CHAPTER 3 ขอร้อง

พิงค์มิรานั่งตัวตรงบนโซฟาหนังแท้ สีหน้านิ่งเฉยแต่เต็มไปด้วยความระวัง หลังจากเพิ่งรินชาคาโมมายล์ให้แขกผู้ใหญ่ที่มาเยือน

แม่ของศรัญคุณหญิงนฤมล นั่งตรงข้ามเธอในชุดผ้าไหมพรมละเอียดอย่างสง่า ซึ่งมีรอยยิ้มอบอุ่นทุกครั้งที่มองพิงค์มิรา เรียกว่าเป็นแม่คนที่สองเลยก็ว่าได้

“หนูเกรซช่วยรับงานของป้าเถอะนะ ผลิตภัณฑ์ใหม่นี่สำคัญกับแบรนด์เรามาก ป้าคิดไว้แล้วว่าถ้ามีหนูเกรซเป็นหน้าเป็นตาทุกอย่างจะสมบูรณ์แบบ”

เสียงคุณหญิงเอ่ยอย่างนุ่มนวล แต่แฝงแรงกดดันไว้แนบเนียน

“ใช่ค่ะ พี่แจ๋วก็เห็นด้วยหนูเกรซเหมาะกับภาพลักษณ์แบรนด์ สะอาด หรู ดูแพง มีเชื้อสายชัดเจนลูกผู้ดีมีสกุล” แจ๋วเลขาคนสนิมของคุณหญิงเอ่ยขึ้น มีแต่คนมองพิงค์มิราว่าเป็นนางร้าย แต่นิสัยใจคอกลับน่ารักมากกว่าที่คิด

“หนูขอคิดก่อนได้ไหมคะ” เพราะกลัวว่าจะต้องได้เจอหน้ากับศรัญ เธอเลยประหม่า

พิงค์มิรายิ้มสุภาพพยายามไม่แสดงความหงุดหงิด

นี่มันบทเดิมชัดๆ ฉากที่บ้านศรัญชวนให้เธอมาเป็นพรีเซนเตอร์ แถมยังพูดนัยๆ ถึงตำแหน่งลูกสะใภ้ในอนาคต

“ถ้ารับงานนี้ได้ ป้าก็อยากชวนไปงานเลี้ยงส่วนตัวที่บ้านหลังจากเปิดตัวผลิตภัณฑ์นะจ๊ะ ถือว่าเป็นการเปิดตัวอย่างไม่เป็นทางการของว่าที่สะใภ้” คุณหญิงพูดพร้อมส่งสายตาอ่อนโยน

พิงค์มิราหัวเราะเบาๆ แต่ไม่ใช่เพราะขำเธอกำลังทบทวนว่าเขียนฉากนี้ไว้ว่ายังไงในต้นฉบับ

เธอในนิยายรับงานนี้ไว้โดยไม่ลังเลเพราะ หวังจะใกล้ชิดศรัญ หวังจะให้เขาหันกลับมามองเธอ หวังจะเปลี่ยนชะตากรรมที่ตัวเอกเป็นคนอื่น

แต่ครั้งนี้พิงค์มิราไม่ใช่ตัวละครที่เธอเคยเขียนอีกต่อไปแล้ว

“ขอบคุณนะคะที่นึกถึงเกรซ แต่ครั้งนี้เกรซคงต้องปฏิเสธค่ะ” เสียงของเธอเรียบเย็น แต่ไม่หยาบคายทั้งห้องเงียบลงกะทันหัน

“ทำไมล่ะลูก? งานนี้มันเหมาะกับหนูมากเลยนะ ป้าคิดไว้แล้วว่า...” คุณหญิงนฤมลขมวดคิ้วน้อยๆ แต่ยังรักษามารยาท

“เกรซรู้ค่ะ แต่บางทีสิ่งที่ดูเหมาะอาจไม่ใช่สิ่งที่เกรซต้องการ” พิงค์มิราพูดแทรกขึ้นเบาๆ แต่หนักแน่น เธอยิ้มบางๆ ขณะพูดต่อ

“เกรซอยากดูว่าถ้าไม่ได้ทำตามบทเดิม จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง” แจ๋วขมวดคิ้วเล็กน้อย ส่วนคุณหญิงนฤมลนิ่งงันไปชั่วครู่ พิงค์มิราลุกขึ้นอย่างสง่างาม ก้มตัวเล็กน้อย

“ยังไงก็ขอบพระคุณที่ให้เกียรติมานะคะ” เธอเดินไปส่งด้วยตัวเอง ทิ้งทั้งคู่ให้นั่งสับสนกับคำปฏิเสธที่ไม่เคยได้ยินจากปากพิงค์มิรามาก่อน

และในใจของพิงค์มิราเอง เธอรู้ดีว่านับจากนี้ทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว

.

