บทที่ 25 รอยเท้าสีดำ

ความสัมพันธ์ของฉันกับหลิวหลงถิงซับซ้อนมาก เป็นแฟนก็ไม่ใช่ แต่ว่าถ้าหากอีกฝ่ายถูกคนอื่นคอยคิดถึงหรือฝันหาล่ะก็ จะรู้สึกไม่สบายใจ

แต่ว่าเมื่อครู่หลิวหลงถิงบอกเหยาน่าว่าเขาเป็นแฟนฉันไปแล้ว คาดว่าเหยาน่าคงไม่พยายามเอาชนะใจหลิวหลงถิง อย่างไรเสียเหยาน่าก็เป็นเพื่อนสนิทที่ฉันเที่ยวเล่นด้วยมาตั้งหลายปี

“นายยังไม่ได้เข้าห้องนอนพวกเราเลยนะ นายจะรู้ได้ไงว่าห้องนอนเราไม่สะอาดมาก ห้องนอน พวกเราถูกประเมินว่าเป็นห้องนอนที่สะอาดดีเด่นติดต่อกันหลายครั้งเชียวนะ”

ฉันนึกว่าหลิวหลงถิงบอกว่าห้องนอนฉันเลอะเทอะไม่สะอาด แต่นึกไม่ถึงว่าหลิวหลงถิงจะเหล่หางตา มองฉันแวบหนึ่ง เหมือนขี้เกียจจะพูดกับฉัน เขาจึงใช้มือปิดดวงตาฉันไว้ ไออุ่นจากเรียวนิ้วของ หลิวหลงถิงแผ่เข้ามาในดวงตาของฉัน เมื่อหลิวหลงถิงเอามือออก ฉันถึงลืมตามองไปยังเบื้องหน้า ตาคมมองเห็นเพียงพื้นบนระเบียงทางเดินมีรอยเท้าสีดำปี๋เป็นทางยาว ส่วนรอยเท้าเดินตรงไปยังระเบียงทางเดิน ตอนที่เดินถึงประตูห้องนอนพวกเรา ก็เดินเลี้ยวเข้าไปทันที!

ฉันตกใจจนใบหน้าซีดเผือด จึงตระหนักได้ว่าที่หลิวหลงถิงบอกว่าห้องนอนพวกเราไม่สะอาดนั้นหมายความว่าอะไร ครั้นก็รีบหันศีรษะไปถา