ตอน 8 เด็กเมื่อวานซืน

'ไม่ใช่เพราะกลัวพี่จะส่งเรียนไม่ไหวหรอกหรือ'

ศักดิ์สยามถามตรง ๆ ตั้งแต่แม่จากไป เขากลายเป็นคนไม่เกี่ยงงาน รับจ้างทำทุกอย่างที่ไม่ผิดกฎหมายเพื่อให้มีเงินมาจุนเจือชีวิตของสองพี่น้อง แล้ววันนี้เขาอยู่ในจุดที่ดีกว่าตอนเป็นวัยรุ่นด้วยซ้ำ มีหน้าที่การงานทำที่มั่นคง เรื่องจะส่งเสียน้องสาวที่เขาเลี้ยงเหมือนลูก ให้สำเร็จการศึกษาชั้นสูงสุดเท่าที่ใจอยากเรียน เขาจึงมั่นใจว่าตัวเองก็จะต้องทำได้

แต่สุดท้ายศีตลาก็ไม่ยอมเปลี่ยนใจ เพราะเธอได้ตัดสินใจไปแล้ว

'หนูรู้ว่าพี่ต้นส่งไหว แต่มันก็ถึงเวลาที่ตาลจะต้องช่วยแบ่งเบาภาระของพี่ต้นด้วยแล้วเหมือนกัน อีกอย่างนะ ตาลก็อยากมีเงินของตัวเองเอาไปดูหนังกินไอติมกับลิลลี่บ้างสิ จะให้ขอพี่ต้นทุกวันก็เกรงใจแย่'

เด็กสาวยืนยัน เอ่ยถึงลิลลี่ ศีตลาก็คล้ายจะได้ยินเสียงเพื่อนรักแว่วมาจากไหนไกล ๆ

"ตาล ลูกตาล...ไอ้ลูกตาล!"

ศีตลากระพริบตาถี่ งุนงงอยู่ครู่ก่อนจะรู้ตัวว่าตอนนี้กำลังนอนบนเตียงพยาบาล ในห้องพยาบาลของวิทยาลัย

เมื่อเห็นเพื่อนฟื้นตื่น ทั้งลลิตาและแก้วขวัญก็ยิ้มดีใจ โล่งอก

"ใครพาฉันมาที่นี่น่ะ"

คนนอนเตียงถามเสียงแหบแห้ง ลลิตารีบล้วงหยิบขวดน้ำมาเปิดตอนที่แก้วขวัญตอบคำถาม

"ก็พวกเพื่อน ๆ นี่แหละช่วยกันแบกมา ตกใจกันทั้งห้อง"

"แกไม่สบายหรือเปล่าลูกตาล หรือไม่ได้กินข้าว ทำไมจู่ ๆ เป็นลม"

"เอ้า ๆ อย่าเพิ่งซักกันสิเว้ย! ให้ได้ตาลมันได้หายใจหายคอก่อน”

ลลิตาเอ็ดเบา ๆ ศีตลาค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง รับน้ำจากมือเพื่อนไปดื่ม

“ค่อย ๆ จิบนะแก เดี๋ยวจะสำลัก”

“ฮื่อ ขอบใจมาก”

สีหน้าของศีตลาค่อยดีขึ้นเมื่อได้จิบน้ำ แก้มมีสีเลือดกลับมาจาง ๆ

“ช่วงนี้นอนไม่ค่อยหลับน่ะ... ไม่คิดเลยว่าจะมาวูบในห้องเรียน”

“ได้กินข้าวหรือยัง”

ลลิตาถามพลางดึงมือบางเย็นเฉียบของเพื่อนไปบีบนวด

“กินแล้ว ๆ ไม่เป็นอะไรแล้วจริง ๆ  ขอบใจพวกแกทุกคนนะ”

“เออ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว แล้วก็ไม่ต้องขอบใจหรอกเพราะพวกฉันก็ถือโอกาสโดดเรียนมาเหมือนกัน”

อีกคนพูดอย่างทะเล้น พอเรียกรอยยิ้มบนดวงหน้าซีดเซียวของศีตลาได้บ้าง ลลิตามองหน้าเพื่อนสนิทด้วยสีหน้าครุ่นคิด แต่ก็เลือกจะยังไม่ซักถามอะไรกันตอนนี้

“เดี๋ยววันนี้ฉันจะไปส่งแกที่หอเองนะตาล อาจารย์ถึงกับยอมเลิกคลาสเร็วเลย ฉันก็เลยโทรเรียกพี่ลักษ์ให้มารับแก”