        เสียงหวีเสียดสีเส้นผม เสียงแปรงปัดแก้ม เสียงแป้งกระทบผิวเบาๆ ทุกอย่างดูวุ่นวายแต่เธอนิ่ง พิงค์มิราลืมตาขึ้นช้าๆ มองเห็นภาพสะท้อนตัวเองในกระจก ริมฝีปากเป็นสีชมพูอ่อนที่ไม่ใช่สีที่เธอชอบ ดวงตาคมถูกแต่งให้หวานขึ้น ชุดที่สวมก็ไม่ใช่ชุดที่เธอเลือก

“เดี๋ยวนะ...” เธอพึมพำในลำคอ

เมื่อกี้เธอเพิ่งปฏิเสธงานของครอบครัวศรัญไปไม่ใช่เหรอ? เพิ่งเดินไปส่งแม่เขาด้วยตัวเอง แต่ตอนนี้เธออยู่ในห้องแต่งตัวของงานเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ในฐานะพรีเซนเตอร์

“คุณเกรซคะขอปัดแก้มนิดนะคะ อีกสิบห้านาทีขึ้นเวทีค่ะ” เสียงของช่างแต่งหน้าดังขึ้นเบาๆ อย่างเร่งรีบ

เธอรู้ทันทีว่าฉากเมื่อกี้ถูกตัดไป เหมือนหนังที่ถูกกดข้ามตอน แล้วลากกลับมาวางบนรางเดิมของมัน เธอไม่ได้มีสิทธิ์จะเปลี่ยนเนื้อเรื่อง พิงค์มิรากลืนน้ำลายลงคอ

รู้สึกเหมือนทั้งร่างถูกพันธนาการด้วยไหมเส้นบางที่มองไม่เห็นสวยงาม แต่บีบรัด

“ถึงเขียนเรื่องนี้เองก็ไม่ได้แปลว่าเราคุมมันได้ทั้งหมด”

เธอหลับตา ถอนหายใจช้าๆ นี่สินะบทลงโทษของคนที่เคยสร้างทุกอย่างจากอารมณ์ล้วนๆ สีหน้าของเธอยังคงเยือกเย็นเหมือนเดิม แต่ลึกลงไปในดวงตามันคือความเหนื่อยล้าและหมดแรงแบบที่ไม่มีใครมองเห็น

เหลือเวลาอีกไม่กี่เดือนทุกอย่างใกล้ถึงตอนจบ พิงค์มิรารับไม่ได้ที่เขาจะแต่งงานกับพราวฟ้า จึงลงมือก่อเหตุคิดกำจัดพราวฟ้า แต่ถูกพระเอกยิงตายเสียก่อน

“นางร้ายควงคนรักนางเอก ม... ขึ้นคอนโด ไม่ทิ้งสันดานเดิมที่ชอบยุ่งกับผัวชาวบ้าน งานนี้ไม่ต้องเอ่ยชื่อก็รู้ว่าใคร?” นานาอ่านข่าวให้พิงค์มิราฟัง ซึ่งเธอรู้ว่าพวกผู้ชายเหล่านั้นมักมาวุ่นวายกับหญิงสาวเพื่อหวังกระแส

“เธอดูสิ นางเอกให้สัมภาษณ์แบบให้คนมาโจมตีเธออย่างเดียว”

“แค่ข่าวนะเธอก็รู้ว่าแดนไม่ชอบผู้หญิง”

“ไอ้หมอนี่ก็เลวมากชอบผู้ชายแท้ๆ แต่คบผู้หญิงบังหน้า”

พิงค์มิรารู้จักกับหนุ่มรุ่นพี่อย่างดนัยภัทร และล่วงรู้ความลับเข้าแต่เธอไม่คิดจะป่าวประกาศให้โลกรู้ ทำให้ทั้งสองสนิทกันมากขึ้น เพราะแดนเป็นคนดีไม่น้อย ภาพที่เห็นก็อยู่คอนโดนเดียวกันเท่านั้นเอง

“วันนี้เธอสวยมากพี่ศรัญต้องตะลึงแน่ๆ อีกอย่างคุณแม่ไม่ได้เชิญยัยพราวฟ้ามา”

“ดูเธอไม่ชอบพราวฟ้ามากเลยนะ” พิงค์มิราพูดออกไปแบบไม่ทันได้คิด

“เมื่อก่อนเธอเกลียดยัยนั่นเข้าไส้ ทำไมเดี๋ยวนี้เปลี่ยนไปหรือจะตัดใจจากพี่ศรัญ?” นานาไม่อยากจะเชื่อว่าเพื่อนจะลืมพี่ชายของตัวเองได้

