บทที่ 24 ไม่สะอาดมาก

“หลิวหลงถิงนายลืมพรางตัวหรือเปล่า?” ฉันหันไปถามหลิวหลงถิง แต่ว่าก็ไม่ถูกต้องนะ เซียนก็ไม่ใช่นักเล่นแร่แปรธาตุหรือฝึกวิชาพรางตัว ว่ากันตามเหตุตามผลแล้ว หลิวหลงถิงเป็นเซียน เซียนกับตัวเขาเองก็เป็นร่างเดียวกัน ไม่มีเหตุสัมพันธ์กับการบำเพ็ญฌาณของตัวเอง มนุษย์มองไม่เห็นเซียน ทว่าตอนนี้ไม่เพียงแค่คนเดียวที่มองเห็นเขาได้ ไม่ว่าใครก็มองเขาเห็น

หลิวหลงถิงไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ แต่รู้สึกได้ว่าเขาไม่สบายใจเล็กน้อย พลางบอกฉันให้กลับกัน มองเห็นแล้วก็มองเห็นไป

ฉันเดินตามหลังหลิวหลงถิงกลับโรงแรม แต่ว่าระหว่างทางพนักงานที่โรงแรมกับคนในลิฟต์ไม่มีใครมองหลิวหลงถิงเลย ทำให้ฉันยิ่งประหลาดใจ พอกลับถึงห้องก็ถามหลิวหลงถิงว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น? ป๋ายเซียนที่คุณปู่ให้ส่งผลกระทบต่อเขาหรือเปล่า

“สาเหตุเป็นเพราะตัวฉัน” หลิวหลงถิงนั่งลงบนโซฟา แล้วยื่นมือโอบฉันไว้ให้อยู่ในอ้อมกอดเขา พลางให้นั่งลงบนตักเขา พูดกับฉันอย่างเปิดเผยและไม่รู้สึกเขินอายเลย “เพราะฉันอยู่กับเธอด้วยนาน กลิ่นอายของเธอทำให้พลังบนร่างกายฉันเปลี่ยนไปเหมือนกัน ดังนั้นคนอื่นจึงสามารถมองเห็นฉัน”

ฉันอยากจะยื่นมือไปตบหลิวหลงถิง ยังมาโทษฉันอีก! เมื่อวานฉ