ตอน 23 ทีน่า ฮาร์ท

เที่ยวบินจากลอสแอนเจลิสมาถึงสนามบินสุวรรณภูมิในช่วงเที่ยงตามเวลาประเทศไทย แม้อยู่บนเครื่องบินมานานเกือบสามสิบชั่วโมง แต่ทีน่า ฮาร์ท หญิงวัย 55 ปีเชื้อชาติไทย สัญชาติอเมริกัน ก็ไม่มีทีท่าจะเหน็ดเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย ยิ่งเข้าใกล้แผ่นดินเกิดมากเท่าไร หัวใจก็ทั้งเต้นแรงและบีบรัด ความตื่นเต้นเอ่อล้นจนแทบไม่อาจข่มตาหลับได้ตลอดการเดินทาง

ทั้งที่คนที่น่าจะตื่นเต้นมากกว่าน่าจะเป็นคนที่นั่งข้าง ๆ เพราะนี่เป็นการเดินทางมาประเทศไทยครั้งแรกของอีแวน ฮาร์ท

“Mom, I feel like I’ve aged ten years on this plane.”

(“แม่...ผมรู้สึกเหมือนแก่ขึ้นสิบปีบนเครื่องบินลำนี้เลย”)

ชายหนุ่มวัยยี่สิบเอ่ยพลางขยับตัวบิดซ้ายขวา ร่างสูงยังคงนั่งอยู่บนเบาะโดยสาร ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนเป็นประกายสดใส ผมสีอ่อนเข้ากับสีของดวงตา สันจมูกโด่งแหลม และริมฝีปากบางสีสด บ่งบอกถึงสายเลือดชาวตะวันตกที่ไหลเวียนอยู่ในตัว

“แม่บอกแล้วใช่ไหมว่าให้พูดภาษาไทยกับแม่” ทีน่าพูดพร้อมส่ายหน้าเล็กน้อยอย่างระอา แต่รอยยิ้มบนใบหน้ากลับทำให้อีวานรู้ว่าแม่ไม่มีทางหงุดหงิดใส่เขา

ในบรรดาลูกชายสามคน เขาคือคนที่สนิทกับแม่ที่สุด เมื่อแม่บอกว่าจะกลับมาเยี่ยมเมืองไทย บ้านเกิดที่เธอไม่เคยกลับมาตลอดสามสิบกว่าปี เขาจึงขอติดตามมาด้วยทันที

เอเลียส พี่ชายคนโต ที่กำลังฝึกงานเป็นแพทย์ประจำบ้านอยู่โรงพยาบาลเดียวกับพ่อ ไม่มีทางมาด้วยได้แน่นอน

เช่นเดียวกับอีธาน ฝาแฝดของเขาที่เรียนอยู่ที่เยล ก็คงไม่ยอมดรอปการเรียนมาเที่ยวเมืองไทยในตอนนี้

จึงมีเพียงเขาที่สามารถขอติดตามมากับแม่ได้

‘Good idea. If you go with your mom, you can remind her not to ‘accidentally’ forget to come back.’

(ดีเหมือนกันนะ ถ้าแกไปกับแม่ แกจะได้คอยเตือนแม่ว่าอย่าเผลอลืมกลับบ้าน)

นายแพทย์แจ็คสัน ฮาร์ท พูดกับลูกชายคนเล็กต่อหน้าภรรยาคนสวย ทีน่าหัวเราะเบา ๆ

‘บ้านฉันอยู่ที่นี่ สามีกับลูกชายอีกตั้งสองคน จะลืมได้อย่างไร’

หญิงสาวเอ่ยจากใจ

แต่เมื่อมาถึงประเทศไทย เพียงแค่เครื่องบินเริ่มเข้าเขตน่านฟ้า... หัวใจก็เต้นแรง ราวกับกำลังบอกเธอว่านี่ต่างหากคือบ้านของเธอ บ้านที่เธอไม่กล้ากลับมาตลอดสามสิบปี

