ตอน 9 มื้อที่เงียบเหงา

“เราคุยเรื่องนี้กันไม่รู้กี่รอบแล้วนะเพิร์ล ถ้าคุณยังไม่มีทางออกใหม่ ๆ มาให้เราสองคน ก็กลับไปเถอะ ที่นี่ที่ทำงาน ผมจะทำงาน...”

“ฮึ ไล่ไปเถอะ ต่อให้คุณจะไล่หรือจะทำเย็นชาใส่ฉันยังไง คุณก็กำจัดฉันออกไปจากชีวิตคุณไม่ได้หรอกนะธาม จำเอาไว้ก็แล้วกัน”

หญิงสาวประกาศก่อนจะหันหลังกลับออกจากห้อง โดยไม่ลืมเหวี่ยงกระเป๋าถือในมือใส่แจกันดอกไม้ที่ตั้งบนโต๊ะรับแขกกลางห้องจนแตกกระจาย สักพักใหญ่ ๆ เมื่อแน่ใจว่าไข่มุกกลับไปแน่แล้ว อังคณาเลขาฯ ของเขาจึงค่อยโทรเรียกแม่บ้านให้เข้ามาเก็บกวาดทำความสะอาดเศษแก้ว

“วันนี้กลับบ้านได้เลยนะอังคณา ผมคงไม่มีธุระอะไรจะให้คุณทำแล้ววันนี้”

ธามเอ่ยกับเลขา อังคณารับคำ เดาได้ว่าเจ้านายคงรู้สึกเหนื่อยใจจนไม่มีแก่ใจจะอยู่ที่ทำงานต่อ

แต่ธามก็ไม่ได้ไปปลดปล่อยอารมณ์ที่ไหนอย่างที่ใครคาดเดา เขาแค่ตรงดิ่งกลับบ้าน บ้านที่เงียบเหงาเพราะแม่ของเขาพาเด็กรับใช้อีกสองคนไปปฏิบัติธรรมกับท่านด้วยที่เชียงใหม่ อีกหลายวันกว่าจะกลับ

แต่อย่างน้อยก็ยังมีป้าละออง...คนเก่าแก่อีกคนที่รับใช้แม่ของเขามานาน เมื่อชายหนุ่มกลับถึงบ้าน ป้าละอองก็รีบยกน้ำหวานใส่น้ำแข็งมาเสิร์ฟเขาทันที

“ขอบคุณครับป้า”

ชายหนุ่มรับแก้วเครื่องดื่มสีแดงใสมาดื่มด้วยความชื่นใจ มันเป็นเครื่องดื่มที่เขาชอบดื่มมาตั้งแต่เด็ก ๆ และป้าละอองก็จดจำได้เสมอ

“จะให้ป้าตั้งโต๊ะกี่โมงดีคะคุณหนู”

“สักทุ่มนึงก็ได้ครับ ผมขอขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”

“แล้วคุณผู้หญิงจะกลับมารับทานด้วยกันไหมคะ”

นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ธามนึกขัน ป้าละอองเรียกเขาว่าคุณหนู แต่กลับเรียกเมียเขาว่าคุณผู้หญิง ฟังดูลักลั่นอย่างไรชอบกล

“เพิร์ลก็คงไม่กลับมากินข้าวบ้านเหมือนเคยน่ะครับ ป้าจัดสำรับให้ผมคนเดียวก็พอ...”

“ได้เลยค่ะ คุณหนูรีบไปอาบน้ำเถอะค่ะ เดี๋ยวป้าจะให้พวกในครัวทำอาหารอร่อย ๆ เตรียมไว้ให้”

ป้าละอองบอกก่อนยื่นถาดมารับแก้วเปล่า ๆ คืนจากมือชายหนุ่มแล้วกุลีกุจอเดินกลับเข้าครัวไป ใจจริงธามอยากบอกว่าเขากินอะไรไม่ค่อยลง แต่ก็ไม่อยากเพิ่มบรรยากาศเงียบเหงาให้บ้านมากกว่านี้ อีกอย่างก็ไม่อยากเห็นสีหน้าผิดหวังของป้าละอองก็เลยยอมรับปากจะกินข้าว หากแม่เขาไม่อยู่บ้าน สะใภ้ดีเด่นอย่างไข่มุกก็ไม่เคยกลับมารับประทานอาหารมื้อเย็นกับเขาเลยสักวันเดียว

* * * * *

“พี่ลักษ์ไม่น่ายอมให้ลิลลี่บังคับได้เลยนะคะ ไหนจะต้องขับรถมารับ แล้วยังจะพามาเลี้ยงชาบูอีก”

ศีตลาเอ่ยอย่างเกรงใจ ลลิตาที่นั่งข้าง ๆ กำลังเติมผักกับเนื้อสัตว์ลงไปในหม้อต้มที่เดือดปุด ๆ ตรงหน้า เด็กสาวยักคิ้วให้พี่ชายที่นั่งอยู่ตรงข้าม แต่ลักษมันไม่สนใจเพราะเขากำลังมองและยิ้มให้เพื่อนของน้องสาว

