บทที่ 15

สอนเขาขี่ม้า?

หยวนกุยคิดในใจ รีบหัวเราะเหอะๆ พยักหน้ารับ “ในเมื่อองค์ชายตรัสเช่นนี้แล้ว หยวนกุยไม่กล้าไม่ทำตาม!”

ดีเลย ให้เขาได้เห็นทักษะการขี่ม้าของตนหน่อย!

ให้เขาเห็นว่าตัวเองนั้นใช้ไม่ได้แค่ไหน ไม่ได้เรื่องแค่ไหน!

หากไม่ใช่เพราะจักรพรรดิเหวินพระราชทานการสมรสให้ เสิ่นลั่วเยี่ยนต้องเป็นของเขาแน่นอน!

แม้ว่าตนจะเปลี่ยนแปลงผลลัพธ์อะไรไม่ได้ แต่ก็ขอตบหน้าเขาแรงๆ สักที จะได้ระบายโทสะในใจด้วย!

“เช่นนั้นพวกเจ้าไปเถอะ ข้าไม่ไปแล้ว!”

เสิ่นลั่วเยี่ยนไม่มีความสนใจจะไปด้วยแต่แรก ยิ่งพอหยุนเจิงหน้าด้านหน้าทนขอตามไปด้วยให้ได้ นางยิ่งไม่อยากไปกว่าเดิม

นางไม่อยากเห็นหยุนเจิงแม้แต่วินาทีเดียว!

เยี่ยจื่อพอได้ยิน ก็ใบ้รับประทานครู่หนึ่งแล้วรีบพูดว่า “ลั่วเยี่ยน พวกเราออกไปเดินเล่นให้สบายอารมณ์กันเถอะ! เจ้ากับองค์ชายหกจะได้ทำความรู้จักกันมากขึ้นด้วย”

ในใจเยี่ยจื่อก็ขมขื่นมากเช่นกัน ตัวนางไม่อยากให้เสิ่นลั่วเยี่ยนซวยไปด้วย จึงยอมเอาขี้เถ้ามาสุมหัวตนเอง

ตอนนี้นางมาบอกว่าไม่ไปด้วย ไม่ได้เป็นการขายตนเองหรอกหรือ?

นางไม่อยากเห็นหน้าคนไร้ประโยชน์คนนั้น แล้วคิดว่าตนอยากเห็นหรือไง

หากมีเสิ่นลั่วเยี่ยนอยู่ด้วย จะดีจะชั่วยังไงอย่างน้อยก็มีคนคอยคุยเป็นเพื่อน!

“ใช่ๆ ไปด้วยกันเถอะ!”

หยวนกุยก็โน้มน้าวด้วยคน พูดอย่างหมิ่นเหม่ว่า “พวกเราจะได้ชมทักษะการขี่ม้าอันองอาจขององค์ชายหกด้วยเช่นกัน!”

หืม?

เสิ่นลั่วเยี่ยนสั่นไหวในใจ ปราดตามองหยุนเจิงหัวจรดเท้า

จริงด้วย!

ไปดูท่าทางอัน “องอาจ” ของเศษสวะนี่กัน

ตบหน้าเขาแรกๆ สักฉาดก็ดี!

ให้เขารู้ว่า ตัวนางเป็นถึงบุตรสาวของจวนแม่ทัพใหญ่ผู้เกรียงไกร ดูถูกเขาที่สุด!

ตอนเดินออกจากจวนเสิ่น บ่าวรับใช้ในจวนเสิ่นได้จูงม้าของแต่ละคนมาหาพวกเขาแล้ว

หยวนกุยเจตนาจะโอ้อวดทักษะขึ้นขี่ม้าต่อหน้าหยุนเจิง เขาใช้แค่มือเดียวก็วาดตัวขึ้นมือได้แล้ว

ไอ้ตัวขี้อวด!

หยุนเจิงลอบด่าในใจ แต่ปากกลับชมไม่หยุดว่า “สมกับเป็นนายพลทหารม้าจริงๆ ทักษะการขี่ม้านี่ไม่มีผู้ใดเทียบเทียม

หยวนกุยยิ้มได้ใจ “องค์ชายหกขึ้นม้าก่อนเถอะ!”