สองแม่ลูกใช้เวลาอีกหลายสิบนาทีในการรอกระเป๋า ผ่านขั้นตอนการตรวจคนเข้าเมือง และเมื่อเดินออกจากประตูผู้โดยสารขาออก พนักงานของโรงแรมห้าดาวที่ทีน่าติดต่อมาแล้วล่วงหน้าก็มายืนรอรับอยู่แล้วพร้อมป้ายชื่ออันใหญ่

“คุณทีน่าหรือครับ”

ชายวัยประมาณ 25-30 รีบเอ่ยเป็นภาษาอังกฤษกับลูกค้าหญิงวัยกลางคนที่เดินตรงมาหา ทีน่าส่งยิ้มเป็นมิตรให้

“ฉันเป็นคนไทยค่ะ พูดไทยกันดีกว่านะ”

“อ้อ ครับคุณผู้หญิง”

พนักงานโรงแรมท่าทางสบายใจขึ้น ก่อนจะมองเลยไปด้านหลังของหญิงสาว หนุ่มลูกครึ่งวัยรุ่นตัวสูงใหญ่ยืนประคองรถเข็นกระเป๋าอยู่ด้านหลัง

“นี่ลูกชายฉันค่ะ ชื่ออีแวน พูดไทยกับเขาได้เลยเพราะฉันต้องการให้เขาพูดภาษาไทยได้คล่องเหมือนแม่ของเขา”

“ครับ ได้ครับ”

อีแวนได้ยินที่แม่บอก เขาจึงแกล้งกลอกตาอย่างยอมแพ้ ที่จริงแม้อีวานและพี่ชายทั้งสองคนจะเกิดและเติบโตที่ซานดิเอโอ แคลิฟอร์เนีย แต่แม่ก็ยืนยันจะให้ลูกทุกคนสื่อสารได้คล่องแคล่วทั้งภาษาไทยและภาษาอังกฤษ ดังนั้นการพูดไทยตลอดเวลาสามเดือนที่จะมาอยู่ที่นี่จึงไม่ใช่ปัญหาแม้จะสำเนียงแปลกแปร่งตามประสาคนอเมริกันก็ตาม

“คุณผู้หญิงตรงไปโรงแรมเลยนะครับ”

พนักงานที่เพิ่งแนะนำตัวว่าชื่อยุทธพิชัย เอ่ยเหมือนเป็นการยืนยันมากกว่าจะเป็นคำถาม ทีน่า ฮาร์ทตอบรับเพราะรู้ว่าลูกชายคงอยากพักผ่อนเต็มที หล่อนเองก็ควรได้พักผ่อนสักนิดเหมือนกัน มาไทยหนนี้หล่อนจองโรงแรมไว้ถึงสามเดือน ยังมีเวลาให้หล่อนได้ไปหาใครบางคน...คนที่หล่อนอยากเห็นหน้าเขามากเหลือเกิน

* * * * *

“แม่ครับ เราไม่มีญาติอยู่เมืองไทยเลยจริง ๆ หรือครับ”

อีแวนถามคนเป็นแม่ระหว่างทางนั่งรถตู้ไปโรงแรม ทีน่ายังคงมองไปนอกหน้าต่างรถ แม้จะมีอินเทอร์เน็ตให้เห็นว่ากรุงเทพฯ ในปัจจุบันหน้าตาเป็นอย่างไร แต่เมื่อได้กลับมาอีกครั้งจริง ๆ หล่อนก็ยังรู้สึกว่าที่นี่ช่างเปลี่ยนไปมากเหลือเกิน เปลี่ยนไปจนหล่อนใจหาย

“ว่ายังไงนะลูก”

“ญาติน่ะครับ หรือเพื่อนแม่ก็ได้ ไม่มีใครสักคนเลยหรือที่แม่ยังพอจะรู้จัก”

“ลูกถามแม่มากี่ครั้งแล้ว”

ทีน่าถามกลับยิ้ม ๆ ขบขันมากกว่าจะเป็นอย่างอื่น อีแวนหัวเราะ

“ผมก็ถามดู เผื่อว่าแม่ได้กลับมาบ้านเกิดแล้วจะนึกขึ้นมาได้”