“เฮ้ย...ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ลี่ หอฉันอยู่แค่นี้เอง ”

ศีตลารีบบอก หอพักของเธออยู่ไม่ไกลจากวิทยาลัย นั่งรถมอเตอร์ไซค์วินหรือรถสองแถวต่อเดียวก็ถึง แต่ลลิตาส่ายหน้า

“ไม่เอา เดี๋ยวแกเป็นลมกลางทางขึ้นมาจะว่ายังไง แล้วฉันก็โทรบอกพี่ไปแล้วด้วย...อีกเดี๋ยวก็คงมาถึงแล้วล่ะ”

“แหม ๆ พอพี่ลักษ์ได้ยินว่าน้องลูกตาลเป็นลม ก็รีบบึ่งรถมาหาเลยใช่ไหมล่ะจ๊ะ ดูออกเลยนะดูออก”

เพื่อนอีกคนหยอก ลิลลี่หัวเราะคิกเพราะไม่เคยปิดบังว่าพี่ชายคนรองของตัวเองเทียวไล้เทียวขื่อศีตลามาตั้งหลายปีแล้ว ศีตลาเองก็รู้ดี แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้ไม่ยอมตกลงปลงใจคบหาพี่ชายของเธอเป็นแฟนสักที

ศีตลาเองก็ได้แต่ถอนหายใจ เพราะรู้ว่ายังไงวันนี้เธอก็คงต้องได้เจอพี่ชายของเพื่อนแน่นอน แม้จะไม่ได้รังเกียจอะไรเขา แต่มันก็อดอึดอัดไม่ได้อยู่ดีที่ได้รู้ว่าใครคนหนึ่งมีความรู้สึกพิเศษมากกว่าความเป็นเพื่อนหรือพี่ชาย เพราะในหัวสมองและหัวใจของศีตลายามนี้และตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่เคยมีพื้นที่ว่างให้เรื่องความรักกุ๊กกิ๊กแบบวัยรุ่นทั่วไปเลยแม้แต่นิดเดียว

* * * * *

ไข่มุกโยนรูปถ่ายปึกหนึ่งลงต่อหน้าธาม ไม่สนว่าเขากำลังเซ็นเอกสารอยู่หรือว่าอะไร ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองอย่างระอาแกมไม่พอใจ เลขาฯ หน้าห้องชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังภรรยาสาวของเจ้านาย สีหน้ารู้สึกผิด

“เอ่อ ท่านรองฯ คะ ดิฉันขออภัยค่ะ...”

“ไม่เป็นไร”

ธามเอ่ยสั้น ๆ พลางโบกมือให้เลขาฯ ออกไปได้ เขารู้ว่าทุกคนในบริษัทล้วนเข็ดขยาดไม่อยากขัดใจ ‘คุณไข่มุก’ ภรรยาท่านรองฯ และสะใภ้คนโปรดของท่านประธานใหญ่ หญิงสาวอาจจะไม่ได้ด่ากราดใครต่อใครเหมือนเวลาอยู่ที่บ้าน แต่ไข่มุกก็มีหนทางจัดการคนที่หล่อนไม่ชอบหน้าหรือถือว่าเกะกะสายตาของหล่อนได้เสมอ เวลาที่หญิงสาวมาที่บริษัททุกคนจึงได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองไปและหลีกเลี่ยงการขัดใจคุณไข่มุกให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

“จะอธิบายไหมว่านี่มันคืออะไร”

ธามถามอย่างเยือกเย็นเมื่อเห็นภรรยาคนสวยเอาแต่ยืนจ้องหน้าเขา ไม่ต้องปรายตาดูซ้ำสอง เขาก็พอจะเห็นแล้วว่ารูปถ่ายปึกนี้เป็นรูปของใคร

“นังเด็กนั่น น้องสาวนายศักดิ์สยาม...”