หยวนกุยพลางเปิดเผยสายตาที่กำลังรอชมการแสดง รอหยุนเจิงพลาดท่า

“เจ้าลงมาก่อน”

หยุนเจิงเรียกหยวนกุย “ข้าเริ่มเรียนตั้งแต่การขึ้นม้าเลยแล้วกัน!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

หยวนกุยก็วาดกายลงจากหลังม้าด้วยท่วงท่าที่สง่างาม

หยุนเจิงชมเขาอีกครั้ง แต่ในใจหัวเราะเยาะเขาไม่หยุด

ไอ้ตัวขี้อวดเอ้ย รอร้องไห้หาแม่ได้เลยนะ!

หยวนกุยมาอยู่ข้างกายหยุนเจิง อธิบายให้หยุนเจิงอย่างออกรสออกชาติไปคราหนึ่ง จากนั้นก็ให้หยุนเจิงลองขึ้นหลังม้า

หยุนเจิงพยักหน้า รีบขึ้นหลังม้าอย่างรวดเร็ว

แต่เขาขึ้นไปตั้งหลายครั้งก็ไม่สำเร็จสักที

พอเห็นท่าทางสะบักสะบอมของหยุนเจิง คนที่ยืนอยู่ตรงปากประตูทนมองต่อไปไม่ไหวแล้ว

เสิ่นลั่วเยี่ยนดูแคลนเต็มประดา หันหน้าไปทางอื่นทันที คร้านจะมองเขาอีก

แม้กระทั่งบ่าวรับใช้ของจวนเสิ่นยังต้องกลั้นหัวเรา

“เจ้า…ดันข้าที”

หยุนเจิงหัวเราะแห้งๆ มองไปทางหยวนกุยอย่างเกรงใจวาบหนึ่ง

“ได้ ได้…”

หยวนกุยกลั้นขำอย่างที่สุด ดันหยุนเจิงทีหนึ่ง

ชณะที่เขากำลังดันตัวหยุนเจิงขึ้นไป มีรอยยิ้มชั่วร้ายวาบผ่านใบหน้าของหยุนเจิง เท้าของเขาออกแรงเตะไปบนหลังม้าแต่พลาดท่าตกลงจากหลังม้าไปอีกฝั่ง

“องค์ชาย!”

โจวมี่และเกาหอตะโกนขึ้นเสียงดัง โจวมี่รีบรุดเหินกายออกไป เอาร่างของเขารองตัวหยุนเจิงอยู่บนพื้น

หยุนเจิงล้มตุ้บอยู่บนโจวมี่ ทับจนโจวมี่ต้องออกเสียงแค่นออกมาเบาๆ

“ฮ่าๆๆ…”

หยวนกุยเห็นสภาพของหยุนเจิงเช่นนี้แล้ว เขาที่กลั้นหัวเราะตั้งแต่แรก ตอนนี้กลั้นต่อไปไม่ไหวแล้ว ในที่สุดโพล่งเสียงหัวเราะเสียงดังออกมา

เสิ่นลั่วเยี่ยนที่รอเห็นหยุนเจิงขายขี้หน้า ก็หัวเราะตามขึ้นมา

แต่พอหัวเราะไป หยวนกุยก็รู้สึกว่าไม่ถูกต้อง

เขาเพียงแต่เห็นว่าคนที่ปากประตูจ้องมองเขาเขม็ง สายตาราวกับมองเห็นตัวโง่งม

พอหยวนกุยนึกถึงสถานะของหยุนเจิงแล้ว ในใจกระตุกวาบ รีบหุบปากทันที

“โง่งม!”

เยี่ยจื่อด่าเงียบๆ ในใจ

เสิ่นลั่วเยี่ยนเป็นพระชายาองค์ชายหก นางหัวเราะคราหนึ่ง หากองค์ชายไม่ถือโทษโกรธก็ไม่นับว่าเป็นอะไร

แต่หยวนกุยเจ้ามีสถานะใดงั้นหรือ?

องค์ชายหกตกม้า เจ้าไม่รีบไปประคอง แต่กลับยืนหัวเราะสะใจ?

กลัวว่าตัวเองจะตายช้าไปหรือไง?