All Chapters of อย่ารักนางร้าย: Chapter 1 - Chapter 10

ทิชานักเขียนสาววัยยี่สิบต้นๆ ใช้ชีวิตอยู่อย่างเงียบงันในบ้านไม้สองชั้นที่ตั้งอยู่ชานเมือง บ้านหลังเล็กที่เธอซื้อไว้ด้วยเงินจากการเขียนนิยายมาตลอดห้าปี ทั้งชีวิตของเธอมีเพียงตัวอักษร เป็นเพื่อนเป็นที่พึ่งเป็นความรักที่ไม่เคยทรยศในคืนฝนพรำคืนนั้นบนโต๊ะไม้หน้าหน้าต่าง เธอกำลังนั่งเขียนตอนจบของนิยายเรื่องล่าสุด เรื่องราวของพิงค์มิรา นางร้ายที่ไม่มีใครรักไม่มีใครเข้าใจ และสุดท้ายต้องตายอย่างเดียวดายในห้องนอนที่ไม่มีแม้แต่เสียงตอบรับจากโลกภายนอก “พี่ศรัญถ้าคิดว่าเกรซโกหกก็ยิงเลย”“อย่ามาท้าฉันเกรซ และจำไว้ว่าคนที่ฉันรักมีพราวฟ้าคนเดียวฉันไม่เคยรักเธอ!” เขาตะโกนสุดเสียงมือไม้สั่นเทาเพราะเกียจคนตรงหน้า ที่เข้ามาทำลายเขาและคนที่เขารักเธอวางมือลงบนอกของเขาตรงหัวใจที่เต้นรัว ความเงียบเข้าครอบคลุมเพียงชั่ววินาที แล้วเสียงปืนก็ดังขึ้น ดังชัดเจนในค่ำคืนอ้างว้างปัง!ร่างของพิงค์มิราทรุดลงช้าๆ แขนตกข้างลำตัวดวงตากลมโตยังค้างอยู่ที่ใบหน้าของเขา ราวกับอยากจดจำให้ถึงวินาทีสุดท้าย“ขอบคุณที่เคยทำให้เกรซรู้จักคำว่ารัก” เธอพูดด้วยเสียงกระซิบ ก่อนดวงตาจะค่อยๆ ปิดลง พร้อมลมหายใจที่แผ่วเบาลงทุกทีเ

พิงค์มิรานั่งตัวตรงบนโซฟาหนังแท้ สีหน้านิ่งเฉยแต่เต็มไปด้วยความระวัง หลังจากเพิ่งรินชาคาโมมายล์ให้แขกผู้ใหญ่ที่มาเยือนแม่ของศรัญคุณหญิงนฤมล นั่งตรงข้ามเธอในชุดผ้าไหมพรมละเอียดอย่างสง่า ซึ่งมีรอยยิ้มอบอุ่นทุกครั้งที่มองพิงค์มิรา เรียกว่าเป็นแม่คนที่สองเลยก็ว่าได้“หนูเกรซช่วยรับงานของป้าเถอะนะ ผลิตภัณฑ์ใหม่นี่สำคัญกับแบรนด์เรามาก ป้าคิดไว้แล้วว่าถ้ามีหนูเกรซเป็นหน้าเป็นตาทุกอย่างจะสมบูรณ์แบบ”เสียงคุณหญิงเอ่ยอย่างนุ่มนวล แต่แฝงแรงกดดันไว้แนบเนียน“ใช่ค่ะ พี่แจ๋วก็เห็นด้วยหนูเกรซเหมาะกับภาพลักษณ์แบรนด์ สะอาด หรู ดูแพง มีเชื้อสายชัดเจนลูกผู้ดีมีสกุล” แจ๋วเลขาคนสนิมของคุณหญิงเอ่ยขึ้น มีแต่คนมองพิงค์มิราว่าเป็นนางร้าย แต่นิสัยใจคอกลับน่ารักมากกว่าที่คิด“หนูขอคิดก่อนได้ไหมคะ” เพราะกลัวว่าจะต้องได้เจอหน้ากับศรัญ เธอเลยประหม่าพิงค์มิรายิ้มสุภาพพยายามไม่แสดงความหงุดหงิดนี่มันบทเดิมชัดๆ ฉากที่บ้านศรัญชวนให้เธอมาเป็นพรีเซนเตอร์ แถมยังพูดนัยๆ ถึงตำแหน่งลูกสะใภ้ในอนาคต“ถ้ารับงานนี้ได้ ป้าก็อยากชวนไปงานเลี้ยงส่วนตัวที่บ้านหลังจากเปิดตัวผลิตภัณฑ์นะจ๊ะ ถือว่าเป็นการเปิดตัวอย่างไม่เป็นทางการของว่

