Share

บทที่ 17 ปุ่มหยุดชั่วคราวของฟู่เยี่ยนฉือ

“ได้”

แล้วก็ไม่รู้ว่าเขาเมาหรือไม่เมากันแน่ ถ้าจะบอกว่าเมา แต่กลับสามารถอุ้มเธอในท่าเจ้าหญิงไปที่ห้องนอนได้ แต่ถ้าบอกว่าไม่ได้เมา...... ตอนนี้เด็กหนุ่มคนนี้ก็ดูท่าทางรีบร้อน ไม่เหมือนกับการกระทำของฟู่เยี่ยนฉือผู้ที่สุขุมนุ่มลึกจนถึงขั้นแทบจะเย็นชาในยามปกติ ที่จะสามารถแสดงออกมาได้!

สวี่ชิงฮวนกลับรู้สึกเหมือนว่าตัวเองก็เมาไปด้วยเหมือนกัน ดูมึน ๆ เวลาผ่านไปนานมาก จนเหมือนว่าแม้แต่โคมไฟบนเพดานก็ส่ายไปมาไปพร้อมกับเธอ

ในที่สุดเธอก็ทนต่อไปไม่ไหว ขยับสายตาไปที่รอยสักบนกระดูกไหปลาร้าของเขาตรงนั้นแล้วกัดลงไปอย่างแรง

พอรู้สึกเจ็บ ฟู่เยี่ยนฉือถึงได้หยุดลง

"ขอโทษ ผม……”

“ประธานฟู่ วันนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ โอเคไหมคะ?” เสียงในลำคอของเธอแหบแห้ง น้ำเสียงเจือความอ้อนวอนออดอ้อนเล็กน้อย

ฟู่เยี่ยนฉือไม่ตอบ แต่หลังจากสิ้นสุดครั้งนี้ไป เขาก็ลุกขึ้นไปเข้าห้องอาบน้ำ

สวี่ชิงฮวนคิด ดูเหมือนว่าตนเองจะค้นพบปุ่มหยุดชั่วคราวที่ใช้กับฟู่เยี่ยนฉือแล้ว! ที่เธอรีบกัดรอยสักนั่นไปเมื่อกี้ ก็แค่อยากจะเตือนสติฟู่เยี่ยนฉือสักหน่อย ให้เขาได้คิดถึงคนรักที่อยู่ในใจ

เป็นอย่างที่คิดไว้!

เขาก็ปล่อยตัวเองไป

ใช้เวลาในตอนที่ฟู่เยี่ยนฉือไปอาบน้ำ สวี่ชิงฮวนก็รีบสวมเสื้อผ้าแล้วหยิบสมุดบันทึกขึ้นมา ทันทีที่เขาสวมชุดคลุมอาบน้ำสีเข้มออกมา ก็รีบถามทันที “ฉันจะทำการตรวจสอบเบื้องหลังของหัวเย่ทั้งหมดใหม่อีกครั้ง แล้วพรุ่งนี้ก็จะติดต่อกับผู้ที่รับผิดชอบของพวกเขาด้วย เมื่อกี้ฉันเพิ่งเขียนสัญญาใหม่อีกฉบับ เน้นย้ำไปที่ส่วนของการผิดสัญญา คุณจะสามารถช่วยดูให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ?”

เธอเอาแต่พูดคำว่า "คุณ" เหมือนยังกับผู้ช่วยตามเข้ามาถึงในบ้านประธานบริษัทซะจริงๆ

ฟู่เยี่ยนฉือขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วเอามือเช็ดผมที่ยังมีหยดน้ำสองสามที

“เมื่อกี้ไม่ใช่ว่าคุณตะโกนจนเหนื่อยแล้วเหรอ?”

สวี่ชิงฮวนเข้าใจความหมายของเขาในทันที ดึงริมฝีปากอย่างทำตัวไม่ถูก “ฉัน ฉัน......”

“เดี๋ยวอีกสักพักผู้ช่วยจะเอาอาหารเย็นมาส่ง”

“อ๋า?”

