักฐานชิ้นสำคัญว่าเธอคงจะหยอดถูกจุด แล้วยิ่งเห็นใบหน้ายิ้มแฉ่งบานฉ่ำของนายหัวมาร์คซึ่งเธอเคยได้ยินเพื่อนรักบ่นให้ฟังบ่อยๆ ว่าทั้งเคร่งขรึม รกรุงรังและเย็นชาแถมปากร้ายเมื่อคราวแรก ไม่มีให้เห็นแม้แต่น้อย มีเพียงใบหน้าของนายหัวมาร์คผู้ซึ่งกำลังอยู่ในห้วงรักแบบถอนตัวไม่ขึ้น“ไอ้เนตรแกก็ไปว่าไอ้แมงเดี๋ยวแม่คุณก็โกรธ น้อยใจงานเข้าพี่มาร์คอีกหรอก” อโนมาปรามเพื่อนรักแต่ตนเองก็ไม่วายส่งสายตาล้อเลียนไปให้เจ้าภาพทั้งสองเช่นกัน“แกก็ว่าแต่ฉัน ดูแกมองล้อไอ้แมงเหมือนกันล่ะน่า”“แหม ก็คนมันหมั่นไส้นี่หว่า”“อ้อนจ๋า ที่รักดูสิลูกอ้อนจะหาแ
ตอนที่ 169.ชายหนุ่มหลงใหลไปกับรสชาติหวานล้ำที่ได้รับจากร่างเล็กๆ ตรงหน้าที่ไม่น่าเชื่อว่าจะทำให้เขามีความสุขได้มากขนาดนี้ และคอยแต่จะหาโอกาสเชยชิมความหอมหวานจากร่างสาวจนเธอแทบหมดแรง แม้จะนึกสงสารหญิงสาวที่อ่อนด้อยประสบการณ์แต่เธอก็เร่าร้อน ไร้เดียงสาจนน่าสั่งสอนให้เป็นงานเป็นการ ซึ่งเขาก็ไม่รอช้าที่จะสอนสั่งแมงปอตัวน้อยแม้จะต้องคอยข่มความต้องการและค่อยเป็นค่อยไปเหมือนอย่างเช่นตอนนี้ที่เขาต้องคอยสอนสั่งและใจเย็นกับร่างเล็กๆ เปล่าเปลือยให้คล้อยตามและไม่หวาดผวาต่อความรักซึ่งเขามีให้กับเธอล้นปรี่ความหอมหวานของดอกไม้แรกผลิทำให้เขาไม่อาจทนต่อความเย้ายวนนั้นได้ ริมฝีปากร้อนๆ จึงดูดดื่มเชยชิมไปทั่วทุกตารางนิ้วบนร่างขาวผ่องที่เปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อทั้งตัว เสียงครางแผ่วหวานยิ่งกระตุ้นให้เขาเกิดความต้องการมากขึ้น ดวงนวลหน้าใสแดงปลั่งกับริมฝีปากเล็กๆ เห่อบวมเผยอน้อยๆ ยิ่งดูเร้าอารมณ์ให้โหมกระพือจนเขาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าจากยอดอกสีหวานไปดูดซับความหอมหวานในโพรงปากสาวอย่างเร่าร้อนลิ้นหนาสอดรัดเคล้าคลึงดูดดื่มจนลิ้นเล็กๆ พ่ายแพ้ไม่เป็นท่าและยอมศิโรราบแก่เขา ร่างสาวที่ดูเหมือนร้อนเร่าจนแทบปริร้าวบิ
ตอนที่ 168. พิธีหมั้นและแต่งในวันเดียวกันแบบเรียบง่ายทว่าเต็มไปด้วยกลิ่นไอของความรักและหวานชื่นทั้งสองฝ่าย ทั้งเจ้าสาวเจ้าบ่าวต่างยิ้มแย้มผ่องใส แม้แขกเหรื่อจะมีแค่เพียงญาติๆ ไม่กี่คนแต่ทั้งงานก็สมบูรณ์แบบมีพิธีการที่ครบถ้วน ฝ่ายบิดามารดาเจ้าบ่าวเจ้าสาวต่างก็แย้มยิ้มแก้มปริที่เห็นบุตรสาวหนุ่มของตนเป็นฝั่งเป็นฝา เมื่อได้ไหว้พระรับพรและพิธีการในตอนเช้าสิ้นสุด