“ถึงไม่บังคับพี่ก็พร้อมจะมา ถ้าลูกตาลยอมให้พี่มารับมาส่งทุกวัน พี่ก็จะมา”

“แหวะ...หอยัยตาลอยู่ใกล้แค่นี้เอง พี่ลักษ์จะถ่อมารับยังไง”

“พี่ก็ย้ายมาอยู่ใกล้ ๆ ลูกตาลไง”

“เอางั้นเลยเหรอ เข้าท่านะ เดี๋ยวลี่กลับไปบอกป๊ากับแม่ให้ว่าพี่ลักษ์จะไม่อยู่บ้านแล้ว จะออกไปใช้ชีวิตของตัวเอง”

“กิน ๆ เข้าไปไอ้ลี่ ลำไย”

ลักษมันดุเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงกึ่งรำคาญ แต่นอกจากจะไม่สลด ลลิตายังหัวเราะคิกคักชอบใจที่ได้ยั่วพี่ชาย

ลักษมันอายุมากกว่าสองสาวแค่ปีเดียว เขากำลังเรียนปริญญาตรี ชั้นปีที่สาม เมื่อตอนที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังของรัฐได้ ป๊าก็ถอยรถยุโรปป้ายแดงให้ลูกชายขับไปเรียนทันที

‘มันจะไม่เกินหน้าเกินตาไปหน่อยหรือป๊า ลูกมันเพิ่งได้ใบขับขี่เองนะ แม่ว่าให้มันนั่งรถไฟฟ้าหรือไม่ก็ให้คนรถไปส่งก็ได้ถ้าพ่อกลัวลูกจะลำบาก’

คนเป็นแม่ทักท้วงเพราะกลัวลูกชายจะเสียนิสัย มีอย่างที่ไหนยังหาเงินเองไม่ได้แต่ได้รถยุโรปไปขับ

‘ให้มันขับเองนั่นแหละดีแล้ว มันจะได้เก่ง ๆ อีกหน่อยต้องมาช่วยงานที่โรงงาน ขับรถไม่เก่ง ไม่เป็น อายลูกน้องตาย’

ป๊าให้เหตุผล  ลักษมันกลัวจะถูกเรียกของขวัญคืนเขาจึงไม่เคยขับรถไปทำเปรี้ยวซ่ากับใครที่ไหน แค่ไปกลับบ้านกับมหาวิทยาลัย พาแม่กับน้องไปโน่นนั่นนี่บ้างเป็นครั้งคราว

แต่คนที่เขาอยากเชิญมาเป็นตุ๊กตาหน้ารถอย่างศีตลากลับยังไม่มีทีท่าใจอ่อนสักที ทั้งที่ลักษมันก็มั่นใจว่าตัวเองรูปร่าง หน้าตา สถาบันการศึกษาก็ชื่อดังพอตัว

เมื่อคุยเรื่องเจ้าตัวแล้วศีตลาไม่ค่อยจะตอบ เด็กหนุ่มเลยพยายามชวนคุยเรื่องอื่นเผื่อว่าเธอจะสนใจ

“พี่ต้นยังทำงานที่เดิมใช่ไหมน่ะตาล...”

ศีตลาเกือบสำลักน้ำซุป แต่สองพี่น้องไม่ได้ผิดสังเกต

“เออนั่นสิ พี่ต้นย้ายไปอยู่คอนโดใกล้ที่ทำงานด้วยใช่ไหม แล้วก็ยังอยู่คนเดียวเหรอ มีแฟนแล้วหรือยังพี่ต้นน่ะ”

ลลิตาเจื้อยแจ้วไปเรื่อยตามประสา ไม่ได้อยากรู้คำตอบอะไรจริงจัง มือก็สาละวนทั้งตักทั้งคนหม้อน้ำซุป ศีตลานึกขอบคุณควันที่ลอยกรุ่นขึ้นจากหม้อ ไม่อย่างนั้นเธอคงต้องออกแรงปั้นสีหน้ามากกว่านี้

“ก็ทำที่เดิมนั่นแหละ... ไอ้นี่มันสุกหรือยังอะ หรือต้องให้สุกกว่านี้”

เด็กสาวเปลี่ยนเรื่องทันที บทสนทนาจึงหันเหไปเรื่องอื่นได้อย่างง่ายดายโดยไม่มีใครรู้สึกผิดปกติแต่อย่างใด

* * * * *

“ทำไมกับข้าวมันเยอะจังล่ะก้อย คุณเพิร์ลเขาจะกลับมากินด้วยหรือ”

