ตอนที่ 6 ระวังนะพี่...หนูอาจกลับมาทำให้พี่หลง (1/2)

K-TECH Engineering Group หรือที่ทุกคนเรียกกันสั้น ๆ ว่า KTEG คือหนึ่งในบริษัทยักษ์ใหญ่ของประเทศที่พัฒนาเทคโนโลยีด้านวิศวกรรมก่อสร้างอัจฉริยะ มีโปรเจกต์นับไม่ถ้วนที่เปลี่ยนแปลงโครงสร้างเมืองทั้งระบบ

และกันต์ก็เป็นหนึ่งในคนที่อยู่เบื้องหลังความสำเร็จเหล่านั้น

เขาใช้ชีวิตเรียบง่ายภายใต้ตำแหน่งที่ใคร ๆ ก็คิดว่าเป็นเพียงซีเนียร์โปรเจคเอ็นจิเนียริ่งธรรมดา ๆ ไม่มีใครรู้ว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นใคร และจริง ๆ แล้วร่ำรวยขนาดไหน เขาเห็นว่าไม่มีความจำเป็นต้องบอก เพราะในใจ...มีเรื่องอื่นให้คิดมากกว่านั้น

โดยเฉพาะเด็กข้างบ้านที่เขาเคยคิดว่า ‘ไม่เอา’ แต่ตอนนี้...เขากลับอยากได้จนแทบทนไม่ไหว

กันต์จำได้ดีว่าเธอเคยวิ่งตามเขาในชุดนักเรียนมัธยมปลาย พร้อมกล่องขนมในมือและรอยยิ้มกว้างที่สดใสที่สุดในโลก

จำได้ว่าเธอเคยสารภาพรัก ก่อนจะร้องไห้ออกมา เพราะเขาปฏิเสธเธออย่างไม่ไยดี

เขาคิดว่าเธอแค่เด็ก คิดว่าอีกหน่อยก็ลืม แต่ตอนนี้คนที่ดันไม่ลืมกลับกลายเป็นเขาเอง

และเพราะแบบนั้น เขาถึงไม่กล้ามองเธอตรง ๆ

ไม่กล้าพูด ไม่กล้าถาม ไม่กล้ารุกแรง...แต่ก็หยุดความคิดของตัวเองไม่ได้เลยสักวัน

เขาเริ่มคิดว่า จะจีบเธอแบบไหน ถึงจะเนียนพอและไม่โป๊ะแตก ไม่ให้ขนมรู้ตัวว่า เขารู้สึกกับเธอมากแค่ไหน

“เริ่มจากอะไรดีวะ…”

กันต์เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ในห้องประชุมไซต์งาน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนภาพเก่า ๆ ในอินสตาแกรมของใครบางคนอย่างตั้งใจ

โพสต์รีวิวร้านกาแฟเมื่อสองปีก่อน ยังอยู่ครบ และเขาก็ยังจำได้ดี ว่าขนมเป็นสาวสายอเมริกาโน่ ไม่หวาน

โคลด์บรูว์ ไม่มีไซรัป...ร้านโปรดชื่อ 'สตาร์ไลท์' ที่อยู่ชั้นล่างของตึกสำนักงาน

ใครจะคิดล่ะ ว่าเขาจะไปไล่ย้อนดูโพสต์ไอจีเธอจนเจอเมนูโปรดได้...

ใครจะรู้ ว่าจริง ๆ แล้ว เขาทำงานอยู่ฝั่งตรงข้ามกับตึกของเธอในฐานะวิศวกรโครงการไซต์เมืองทดลองระบบบ้านอัจฉริยะ ...และใครเลยจะรู้ว่าแท้จริงแล้ว บริษัทวิสต้า คอร์เปอร์เรชั่น ที่ขนมทำงานอยู่นั้น ก็เป็นบริษัทในเครือของ KTEG เหมือนกัน

แต่เขาไม่รีบเปิดเผยอะไรทั้งนั้น เพราะตอนนี้...สิ่งเดียวที่เขาอยากเปิดคือ...เกมจีบเด็กข้างบ้านแบบเนียน ๆ

กันต์ยกมือถือขึ้นโทรหาร้านกาแฟประจำทันที

“โคลด์บรูว์เย็น 1 แก้วครับ ส่งให้ ‘เลขาท่านประธานบริษัทวิสต้า’ ที่ชั้น 12 แล้วช่วยติดโน้ตให้หน่อยนะครับ ‘ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีนะ :) ’ ”

“…ไม่ต้องใส่ชื่อครับ”

ปลายสายรับคำเรียบร้อย เขาวางสายก่อนจะยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

“เริ่มที่กาแฟก่อนแล้วกัน...มาดูซิว่าหัวใจเด็กน้อย จะหวั่นไหวขึ้นบ้างมั้ย”

...

ตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ทุกเช้าวันทำงานของขนม เวลาเก้าโมงตรงเป๊ะ จะมีกาแฟโคลด์บรูว์เย็น ไม่หวาน ถูกวางไว้ที่โต๊ะทำงานของเธอ พร้อมโน้ตแผ่นเล็ก ๆ เขียนด้วยลายมือสวยจัดเรียงเป็นระเบียบ

‘ขอให้เช้านี้สดใสนะครับ :) ’

‘กาแฟขม ๆ เผื่อทำให้ยิ้มหวานได้บ้าง’

‘เจอเรื่องเครียดเมื่อวาน หายหรือยัง?’