พิงค์มิรายังอยู่กับกลุ่มเพื่อน และเพื่อนเก่าบางคนที่เคยเรียนด้วยกัน ต่างคุยหัวเราะเฮฮาเหมือนคืนแห่งความทรงจำ เธอรู้สึกผ่อนคลายมากกว่าที่คิดไว้ เพราะไม่เห็นศรัญเดินเข้ามายุ่งอะไรอีก“คืนนี้มันดีเนอะ แบบไม่ต้องปะทะกับใคร” พิงค์มิราพูดกับนานายิ้มบางๆ พลางยกแก้วไวน์ขึ้นจิบอีกครั้ง“ดีแล้วล่ะ เธอควรได้พักจากดราม่าพวกนั้นบ้าง” นานายิ้มตอบ แล้วหันไปแซวเพื่อนต่อเรื่องสาวๆพิงค์มิราหัวเราะตาม ก่อนจะหันไปมองเวทีอีกครั้ง รู้สึกเหมือนทุกอย่างสงบดีเกินไป จนเธอเผลอหลุดคิดว่าบางทีเธออาจจะรอดจากเนื้อเรื่องบ้าๆ นี่แล้วจริงๆ ก็ได้นะคืนนี้มีงานเลี้ยงต่อซึ่งคุณป้ากลับไปแล้วในงานมีแต่หนุ่มสาว เหตุการณ์คืนนี้ในนิยายคือศรัญกับพราวฟ้าต้องมีอะไรกัน พอเช้ามาเขายืดอกยอมรับว่าจะรับผิดชอบด้วยการหมั้นหมายและแต่งงานพอพิงค์มิราทราบข่าวงานหมั้นก็ขัดขวางทุกวิถีทาง แต่ทำไมเนื้อเรื่องมันดูแปลกๆ ซึ่งเธออธิบายไม่ถูกและเริ่มคาดเดากับความคิดตัวละครไม่ได้เด็กเสิร์ฟในชุดดำเดินเข้ามาเงียบๆ พร้อมถาดแก้วแชมเปญ“รับเพิ่มไหมครับ?” น้ำเสียงสุภาพแต่แปลกหน้าจนพิงค์มิราเลิกคิ้วเล็กน้อย เธอไม่เคยเห็นหน้าเขาเลยทั้งงาน แต่พอหั

หญิงสาวนอนคิดเรื่องเมื่อคืนตามนิยายพระเอกนางเอกคงได้เสียกันแล้ว ต่อจากนี้ชีวิตของพิงค์มิราคงสงบสุข แต่สมองกำลังประมวลผลเพราะเมื่อคืนเธอฝันว่าตัวเองอยู่บนเตียงกับศรัญพิงค์มิราขยับตัวอย่างเชื่องช้า ก่อนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “ไม่นะๆ” กลิ่นหอมของผ้าปูที่นอนแปลกไป ห้องกว้างโล่ง และตกแต่งอย่างมีรสนิยมไม่ใช่ห้องของเธอแน่ เธอยกมือขึ้นกุมขมับ แล้วชะงักเมื่อความเย็นจากแผ่นหลังแล่นผ่านทั่วร่างกาย “ฝันเราต้องฝันแน่ๆ”สายตากวาดมองรอบตัวร่างกายใต้ผ้าห่มปรากฏรอยแดงจางๆ ที่ต้นแขนและลาดไหล่ หัวใจเต้นโครมครามด้วยความตื่นตระหนกเสียงประตูเปิดเบาๆ ตัดความคิดทุกอย่างของเธอชายหนุ่มร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสบายๆ เดินเข้ามาพร้อมแก้วกาแฟและหนังสือในมือ เขาไม่ได้ดูตกใจไม่แม้แต่จะมองมาทางเธอด้วยซ้ำ“ตื่นแล้วเหรอ?” เสียงทุ้มนุ่มถามเรียบๆ“ไม่จริง พระเอกต้องได้กับนางเอกสิ” พิงค์มิราดึงผ้าห่มขึ้นปิดแน่นพลางจ้องเขาเขม็ง พร้อมกับพึมพำและสับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้น“นี่มันเรื่องบ้าอะไรคุณศรัญ!”ศรัญเหลือบตาขึ้นจากหนังสือ ยกมุมปากน้อยๆ อย่างไม่ทุกข์ร้อน“เธอเป็นคนเริ่มเองคิดให้ดีๆ ฉันก็เป็นผู้ชาย

ลานบ้านสไตล์โมเดิร์นลักซ์ที่ศรัญตั้งใจออกแบบให้เป็นทั้งสถานที่อยู่อาศัยและโลเคชั่นถ่ายทำสุดพรีเมียม บรรยากาศรอบตัวเงียบสงบแต่แฝงด้วยความมีชีวิตชีวา จากทีมงานที่กำลังจัดแสงปรับกล้อง เซตฉากให้พร้อมสำหรับการถ่ายโฆษณาชิ้นใหม่“เกรซหันขวานิดนึง โอเคมุมนี้เป๊ะ!”เสียงชานนท์ตะโกนจากหลังกล้อง ขณะยกนิ้วโป้งให้เพื่อนสนิทที่ยืนโพสต์ท่าอย่างมั่นใจอยู่หน้ากล้อง นานายืนข้างๆ ชูโทรศัพท์ถ่ายเบื้องหลัง ยิ้มขำเมื่อเห็นเพื่อนสาวเปลี่ยนสีหน้าจากสวยเฉี่ยวเป็นหน้าบูดใส่ชานนท์ เพราะถูกแซวว่าโพสต์จนกล้องจะละลาย“พักเบรกสิบนาทีนะครับ” ผู้กำกับประกาศทำให้ทีมงานเริ่มหยิบกาแฟกับขนมออกมารับประทานพิงค์มิราเดินกลับมาที่เก้าอี้พัก หยิบผ้าเย็นซับหน้าเบาๆ พลางหัวเราะกับเรื่องไร้สาระที่แดนแกล้งเล่า แล้วจู่ๆ สายตาก็สะดุดเข้ากับร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีอ่อน กางเกงสแลคเรียบกริบที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก ชายคนนั้นกำลังคุยกับผู้จัดการสถานที่อย่างใจเย็น ก่อนจะหันมามองทางเธอในจังหวะเดียวกันพอดี“เขามาทำอะไร” เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ ในใจแอบประหลาดใจไม่น้อย เพราะเจ้าของบ้านอย่างเขาแทบไม่เคยโผล่มาดูงานเองโดยตรง ปกติจะส่งทีมงานดูแ