“ผมรู้ ผมจำได้ คำถามไม่ใช่ว่าใคร แต่คุณให้คนไปถ่ายรูปเขามาทำไม”

“ก็ฉันอยากรู้ว่ามันเป็นใครทำอะไรที่ไหน นี่มันยังเป็นแค่นักศึกษาอยู่เลยนะ เผลอ ๆ จะอายุแค่ 16-17 เท่านั้นเองมั้ง”

ธามวางปากกาในมือลง แล้วเอนหลังพิงเก้าอี้ เพราะรู้ดีว่าไข่มุกจะไม่ยอมออกจากห้องทำงานของเขาไปถ้ายังไม่ได้สิ่งที่เธอต้องการ

“แล้วยังไง? คุณต้องการจะบอกอะไรผม”

“ไม่ต้องมาแกล้งโง่นะธาม ถ้าคุณเอาเด็กนี่เป็นเมีย ฉันจะแจ้งความข้อหาพรากผู้เยาว์”

“ผมไม่เคยพูดว่าจะเอาเขาเป็นเมีย”

“แต่จะให้มันอุ้มท้อง! ก็ไม่ได้ต่างกันหรอก”

“คุณลูกตาลกำลังจะอายุครบยี่สิบในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า และถ้าถึงตอนนั้น ผมคิดว่าผมก็มีทางทำให้ทุกอย่างถูกต้องได้”

ดวงตาที่เกรี้ยวกราดของไข่มุกดูจะลุกวาบขึ้นได้อีก

“คุณลูกตาล! นี่ถึงกับเรียกมันเสียหวานหยดแบบนั้น เด็กข้างถนนแท้ ๆ นี่คุณกลายเป็นไอ้แก่บ้าตัณหาไปแล้วหรือยังไงธาม!”

ชายหนุ่มเกือบจะพูดออกมาแล้วว่า คนที่ ‘บ้าตัณหา’ ไม่น่าจะเป็นเขา แต่เขาก็ยังยั้งตัวเองไว้ได้ทัน เพราะถ้าหลุดปากออกไปไข่มุกก็คงหาเรื่องทะเลาะเตลิดไปได้อีกร้อยแปด แล้วธุระของเขาก็จะไม่จบลงสักที

“เพิร์ล คุณก็รู้ว่าเรื่องนี้ไม่ได้ซับซ้อนอะไรเลย ผมอยากมีลูกกับคุณ แต่คุณอุ้มท้องไม่ได้...”

“ไม่ใช่อุ้มท้องไม่ได้ แต่ฉันไม่อยากต่างหาก พวกผู้ชายแบบคุณมันเห็นแก่ตัว ไม่ได้ลำบากอุ้มท้องเองก็พูดได้สิ พูดซ้ำ ๆ ซาก ๆ อยู่ได้อยากมีลูก อยากมีลูก ทุเรศ”

“ผมยอมรับว่าผมผิดที่ไม่ได้คุยเรื่องนี้กับคุณก่อนแต่งงาน...แต่เราสองคนก็มีทางเลือกนี่เพิร์ล ในเมื่อชีวิตคู่เราไปต่อกันไม่ได้เพราะเป้าหมายเราไม่ตรงกันเสียแล้ว เราก็แค่...เลิกกัน”

“คุณจะได้ไปมีเมียใหม่ที่เด็กกว่าฉันงั้นสิ”

“คุณก็จะได้ไปมีใครใหม่ที่เด็กกว่าผมด้วย ไม่ดีหรือ”

ธามย้อนถาม ครั้งแรก ๆ ที่รู้ว่าภรรยาไม่ได้ซื่อสัตย์ต่อชีวิตสมรส ชายหนุ่มรู้สึกแสบไหม้เหมือนมีไฟเผาอยู่ในอก... มันเป็นความรู้สึกของปุถุชนที่โดนหยามหยัน ยิ่งรู้ว่าผู้ชายแต่ละคนของภรรยานั้นเป็นใครบ้าง เขาก็ยิ่งสมเพชตัวเอง

 แต่เมื่อเวลาผ่านไป ธามทำใจได้แล้วว่านั่นคือรสนิยมทางเพศของภรรยา และความรู้สึกเจ็บปวดของเขาก็ไม่ได้เกิดจากความรักจึงหึงสา แต่แค่เพราะเขารู้สึกถูกหยามศักดิ์ศรีเท่านั้น...

ในเมื่อหัวใจไม่ได้รักกัน รสนิยมทางเพศเข้ากันไม่ได้ หนำซ้ำเธอยังประกาศชัดว่าจะไม่มีวันเสียสละร่างกายเป็นแม่ของลูก

ธามจึงไม่เห็นประโยชน์อะไรที่จะรักษาชีวิตคู่เอาไว้

เขาคิดว่าไข่มุกก็น่าจะพอใจที่ได้เป็นอิสระ...

แต่กลับกลายเป็นว่าทุกอย่างดูยุ่งเหยิงและยากเย็นกว่าที่คิด