“ที่จริงบ้านเกิดแม่ไม่ใช่กรุงเทพฯ หรอกจ้ะ แม่เกิดในต่างจังหวัด ไม่ไกลจากกรุงเทพฯ นักหรอก เอาไว้แม่จะพาแวนไปเที่ยวด้วย คุณตาคุณยายของแวนเสียตั้งแต่แม่ยังอายุแค่ 16 แม่ก็เลยเข้ามาทำงานในกรุงเทพทันที ทำงานจนกระทั่งอายุ 22-23 แม่จึงเก็บเงินได้มากพอจะไปเสี่ยงโชคที่อเมริกา...”

“แล้วก็ได้เจอพ่อ แล้วก็เลย...มีพวกผมสามคน”

หนุ่มลูกครึ่งเอ่ยอย่างทะเล้น เพราะเขาก็ฟังแม่เล่าแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

“แม่ก็อยากมีครอบครัวใหญ่ ๆ ไว้รอต้อนรับแวนเหมือนกัน แม่ขอโทษนะลูกที่แม่หัวเดียวกระเทียมลีบ”

“ขอโทษทำไมกันล่ะครับ แม่ผมเก่งที่สุด ผมดีใจนะครับที่แม่ได้เจอพ่อ และมีพวกผม แม่เลยไม่ต้องโดดเดี่ยวอีก”

คนเป็นลูกเอ่ยจากใจพลางจับมือแม่มาจูบแรง ๆ ทีน่าใช้มืออีกข้างลูบแก้มลูกชายที่หล่อนรักด้วยชีวิตและจิตวิญญาณทั้งหมด เหมือนที่หล่อนรักแจ็กสัน รักเอเลียสและอีธาน... ทุกคนคือครอบครัวที่หล่อนเคยคิดว่าชีวิตนี้ไร้วาสนาจะได้มี

“ลูกแม่หล่อเหลือเกิน สาว ๆ กรุงเทพฯ คงเหลียวมองจนคอหันที่มีหนุ่มอเมริกันหล่อขนาดนี้มาอยู่ที่นี่”

“แม่ชมเพราะผมหน้าเหมือนแม่ใช่หรือเปล่าครับ”

อีแวนหัวเราะ เขารู้ว่าตัวเองได้ส่วนดีจากทั้งพ่อและแม่ และแม้แต่ตอนอยู่อเมริกา เขากับพี่ชายฝาแฝดก็ถือว่าเป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียนเลยก็ว่าได้

“เหมือนพ่อด้วยไงจ๊ะ เพราะแม่กับพ่อรักกัน ลูกที่เกิดมาด้วยความรักจึงได้หน้าตาหล่อเหลาหมดจดอย่างนี้...”

“คนเป็นแม่ทุกคนก็คงชมลูกตัวเองอย่างนี้ใช่ไหมล่ะครับ”

อีแวนเอ่ยอย่างรู้ทัน ทีน่าหัวเราะ แวบหนึ่งที่หล่อนเห็นใบหน้าของใครอีกคนซ้อนทับขึ้นมา... แม้คนคนนั้นจะไม่มีเชื้อสายตะวันตกเหมือนลูกชายลูกครึ่งของหล่อน แต่ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่ลึกล้ำและเต็มไปด้วยความรู้สึกคู่นี้ก็คงจะไม่ต่างกัน

“อยากเจอเหลือเกิน”

คนเป็นแม่รำพึงออกมาอย่างไม่ตั้งใจ อีแวนเลิกคิ้ว

“แม่ว่ายังไงนะครับ”

ทีน่ากระพริบตา ก่อนจะกระแอมเบา ๆ

“เปล่าหรอกจ้ะ ไม่มีอะไร”

หล่อนหันกลับไปมองท้องถนนของกรุงเทพฯ อีกครั้ง อีแวนไม่ได้ติดใจสงสัยเพราะเขาเองก็กำลังตื่นเต้นกับทิวทัศน์เมืองหลวงของประเทศไทยที่เพิ่งได้เห็นกับตาตัวเองครั้งแรกนี่เหมือนกัน