“ใครมันจะไปเกลียดคนได้ทุกวัน ก็เหมือนความรักแหละ รักได้ก็เลิกรักได้”

เธอจะอยู่ให้ห่างจากศรัญ พยายามหลีกหนีแต่คนรอบข้างเหมือนดันให้เข้าใกล้กัน ในนิยายพิงค์มิราไม่มีบทบาทมากเท่าไร เน้นความรักของพระนาง

แต่ทำไมศรัญทำเหมือนไม่ชอบพราวฟ้าเสียอย่างนั้น ในนิยายเขาเจอพราวฟ้าครั้งแรกก็ตกหลุมรักทันที เดินหน้าจีบแบบเต็มที่ ตอนนี้ทำไมถึงเปลี่ยนไปแบบนี้

‘เพราะเธอไม่ใช่พิงค์มิรา’

เพล้ง!

พิงค์มิราสะดุ้งเพราะได้ยินเสียงลอยตามลมมา ว่าเธอไม่ใช่พิงค์มิรา พอมองรอบตัวกลับไม่มีใครมีเพียงช่างแต่งหน้าและนานา

“อะไรยัยเกรซ!” นานาตกใจที่เพื่อนทำแก้วน้ำหล่อน จนแตกกระจายเต็มพื้น

“มือไปโดน”

“ใกล้ถึงเวลาแล้วรถมาจอดรอแล้วไปกันดีกว่า”

เสียงชัตเตอร์กล้องดังต่อเนื่อง เสียงนักข่าวตะโกนชื่อแขกรับเชิญดังระงม บรรยากาศเต็มไปด้วยแสงแฟลช สีทองของพรมแดงทอดยาวราวภาพยนตร์

พิงค์มิรา ก้าวลงมาอย่างสง่างามในชุดเดรสผ้าไหมสีมุกทรงเข้ารูป ไล่เฉดสีจากคอปกต่ำจรดชายกระโปรงจนดูราวกับลำแสงจันทรา

เธอสวมชุดเดรสผ้าซาตินสีดำสนิท ทรงเข้ารูปแนบเนื้อที่เว้าหลังลึกจนถึงช่วงเอว สายเดี่ยวไขว้เส้นเล็กพาดเบาๆ เหมือนจะปกปิด แต่กลับยิ่งดึงดูดสายตาทุกคู่ให้จ้องไม่วาง เรือนผมถูกรวบตึงไว้อย่างเป็นระบเบียบ ให้ต้นคอระหงกับแผ่นหลังได้เผยออร่าของผู้หญิงที่ไม่แคร์คำใคร

รองเท้าส้นเข็มสีเงินแวววาว เข้ากันกับเครื่องประดับมินิมอลที่มีเพียงต่างหูเม็ดเพชรเม็ดเล็ก

“คุณเกรซมองตรงนี้หน่อยค่ะ!”

“ขอสัมภาษณ์สั้นๆ ได้ไหมคะ?”

เธอเพียงยิ้มบางๆ แล้วก้าวเดินต่อโดยไม่หยุด

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพรมแดงดังเป็นจังหวะมั่นใจ แต่กลับทิ้งรังสีบางอย่างที่ทำให้ผู้คนรอบข้างต้องเงียบลงโดยไม่รู้ตัว

ศรัญยืนอยู่ใกล้เวทีใบหน้าหล่อเหลาถูกแต่งแต้มด้วยความเฉยเมยเช่นเคย แต่ในวินาทีที่เขาเห็นเธอก้าวเข้ามาแสงไฟในงานสะท้อนที่ใบหน้าของพิงค์มิราพอดี

แวบแรกนั้นไม่ใช่ความชื่นชมมันคือความไม่คุ้น ไม่เคยเห็นพิงค์มิราในแบบนี้ ไม่ใช่หญิงสาวที่เขาคุ้นเคยในบทนางร้าย ไม่ใช่คนที่เขามักมองข้ามหรือแม้แต่สบตาแล้วเมิน

เธอสง่างามเกินไป เหมือนคนที่ไม่ต้องการให้ใครเห็นใจ เหมือนคนที่อยู่เหนือทุกสายตา ศรัญหรี่ตาลงรู้สึกอะไรบางอย่างหวั่นไหว แต่เขาก็รีบปัดมันทิ้งอย่างรวดเร็ว

ไม่เธอก็แค่แสดงละครเก่งเหมือนเดิมนั่นแหละ เขาคิดในใจ ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทาง แต่ความรู้สึกนั้นยังไม่หายไป

“น้องสวยมากเลยใช่ไหมลูก” คุณหญิงนฤมลกระซิบถามลูกชาย

“เหมือนเดิมครับ” เขาตอบเสียงเรียบพยายามไม่มองไปที่พิงค์มิรา

“น้องสวยน่ารักมากเลยนะ...”

