บทที่ 46 พลังร้ายแรงที่ไม่สามารถมองเห็นได้

ฉันตามหาบนท้องถนนมาเกือบชั่วโมงแล้ว แต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของหลิวหลงถิงเลย เมื่อกลางวันฉันไม่ได้กินอะไรมากนัก และตอนนี้ก็ทุ่มสองทุ่มแล้ว ตอนฉันออกมา ก็ไม่ได้นำเงินมาด้วย แต่ความจริงแล้วฉันก็ไม่มีเงินแหละ ตอนนี้ฉันทั้งหิวทั้งกระหายน้ำ หลิวหลงถิงช่วยทำตัวเปิดเผยเหมือนฉันหน่อยได้ไหม อย่างเมื่อตอนกลางวันที่เขามัวแต่สนใจเกี่ยวกับรูปร่างหน้าตาของศพหญิงในโลงศพ ฉันหึงมาก ฉันยังถามเขาออกไปอย่างเปิดเผยเลย

ถ้าหลิวหลงถิงถามฉันอย่างเปิดเผยว่าตอนนั้นฉันรู้สึกอย่างไร ฉันจะอธิบายว่าเมื่อครู่มันเป็นแค่การกอดกันระหว่างเพื่อน และไม่มีความหมายอื่นใด อีกทั้งอยากบอกเขาว่าอย่าไปคิดมาก ตอนนี้ฉันหาเขาในที่ในมืด ๆ ที่นี่คนเดียว เขาไม่กลัวว่าฉันจะเจอพวกอันธพาลบ้างเหรอ?

ฉันเลี้ยวเข้าไปในสวนสาธารณะ และยังคงหาเขาไปเกือบครึ่งสวน นอกจากนี้ฉันยังถามผู้คนบนถนนด้วยว่าเห็นหนุ่มหล่อสูงราว ๆ ร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร สวมชุดสีขาวเดินผ่านมาทางนี้บ้างไหม ทุกคนในสวนสาธารณะบอกว่าไม่เห็น จนสุดท้ายฉันก็เหนื่อยและหมดเรี่ยวแรง จึงเอนตัวนอนลงบนม้านั่งสะอาดในสวนสาธารณะ พลันตะโกนชื่อหลิวหลงถิงออกไปบนฟ้า ถามว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ท่าทีของฉ