บทที่ 21 คุณเป็นของผม

"อื้อ..ปล่อย!"

พีชร้องท้วงด้วยน้ำเสียงหอบเหนื่อยเธอพยายามต่อต้านขัดขืนสุดแรงแต่ก็ไม่อาจต้านทานแรงของคนตัวโตที่กำลังซุกไซ้คลอเคลียซอกคอของเธอได้ "ไหนคุณบอกว่าจะไม่ทำอะไรไงถ้าฉันก็ทำตามที่คุณสั่ง"

"ผมพูดเหรอไม่เห็นจำได้" มาเฟียหนุ่มผงกหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงทักท้วงด้วยแววตาราบเรียบทำเหมือนก่อนหน้านี้เขาไม่ได้พูดอะไรออกไป ก่อนจะก้มลงซุกไซ้ลำคอขาวเนียนต่อ

มือก็ลูบไล้ไปตามเรียวขาสวยวนอยู่อย่างนั้นสักพักใหญ่ ก่อนหยัดตัวลุกขึ้นนั่งปลดกางเกงนอนลงแก่นกายขนาดใหญ่ดีดเด้งออกมาอวดสายตา

"อึก" พีชถึงกับกลืนน้ำลายเหนี่ยว ๆ ลงคออึกใหญ่กับความใหญ่โตที่โชว์อยู่ตรงหน้า รู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ พยายามถดถอยหนีอย่างคนใจเสาะ แต่ก็โดนมือหนาคว้าตัวเอาไว้

"มะ..ไม่ทำได้ไหม" เธอส่งสายตาเว้าวอนคนตรงหน้าเสียงสั่นเมื่อเขาถลกกระโปรงชุดนอนขึ้นมากองบนหน้าท้องแบนราบ แล้วใช้นิ้วเกี่ยวแพนตี้ตัวจิ๋วที่ปกปิดเนินสามเหลี่ยมไปไว้ข้าง ๆ กายเล็กพลันสะดุ้งเฮือกเมื่อนิ้วร้ายสอดใส่เข้ามาในร่องรักคับแคบแล้วขยับเข้าออกเนิบนาบ

"อื้อ" ร่างบางเกร็งไปหมดทุกครั้งที่นิ้วร้ายขยับเข้าออกในร่องรัก ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นจนเป็นเ