แล้วก็มาถึงพิธีการในตอนเย็นซึ่งเป็นงานเลี้ยงเล็กๆ แต่บรรยากาศสุดแสนโรแมนติก ที่ได้รับการเนรมิตรจากเนตรนาราเจ้าแม่โปรเจคเช่นเคย เธอเสกสรรงานเลี้ยงแบบดนตรีในสวนมีดนตรีแจ๊สขับกล่อมท่ามกลางสวนน้ำตกจำลองและทุกคนแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีสันสดใสงดงามเรียบหรู “ขอบคุณนะคะคุณอารี คุณสินธุ ที่ยกแมงปอให้ลูกชายของเรา” นายหญิงวารินเอ่ยขึ้นในขณะนั่งรับประทานอาหารกันพร้อมหน้าของบรรดาคุณปู่คุณย่าคุณตาคุณยายในอนาคต ไม่ว่าจะเป็นครอบครัวของคุณนายดวงดี เนตรนารา อโนมา และครอบครัวของกันต์เพื่อนรักของอัคคีสามีของเธอ และครอบครัวของพ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงแห่งคุ้มอินจำปาญาติสนิทของเนตรนาราที่มาร่วมงานมงคลนี้ด้วย“แหมจะขอบคุณอะไรกันคะ เราต่างหา
ตอนที่ 167. “พี่ขอโทษถ้าสิ่งที่พี่ทำมันทำให้น้ำผึ้งลำบากใจและเข้าใจผิดตลอดมา” ชายหนุ่มพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบซึ่งทั้งสองปล่อยให้ความคิดของตนเองล่องลอย โดยต่างก็เข้าใจไปคนละทิศคนละทาง ริคปล่อยมือจากเอวบางแล้วก้าวถอยหลังออกมาหนึ่งก้าวมองใบหน้าคมสวยอย่างตัดพ้อน้อยๆ ก่อนจะเดินจากไปปล่อยให้ดรุณนุชมองตามแผ่นหลังกว้างด้วยความน้อยใจและเสียใจที่อยู่ๆ เขาก็ปล่อยให้เธอจมอยู่กับความรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้งไว้เพียงลำพัง สิ่งที่เขาทำกับเธอตอนนี้มันบ่งบอกว่ารักเธอตรงไหน สาวน้อยคิดอย่างเจ็บปวดพลางทรุดนั่งลงบนพื้นทรายนุ่มมองท้องทะเลงามเพียงลำพังด้วยดวงใจที่สับสนเจมส์และไมค์ มองดูสองสามีภรรยาที่เดินไปคนละทิศคนละทางแล้วมองหน้ากันก่อนจะส่ายหน้าอย่างระอาจิตเมื่อคนทั้งสองต่างปากหนักและคิดมากกันทั้งคู่ดูก็รู้ว่าทั้งสองรักกันแค่ไหนแต่ต่างคนต่างอมพะนำไม่ยอมเอ่ยปากบอกในสิ่งที่ตนคิดและรู้สึกให้อีกฝ่ายได้รับรู้ แม้เขาทั้งสองจะไม่เคยมีความรักเพราะชีวิตที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเสมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย แต่เท่าที่พวกเขามองดูอาการของคนมีความรักและเรียนรู้จากพฤติกรรมของนายใหญ่และนายหญิงแห่งเวลส์ ก็พอจะรู้ว่