ทุกข้อความดูใส่ใจจนขนมแทบอยากละลาย แต่กลับไม่มีชื่อเจ้าของข้อความเลยสักครั้งเดียว...

“เฮ้ยยย ขนม! แฟนแกรึเปล่าเนี่ย ส่งกาแฟมาทุกวันเลย~” เสียงพี่แพรวที่มารอส่งเอกสารให้เจ้านาย สะกิดถามพร้อมยิ้มแซว

อีกคนที่เดินมาถึงก็รีบเสริมทันที

“วันนี้ใส่โน้ตลายน่ารักอีกแล้วอะ หวานไปมั้ยยย?”

“มีแฟนมาเสิร์ฟกาแฟทุกวันเลยเหรอคะ เลขาคนสวย~”

เสียงแซวจากพี่ฝ่ายบุคคลที่เดินมาส่งงาน ดังขึ้นทันทีที่เธอยกแก้วขึ้นมาดื่ม

“อุ๊ย ไม่ใช่แฟนค่าาา~” ขนมรีบปฏิเสธ พร้อมแก้มที่แดงเป็นลูกตำลึง

“เอ๊...หรือว่าจะเป็นคนที่มาส่งทุกเช้ากันนะ หล่อมากเลยค่า~”

พนักงานสาวอีกคนแกล้งกระเซ้าเสียงหวาน เล่นเอาเพื่อนข้าง ๆ หลุดหัวเราะกันคิกคัก

ขนมทำหน้าทำตาไม่รู้ไม่ชี้ มือหมุนแก้วกาแฟไปมาแต่ใบหน้ากลับร้อนผ่าว

“อะแฮ่ม! พวกคุณจะแซวเลขาผมอีกนานมั้ยครับ?”

เสียงทุ้ม ๆ ที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง ทำเอาทั้งกลุ่มสะดุ้งเฮือก

“อุ๊ย! ท่านประธาน!”

ทุกคนรีบวางแฟ้มเสนอเซ็นลงตรงหน้าขนมแบบเนียน ๆ ก่อนจะพากันหายวับไปจากโต๊ะเหมือนสายลม

ขนมหัวเราะเบา ๆ แล้วส่ายหน้าอย่างระอา

“แหม~ พี่ชักอยากรู้ขึ้นมาบ้างแล้วล่ะว่า...ใครเป็นเจ้าของกาแฟโคลด์บรูว์ ที่ส่งให้เลขาพี่ทุกเช้า?”

ราวินว่า พลางยักคิ้วหยอกอย่างรู้ทัน

ขนมหันมายิ้มหวาน ถามตาแป๋ว พลางแกล้งตีหน้าซื่อ

“อ้าว...ไม่ใช่พี่วินเหรอคะ?”

“หึ...” ราวินหัวเราะเบา ๆ แต่ไม่ได้ตอบอะไร

ความจริงน่ะเหรอ...ขนมรู้ดี

เพราะเมื่อสองวันก่อน มิวก็เพิ่งมากระซิบบอกเธอ พร้อมทำหน้าเจ้าเล่ห์

“ฉันรู้แล้วนะ ว่าใครเป็นคนสั่งกาแฟให้ทุกเช้า...”

“ร้านสตาร์ไลท์เค้าบอกมาเองเลย...พี่กันต์ สั่งเองทุกวัน!”

“มั่วรึเปล่า~” ขนมหรี่ตามองเพื่อนอย่างจับผิด

“ไม่มั่ว! สาบานเลย!” มิวรีบยกสามนิ้วชูเหมือนสาบานตนเป็นลูกเสือ

“คนส่งบอกเลยว่า ‘คุณกันต์’ เป็นคนโทรมาเองทุกเช้า แล้วให้ติดโน้ตหวาน ๆ ด้วยทุกครั้ง~”

ขนมได้แต่แอบซ่อนรอยยิ้มหลังแก้วกาแฟ หัวใจดวงน้อย ๆ ที่เคยนิ่งเฉย เริ่มสั่นไหวทุกครั้งที่เห็นแผ่นโน้ตเล็ก ๆ บนแก้วที่วางอยู่ตรงหน้า

แต่ไม่มีทางเสียล่ะ ที่เธอจะยอมให้เขาอ่อยเธออยู่ฝ่ายเดียว

ขนมวางแก้วกาแฟลงช้า ๆ ก่อนจะเอนหลังพิงเก้าอี้ ดวงตากลมใสเปล่งประกายเหมือนคิดแผนอะไรบางอย่าง

‘ถ้าอยากดูแลขนาดนี้...หนูก็ไม่ขัดนะคะ’

‘แต่ถ้าคิดว่าเด็กอย่างหนูจะไม่รู้ทัน...พี่คิดผิดแล้วล่ะ :) ’

คราวนี้...ถึงตาหนูบุกบ้างแล้วนะคะ พี่กันต์