ธามถามก้อยที่ยืนหน้าแป้นแล้นรอเขาอยู่ในห้องกินข้าว อาหารบนโต๊ะมีไม่ต่ำกว่าสามจาน ทั้งไก่ผัดมะม่วงหิมพานต์ พะแนงไก่ แกงจืดลูกรอก หลนปูกับผักเครื่องเคียงจานใหญ่ ยังไม่รวมของหวานที่เขาแน่ใจว่าคนครัวจะต้องเตรียมไว้ให้อย่างน้อยหนึ่งถึงสองอย่างแม้เขาจะไม่ได้สั่งก็ตาม

“ก็ป้าละอองสั่งให้ทำค่ะ กลัวว่าคุณผู้ชายจะกินไม่อิ่ม”

“แล้วป้าละอองไปไหนล่ะ”

“แกเดินไปตามกับข้าวอีกจานค่ะ หนูก็บอกแกแล้วนะคะว่าคุณผู้ชายกินไม่หมดหรอก”

ก้อยเจรจาตามประสาคนช่างพูดช่างคุย ธามส่ายหน้าน้อย ๆ ก่อนจะนั่งที่

“ฉันบอกเธอแล้วเหมือนกันนะก้อยว่าไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณผู้ชาย ถึงเพิร์ลจะชอบให้เธอเรียกเขาว่าคุณผู้หญิง แต่ฉันก็ไม่ชอบถูกเรียกแบบนั้นด้วย...”

“แล้วจะให้ก้อยเรียกว่า คุณหนู เหมือนที่ป้าละอองเรียกหรือคะ”

ก้อยถามอย่างทะเล้น ถ้าไข่มุกอยู่ เธออาจจะเอ็ดเด็กรับใช้คนสนิทไปแรง ๆ สักที แต่ธามแค่ส่ายหน้าอย่างระอา

“ฉันชื่ออะไรเธอก็เรียกอย่างนั้นนั่นล่ะ”

ก้อยไม่ได้ต่อปากต่อคำต่อเพราะป้าละอองยกจานใส่ปอเปี๊ยะทอดเข้ามาพอดี

“โถ่ป้าละออง ผมกินไม่หมดหรอกนะครับ”

“ก็ไม่ต้องหมดหรอกค่ะ แค่ชิม ๆ ก็ได้ วันนี้พวกในครัวลองห่อปอเปี๊ยะเอง อร่อยเชียวค่ะ ป้าเลยเอามาให้คุณหนูชิม”

“ถ้าคุณผู้ชาย...เอ๊ย คุณธามกินไม่หมด ก้อยขอกินต่อนะคะ”

“เอ๊ะนังก้อยนี่ เสียมารยาท พูดจาแบบนั้นกับคุณเขาได้ยังไง ของแกก็ไปกินกับพวกในครัวสิยะ ใช่ว่าไม่ได้แบ่งให้เสียเมื่อไหร่”

ป้าละอองดุหลานสาวที่พาตัวมาจากบ้านนอก ก้อยแลบลิ้นตีหน้าจ๋อย ก่อนจะรีบตักข้าวให้ ‘คุณหนู’ ของป้าละอองที่รอท่าอยู่ตั้งนานแล้ว

“ทำไมกินน้อยจังล่ะคะคุณหนู”

ป้าละอองที่คอยรับใช้อยู่ใกล้ ๆ อดถามไม่ได้เมื่อเห็นชายหนุ่มที่เธอเลี้ยงมาแต่อ้อนแต่ออก เขี่ยมากกว่าจะกิน

“ขอโทษนะครับป้า แต่ผมคงไม่ค่อยจะหิว”

“ฝืนกินอีกสักคำสองคำก็ยังดีนะคะ คุณหนูทำงานหนัก ต้องกินเยอะ ๆ”

“คงเพราะ...กินคนเดียวมันเหงามั้งครับ ก็เลยไม่ค่อยเจริญอาหารเท่าไหร่”

ธามบอกไปตามที่คิด

ป้าละอองได้แต่มองอย่างเห็นใจ หลายปีก่อนตอนที่ธามเพิ่งจะก้าวสู่ช่วงวัยรุ่น เด็กหนุ่มเคยงอแงจะให้แม่นมนั่งกินข้าวด้วยกัน นางสงสารเพราะคิดว่าธามคงเหงาจึงหย่อนตัวลงนั่งด้วยใกล้ ๆ ทว่าเมื่อคุณหญิงธัญญา ผู้เป็นประมุขสูงสุดของบ้านเดินลงมาเห็น สายตาเย็นชาและแข็งกร้าวที่มองตรงมาที่นางก็ทำให้ละอองรีบเลื่อนตัวลงไปนั่งยอบกับพื้นแทบไม่ทัน

แม้ไม่มีวาจาตำหนิแม้สักคำ แต่แววตาคู่นั้นของคุณหญิงธัญญาก็บอกชัดว่าบ่าวก็คือบ่าว อย่าได้คิดจะตีสนิทผู้เป็นนาย ต่อให้ ‘นาย’ คนนั้นจะเป็นคนที่บ่าวช่วยเลี้ยงดูมาตั้งแต่เกิดก็ตาม...