“ต่อหน้าคุณแม่ทำตัวเรียบร้อยพออยู่กับผมกลายร่างเป็นนางมารร้าย” ศรัญเอ่ยแทรกมารดาทันที เขาฟังคำนี้จนเบื่อคนไม่รักต่อให้ดีแค่ไหนเขาก็ไม่รัก

“คิดว่าไม่รู้เหรอว่าศรัญแอบโอนหุ้นของน้องมาเป็นชื่อตัวเองแล้วทั้งหมด น้องไม่เหลือใครศรัญอย่าทำร้ายน้องเลย” คุณหญิงอยากให้ศรัญแต่งงานกับพิงค์มิรา แต่ลูกชายตัวดีปฏิเสธมาตลอด

“ไม่อยากให้ผมทำร้ายคุณแม่เลิกคิดจะเอาพิงค์มิรามาเป็นลูกสะใภ้เถอะครับ”

“ถ้าเป็นพราวฟ้าลูกคงไม่ปฏิเสธใช่ไหม”

คุณหญิงเสียงแข็งเพราะไม่ชอบนางเอกหน้าอ่อน ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่ชอบ ถ้าได้มาเป็นลูกสะใภ้จริงๆ คงอกแตกตายไปก่อน เพราะพราวฟ้าแค่ผู้หญิงเต้นกินรำกินพิงค์มิราต่างหากที่มีชาติตระกูล

“เราเปลี่ยนเรื่องคุยกันดีกว่า”

“แม่ไม่คุยกับศรัญแล้วไปหาหนูเกรซดีกว่า” พูดจบก็ลากศรัญตามมาด้วย

เขาพยายามปรับสีหน้าให้ดูเป็นปกติเพราะวันนี้เปิดวันของนานาน้องสาวสุดที่รักของเขา แต่สายตาของเขาจับจ้องที่พิงค์มิราตลอด และลมหายใจต้องสะดุดเพราะชุดที่เธอสวมใส่

“พี่ศรัญยัยเกรซสวยใช่ไหมคะ?” นานาแอบสังเกตอาการของพี่ชาย

“แต่งตัวน่าเกลียด”

“พี่ศรัญนี่ชุดน้องตัดเองเลยนะ”

“คนตาถั่วรสชาติยาก็เป็นแบบนี้แหละ” พิงค์มิรากลอกตามองบนรู้สึกอึดอัด ในนิยายไม่เห็นได้เจอกันบ่อย แต่ทำไมช่วงนี้ไปไหนก็เจอแต่เขา

“นี่เธอ!”

“คุณช่วยหุบปากหน่อยเถอะค่ะ” พิงค์มิราเผยเสียงดังใส่ศรัญ

“หนูเกรซคงจะหิวเลยหงุดหงิดใกล้ถึงเวลาแล้ว ไปเตรียมตัวดีกว่าจ้ะ”

พิงค์มิราก้าวขึ้นมาร่างระหงในเดรสเปิดหลังสะบัดจังหวะเท้าช้าๆ เป็นธรรมชาติอย่างที่มืออาชีพพึงมี

ศรัญมองเธออยู่จากมุมด้านข้างเวที เขาบอกตัวเองให้มองผ่าน แต่ร่างกายไม่เชื่อคำสั่งนั้นเลย

แผ่นหลังเนียนที่โค้งไล่แสงไฟบนเวที ช่วงไหล่ตั้งตรงสง่างาม มือข้างหนึ่งยกผลิตภัณฑ์ขึ้นอย่างนุ่มนวล นิ้วเรียวยาวจับขวดน้ำหอมราวกับมันเป็นอัญมณีล้ำค่า เธอหยุดยืนตรงกลางเวทีในจังหวะเป๊ะพอดีไฟจับลงที่เธอคนเดียว

ศรัญกลืนน้ำลายเงียบๆ เขาคิดว่าเคยรู้จักเธอดี แต่ภาพตรงหน้าทำให้เขารู้สึกว่า พิงค์มิราคนนั้น กับพิงค์มิราคนนี้ คนละคนกันโดยสิ้นเชิง

เขาควรหันหน้าหนี แต่กลับยืนมองจนเธอก้าวเดินผ่านตรงหน้าเขาไป ใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมบนตัวเธอ ใกล้จนเขารู้ว่าหัวใจตัวเองเต้นเร็วขึ้น