“กินไป อธิบายให้กับคุณไปแล้วกัน”

สวี่ชิงฮวนมองแผ่นหลังของเขาอย่างตะลึง

เมื่อกี้เขาไม่ได้ไปร่วมงานสังคมหรอกเหรอ? ทำไมถึงยังให้ผู้ช่วยเอาอาหารเย็นมาส่งล่ะ......

แต่ก็ดีเลย เพราะตอนเย็นตัวเองก็ยังไม่ได้กินข้าว

สวี่ชิงฮวนเดินตามเขาไปที่ห้องทานอาหาร ครั้งนี้สิ่งที่ผู้ช่วยเอามาส่งป็นอาหารทะเลและอาหารขึ้นชื่อทั้งนั้นเลย แค่เห็นของบนโต๊ะแว็บเดียว ก็รู้แล้วว่าคงไม่ใช่ราคาที่เธอเองจะจ่ายไหวแน่ ๆ

“กินเถอะ ทั้งหมดนี้ไม่ได้ใส่กระเทียม” ฟู่เยี่ยนฉือส่งสายตาให้เธอขยับตะเกียบได้ แล้วตัวเองก็หยิบปูหนึ่งตัวขึ้นมาแกะเปลือก

ก่อนหน้านั้นไม่เคยสังเกตเลย ว่ามือของเขาสวยมากจริง ๆ ผิวขาวซีด ข้อต่อชัดเจน นิ้วมือเรียวยาว

ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะไม่มีข้อบกพร่องอะไร เลยนะเนี่ย

“ประธานฟู่ก็ไม่กินกระเทียมด้วยเหรอคะ?”

ฟู่เยี่ยนฉือที่จดจ่ออยู่กับปูที่อยู่ในมือ ผ่านไปไม่กี่วินาทีถึงได้ส่งเสียงขานรับ

สวี่ชิงฮวนนั้นหิวจริง ๆ ในเมื่อเขาเป็นคนขอให้กิน จะมาเกรงจงเกรงใจให้เหนียมอายทำไมกัน

หลังจากก้มหน้ากินไปสักพัก เธอถึงได้พบว่าเนื้อปูที่ฟู่เยี่ยนฉือแกะออกมา สุดท้ายก็ถูกส่งไว้ในชามของเธอเอง!

“ประธานฟู่?”

“รีบกิน” ​​เห็นได้ชัดว่าฟู่เยี่ยนฉือไม่ได้คิดที่จะตอบคำถามของเธอ และเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนหน่อย ๆ ว่า “เมื่อเจอกับสถานการณ์แบบนี้ จะพึ่งแต่สัญญาผูกพันอย่างเดียวไม่ได้ ถ้าคิดอยากจะให้เงินสดในบัญชีครอบคลุมเงินลงทุนตามสัญญา ยังมีวิธีแก้ปัญหาอื่นอีกตั้งมากมาย จะเลือกเสริมหรือตัดทอนบุคคลที่สามที่ร่วมเจรจากับทั้งสองฝ่ายก็ได้ แล้วก็สามารถยื่นคำร้องไปที่สำนักงานใหญ่ด้วยก็ได้ การให้ฝ่ายที่ร่วมทำสัญญากู้ยืมในรูปแบบของเงินกู้ยืม โครงการแบบนี้มีความเป็นไปได้ที่จะเริ่มใหม่อีกครั้ง”

สวี่ชิงฮวนที่คิดออกในทันที รีบวางตะเกียบในมือลงอย่างไวเพื่อจะรีบไปเขียนจดหมายคำร้อง

ผลคือข้อมือถูกฟู่เยี่ยนฉือจับรั้งเอาไว้ และเงยหน้าขึ้นสบตาที่แคบยาวและสดใสของเขา

ความหมายที่ล้ำลึกจากสายตานั่นยิ่งเข้มขึ้นเรื่อย ๆ แม้แต่สายตาที่มองก็ดูร้อนแรงมาก

“ยังมีแรงเหลือมากขนาดนี้อีกเหรอ?”

สวี่ชิงฮวนอ้าปากพูดเสียงแหบ “......เมื่อกี้ฉันเพิ่งบอกไปว่าวันนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย!”

“แต่ผมไม่ได้เห็นด้วยนี่นา”

Kaugnay na kabanata

Pinakabagong kabanata

DMCA.com Protection Status