ตอนที่ 166.“แมงปอจ๋า จะไปไหนน่ะ” เหมันต์รั้งมือบางเบาให้เธอหยุดเดิน พลางเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ “แมงปอจะไปติดกรอบรูปให้เสร็จเสียทีค่ะ เหลือแค่อีกไม่กี่หลัง พี่มาร์คถามทำไมคะจะไปช่วยหรือ” “ถ้าแมงปอให้พี่ทำอะไรพี่ก็เต็มใจทำจ๊ะ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างออดอ้อนและก็ได้ค้อนงามๆ จากสาวเจ้า “ถ้างั้นก็เดินไปค่ะงานแมงปอจะได้เสร็จสมบูรณ์เสียที เปิดรีสอร์ตไม่ทันรับนักท่องเที่ยวไม่รู้ด้วย” “ไม่เป็นไรจ๊ะ แมงปอจะได้อยู่ที่นี่นานๆ ไงพี่มาร์คเลี้ยงได้อยู่แล้วเมียแค่คนเดียวสบายมาก” “ใครเป็นเมียพี่มาร์คกันคนบ้าหน้าไม่อายเขายังไม่ได้ยอมเป็นเสียหน่อยขี้ตู่ชะมัด” หญิงสาวเอ่ยเสียงอุบอิบใบหน้าแดงก่ำอย่างน่าดู “ก็อีกไม่กี่วันหรอกน่า ยังไงแมงปอก็บินหนีพี่มาร์คไม่ได้อยู่แล้ว ถ้าหนีนะพี่มาร์คจะเด็ดปีกเสียให้เข็ด คอยดูสิ” “พี่มาร์คบ้าๆๆ” อรุณนารีทุบแขนแกร่งอย่างขัดเขินเมื่อเจอสายตาหวานฉ่ำล้อเลียนของเขา ชายหนุ่มรวบร่างบางไว้ในวงแขนก่อนจะวางร่างบางให้ยืนบนโขดหินเล็กๆ จนความสูงของเธอเท่ากันกับเขา ใบหน้าทั้งสองจึงอยู่ในระดับเดียวกัน หนุ่มสาวม
ตอนที่ 165. “ไอ้อาการแบบนี้มันเป็นไปได้หรือหมอเก่ง มันเกิดขึ้นบ่อยหรือเปล่าคะ” ดรุณนุชถามบ้าง “มันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยหรอกนะน้ำผึ้ง เคสนี้นานๆ จะมีเกิดขึ้นกับคนไข้บ้าง แต่มันก็ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยด้วย แต่กรณีของหนูดีอาจจะเป็นข้อยกเว้น เอ่อผมคิดว่าเธอคงจะมีความทรงจำที่เลวร้ายเกี่ยวกับคิมหันต์มากเกินไปรึเปล่า...” หมอเก่งอ้อมแอ้มพูดเบาๆ ในตอนท้ายพลางชำเลืองมองใบหน้าที่เรียบเฉยของคิมหันต์ ซึ่งใบหน้าเรียบเฉยนั้นเขาไม่อาจคาดเดาได้ว่าชายหนุ่มคิดอะไรหรือรู้สึกอย่างไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น “เอาเป็นว่าหนูดีแค่จำคิมไม่ได้ชั่วคราวใช่ไหม” นางดวงดีเอ่ยขึ้นบ้างและพลธวัชก็พยักหน้าช้าๆ เป็นคำตอบ “แล้วนานแค่ไหนที่เธอจะจำนายคิมได้” “มันก็ขึ้นอยู่กับตัวเธอเองว่าจะเปิดรับคิมหันต์เข้าไปในความทรงจำหรือเปล่า” หมอเก่งให้เหตุผล เท่านั้นเองคิมหันต์ก็เดินลงเรือนไปทันทีทำให้ทุกคนมองตามอย่างแปลกใจและเดาความรู้สึกของชายหนุ่มไม่ออก “สมน้ำหน้ามัน ถูกหนูดีเกลียดจนไม่อยากจดจำ” เหมันต์เอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้และก็ได้ลูกทุบเบาๆ จากอรุณนารีพร้อมกับดวงตาเขียวๆ